ในเย็นวันเดียวกันนั้น หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อย เติ้งเว่ยหมิงช่วยซุยหลันซีเก็บจานล้างทำความสะอาด โดยบอกให้เธอไปอาบน้ำส่วนตัวเขานั่งรออยู่บนเตียง ใบหน้าตึงเครียด คิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา

หญิงสาวอาบน้ำเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำ เดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง ใช้สายตามองชายหนุ่มผ่านทางกระจก

บรรยากาศช่างน่าอึดอัดและเงียบจนซุยหลันซีรู้สึกไม่สบายใจจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม

“พี่เว่ยหมิง พี่เป็นอะไรไปหรือเปล่า? หรือมีปัญหาอะไรที่ทำงานอีกไหม หรือว่าผู้จัดการจางทำอะไรให้พี่ไม่สบายใจ?” ซุยหลันซีหยุดมือที่กำลังหวีผม หันหน้ามาทางเขาที่นั่งอยู่บนเตียง ในแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

เติ้งเว่ยหมิงไม่ตอบ เขาเงยหน้าขึ้น จ้องมองหญิงสาวราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้า

สายตาลุ่มลึกที่มองมาทำให้ซุยหลันซีรู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างๆ ชายหนุ่มก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเติ้งเว่ยหมิงผลักร่างของซุยหลันซี เธอไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงไปบนเตียงนอน

เขาใช้มือข้างหนึ่งจับยึดข้อมือเล็กบางของเธอเอาไว้เหนือศีรษะ มืออีกข้างกดอยู่ที่เอวของเธอ ร่างสูงใหญ่กดทับร่างบอบบางของเธอเอาไว้

“คุณเป็นใครกันแน่ นี่ไม่ใช่คุณหนูซุยผู้เหย่อหยิ่งอย่างแน่นอน” สายตาคมดุกวาดมองไปจนทั่วใบหน้างดงามของเธอ ซุยหลันซีตกใจ ดิ้นรนขลุกขลักอยู่ภายใต้ร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หอบหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง

ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่ม อารมณ์ชนิดหนึ่งก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายเธอลอยมาแตะจมูก ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก ลูกกระเดือกขยับขึ้นลง พยายามกดอารมณ์บางอย่างเอาไว้

“พะ...พี่เว่ยหมิง ถ้าสงสัยอะไรก็ถามฉันดีๆ ก็ได้ พี่ปล่อยฉันก่อนดีไหม?”

ซุยหลันซีทำใจดีสู้เสือ เอ่ยปากเตือนสติชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ชายหนุ่มพูดอยู่แนบชิดกับใบหูของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นรดไปบนแก้มขาวเนียน เขาชอบกลิ่นกายของเธอ สายตาของเติ้งเว่ยหมิงจับจ้องอยู่บนใบหน้าที่แดงระเรื่อของซุยหลันซี

“ไม่ บอกความจริงมาก่อน แล้วผมจะปล่อยคุณ แล้วถ้าคุณยังไม่หยุดดิ้น ผมไม่รับประกันว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้” คำพูดของเติ้งเว่ยหมิงทำให้ซุยหลันซีถึงกับตัวแข็งทื่อ

“ความ...ความจริงอะไร?” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงสั่น

“คุณเป็นใครกันแน่?”

“พี่พูดอะไร ถามอะไร ฉันไม่เข้าใจ ฉันก็ซุยหลันซี เป็นภรรยาของพี่นั่นแหละ ถ้าไม่ใช่ฉัน แล้วฉันจะเป็นใครไปได้ล่ะ?” ซุยหลันซีหลังจากที่สงบสติได้แล้วก็ตอบออกไปด้วยความมั่นใจ เสียงไม่มีสั่นแม้แต่นิด

ก็จริงไหมละ? ร่างนี้คือซุยหลันซี ต่อให้ทำยังไงก็พิสูจน์ไม่ได้อยู่ดี เธอไม่ยอมรับเสียอย่าง ยังไงเขาก็จับไม่ได้อยู่แล้ว

“เฮอะ เกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่พวกเราย้ายมาอยู่ที่กว่างโจว คุณหนูซุยผู้เย่อหยิ่ง คนที่ชอบแกล้งผมตั้งแต่เด็กจนโต คนที่ไม่เห็นหัวใคร คนที่ไม่ยอมหยิบจับอะไรทั้งสิ้น เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน คุณรู้จักพูดขอบคุณ มีน้ำใจ ดูแลผมอย่างดี ยอมที่จะทำความสะอาดบ้าน หัดทำอาหาร ยอมหน้ามันอยู่หน้าเตาเพื่อทำกับข้าวให้ผม

แล้ววันนี้ยังไปคุยธุรกิจกับเถ้าแก่อี้ คุณมีหัวการค้าตั้งแต่เมื่อไหร่? ก่อนที่ทหารจะเข้ามาจับกุมท่านนายพล คุณยังค้านหัวชนฝาอยู่เลย แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบผมเอามากๆ อย่าบอกนะว่าแค่นั่งรถไฟจากปักกิ่งมากว่างโจวทำให้คุณคิดได้ แล้วเปลี่ยนไปแบบนี้”

เติ้งเว่ยหมิงมองซุยหลันซีเขม็งตาไม่กะพริบ ขณะพูดประโยคยาวยืดออกมา

ในความทรงจำของร่างนี้ พบว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดออกมาได้ยาวที่สุด

“เอ่อ ก็อาจจะเป็นแบบที่พี่พูดมาก็ได้” ซุยหลันซีจนด้วยคำตอบ

จะให้เธอบอกออกไปได้ยังไงว่าเธอไม่ใช่ซุยหลันซีตัวจริง เธอเป็นเพียงวิญญาณหลงยุคมา บอกไปแล้วเขาจะเชื่อหรือไง?

“หลันหลัน”

เสียงนุ่มทุ้มเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรก แม้จะเย็นชาแต่กลับฟังดูแล้วเซ็กซี่เป็นอย่างมาก ถึงกับทำให้ซุยหลันซีต้องกลั้นหายใจ ไม่รู้ว่าต้องตอบเขาอย่างไร จึงได้แต่มองเขากลับเงียบๆ

ความเงียบและสายตาที่ดื้อดึงของคนใต้ร่างที่เขากดทับอยู่ทำให้เติ้งเว่ยหมิงหมดความอดทน ชายหนุ่มก้มหน้ากดริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างรวดเร็ว

ซุยหลันซีด้วยความตกใจอ้าปากจะห้าม กลับเป็นโอกาสให้ชายหนุ่มสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดชิมความหวานจากริมฝีปากเล็กๆ ของเธอ

ตอนแรกเติ้งเว่ยหมิงเพียงต้องการสั่งสอนและบีบบังคับให้คุณหนูผู้เย่อหยิ่งเกิดความกลัวและพูดความจริงออกมา แต่พอได้ลิ้มรสชิมความอ่อนนุ่มจากปากของเธอเขาก็หยุดไม่ได้

“อือ หวานเหลือเกิน หลันหลัน” เติ้งเว่ยหมิงครางออกมาอย่างพึงพอใจ ชายหนุ่มเลื่อนมือที่กดอยู่ตรงเอวของซุยหลันซีสอดเข้าไปในเสื้อนอน สัมผัสนุ่มเนียนมือทำให้ร่างกายของชายหนุ่มตื่นตัว เธอสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงจึงดิ้นรนอีกครั้ง

ซุยหลันซีสะบัดหน้าหนีการรุกรานของเขา ทำให้เติ้งเว่ยหมิงรู้สึกตัว

ชายหนุ่มได้สติ ผละริมฝีปากออกแต่ยังคงกอดรัดเธอเอาไว้อย่างนั้น

ผ่านไปนานอารมณ์ของเติ้งเว่ยหมิงจึงสงบลง นึกเสียใจว่าตัวเองผิดคำสัญญากับเธอ

ทันทีที่ชายหนุ่มผละออก ซุยหลันซีเมื่อเป็นอิสระก็เหมือนกับปลาที่ขาดอากาศหายใจ พอเจอน้ำก็รีบหายใจเข้าอย่างหนักหน่วงจนตัวโยน หน้าอกที่เคลื่อนไหวขึ้นลงสะดุดตาชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

เติ้งเว่ยหมิงรีบเบนสายตาออกแล้วลุกพรวดขึ้นยืนทันที เขายืนนิ่งหันหลังพร้อมกับเอ่ยขอโทษหญิงสาว

“ผมขอโทษ” จากนั้นก็รีบเดินออกไปนอกห้องนอนคว้าเสื้อผ้าไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำเพื่อระงับความรู้สึกที่ประทุขึ้นมาอีกครั้ง

ซุยหลันซีที่พอมีแรงก็รีบลุกขึ้นขยับร่างไปนั่งพิงหัวเตียง คว้าเอาหมอนมากอดไว้ คล้ายกับว่าเจ้าหมอนใบจิ๋วจะสามารถป้องกันภัยให้กับเธอได้อย่างไรอย่างนั้น

“คนบ้า!” นั่งอย่างนั้นอยู่นานก็ไม่เห็นว่าชายหนุ่มจะเดินกลับเข้ามานอน จึงแอบก่นด่าเติ้งเว่ยหมิงในใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอน

หลับตานอนไม่นาน ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไปเจรจาธุรกิจถึงสองโรงงาน แล้วยังต้องมาตกใจกับการจู่โจมของเติ้งเว่ยหมิง ทำให้ซุยหลันซีผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

ความจริงแล้วซุยหลันซีก็ไม่ได้รังเกียจเติ้งเว่ยหมิงแต่อย่างใด เธอออกจะแอบชอบเขาเสียอีก ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ ทำไมเธอจะไม่ชอบล่ะ

ซุยหลันซีเป็นคนธรรมดา เธอไม่ได้โดดเด่นอะไร เป็นนักวาดทำงานที่บ้าน ไม่ค่อยมีสังคม ไม่เคยมีคนรัก พอมาเจอผู้ชายคมเข้มเข้าก็ทำเอาใจละลายแล้ว ดังนั้นเธอจึงตั้งใจจะปรนนิบัติพัดวีเขาเป็นอย่างดีจะบอกว่าเป็นแผนการเอาชนะใจเติ้งเว่ยหมิงก็ไม่ผิดนัก

แต่เธอลืมคิดไปว่าร่างนี้มีพฤติกรรมตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอทำอย่างสุดขั้ว จึงทำให้คนที่ฉลาดอย่างเติ้งเว่ยหมิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

เติ้งเว่ยหมิงหลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็ยังไม่กล้ากลับเข้าไปห้องนอน ชายหนุ่มนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องรับแขก กะเวลาว่าซุยหลันซีน่าจะหลับไปแล้ว จึงค่อยสาวเท้าแผ่วเบากลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

ชายหนุ่มชะโงกหน้ามองเห็นซุยหลันซีลมหายใจสม่ำเสมอ ก็สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง จ้องมองใบหน้างดงามที่นอนหลับอย่างสบายใจ พลางเอ่ยถามเสียงเบา

“คุณเป็นใครกันแน่ แต่รู้ไหม ผมชอบที่คุณเป็นแบบนี้ที่สุด...”

พูดจบเติ้งเว่ยหมิงก็ก้มลงจูบลงไปบนหน้าผากและริมฝีปากบางอย่างถือสิทธิ์อีกครั้ง

“ฝันดีนะ คุณภรรยาของผม” จากนั้นจึงคว้าร่างเล็กของภรรยาเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วนอนหลับตาจนเข้าสู่นิทราในที่สุด