อี้ชุนคุ้นเคยกับเติ้งเว่ยหมิงเป็นอย่างดี เพราะเขาเป็นคนรับชายหนุ่มเข้ามาทำงานด้วยตนเอง

เนื่องจากเติ้งเว่ยหมิงได้มีโอกาสช่วยชีวิตอี้ชุนขณะที่ถูกคนดักปล้น ซึ่งเป็นช่วงที่เติ้งเว่ยหมิงย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ หลังจากช่วยเหลือกันแล้ว อี้ชุนต้องการตอบแทนบุญคุณ แต่เติ้งเว่ยหมิงปฏิเสธ

หลังจากพูดคุยกันอยู่พักใหญ่อี้ชุนก็รู้ว่าเขาจบการศึกษาวิศวกรรมศาสตร์มา แล้วยังเคยเป็นทหารมาก่อน และตอนนี้กำลังหางานทำ จึงชวนเติ้งเว่ยหมิงมาทำงานคุมเครื่องจักรในโรงงานของตัวเอง จึงนับว่าทั้งคู่ค่อนข้างมีความสนิทสนมกันอยู่พอสมควร

“ซุยหลันซี ภรรยาของผมครับ หลันหลัน คนนี้คือคุณอี้ชุนเถ้าแก่เจ้าของโรงงาน”

เติ้งเว่ยหมิงเอ่ยแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน

ซุยหลันซีจึงค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนกล่าวทักทาย

“สวัสดีค่ะ เถ้าแก่อี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ อาหมิงฉันไม่คิดว่านายจะปิดบังเรื่องแต่งงานกับฉัน แต่เธอสวยงามและเหมาะสมกับนายมาก” เถ้าแก่อี้ค้อมหัวเล็กน้อยทักทายเธอกลับ แล้วหันไปพูดกับเติ้งเว่ยหมิง ตัดพ้อเขาเล็กน้อย แล้วเอ่ยชมด้วยความจริงใจ

ซุยหลันซีกลั้นยิ้มบนใบหน้ารับคำชม ส่วนเติ้งเว่ยหมิงแม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าใบหูของเขาแดงระเรื่อ

“มาๆ นั่งลงก่อน มาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

ทั้งคู่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเถ้าแก่อี้

“เถ้าแก่คะ พี่เว่ยหมิงบอกฉันเรื่องที่ทำงานผิดพลาดจนทำให้ผ้าเกิดความเสียหาย ตอนนี้ฉันได้หาวิธีที่แก้ปัญหานี้ได้แล้วค่ะ เถ้าแก่ลองดูนี่ก่อนนะคะ” ซุยหลันซีพูดพลางหยิบชุดตัวอย่างสีแดงเบอร์กันดีออกมายื่นส่งให้กับเถ้าแก่อี้ดู

“นี่มัน...”

“นี่เป็นชุดที่ฉันออกแบบโดยจะใช้ผ้าที่มีปัญหาค่ะ ก่อนมาที่นี่ฉันได้ติดต่อไปที่โรงงานตัดเย็บเฟิงหยุนเจรจาเรื่องการตัดเย็บชุดนี้เรียบร้อยแล้ว และทางเฟิงหยุนตกลงรับผลิตชุดให้กับฉันแล้ว อีกไม่กี่วันทางโรงงานเฟิงหยุนจะติดต่อมาที่นี่เพื่อสั่งซื้อผ้าพับนี้ค่ะ”

สายตาของอี้ชุนจับจ้องอยู่บนกระดาษวาดแบบ แล้วพูดออกมาเบาๆ

“ไม่น่าเชื่อว่าผ้าที่สีเพี้ยนไปแล้ว คุณยังสามารถทำให้มันมีคุณค่ามีราคาขึ้นมาได้ ผมนับถือคุณจริงๆ เก่งมากสมกับเป็นภรรยาของเว่ยหมิง” เถ้าแก่อี้พิจารณาแบบชุดที่หญิงสาวนำมาให้ดูเป็นตัวอย่าง ถึงแม้ว่าโรงงานของเขาจะทำสิ่งทอเป็นหลัก แต่อยู่ในวงการนี้มานาน เรื่องแบบชุดเขาก็มีความรู้พอสมควร

ตอนที่ได้ยินเถ้าแก่โรงงานจินเซิงกล่าวชม หญิงสาวหันไปมองหน้าเติ้งเว่ยหมิงที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เธอสบตาและยิ้มให้เขา ชายหนุ่มถึงกับหัวใจกระตุกวูบให้กับรอยยิ้มนั้น ในหัวพลันคิดถึงตอนที่เธอนอนกอดเขาในคืนนั้น

พอรู้สึกตัวชายหนุ่มรีบเบนสายตาหลบทันที ซุยหลันซีเห็นดังนั้นก็อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปพูดกับเถ้าแก่อี้ต่อ

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ เถ้าแก่อี้คะที่ฉันมาวันนี้นอกจากเรื่องผ้าที่มีปัญหาแล้ว ฉันยังอยากคุยเรื่องการทำธุรกิจร่วมกันด้วยค่ะ”

“ธุรกิจหรือ? ธุรกิจแบบไหนคุณลองเสนอมา”

เถ้าแก่อี้วางแบบชุดในมือลง เขานั่งพิงเก้าอี้ นำมือมาประสานกันไว้บนโต๊ะ ตั้งใจฟังข้อเสนอของหญิงสาวรุ่นลูกอย่างตั้งใจ

“นอกจากโรงงานเฟิงหยุนตกลงจะตัดเย็บชุดที่ฉันออกแบบให้โดยใช้ผ้าที่มีปัญหานั่นแล้ว ฉันยังได้เสนอว่าจะออกแบบลายผ้าเพื่อให้ทางเฟิงหยุนนำไปตัดชุดขาย นี่คือเหตุผลที่ฉันมาขอพบคุณในวันนี้ค่ะ สิ่งที่ฉันถนัดที่สุด คือการออกแบบลายผ้า พี่เว่ยหมิงบอกกับฉันว่าทางโรงงานจินเซิงรับผลิตผ้าตามความต้องการของลูกค้า

ในเมื่อสามีของฉันทำงานอยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจึงอยากให้จินเซิงผลิตลายผ้าตามที่ฉันออกแบบส่งให้กับทางเฟิงหยุน แบบนี้ทุกคนจะได้ประโยชน์จากความร่วมมือทางธุรกิจนี้

อีกอย่างจะถือว่าฉันเป็นตัวแทนให้กับทางเฟิงหยุนมาเจรจาเรื่องราคาก็ได้นะคะ ถ้าหากเราตกลงเรื่องราคากันได้ ทางจินเซิงก็จะได้ใบสั่งซื้อจากทางเฟิงหยุนตลอด

และหากว่าจินเซิงอยากเป็นเจ้าของลายผ้าเอง ฉันก็สามารถออกแบบให้กับทางโรงงานโดยเฉพาะได้ค่ะ ส่วนค่าออกแบบลายผ้าฉันขอแค่ร้อยละเจ็ดจากยอดขาย ไม่ทราบว่าข้อเสนอนี้เถ้าแก่อี้เห็นเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

ซุยหลันซีอธิบายถึงการค้าที่เธอตั้งใจมานำเสนอให้กับทางเถ้าแก่โรงงานจินเซิงได้ฟัง ซึ่งเธอมั่นใจว่าผลประโยชน์ที่ตนเองนำเสนอยุติธรรมสำหรับทุกฝ่ายแล้ว

“อือ เท่าที่ฟังมาดูเหมือนว่าทุกฝ่ายได้ประโยชน์ร่วมกันจริงๆ แต่ว่าตั้งร้อยละเจ็ดเชียวหรือ ลดลงมาเหลือร้อยละห้าได้ไหม” เถ้าแก่อี้ใช้นิ้วมือเคาะลงไปบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด หลังจากที่ฟังข้อเสนอของหญิงตรงหน้าแล้วชั่วครู่

“เถ้าแก่คะ ฉันเป็นคนค่อนข้างซื่อสัตย์ต่อคู่ค้า และคิดว่าข้อเสนอของฉันเหมาะสมแล้ว ถ้าฉันจะเรียกเผื่อเพื่อต่อรอง ก็คงจะบอกไปแล้วว่าร้อยละสิบ ขอเถ้าแก่ลองพิจารณาอีกครั้งดูนะคะ”

ซุยหลันสีไม่ได้ตื่นตระหนกหรือไม่พอใจกับการต่อรองของเถ้าแก่อี้ เธอตอบกลับอย่างหนักแน่นด้วยน้ำเสียงสุภาพ ทำให้เถ้าแก่เจ้าของโรงงานจินเซิงถึงกับพยักหน้าพอใจกับการเสนอการค้าครั้งนี้

“ผมพอใจกับข้อเสนอการค้านี้นะ สำหรับใบสั่งซื้อที่มาจากเฟิงหยุน ผมยินดีให้ส่วนลดร้อยละห้าของยอดสั่งซื้อ และทุกครั้งผมก็จะจ่ายให้กับคุณซุยอีกร้อยละสอง โดยผมจะจ่ายให้ทันทีเมื่อได้รับการชำระเงินจากทางเฟิงหยุน แบบนี้คุณพอใจไหม?”

“พอใจค่ะ”

เธอตอบรับทันที ได้รับเงินช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร จะช้าจะเร็วอย่างไรก็ได้เงินอยู่ดี

“ได้! สำหรับลายผ้าที่ทางจินเซิงจะผลิตออกมาขายเอง ผมขอดูฝีมือการออกแบบลายผ้าที่คุณกำลังจะออกแบบให้กับทางเฟิงหยุนก่อนก็แล้วกันนะ”

เถ้าแก่อี้ถึงแม้จะมีความมั่นใจว่าหญิงสาวตรงหน้ามีฝีมือพอตัว แต่แค่ชุดที่ออกแบบชุดเดียวยังไม่สามารถใช้เป็นตัวตัดสินอะไรได้ เขาจึงอยากจะขอดูฝืมืออีกเล็กน้อย เนื่องจากการออกแบบลายผ้านั้นเป็นงานที่ละเอียดอ่อนและยากกว่าออกแบบชุดมาก

“ไม่มีปัญหาค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะคะ”

ซุยหลันซียิ้มแล้วค้อมศีรษะให้กับเถ้าแก่อี้

“ยินดีเช่นกันที่ได้ร่วมงานกับคุณ เอาไว้เมื่อทางผมพิมพ์สัญญาเสร็จแล้วจะฝากอาหมิงไปให้ก็แล้วกันนะ”

เถ้าแก่อี้สรุปอีกครั้ง หลังจากนั้นทั้งสองคนก็คุยซักถามกันอีกพักใหญ่ ก่อนที่ซุยหลันซีจะขอตัวกลับ

เถ้าแก่อี้ออกมาส่งเธอถึงด้านนอก ตามองตามแผ่นหลังของหญิงสาวแล้วตบไหล่ลูกน้องกึ่งผู้มีพระคุณพร้อมกับเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงยินดี

“อาหมิง นายมีภรรยาดีจริงๆ”

ชายหนุ่มยิ้มรับ แล้วเดินกลับไปทำงาน

ถึงแม้ว่าในระหว่างที่มีการเจรจาเกี่ยวกับธุรกิจ เขาจะเป็นฝ่ายนั่งฟังเงียบๆ ไม่ได้มีข้อเสนอหรือแสดงความคิดเห็น ทว่าพฤติกรรมของคุณหนูผู้หยิ่งยโสที่เปลี่ยนไปดั่งหน้ามือเป็นหลังมือก็ทำให้เติ้งเว่ยหมิงถึงกับคิ้วขมวด ในหัวของเขาวนเวียนคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งวัน