เช้าวันต่อมา

“คุณอยากได้ชุดไหนก็เลือกเลยนะ”

เสียงทุ้มของคิมหันต์ดังขึ้นขณะเขาเดินเคียงข้างลลิตาในห้างหรูใจกลางเมือง

“อยากได้กี่ชุดก็หยิบได้เลย ผมจ่ายให้หมด”

ลลิตามองชุดเดรสราคาเกือบหลักหมื่นตรงหน้า แล้วหันมามองเขา ใบหน้าของเขาดูผ่อนคลาย ยิ้มละมุนอย่างที่ไม่เคยเห็นในช่วงแรกที่เจอกัน

เขายืนอยู่ตรงนั้น เหมือนผู้ชายที่หลงแฟนใหม่อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“ฉันไม่ได้อยากได้ของแพงๆ หรอกค่ะ” เธอพูดเบาๆ “แค่เสื้อยืดธรรมดาก็พอแล้ว”

“แต่ผมอยากให้คุณดูดี...” เขาเอื้อมมือมาประคองแก้มเธอ “ผมอยากให้คุณมั่นใจ อยากให้ทุกคนรู้ว่าภรรยาของผมสวยแค่ไหน”

คำว่า ‘ภรรยาของผม’ ทำให้หัวใจเธอสั่นไหว ใบหน้าซับสีแดงระเรื่อ เธอพยักหน้ารับคำเบาๆ แล้วเดินเข้าไปลองชุด แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยคำถาม

เขาพูดเพราะรัก หรือเพราะคิดว่าเธอเป็นทรัพย์สินชั่วคราว

หลังจากเดินเลือกเสื้อผ้าหรู ๆ อยู่นาน เขาหยิบชุดเรียบหรูหลายชุดให้เธอลอง และทุกครั้งที่เธอเงยหน้าสบตาเขาในกระจก

สายตาเขา ไม่ได้มองแค่ชุด แต่มองเธออย่างเห็นค่า เธอถอนหายใจยาวหลังลองชุดสุดท้าย กำลังจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่เขากลับพูดขึ้นเสียงต่ำ

“เมื่อคืน เธอฝันถึงแม่ใช่ไหม?”

เธอชะงักมือกำชายเสื้อแน่น ความฝันที่เธอมักจะสะดุ้งตื่นมากลางดึก น้ำตาเปื้อนหมอนโดยไม่รู้ตัว

“คุณได้ยินเหรอคะ?”

เสียงเธอสั่นเครือ

เขาพยักหน้า สายตาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“เธอร้องไห้ เรียกแม่ทั้งคืน”

เขาเดินเข้ามาใกล้ มือหนายกขึ้นแตะไหล่เธอเบา ๆ

“วันนี้เราไปเยี่ยมแม่ของเธอด้วยกันนะ”

เธอเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาเบิกกว้าง “แต่...”

“แต่อะไร ผมรู้ว่าคุณคิดถึงแม่ ผมจะพาไปไง” คิมหันต์เสียงเข้มขึ้น “คุณกังวลอะไร”

“ฉันไม่รู้ว่าจะบอกกับแม่ยังไงเรื่องคุณ”

“ไม่เห็นต้องคิดมาก ก็บอกแม่คุณไปสิว่า....” คิมหันต์โน้มใบหน้าหล่อๆ เข้าใกล้หญิงสาวก่อนกระซิบว่า “...เราสองคนเป็นผัวเมียกัน”

“คุณคิม !”

คิมหันต์มองหญิงสาวที่กำลังเขินหน้าแดง ยิ่งมองยิ่งน่ารัก

“ตกลงตามนี้นะ แม่ของเธอสำคัญกับเธอ เธอก็สำคัญกับฉัน งั้น…แม่ของเธอ ก็สำคัญกับฉันเหมือนกัน”

“ค่ะ”

ลลิตาพยักหน้าเรียบ ๆ น้ำตาเธอรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขายื่นมือมาปาดน้ำตาให้อย่างเบามือ หัวใจเธอเต้นแรง

................................

ในห้องพักผู้ป่วยโรงพยาบาลเอกชน

แม่ของลลิตาอาการดีขึ้น เพราะลลิตาจ่ายเงินก้อนโตสำหรับจ้างแพทย์ผู้เชี่ยวชาญมารักษา ตอนนี้แม่ของเธอนอนยิ้มอ่อนอยู่บนเตียง ข้างกายมีผลไม้และของใช้จำเป็นวางเรียงเต็มถุง

คิมหันต์ยกน้ำอุ่นมาให้แม่เธอ พลางปรับหมอนให้อย่างเบามือ

“ถ้ามีอะไรขาดเหลือ บอกผมได้นะครับแม่”

ลลิตายืนเงียบอยู่มุมห้อง สายตาเธอจับจ้องทุกการกระทำของเขา

แม่ยิ้มทั้งน้ำตา “ขอบใจนะลูก ขอบใจที่ไม่รังเกียจคนจนๆ อย่างลลิตา”

คิมหันต์แนะนำตัวเองอย่างไม่ปิดบังว่าตนเองเป็นสามีของลูกเธอ แม่ของลลิตาเองก็นอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลจนลืมวันลืมคืน จึงไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรมากนัก

“ผมจะรังเกียจภรรยาที่แสนดีอย่างลิตาได้ยังไงครับแม่” คิมหันต์จับมือแม่เธอแน่น “ผมโชคดีต่างหาก ที่ได้เธอมาเป็นคู่ชีวิต”

ลลิตาหัวใจเต้นผิดจังหวะ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย ไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือพูดเพื่อให้แม่เธอวางใจเท่านั้น

รถเบนซ์สีดำแล่นกลับออกจากโรงพยาบาลท่ามกลางแสงไฟเมืองยามค่ำ ในรถมีเพียงเสียงเพลงคลอเบาๆ กับความเงียบระหว่างคนสองคน

“ลิตา” คิมหันต์เอ่ยขึ้น “คุณเงียบไป...คิดอะไรอยู่”

เธอไม่ตอบในทันที แต่เม้มปากแน่น ก่อนจะถามกลับอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“คุณเคยรักใครจริงๆ บ้างไหมคะ?”

คำถามนั้น ทำให้เขาชะงัก คิมหันต์หันมามองเธอ ดวงตาสะท้อนความสับสนเล็กน้อย

“ผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ ผมแค่อยากมีคุณอยู่ข้างๆ”

“เพราะคุณอยากให้ฉันเต็มใจท้องลูกให้คุณใช่ไหม” เธอถามเสียงเบา

“เปล่า...” เขาตอบทันที “เพราะผมเริ่มอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีคุณอยู่ตรงนี้ต่างหาก”

สิ้นคำเขาก็เอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ข้างหนึ่ง

คำตอบนั้นควรทำให้เธอน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ยังหวั่นใจว่าคำว่ารักที่เขาให้มีวันหมดอายุไหม หรือเมื่อเธอคลอดลูกให้เขาแล้ว เขาจะยังมองเธอด้วยสายตาแบบนี้อยู่หรือเปล่า