เติ้งเว่ยหมิงกำลังเก็บถ้วยชามบนโต๊ะไปล้าง จู่ๆ มือขาวๆ ของซุยกลันซีก็แย่งถ้วยในมือไปถือไว้พร้อมกับบอกว่า

“พี่ไปพักผ่อนเถอะ งานพวกนี้ฉันทำเอง”

เติ้งเว่ยหมิงได้ยินถึงกับชะงัก มองหญิงสาวอย่างแปลกใจ

“ต่อไปนี้งานบ้านทุกอย่าง ฉันจะเป็นคนจัดการเอง พี่ไปทำงานข้างนอกมาก็เหนื่อยทั้งวันแล้ว กลับมาบ้านพี่ควรจะได้พักผ่อน” คำตอบของซุยหลันซีถึงกับทำให้เติ้งเว่ยหมิงพูดไม่ออก เขาตะลึงไปแล้วจริงๆ

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ค่ะ ฉันพูดว่าฉันทำได้ ฉันก็หมายความตามนั้นจริงๆ พี่ไปนั่งพักเถอะค่ะ” เธอพูดพลางดันร่างของชายหนุ่มให้เดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวที่เขานอนเมื่อคืนนี้

คล้อยหลังซุยหลันซีเดินกลับไปห้องครัว เติ้งเว่ยหมิงยังคงนั่งอึ้งอยู่ที่เดิม พักใหญ่กว่ารู้สึกตัว สะบัดหัวด้วยความไม่แน่ใจ แล้วลุกเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบเอาเสื้อผ้าออกมาเพื่ออาบน้ำ

‘นี่ใช่คุณหนูผู้แสนเย่อหยิ่งคนนั้นจริงๆ หรือ’

พอออกจากห้องน้ำก็พบว่าซุยหลันซีจัดการเก็บล้างห้องครัวเรียบร้อย พอดีกับที่เติ้งเว่ยหมิงอาบน้ำเสร็จแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยิบหมอนกับผ้าห่มกำลังจะเดินออกไปจากห้องนอนก็ต้องหยุดชะงักฝีเท้าตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า

“พี่เว่ยหมิง พี่นอนที่นี่เถอะ พี่ตัวใหญ่ขนาดนี้เก้าอี้แม้จะยาวแต่ก็ไม่ยาวเท่ากับขาของพี่ นอนหลับไม่สบายตัวแล้วต้องออกไปทำงานนอกบ้านทุกวัน เหนื่อยกลับมาบ้าน ก็ควรได้พักผ่อนให้ดีๆ หน่อย” ซุยหลันซียืนอยู่หน้าประตูห้องนอนเอ่ยขึ้น

“มันจะดีเหรอ? เธอแน่ใจนะ?” เติ้งเว่ยหมิงถามอย่างไม่มั่นใจและยังกังวลใจอยู่ลึกๆ

“ฉันเชื่อในความเป็นสุภาพบุรุษของพี่ค่ะ ถึงแม้ว่าพี่จะนอนข้างนอก แต่ถ้าพี่จะทำอะไรฉันมันก็ง่ายนิดเดียวไม่ว่าจะนอนที่ไหน ตราบใดที่อยู่บ้านเดียวกัน ก็เหมือนกันนั่นแหละคะ พี่นอนพักไปก่อนเลยนะคะ ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน” พูดจบแล้วก็ไม่รอให้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอได้พูดอะไร จัดการหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนถือเดินออกไปที่ห้องน้ำทันที

เติ้งเว่ยหมิงจึงเอาที่นอนไปเก็บพร้อมกับเดินไปนั่งพิงหัวเตียงหยิบหนังสือมาอ่าน เพราะเวลาก็ยังไม่ดึกมาก เขายังไม่ง่วงเท่าไหร่ แต่เหมือนจะอ่านไม่เข้าหัว ดังนั้นพอได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำเขาจึงเก็บหนังสือ ขยับตัวเข้าไปด้านในของเตียงแล้วล้มตัวลงนอน เผื่อว่าหญิงสาวเข้านอนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาปลุกเขา

ซุยหลันซีอาบน้ำเสร็จกลับเข้ามาในห้อง วางเสื้อลงในตะกร้า มองไปที่เตียงเห็นว่าชายหนุ่มนอนหลับไปแล้ว เธอจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบครีมขึ้นมาทาผิว

เติ้งเว่ยหมิงค่อยๆ หันกลับมาลืมตาแอบมองเธอ ผิวของเธอขาวเนียนละเอียด เขาถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แม้จะรู้ว่าไม่สมควร แต่ภาพงดงามตรงหน้าก็ทำให้เขาอดใจไม่ไหว

ซุยหลันซีเหมือนได้ยินเสียงแปลกๆ จึงหันไปมอง ชายหนุ่มรีบพลิกตัวหันกลับไปแทบไม่ทัน หญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยก็เดินออกไปนอกห้องนอน หยิบกระดาษและดินสอออกมาวาดแบบชุดที่คิดเอาไว้ในหัว เพื่อที่จะส่งเข้าร่วมแข่งขันที่โรงงานเฟิงหยุน

ผ่านไปพักใหญ่เตียงด้านข้างยังว่างเปล่า เติ้งเว่ยหมิงจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก พบว่าหญิงสาวกำลังตั้งอกตั้งใจนั่งวาดอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มเดินเท้าเบาเข้าไปใกล้ๆ ยืนมองเธออยู่นาน จนอดเอ่ยปากออกมาไม่ได้

“ผมไม่เคยรู้ว่าคุณวาดรูปได้เก่งขนาดนี้”

ซุยหลันซีสะดุ้งสุดตัว จนเกือบจะร่วงตกจากเก้าอี้ แต่ที่ร่วงลงไปจริงๆ คือดินสอ เติ้งเว่ยหมิงรีบก้มลงเก็บดินสอยื่นส่งให้เธอ เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอพรวดพราดลุกจากเก้าอี้ แต่เพราะนั่งวาดรูปอยู่นานทำให้ขาเป็นเหน็บชา ยืนไม่มั่นคง โงนเงนทำท่าจะล้ม ชายหนุ่มรีบโอบประคองซุยหลันซีเอาไว้ได้ทันท่วงที

กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างในอ้อมแขนลอยแตะจมูกเติ้งเว่ยหมิง ชายหนุ่มไม่กล้าหายใจแรง

“ขอบคุณค่ะ พี่ทำให้ฉันตกใจ” หญิงสาวยกมือลูบอก ขยับตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างเนียนๆ เกรงว่าชายหนุ่มจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวราวกับตีกลองของเธอเข้า

“ผมเห็นว่าคุณยังไม่นอนก็เลยออกมาดู”

“อ้อ ฉันกำลังออกแบบเสื้อผ้าเพื่อส่งเข้าแข่งขันที่โรงงานเฟิงหยุนค่ะ พี่ชิงหรงบอกว่าคนชนะนอกจากจะได้เงินรางวัลแล้ว ยังจะได้เป็นนักออกแบบเสื้อผ้าที่โรงงานอีกด้วย ช่วงนี้ฉันว่างอยู่พอดี แล้วก็พอจะออกแบบเป็น เลยอยากจะลองดู”

“ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน โรงงานเฟิงหยุนเป็นลูกค้าของโรงงานที่ผมทำงานอยู่เหมือนกัน”

“โอ้ ค่ะ ว่าแต่ทำไมพี่ยังไม่นอนคะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปทำงาน รับรองว่าฉันจะไม่ทำเสียงดังรบกวนพี่เด็ดขาด”

ซุยหลันซีเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย เพราะก่อนออกมาเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเขาหลับไปแล้ว

“คุณก็เข้านอนเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ค่อยวาดต่อ”

หญิงสาวพยักหน้า แล้วเก็บอุปกรณ์วาดภาพ ชายหนุ่มรอจนเธอเก็บเรียบร้อยจึงบอกให้เธอเข้าห้องนอนไปก่อน แล้วเดินไปปิดไฟ

เธอยืนลังเลอยู่หน้าเตียง ชายหนุ่มก็เข้าใจ เขาบอกให้เธอนอนด้านใน ส่วนเขาจะนอนด้านนอกเอง เพราะต้องตื่นแต่เช้า จะได้ไม่เป็นการรบกวนเธอ

เมื่อล้มตัวลงนอน ซุยหลันซีก็หันหลังให้เติ้งเว่ยหมิงแล้วหลับตาลงไม่นานก็ผล็อยหลับไป เพราะเหนื่อยจากการออกไปสำรวจแหล่งการค้าตลอดบ่าย

ตรงกันข้ามกับเติ้งเว่ยหมิงที่นอนตาแข็งค้าง ครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว หรือเธอจะมีอาการป่วย?

กลิ่นหอมจากกายเธอรบกวนชายหนุ่มตลอดทั้งคืน กว่าจะหลับตาลงได้ก็ล่วงเข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว