ตอนที่ 7 ผมจะจ่ายให้คุณสิบเท่า

เช้าวันต่อมา แสงแดดยามสายส่องผ่านม่านโปร่งลงมาในห้องเงียบสงัด

ลลิตานั่งกอดเข่าอยู่ริมเตียง สวมชุดนอนสีอ่อน สายตาเหม่อมองออกไปไกลไร้จุดหมาย ร่างของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของเมื่อคืน ไม่ใช่แค่รอยจูบ แต่มันคือ “รอยเจ็บ” จากการรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะยิ้มให้ใคร หัวใจมันเริ่มปวดขึ้นทุกครั้งที่เขาใช้คำพูดแรงๆ หรือสัมผัสเธอด้วยอารมณ์ที่ไม่ใช่ความอ่อนโยน

คิมหันต์เดินเข้ามาพร้อมกับสั่งเสียงเข้ม “วันนี้คุณไปลาออกซะ”

ลลิตาตะลึง “นั่นมันงานของฉันนะคะ”

“บริษัทนั่นจ้างคุณเท่าไหร่ ผมจะจ่ายให้คุณสิบเท่า”

คิมหันต์ยื่นคำขาด

“ต่อให้จ่ายสิบเท่า ฉันก็ไม่ลาออก”

ลลิตาจ้องตาเขากลับ เธอควรจะรักษาศักดิ์ศรีตัวเองไว้บ้างไม่ใช่ให้เขาเหยียบย่ำแต่ฝ่ายเดียว อีกอย่าง หากเธอลาออก เมื่อเธอคลอดลูกให้เขาแล้ว แล้วเธอจะหางานใหม่คงไม่ง่ายนัก

คิมหันต์ไม่คิดว่า ผู้หญิงที่ดูเงียบๆ เรียบร้อยจะกล้าขึ้นเสียงกับเขา แต่เป็นแบบนี้ก็ดี อย่างน้อยก็รู้สึกว่าเงินสิบล้านที่เขาจ่ายไปไม่ใช่ซื้อตุ๊กตายาง แต่เป็นซื้อผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเลือกเองกับมือ !

“ถ้าคุณไม่ลาออก ถือว่าผิดสัญญาการอุ้มบุญ คุณเก็บของออกจากบ้านผมไปได้เลย แล้วหาเงินมาจ่ายผมคืนสิบล้าน”

เขาข่มขู่หล่อนเสียงเย็น

ลลิตาเม้มริมฝีปาก ไร้หนทางโต้เถียง ได้แต่ยอมจำนน “ค่ะ.. ฉันจะลาออก”

“วันนี้”

คิมหันต์สั่งอย่างคนเหนือกว่า

“ค่ะ”

หญิงสาวตอบรับเสียงเบาอย่างฝืนใจ

…………………………………….

ในตอนเย็นลลิตากลับมาจากบริษัทเหนื่อยทั้งกาย และใจ เพราะถูกบังคับให้ไปลาออกจากงานที่เธอรัก อีกทั้ง เพื่อนร่วมงานที่น่ารักแบบนี้หาได้ไม่ง่ายนัก

หญิงสาวเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เธออยากได้น้ำดื่มเย็นๆ สักแก้วเผื่อว่าจะรู้สึกดีขึ้น จึงเดินเข้าไปในครัว แต่ยังไม่ทันจะถึงห้องครัวก็ได้ยินเสียง กระซิบกระซาบที่เธอไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่กลับได้ยินชัดเจน

“นี่ป้า เมื่อคืนนะ ฉันได้ยินคุณผู้ชายบอกว่า นายผู้หญิงเป็นแค่แม่อุ้มบุญซื้อมาตั้งหลายล้าน”

“ผู้หญิงสมัยนี้อะไร ๆ ก็แลกได้ถ้าจะเอาเงิน”

“ไม่แน่นะ…อาจจะหวังเกาะคุณคิมก็ได้ สุดท้ายก็จะอ้างความเป็นแม่ไม่ยอมไปไหน”

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังตามมา ราวกับพวกเธอไม่รู้เลยว่า คนที่เป็นเป้าของคำพูดเหล่านั้นกำลังยืนอยู่ตรงนี้ และได้ยินทุกคำ

ลลิตาไม่รู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน แค่รู้ว่าขาของเธอเหมือนจะแข็งไปทั้งตัว หัวใจปวดหนึบ เหมือนมีใครเอามือมาบีบจนแหลกละเอียด

เธอกัดริมฝีปาก กำสายกระเป๋าสะพายแน่น แล้วตัดสินใจเดินถอยออกมาเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร

ลลิตาเดินมาหลบอยู่ที่สวนหลังบ้าน ตรงม้านั่งหินอ่อน ในที่ที่ไม่มีเสียงหัวเราะ มีเพียงสายลม มีแค่เธอกับน้ำตาที่ไหลช้าๆ โดยไม่อ้อนวอนให้ใครเห็น

เธอไม่เสียใจเพราะถูกซุบซิบนินทา แต่เธอเสียใจ เพราะเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะปกป้องศักดิ์ศรีตัวเอง ในสายตาของคนที่นี่ เธอก็แค่ “แม่อุ้มบุญ” ที่ใช้ร่างกายแลกเงิน

“ทำไมต้องเจ็บขนาดนี้ด้วยนะ…”

เธอพึมพำกับตัวเอง พยายามซับน้ำตาออกก่อนจะกลับขึ้นห้อง แต่ยังไม่ทันลุกขึ้นจากม้านั่ง

เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เป็นอะไร”

เสียงทุ้มต่ำ ชัดเจนและเย็นเฉียบ

ลลิตาหันขวับเห็นคิมหันต์ยืนอยู่ตรงนั้น เขาสวมชุดสูทสีดำสนิททำให้เขาดูสง่างามและน่าเกรงขาม แต่ครั้งนี้ในดวงตาเขาไม่มีความเฉยชาเหมือนเดิม กลับมีเพลิงบางอย่างที่ลุกวาบอยู่ในนั้น

เธอรีบก้มหน้า ส่ายหัวเบา ๆ

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไม่ได้เป็นไร…”

เขาขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตาดุดันกว่าเดิม

“อย่าปิดบังฉัน ลลิตา”

เสียงเขาชัดเจนจนเธอใจสั่น ลลิตายังไม่ตอบ แต่เธอเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยดวงตาน้ำตาคลอ

“…ทำไมคุณถึงชอบบังคับฉันทุกเรื่อง ลาออกฉันก็ยื่นใบลาออกให้คุณแล้ว แค่ฉันตอบคำถามไม่ตรงใจคุณ คุณก็ตะคอกใส่ฉัน”

คิมหันต์นิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นเธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น เขาเองก็รู้สึกปวดใจ

“ผะ....ผม”

เป็นครั้งแรกที่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอ

ลลิตาปาดน้ำตาทิ้ง แล้วรีบวิ่งขึ้นห้อง ปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าเคร่งเครียด

คืนนั้นในคฤหาสน์ที่เคยเงียบงัน คิมหันต์นั่งบนโต๊ะที่รายล้อมไปด้วยกลุ่มแม่บ้านสีหน้าเคร่งขรึม

“ใครมันปากดีกล้านินทาเมียฉัน”