3 เดือนต่อมา

คิมหันต์พาลลิตามาตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล ขณะรอคิวตรวจในห้องรับรองวีไอพี ลลิตาขอตัวไปห้องน้ำชั่วครู่

คิมหันต์พยักหน้า แต่สายตาจับจ้องหลังเธอไม่วางตาจนลับสายตา เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น

“โอ๊ย!”

เสียงร้องจากลลิตาดังขึ้น ขาเธอลื่นเล็กน้อยเพราะพื้นห้องน้ำเปียก และในพริบตานั้น คิมหันต์ก็รีบเปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำหญิง โดยไม่คิดอะไรแม้แต่นิด

“ลลิตา!”

เขาก้าวเข้ามา คว้าตัวเธอไว้ก่อนที่เธอจะล้ม แขนแข็งแรงรั้งเธอไว้ในอ้อมกอด อกกว้างของเขารับน้ำหนักของเธอได้ทั้งหมด เสียงลมหายใจเขาอยู่ใกล้ใบหูเธอจนได้ยินชัด

เธอชะงัก แขนที่สั่นนิด ๆ วางแนบกับอกเขา

“คุณ…”

เขากอดเธอแน่น แล้วเอ่ยช้า ๆ

“ถ้าเธอกับลูกเป็นอะไรไป…ฉันไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง”

“ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ ครั้งหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้”

จากนั้น คิมหันต์ก็ประคองภรรยาคนสวยไปที่ห้องอัลตร้าซาวด์

เสียงเครื่องอัลตร้าซาวด์ดังก้องเบา ๆ ในห้องตรวจ กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางแตะจมูก ลลิตานอนนิ่งอยู่บนเตียง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอกด้วยความตื่นเต้น

ข้าง ๆ เตียง มีคิมหันต์ที่ไม่เคยตื่นเต้นกับอะไรในชีวิต วันนี้กลับยืนกุมมือเธอแน่น สายตาคมจ้องหน้าจอเครื่องอัลตร้าซาวด์ไม่วางตา

“เดี๋ยวสักครู่คุณพ่อคุณม่จะได้เห็นเจ้าตัวเล็กแล้วนะคะ” คุณหมอยิ้มให้เบา ๆ

ลลิตาสบตากับคิมหันต์ ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ขณะที่เจลเย็น ๆ ถูกป้ายลงบนหน้าท้องเธอ

เสียงเครื่องดังขึ้นช้า ๆ ภาพขาวดำบนหน้าจอเริ่มก่อรูปร่างบางอย่าง ทำเอาหัวใจคิมหันต์เต้นแรง เขาก้าวเข้ามาใกล้หน้าจอ เพื่อมองชัดๆ ส่วนลลิตาน้ำตารื้น

“นี่ค่ะ…หัวใจเด็กคนแรก…เต้นอยู่ตรงนี้”

เสียงหมอเอ่ยขึ้นพร้อมชี้ที่หน้าจอ จังหวะเสียงหัวใจดังก้องในห้อง

ตุบ…ตุบ…ตุบ…

ลลิตากำมือเขาแน่น น้ำตาซึมออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ขณะที่คิมหันต์ยืนอึ้งดวงตาคมเบิกกว้างเหมือนคนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“แล้วนี่…เด็กคนที่สองค่ะ”

คำพูดนั้นทำให้ทั้งสองคนชะงัก คิมหันต์ขยับตัวเข้าใกล้จออีกก้าว เสียงหัวใจอีกดวงดังขึ้นเบากว่า แต่เต้นชัดเจน

ตุบ…ตุบ…ตุบ…

“แฝดเหรอคะ…?” ลลิตาเสียงสั่น

หมอยิ้มอ่อน

“ค่ะ แฝดสองคน…”

คิมหันต์นิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบไหววูบ จากความตกใจกลายเป็นความสุขล้นทะลัก

เขาก้มลงกอดไหล่ลลิตาแน่น จูบหน้าผากเธอซ้ำ ๆ โดยไม่อายสายตาหมอ เสียงหัวเราะในลำคอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความสุขจนเธอสัมผัสได้

“ลูกแฝด…”

“เราจะมีลูกแฝด…”

เขาพึมพำซ้ำ ๆ เหมือนกลัวมันจะหายไป

แต่ทันใดนั้น หมอกลับเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม

“ตั้งครรภ์แฝดเป็นความเสี่ยงสูงนะคะ ทั้งคุณแม่และเด็กต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดกว่าปกติ…”

คิมหันต์ขมวดคิ้ว สายตานิ่งลงทันที มือเขากุมมือเธอแน่นขึ้น

“เสี่ยงยังไงครับ?”

“โอกาสเกิดภาวะครรภ์เป็นพิษ ภาวะคลอดก่อนกำหนด น้ำหนักเด็กน้อยมีสูงกว่าการตั้งครรภ์ปกติค่ะ และคุณลลิตาต้องระวังเรื่องความเครียด การพักผ่อน อาหาร…ทุกอย่างต้องดูแลเป็นพิเศษ”

ห้องทั้งห้องเงียบลง คิมหันต์กระชับมือภรรยาแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ไม่ต้องกังวลนะ ผมจะดูแลคุณกับลูกให้ดีที่สุด”

เขาก้มลง จูบหลังมือเธอเบา ๆ แล้วกระซิบใกล้หูเธอเสียงอ่อนโยนที่สุดในชีวิต

“ทั้งเธอ…ทั้งลูก… จะไม่เป็นอะไรเลย เพราะฉันจะไม่ให้เป็น”

ลลิตาพยักหน้ารับ เชื่อมั่นในคำที่เขาพูด

.............................................

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่

เสียงล้อกระเป๋าเดินทางลากผ่านพื้นกระเบื้องดังแผ่ว กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังจากยุโรปอบอวลอยู่ในอากาศ

คุณวาสนา สตรีสูงวัยผู้มีรสนิยมเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์อย่างสง่างาม หลังกลับจากท่องยุโรปยาวนานหลายเดือน

เธอถอดแว่นกันแดดออกช้า ๆ เหลือบมองไปรอบบ้านอย่างสงสัย

“บ้านเงียบไปหรือเปล่า…”

เธอกำลังจะก้าวขึ้นบันได แต่เสียงฝีเท้าของสาวใช้ก็ดังเข้ามาใกล้

“คุณผู้หญิง คุณผู้หญิงกลับมาแล้วจริงๆ ด้วย ขอต้อนรับกลับบ้านค่ะ!”

ป้าศรี กับแจ่มรีบวิ่งเข้ามารับกระเป๋าอย่างประจบประแจง

“ทั้งบ้านมีแค่แกสองคนเหรอ แล้วเจ้าคิมลูกชายฉันล่ะ? ทำไมไม่มารับแม่?”

“เอ่อ.. คือ....”

ป้าศรีสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความลังเล เหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่างร้อนรุ่มจะพูดออกมา

วาสนาหรี่ตาไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยเรียบ ๆ

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ อย่าทำหน้าแบบนั้น”

สาวใช้สูดลมหายใจ ก่อนจะรายงานคุณนายวาสนา

“คุณคิมหันต์…ค่ะ ตั้งแต่คุณนายไม่อยู่… คุณคิมหันต์พาผู้หญิงคนหนึ่งเข้าบ้าน”

วาสนาขมวดคิ้ว “ผู้หญิงที่ไหน?”

แจ่มเห็นว่าป้าศรีเกริ่นนำไปแล้ว จึงรีบโพล่งเอาหน้าขึ้นมาว่า

“ผู้หญิงข้างถนนค่ะคุณนาย… ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า ได้ยินว่า…คุณคิมจ้างมาเป็นเมีย”

วาสนาชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย

ป้าศรีเห็นว่านายหญิงของตนคงไม่เอาสะใภ้คนนี้ไว้แน่ จึงรีบใส่ไฟต่อ เพราะอยากระบายความโกรธที่ลลิตาทำให้พวกเธอต้องถูกคุณคิมหันต์ดุ

“น่าจะเป็นผู้หญิงหิวเงินค่ะ และมาเกาะคุณคิมกินด้วยนะคะ เพราะวันๆ ไม่เห็นทำอะไร มีแต่นั่งๆ นอนๆ”

คุณนายวาสนาได้ยินดังนั้น ยิ่งเดือดดาล กำมือแน่นจนข้อขึ้นสีขาว

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงกล้าเข้ามาเหยียบในบ้านนี้”

“เธอชื่อ…ลลิตาค่ะ”

แจ่มรีบตอบทันที เพราะหมั่นไส้ลลิตามานาน ผู้หญิงธรรมดาๆ แต่อยากสะเออะมาเป็นเมียเศรษฐี

“หน้าตาธรรมดามาก สมบัติไม่มีสักชิ้น แต่ตอนนี้มีเสื้อผ้าดีๆ มีเครื่องประดับสวยๆ ใส่ คงจะอ้อนคุณคิมให้ซื้อให้ค่ะ”

“ตายแล้ว.... นี่ตาคิมเอาเงินตระกูลไปปรนเปรอแม่นั่นไปกี่ล้านแล้วเนี่ย”

วาสนาลมแทบจับ หายใจถี่ มือสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธที่เริ่มปะทุขึ้นในอก เธอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา

“ผู้หญิงแบบนั้น…ฉันไม่มีทางเอามาเป็นสะใภ้แน่!”