เช้าวันต่อมาเสียงจานช้อนกระทบกันเบา ๆ ดังแว่วจากห้องอาหาร วันนี้อากาศแจ่มใส กาแฟร้อนที่แม่บ้านเพิ่งเสิร์ฟส่งกลิ่นหอมจาง ๆ

ทว่า…สิ่งที่ลลิตารู้สึกไม่ใช่กลิ่นกาแฟ แต่คือสายตาของใครบางคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

คิมหันต์นั่งลงก่อนเธอไม่ถึงสองนาที วันนี้เขาไม่ได้สวมสูทหรูเหมือนทุกวัน แค่เสื้อเชิ้ตสีเทาเข้ม พับแขนถึงข้อศอก แต่กลับดูดีจนคนที่นั่งตรงข้ามไม่กล้าแม้แต่จะสบตานาน

บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารต่างจากทุกวัน ไม่มีคำสั่งห้าม ไม่มีเสียงกดดัน

ลลิตายกช้อนขึ้นตักซุปอย่างเงียบ ๆ แต่เพียงคำแรกที่แตะลิ้น ก็ต้องรีบยกมือปิดปากทันที เธอไอเบา ๆ และน้ำตาคลอเล็กน้อย กลิ่นพริกไทยในซุปแรงเกินไปสำหรับคนที่ไม่ค่อยกินอาหารฝรั่ง

เธอกำลังจะลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปหาน้ำดื่ม แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ทำให้เธอชะงักทันที

“ไม่ต้องลุก เดี๋ยวให้แม่บ้านเทน้ำให้”

เสียงนั้นไม่ดุ ไม่แข็ง แต่นุ่มอ่อนโยนลงอย่างประหลาด

เธอยอมนั่งลงอย่างว่าง่าย ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น แก้วน้ำเปล่าเย็น ๆ ก็ถูกวางลงตรงหน้า

คิมหันต์หยิบถ้วยน้ำซุปของตัวเองขึ้นมาตักช้า ๆ แต่แทนที่จะกิน เขาเลื่อนถ้วยของตัวเองมาทางเธอ

“ของฉันไม่ใส่พริกไทย ลองดู”

เธอเงยหน้ามองเขาทันที ครั้งนี้เขาไม่ได้เบือนหน้าหนี แต่สบตากลับด้วยแววตานิ่ง ๆ มีบางอย่างอบอุ่นซ่อนอยู่

“ขอบคุณค่ะ…”

เสียงเธอเบา แต่สั่นเครือด้วยความรู้สึก แล้วค่อย ๆ ตักซุปคำเล็ก ๆ ขึ้นกิน รสชาติอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ

และรอยยิ้มของเธอก็กลับมาอีกครั้ง รอยยิ้มที่เขาแอบมองเงียบ ๆ โดยไม่รู้ตัว

หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว คิมหันต์ก็สั่งหญิงสาวไปนั่งรอที่ห้องโถงใหญ่

ไม่นานนักเขาก็เดินตามเข้ามาพร้อมถุงกระดาษในมือ ใบหน้าเขาอ่อนลงกว่าทุกครั้ง เขานั่งลงข้างเธอ แล้ววางถุงนั้นไว้บนตักของเธอ

“อะไรคะ...” เธอเอ่ยเบาๆ โดยไม่มองหน้าเขา

“เสื้อผ้า” เขาตอบเสียงเบา “ของเธอ...สำหรับไปทะเล”

ลลิตาเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ไปทะเล?”

“ผมลาพักงานไว้สามวัน...เราจะไปเที่ยวกัน” เขายิ้มจางๆ

“ถือว่าเป็นการฮันนีมูนก็ได้ ถึงเราจะไม่ได้แต่งงานกันจริงๆ”

หญิงสาวยิ้มขื่นๆ “คุณต้องการให้ฉันท้องไวๆ จนขนาดพาไปผ่อนคลายเลยเหรอคะ?”

คิมหันต์ถอนหายใจ เขาลูบผมนุ่มของเธอเบาๆ

“เปล่า...ผมแค่อยากให้คุณได้พักบ้าง ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมใจร้ายกับคุณมากเกินไป”

“คุณไม่ต้องทำแบบนั้นเพื่อขอโทษหรอกค่ะ...” เธอกลืนน้ำลายลงคอ “เพราะคุณจ่ายเงินมาแล้ว... ฉันก็ต้องยอมรับหน้าที่ตั้งท้องลูกของคุณ”

คำพูดนั้นเหมือนลูกปืนพุ่งทะลุเข้ากลางอกเขาเต็มแรง

เขาจ้องลึกเข้าไปในตาเธอ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ผมไม่ได้อยากให้คุณอยู่ด้วยเพราะเงิน...ผมอยากให้คุณอยู่เพราะใจ”

“..............”

คำพูดของเขาทำเอาลลิตาหวั่นไหว