เช้าวันนี้เกรย์เตรียมตัวอย่างดีเพื่อไปรับอาหยางที่โรงพยาบาล หมอหนุ่มไม่ลืมหยิบชุดใหม่สำหรับอาหยางใส่ออกไปเที่ยว ที่เขาแวะซื้อเมื่อวานระหว่างทางกลับบ้าน 

ชุดที่เขาซื้อมานั้นเป็นชุดสำหรับครอบครัว เสื้อโปโลแขนสั้น สีน้ำเงินล้วน กางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน และรองเท้าผ้าใบเข้าชุด

 เขายังซื้อแว่นกันแดด กระเป๋าเป้ใบเล็กกับนาฬิกาดิจิตอลสำหรับอาหยางด้วย

ชายหนุ่มแบกเป้ใบใหญ่ซึ่งบรรจุสิ่งของและชุดปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับกรณีฉุกเฉิน เมื่อสำรวจทุกอย่างครบถ้วนดีแล้ว เกรย์จึงเดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อไปกินอาหารเช้ากับอาหยาง

เสียงเคาะประตูห้องทำให้อาหยางหันไปมองแล้วยิ้มกว้างเมื่อเห็นพี่ชายหมอแบกเป้ถือของรุงรัง เกรย์วางของทั้งหมดไว้บนโซฟาที่มุมห้องก่อนจะเดินไปหาเด็กชาย  

“โชคดีจังที่พี่หมอมาทันกินมื้อเช้ากับอาหยาง” เขานั่งลงตรงโต๊ะเล็ก ๆ สำหรับกินข้าว หยิบเอากระติกกาแฟร้อนกับฟรุตบาร์ซีเรียลออกมาจากกระเป๋า

“สวัสดีตอนเช้าฮะพี่ชายหมอ” อาหยางทักทาย

“หวัดดีครับอาหยาง ขอพี่หมอกินข้าวด้วยคนได้ไหมครับ” 

“แน่นอนอยู่แล้ว ดูสิฮะ ผมกินไปนิดเดียวเอง” อาหยางชี้นิ้วไปยังจานหลุมที่วางอยู่ตรงหน้า

สองคนนั่งกินมื้อเช้าอย่างมีความสุข เมื่อคุณพยาบาลเอายาหลังอาหารเช้ามาให้ อาหยางกินยาอย่างไม่มีอิดออด เพราะเขากำลังมีความสุขและตื่นเต้นกับการที่จะได้ออกไปข้างนอก คุณพยาบาลยังเอายาสำหรับมื้อกลางวันมาให้เกรย์เอาติดตัวไปด้วย

“ลิงน้อย มานี่หน่อยครับ ดูสิ พี่หมอมีชุดให้อาหยางใส่ออกไปเที่ยวข้างนอกด้วย อาหยางชอบหรือเปล่าครับ” เขาโชว์ชุดที่เหมือนกับตนเองแต่มีขนาดเล็กให้ดู

อาหยางทำตาโตทันทีเมื่อเห็นชุดที่เกรย์ถืออยู่กับชุดที่เขาสวมใส่ เด็กน้อยตื่นเต้นที่ตนเองมีชุดใหม่แถมยังเหมือนกับพี่ชายหมอด้วย

“โห มันน่ารักมากเลยฮะ เหมือนชุดพี่ชายหมอเลย” อาหยางตอบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น 

“อาหยางจะใส่เองหรือจะให้พี่หมอช่วยครับ”

“ผมใส่เองได้ฮะ ผมโตแล้ว ไม่ใช่เด็ก ๆ”

“คร้าบบบ อาหยางโตแล้ว” เขาล้อเด็กชายก่อนยื่นชุดในมือให้

“ขอบคุณครับ” บอกขอบคุณแล้ว อาหยางก็หยิบชุดไปสวมในห้องน้ำ

“ว้าว เด็กที่ไหนเนี่ย น่ารักจัง” เกรย์ร้องทักเมื่ออาหยางเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ที่เขาซื้อให้

อาหยางได้ยินหมอหนุ่มเอ่ยชมตนเองก็แก้มแดง

“ลิงน้อย พี่หมอยังให้ของไม่ครบเลย มาดูสิว่ามีอะไรอีก” เขาบอก

“ชอบไหม มันเหมาะกับอาหยางมากเลยนะ” เกรย์หยิบนาฬิกาเรือนเล็กสำหรับเด็กสวมไปบนข้อมือของอาหยาง เด็กชายพยักหน้ารับหงึกหงัก นัยน์ตาจับจ้องนาฬิกาที่มีแสงไฟกระพริบ

“อาหยางครับดูนี้ก่อน มันสำคัญมาก” เขาบอก อาหยางเงยหน้ามองพี่ชายหมอทันทีด้วยสายตาสงสัย

"นี่เป็นกระเป๋าเป้ที่พี่หมอจะให้อาหยางสะพายติดตัว มันไม่ได้หนัก ในนี้มีชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ของพี่หมอ รวมถึงมีเงินนิดหน่อยและมือถือด้วย ถ้าอาหยางหลงกับพี่หมอ ให้กดเลขหนึ่งค้างไว้มันจะโทรออกหาพี่หมอ อาหยางทำได้ไหมครับ” เขาอธิบายช้า ๆ

เกรย์ต้องทำแบบนี้เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันใด ๆ ก็ตามที่จะเกิดขึ้นไว้ล่วงหน้า

“ผมเข้าใจฮะ ผมเก่งอยู่แล้ว” อาหยางตอบ 

“ดีมาก ตอนนี้ไปใส่รองเท้าครับ พวกเราจะออกไปเที่ยวกันเร็วหน่อย เดี๋ยวจะร้อนถ้าออกช้า” เขาหยิบรองเท้าคู่เล็กที่เหมือนตนเองส่งให้

อาหยางสวมรองเท้าเองได้แต่เขาผูกเชือกรองเท้าไม่ถึง เกรย์จึงก้มลงผูกเชือกรองเท้าให้ เขายื่นกระเป๋าเป้ให้อาหยางสะพายหลังไว้ ส่วนตัวเขาก็หยิบกระเป๋าเป้ใบใหญ่สะพายหลังไว้เช่นกัน แล้วจึงจูงมืออาหยางออกไปขึ้นรถ

ปลายทางแรกของการท่องเที่ยววันนี้คือ สวนสัตว์และสัตว์ทะเลในเมืองบอสตัน ซึ่งขับรถจากโรงพยาบาลไปเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

เกรย์กับอาหยางมาถึงสวนสัตว์ แดดเริ่มแรงแล้ว หมอหนุ่มซื้อตั๋วเข้าชมสวนสัตว์สองใบ อาหยางลุกลี้ลุกลน กึ่งลากกึ่งจูงพี่ชายหมอไปที่กรงของสัตว์ต่าง ๆ 

เกรย์สวมหมวกให้อาหยางและคอยให้เขาดื่มน้ำเป็นระยะ เพราะอากาศเริ่มร้อน ด้วยความตื่นเต้นอาหยางไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยอ่อน เด็กชายยังคงชี้ไม้ชี้มือชวนพี่ชายหมอดูสัตว์ต่าง ๆ เกรย์ยังสงสัยว่ามันน่าดูตรงไหน!!! เขาจำตอนที่เขาเป็นเด็กไม่ค่อยได้แล้วด้วย

แต่การแสดงออกของเขากลับตรงกันข้าม เกรย์ตอบทุกคำถามของเด็กชาย ร่วมสนทนา ร่วมแสดงออกว่าตื่นเต้นไปกับเด็กน้อยด้วยทุกครั้ง 

“อาหยางยิ้มหน่อย อย่าเอามือไปจับนกนะครับ เดี๋ยวมันจะจิกมือ” เขาบอกเด็กชายให้ระวังระหว่างที่เขาถ่ายรูปและวิดีโอในอิริยาบถต่าง ๆ ของอาหยาง รวมทั้งถ่ายเซลฟี่พวกเขาสองคนไว้ด้วย เมื่อกลับไปที่โรงพยาบาลเผื่ออาหยางอยากจะส่งให้พี่สาวของเขาดู

มีหลายครอบครัวที่ส่งยิ้มมาให้เกรย์และอาหยาง ด้วยความเป็นแฟชั่นคู่แต่ต่างไซส์ ต่างเชื้อชาติ หากบรรยากาศกลับอบอุ่นมีชีวิตชีวา

ดูสัตว์บกไปจนเกือบหมดแล้ว เขาก็พาอาหยางไปนั่งพักเหนื่อยและกินมื้อกลางวันที่ร้านอาหารในสวนสัตว์ 

“อาหยางอยากกินอะไรครับ” เขาถามเด็กน้อยที่กำลังนั่งมองรูปอาหารในเมนู

“ผมอยากกินไก่ทอดฮะ”

“เปลี่ยนหน่อยไหม กินแต่ไก่ทอด ไม่เบื่อหรือไง” 

“ไม่ฮะ มันอร่อยดี” 

“เอ้า ไก่ทอดก็ไก่ทอด นั่งรอพี่หมอที่นี่นะครับ พี่ไปซื้ออาหารก่อน”

ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมอาหาร ทั้งคู่นั่งกินไปคุยไป อาหยางกินอย่างเอร็ดอร่อยและมีความสุขมาก หลังจากทั้งสองคนกินมื้อกลางวันและอาหยางกินยาเสร็จแล้ว จึงถึงเวลาการไปดูสัตว์ทะเล อาหยางตื่นตาตื่นใจรีบดึงเกรย์แหวกผู้คนเข้าดูไปทันที

“พี่ชายหมอเร็ว ๆ สิฮะ ดูนั่น เงือกจริง ๆ ด้วย สวยจัง” อาหยางชี้มือไปที่การแสดงชุดหนึ่งที่มีหญิงสาวสวยสวมชุดนางเงือกมาดำผุดดำว่าย ล้อเล่นกับปลาตัวน้อยในตู้อะควาเรียม

ผ่านการโชว์นางเงือกแล้วก็ถึงคิวโชว์แอ็คชั่นการต่อสู้ทางน้ำ เป็นการแสดงโชว์แบบโจรสลัด มีเจ้าชายขี่ปลาโลมามาช่วยเจ้าหญิง แทนที่จะเป็นขี่ม้าขาว โชว์นี้เรียกเสียงปรบมือจากเด็กผู้ชายได้เป็นจำนวนมากรวมทั้งอาหยาง 

ดูโชว์จบ เกรย์ก็พาอาหยางเดินเข้าอุโมงค์ท้องทะเล ในนี้เป็นการจำลองโลกใต้ทะเล มีทั้งปะการัง สัตว์น้อยใหญ่ ปลาต่าง ๆ 

“ชอบทะเลหรือครับลิงน้อย” เขาถามหลังจากเห็นอาหยางเดินดูบ้าง เอามือไปลูบกระจกใสบ้าง บางครั้งก็เห็นอาหยางคุยกับปลา

“คุณปลาน่ารักมากฮะ พี่ชายหมอดูสิฮะ มีปลาเป็นร้อยตัวแน่ ๆ เลย พี่ชายหมอฮะ เวลาปลาพวกนี้มันว่ายไปด้วยกัน เวลามันเลี้ยว ทำไมมันไม่ว่ายชนกันล่ะฮะ” อาหยางถามด้วยความสงสัย

“เอ่อ อาหยาง อันนี้พี่หมอก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนะครับว่าทำไมมันไม่ว่ายชนกัน มันอาจจะสายตาดีก็ได้จริงไหมครับ พี่หมอว่าเราเดินไปดูกันทางนั้นดีไหมครับ ดูสิมีคุณฉลามด้วย” เขาตอบคำถามไม่ได้เลยต้องเลี่ยงไปเรื่องอื่น 

กว่าจะกลับมาถึงโรงพยาบาล ก็บ่ายสี่โมงเย็นแล้ว เกรย์ส่งอาหยางกลับห้องพัก เขาให้เด็กชายอาบน้ำให้สะอาด หาของว่างให้กินรองท้อง ส่วนตัวเขาก็นั่งโหลดไฟล์ภาพและวิดีโอใส่ในแทบแลตให้อาหยาง

“อาหยางครับมานอนพักหน่อยครับ วันนี้ไปเที่ยวข้างนอก อาหยางคงเหนื่อยมาก ถึงเวลากินมื้อเย็น พี่หมอจะปลุกอาหยางเอง” เกรย์กวักมือเรียกเด็กชายที่เดินออกมาจากห้องน้ำให้มานั่งกินของว่างก่อนนอนพัก

อาหยางหลับไปแล้ว สังเกตได้จากเด็กน้อยที่หายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ หมอหนุ่มมองเด็กชายพลางอมยิ้ม เขาก็รู้สึกง่วงนิดหน่อย รวมทั้งเพิ่งฟื้นจากการป่วย เขาเลยนอนเอาหน้าฟุบกับเตียงข้างอาหยางกะจะงีบสักเล็กน้อยก่อนจะกลับ

“อย่า!!!!!!” เกรย์สะดุ้งสุดตัวเอาเอามือปัดป่ายไปมา เขาดิ้นจนตกจากเก้าอี้ อาหยางตกใจเสียงร้องของเขาจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาเช่นกัน

“พี่ชายหมอ” อาหยางตะโกนเรียกเสียงดังอย่างตกใจ