เวลาบ่ายสองโมง เสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้นทำให้เติ้งเว่ยหมิงรีบวางผ้าเช็ดตัวผืนเล็กลงในกะละมังแล้วลุกไปเปิดประตู ปรากฏว่าหลี่ชิงหรง เพื่อนบ้านยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าประตู

“อาหมิง หลันหลันอยู่บ้านไหม พี่มีเรื่องจะมาบอก”

“อยู่ครับ แต่ว่าตอนนี้หลันหลันน่าจะไม่สะดวกพบพี่นะครับ” เติ้งเว่ยหมิงแจ้งด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ไม่สะดวกเจอ หลันหลันเป็นอะไรหรือเปล่า”

หลี่ชิงหรงถามกลับด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“เป็นไข้ครับ ผมเลยให้นอนพัก”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ตอนเช้าพี่มาเคาะประตูรอบหนึ่งแล้ว แต่ไม่มีใครออกมาเปิด เลยมาอีกทีตอนบ่าย พี่อุตส่าห์เตือนแล้วเชียวว่าอย่าหักโหมทำงานหนัก เพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน อาจจะยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ไม่เป็นไร รอให้หลันหลันหายดีก่อนก็แล้วกัน ฝากบอกหลันหลันด้วยละกันว่าพี่มาหา” หลี่ชิงหรงบ่นอุบอิบถึงเพื่อนบ้านรุ่นน้องที่เธอก็รักไม่ต่างกับน้องสาวตนเองจริงๆ

“ครับแล้วผมจะบอกให้ ถ้าหลันหลันค่อยยังชั่วแล้วจะให้ไปหาพี่ชิงหรงนะครับ”

“ได้ งั้นพี่กลับบ้านก่อนละกัน”

หลี่ชิงหรงกลับไปแล้ว เติ้งเว่ยหมิงจึงปิดประตูเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ทรุดตัวนั่งลงบนเตียงพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย สายตามองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดผ้าห่มที่คนข้างในกำลังยึดไว้จนสุดความสามารถ

“พี่ชิงหรงมาหา บอกว่ามีเรื่องมาบอก พี่บอกว่าหลันหลันไม่สบาย ถ้าค่อยยังชั่วแล้วจะให้ไปหาพี่ชิงหรงทีหลัง” เติ้งเว่ยหมิงแจ้งเรื่องสำคัญให้กับภรรยาทราบ ทว่าคนในผ้าห่มก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่ยึดไว้อยู่ดี

ซุยหลันซีหน้าแดงเมื่อได้ยินคำเรียกตัวเองของเขา แล้วยังเรียกเธออย่างสนิทสนมอีกด้วย

“หลันหลัน จะอายทำไมกัน มันเป็นเรื่องปกติของสามีภรรยา ปล่อยผ้าห่มเร็วเข้า เดี๋ยวหายใจไม่ออกนะ”

เติ้งเว่ยหมิงเอ่ยเย้าภรรยาเสียงนุ่มเต็มไปด้วยความขบขัน

ซุยหลันซีได้ยินอย่างนั้นก็เปิดผ้าห่มคลุมหน้าออก ก่อนจะหยิกไปที่เอวหนาของสามีข้าวใหม่ปลามันอย่างแรง

“โอ้ย หลันหลันมาหยิกพี่ทำไม เจ็บนะ” เติ้งเว่ยหมิงสะดุ้งพลางลูบตรงที่โดนหยิกอย่างเสแสร้ง

เธอไม่ได้หยิกเขาแรงขนาดนั้นเสียหน่อย!

“ไม่รู้ล่ะ เป็นความผิดของพี่ ใครเขาสั่งเขาสอนให้ ให้ ให้....” ซุยหลันซีพูดคำต่อไปไม่ออก จะพูดคำว่ารักกันตอนฟ้าแจ้ง ก็อายเกินไป ยิ่งเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนที่ทำให้เธอไม่สบายก็ยิ่งอยากจะทุบให้หลังหัก

“ไม่เอาน่า ไม่โกรธพี่นะ ก็ใครใช้ให้หลันหลันน่ารักกันล่ะ หืม?” เติ้งเว่ยหมิงคว้าข้อมือเล็กๆ ของเธอไว้ก่อนจะกดจุมพิตลงบนหลังมืออย่างทะนุถนอม

“ผู้ชายเย็นชา ปากหนักก่อนหน้านี้หายไปไหนแล้วคะ?”

“ผู้ชายคนนั้นหายไปพร้อมกับคุณหนูผู้แสนเย่อหยิ่ง ใจร้าย แล้วก็นิสัยเสียแล้วล่ะ” พูดพลางงอนิ้วเขี่ยจมูกจิ้มลิ้มของเธอ

“ขอโทษครับ พี่ไม่ควรพูดแบบนั้น สัญญาได้ไหม ต่อไปพวกเราสองคนจะไม่พูดถึงเรื่องในอดีต เราจะมีความสุขกับปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น ความทรงจำแย่ๆ พวกนั้นทิ้งมันไปเถอะนะ”

ซุยหลันซีนึกอยากจะบอกเขาอยู่เหมือนกัน ว่า เธอมีแต่อยากจะแก้ไขเรื่องแย่ๆ พวกนั้น

“ได้ค่ะ ต่อไปนี้พวกเราจะไม่พูดถึงเรื่องในอดีตอีก แต่ว่าตอนนี้ฉันหิวแล้ว พี่จะปล่อยฉันได้หรือยัง”

ซุยหลันซีตั้งใจจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ กระเพาะของเธอกำลังประท้วง ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง แถมยังต้องมาเสียพลังงานอีก ตอนนี้เธอรู้สึกหิวแล้วจริงๆ

“โอ๊ะ!” เพียงแค่เท้าแตะพื้น หญิงสาวถึงกับเซเบาๆ

เติ้งเว่ยหมิงเห็นดังนั้นจึงอุ้มเธอขึ้นมา เดินไปที่ห้องน้ำ วางเธอลง

“เดินไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืน”

“เพราะใครล่ะคะ ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”

ซุยหลันซีนิ่วหน้าค้อนเขาเบาๆ

“ให้พี่อาบน้ำให้ดีไหม? ดูแล้วหลันหลันจะยืนไม่ค่อยไหว” เติ้งเว่ยหมิงเอ่ยถามน้ำเสียงกรุ้มกริ่ม ทำเอาซุยหลันซีใบหน้าเห่อร้อน รีบผลักเขาออกไปทันที

“ไม่ต้องเลยค่ะ พี่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ พี่ต้องทำคุณไถ่โทษ ฉันหิวมาก”

เติ้งเว่ยหมิงหันมายกมือขวางประตูเอาไว้ พูดกับเธอว่า

“ได้ เพราะพี่ทำให้หลันหลันเป็นแบบนี้ วันนี้ทั้งวันพี่ยินดีเป็นคนรับใช้ส่วนตัว ถ้าไม่ยอมให้พี่ช่วยอาบน้ำ อย่างนั้นพี่จะไปทำอาหารรอ อาบน้ำเสร็จถ้าเดินไม่ไหวตะโกนเรียกพี่ได้นะ พี่จะมาอุ้มหลันหลันออกไปเอง”

ครั้งนี้ชายหนุ่มไม่ได้พูดล้อเล่น เขาเสนอตัวอย่างนุ่มนวล พร้อมกับมองเธออย่างลึกซึ้ง

“พี่ไปทำอาหารเถอะค่ะ ฉันไหว!” ซุยหลันซีรีบปฏิเสธทันที เมื่อเห็นสายตาของเขา

ผู้ชายคนนี้นี่!

“ได้ ระวังด้วยนะ” พูดจบก็เดินไปห้องครัว

ซุยหลันซียกมือปิดหน้า อยากจะกรีดร้องออกมา ‘ไม่นึกว่าคนปากหนักจะอ่อนหวานและกินจุได้ขนาดนี้’