เกรย์ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะแสงสว่างจากหน้าต่างที่ลอดผ่านเข้ามา เมื่อมองเห็นเพดานก็รับรู้ได้ว่าเขานอนอยู่ที่ห้องนอนในคอนโดของตนเอง ชายหนุ่มยังจำความฝันได้อย่างแม่นยำ เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของเซี่ยชิงหรู ทำให้หัวใจของเขาปวดหนึบ สายตาตัดพ้อของเซี่ยชิงหรูทำให้ร่างกายของเขาเหมือนถูกทิ่มแทงด้วยเหล็กแหลมคม

แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันเป็นเพียงความฝัน คนรักที่ไม่มีตัวตนอยู่จริงในโลกของเขา เกรย์บอกตนเองให้เลิกคิดแล้วกลับมาจดจ่อกับการทำงาน เพื่อจะได้ลืมเรื่องของเซี่ยชิงหรู

หลังจากทำงานหามรุ่งหามค่ำ ท่าน ผอ. ก็มีคำสั่งให้เขาลาพักร้อนหนึ่งเดือน เพราะเข้าใจผิดว่าเกรย์รู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้อาหยางเสียชีวิต เพราะเขาพาออกไปเที่ยวข้างนอก

เกรย์รับคำสั่งด้วยความเต็มใจ นั่นจึงทำให้ตอนนี้เขามายืนอยู่ที่หน้าทางเข้างานนิทรรศการเกี่ยวกับฮ่องเต้หญิงในประวัติศาสตร์ที่ประเทศจีน

เกรย์เดินดูงานนิทรรศการไปเรื่อยๆ จนมายืนอยู่หน้าแท่นบรรจุพระศพของฮ่องเต้หญิงเซี่ยชิงหรู ในนั้นมีประวัติของฮ่องเต้หญิง เกี่ยวกับความเจริญรุ่งเรืองในยุคของพระองค์ บ้านเมืองอยู่เย็นเป็นสุข ทว่าข้อความย่อหน้าสุดท้ายของประวัติทำให้เกรย์ถึงกับกำมือตนเองแน่น

ฮ่องเต้หญิงเซี่ยชิงหรูที่สามารถทำให้บ้านเมืองมั่นคงเป็นปึกแผ่นได้ เพราะพระนางฝักใฝ่ในทางมาร พระนางได้พลังมาจากมารร้าย จึงสามารถทำให้บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองได้ นานวันเข้าฮ่องเต้หญิงมักพูดคนเดียวในห้อง ไม่ว่าจะหัวเราะอย่างมีความสุข หรือโกรธเกรี้ยว สิ่งเหล่านี้ถูกบอกเล่าจากนางกำนัลคนสนิท เพราะถูกพลังมารเข้าแทรกทำให้พระนางตัดสินใจจบชีวิตเพื่อรักษาไว้ซึ่งความสงบสุขของบ้านเมือง

พระสวามีหงจินเทียนได้สร้างสุสานให้อย่างสมพระเกียรติ แล้วเปลี่ยนผู้ปกครองจากราชวงค์เซี่ยเป็นราชวงค์หงนับแต่นั้นเป็นต้นมา

“ขอโทษ เสี่ยวชิง พี่ขอโทษ” เกรย์พร่ำเอ่ยคำขอโทษเสียงไม่ดังมากนักอยู่ต่อหน้าแท่นบรรจุพระศพของเสี่ยวชิงของเขา น้ำตาที่อดกลั้นไว้ก็ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาของใคร

เขารู้ว่าเรื่องราวที่ได้อ่านตอนนี้ ไม่มีความเป็นจริงแม้แต่น้อย แต่เขาก็ดีใจที่ชายคนนั้นไม่ได้ทำลายร่างของเซี่ยชิงหรู และยังสร้างสุสานที่สวยงามและยิ่งใหญ่ให้อีกด้วย ทั้งยังเปลี่ยนเรื่องราวให้ฮ่องเต้หญิงกลายเป็นคนที่ราษฎรรักและเทิดทูน ไม่ใช่ฮ่องเต้หญิงวิปลาส

“ฉันคิดว่าพระนางคงยกโทษให้คุณนะคะ” เสียงหวานที่ดังจากด้านหลัง ทำให้เกรย์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วพยายามหยุดร้องไห้ ก่อนจะหันกลับไปมอง

“ถ้าไม่รังเกียจ รับนี่ไปสิคะ” หญิงสาววัยราวยี่สิบห้าปีเอ่ยขึ้นและยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดส่งให้เขาที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“เสี่ยวชิง” เขาอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นปนตกใจ เมื่อหญิงสาวที่กำลังยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเซี่ยชิงหรูราวกับคนเดียวกัน

“รับไปเถอะค่ะ คุณเป็นคนต่างชาติที่มายืนร้องไห้อยู่หน้าแท่นบรรจุพระศพของฮ่องเต้แบบนี้ ใครไม่รู้ เดินผ่านไปผ่านมา อาจจะว่าพระนางวิปลาสเหมือนเรื่องในตำนานนะคะ” หญิงสาวเอ่ยเตือนและคะยั้นคะยอชายหนุ่มอีกครั้ง

“ขอบคุณครับ” เกรย์เอ่ยขอบคุณและรับผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดหน้าเช็ดตา

“ฉันก็ต้องขอบคุณคุณหมอเช่นกันนะคะ หมอเกรย์” คำพูดของหญิงสาวตรงหน้าทำให้เขาชะงักมือที่กำลังเช็ดใบหน้าตนเองทันที

“คุณรู้จักผมเหรอครับ” เขาถามอย่างแปลกใจและหยุดเช็ดหน้าทันที

“ทำไมจะไม่รู้จักละคะ อาหยางเล่าเรื่องของคุณหมอให้ฉันฟังด้วยความสุขทุกครั้งที่ฉันโทรศัพท์ไปหาเขา ฉันยังเห็นรูปของคุณหมอกับน้องชายตอนไปเที่ยวสวนสัตว์ด้วย ขอบคุณคุณหมออีกครั้งที่ทำให้น้องชายของฉันมีความสุขในวาระสุดท้าย ความฝันของคุณหมอที่เล่าให้น้องชายฉันฟัง ฉันจำมันได้นะคะ ฉันจำเรื่องราวพวกนั้นได้ทั้งหมดเลยค่ะ”

“คุณคือพี่สาวของอาหยางเหรอครับ”

“ค่ะ ฉันชื่อหวังชิงหรู หรือคุณหมอจะเรียกฉันว่า ‘เสี่ยวชิง’ ก็ได้นะคะ”

คำ ‘เสี่ยวชิง’ ทำให้เกรย์ยื่นมือคว้าหญิงสาวตรงหน้าเข้ามากอดทันที

“เสี่ยวชิง สุดท้ายพวกเราก็ได้พบกัน”

“ท่านหมอกวาง พวกเราไม่ต้องพรากจากกันอีกแล้วนะเจ้าคะ”

หวังชิงหรูกอดตอบเขา ชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่เธอฝันถึงมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา เรื่องราวของฮ่องเต้หญิงตั้งแต่อายุแปดขวบจวบจนสิ้นอายุขัย ในความฝันนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่สมควรจะไม่มีตัวตนในโลกแห่งนั้น ทว่า เธอกับจดจำใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน โชคชะตาทำให้พวกเขาทั้งสองได้มาพบกันอีกครั้ง

ถ้าพวกเขาทั้งสองหันกลับไปมองที่ตู้กระจกที่บรรจุสร้อยตาข่ายดักฝันสักนิด พวกเขาจะพบว่ามันทอประกายสีเงินเจิดจ้ากว่าปกติ คล้ายกับไม่ใช่โบราณวัตถุอายุเป็นพันปี

ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่นี้ยืนกอดกันด้วยความรักและโหยหาในกันละกันมากว่าสองชาติภพ และโชคชะตาก็ไม่กีดขวางเส้นทางรักของพวกเขาอีกต่อไป

จบบริบูรณ์