เสียงหัวเราะสดใสของเสี่ยวเป่าดังแทรกขึ้นมา เด็กน้อยกำลังสนุกกับของเล่นไม้ของเล่นของเขา ไม่รู้เลยว่าพ่อแม่กำลังคุยเรื่องอะไรกัน

หลิวชวนมองลูกชาย หัวใจบีบรัดด้วยความรัก ความกลัว และความมุ่งมั่น "หรงหรง... พี่เข้าใจนะว่าเธอกลัว แต่พี่สัญญา พี่จะไม่ทำอะไรเสี่ยงจนเกินตัว แต่พี่ก็อยากให้ลูกเราเห็นว่าความฝันไม่ได้มีไว้แค่คิด แต่มีไว้ให้ลงมือทำ ถ้าเราล้มเหลว พี่ก็จะลุกขึ้นใหม่ แต่พี่จะไม่ปล่อยให้ชีวิตของเราถูกความกลัวขังไว้อีกต่อไป"

หลี่หรงมองสามีนิ่ง เธอเห็นบางอย่างในดวงตาของเขา บางอย่างที่แตกต่างจากครั้งก่อนๆ ความมุ่งมั่นที่ผสานกับความรอบคอบ ความกล้าที่มาพร้อมกับความห่วงใย

"ขอเวลาฉันคิดดูก่อนนะคะ" เธอตอบเบาๆ "แต่สัญญากับฉันนะ... ว่าจะไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม"

หลิวชวนดึงภรรยาเข้ามากอด สัมผัสได้ถึงความอุ่นและความห่วงใยที่แผ่ซ่านจากร่างบางในอ้อมกอด "พี่สัญญา... ทุกก้าวที่พี่จะเดิน จะคิดถึงครอบครัวเราเป็นอันดับแรกเสมอ"

"กินข้าวกันก่อนเถอะค่ะ" หลี่หรงผละออกจากอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน หันไปตักข้าวต้มที่ยังร้อนอยู่ใส่ถ้วย กลิ่นหอมของปลาต้มขิงลอยอวลในอากาศยามเช้า

เสี่ยวเป่าวิ่งมานั่งข้างพ่อ ตาเป็นประกายเมื่อเห็นปลาในชาม "แม่ครับ วันนี้เสี่ยวเป่าจะไปช่วยแม่ทำงานนะครับ"

หลี่หรงยิ้มให้ลูกชาย ขณะวางถ้วยข้าวต้มตรงหน้าสามี "ได้สิ วันนี้แม่ต้องไปช่วยป้าหลินตากปลาพอดี"

ครอบครัวเล็กๆ นั่งล้อมวงกินข้าวเช้าด้วยกัน หลิวชวนมองภาพตรงหน้าด้วยความอิ่มเอม ในชาติก่อนเขาแทบไม่เคยมีโอกาสได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้

"พี่นอนพักผ่อนเถอะค่ะ" หลี่หรงบอกขณะเก็บถ้วยชาม "ฉันจะพาเสี่ยวเป่าไปช่วยงานที่บ้านป้าหลิน วันนี้มีปลาเข้ามาเยอะ ต้องรีบตากให้เสร็จก่อนบ่าย"

หลิวชวนพยักหน้า เสียงบอกเวลาจากนาฬิกาลูกตุ้มเก่าดังกังวาน บ่งบอกว่าถึงเวลาพักผ่อน หลิวชวนทรุดตัวลงนอนบนเสื่อผืนบาง ความเหนื่อยล้าจากการออกทะเลทั้งคืนค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่สมองของเขายังคงทำงานไม่หยุด

ในขณะที่นอนมองเพดานไม้เก่า เขาเริ่มทบทวนตารางชีวิตประจำวันของตนเอง ทุกคืนเขาต้องออกเรือกับลุงเหลาตั้งแต่สองทุ่ม กว่าจะกลับเข้าฝั่งก็ใกล้รุ่ง ขายปลาเสร็จก็ราวหกโมงเช้า หลังจากนั้นเขามีเวลาว่างยาวไปจนถึงเย็น ก่อนจะต้องเตรียมตัวออกทะเลอีกครั้ง

'เวลาว่างช่วงกลางวันพวกนี้...' เขาครุ่นคิด ความรู้จากชาติก่อนผุดขึ้นมาในหัว 'ถ้าเราใช้มันให้เป็นประโยชน์...'

ความคิดนี้ติดตรึงอยู่ในหัวจนกระทั่งเขาหลับไป และเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในยามบ่าย เขาลุกขึ้นนั่ง สมองปลอดโปร่งและเต็มไปด้วยความคิดใหม่ๆ

เมื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแล้ว หลิวชวนจึงได้คว้าเอาอวนไปนั่งซ่อมอยู่ที่โขดหินริมทะเล ลำแสงสุดท้ายของวันทาบทอเงาสีทองอร่ามบนผิวน้ำ ราวกับโรยผงทองลงบนผืนผ้าใบสีครามเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังกังวานไปทั่วชายหาด มือหยาบกร้านกำลังซ่อมแซมอวนที่ขาด งานที่เขาเคยทำอย่างขอไปทีในอดีตชาติ แต่วันนี้ เขาตั้งใจทำมันอย่างประณีต

เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของต้นมะลิที่ขึ้นอยู่แถวนั้น

"พี่..." หลี่หรงทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ในมือถือถ้วยน้ำชาร้อน "ฉันเอาน้ำชามาให้"

หลิวชวนรับถ้วยชามาถือไว้ ไออุ่นจากถ้วยชาแผ่ซ่านผ่านฝ่ามือที่หยาบกร้าน เขามองภรรยาด้วยความรู้สึกตื้นตัน นี่คือช่วงเวลาเล็กๆ ที่เขาเคยมองข้ามไปในชาติก่อน

"ขอบใจนะ" เขายิ้มให้เธอ "ไปช่วยป้าหลินทำงานเป็นยังไงบ้าง?"

"ยุ่งมากค่ะ ปลาเข้าเยอะ เกือบตากไม่ทัน" หลี่หรงตอบ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง "แปลกนะคะ... ช่วงนี้พี่เปลี่ยนไปมาก"

หลิวชวนวางถ้วยชาลง หันไปมองดวงตาคู่สวยของภรรยา "เปลี่ยนไปในทางที่ดีใช่ไหม?"

"ค่ะ..." เธอพยักหน้า "แต่บางครั้งฉันก็กลัว... กลัวว่าความเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้เราต้องเจอกับอะไรที่ไม่คาดคิด"

"หรงหรง" หลิวชวนวางอวนลง หันมาจับมือภรรยา "พี่รู้ว่าเธอกังวล แต่พี่อยากให้เธอเชื่อใจพี่ ความฝันของพี่ไม่ใช่แค่เรื่องเงินทอง แต่มันคือการสร้างอนาคตที่ดีให้กับครอบครัวเรา ให้กับเสี่ยวเป่า"

เสียงหัวเราะสดใสของเสี่ยวเป่าดังมาแต่ไกล เด็กน้อยกำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ บนชายหาด เสียงคลื่นและเสียงหัวเราะผสานเป็นดนตรีแห่งความสุขเล็กๆ

"เมื่อก่อน..." หลิวชวนพูดต่อ สายตาจับจ้องไปที่ลูกชาย "พี่คิดว่าการทำงานหนักคือคำตอบของทุกอย่าง แต่ตอนนี้พี่เข้าใจแล้วว่า การทำงานหนักต้องมาพร้อมกับความฉลาด และที่สำคัญที่สุด... ต้องไม่ลืมคนที่เรารักด้วย"

หลี่หรงซบศีรษะลงบนไหล่สามี ปล่อยให้สายลมทะเลพัดผ่านร่างทั้งสอง "ฉันจะพยายามเชื่อใจพี่... แต่สัญญานะคะว่าจะไม่ทิ้งฉันกับเสี่ยวเป่าไปไหน"

"พี่สัญญา" หลิวชวนกระซิบ มือใหญ่ลูบผมนุ่มของภรรยาเบาๆ "และพี่จะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่า บางครั้ง การกล้าฝันก็นำไปสู่สิ่งที่ดีกว่าได้"

พระอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้า ทิ้งแสงสีทองระยิบระยับบนผืนน้ำ หลิวชวนมองภาพตรงหน้า ในใจนึกถึงแผนการที่เขาวางไว้ เขารู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แต่คราวนี้ เขาจะค่อยๆ เดิน ค่อยๆ สร้าง และจะไม่ยอมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไปอีก

เสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามากอดขาพ่อ ใบหน้าเปื้อนทราย แต่เปี่ยมด้วยความสุข หลิวชวนอุ้มลูกชายขึ้น สูดกลิ่นแป้งเด็กที่ผสานกับกลิ่นทะเล

"พรุ่งนี้พ่อจะพาเสี่ยวเป่าไปดูปลาที่ท่าเรือนะ" เขาบอกลูกชาย "แล้วจะสอนให้รู้จักปลาแต่ละชนิด"

ดวงตากลมโตของเด็กน้อยเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น "จริงเหรอครับพ่อ?"

"จริงสิ" หลิวชวนยิ้ม "และวันหนึ่ง... พ่อจะสอนเสี่ยวเป่าว่า ต่อให้เป็นปลาตัวเล็กแค่ไหน ถ้ามีความกล้า มีความพยายาม และไม่ยอมแพ้ต่อกระแสน้ำใหญ่ พวกมันก็จะหาหนทางของตัวเองได้เสมอ"

ครอบครัวเล็กๆ เดินกลับบ้านท่ามกลางแสงสุดท้ายของวัน หลิวชวนรู้ดีว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ยากลำบากอีกวัน แต่คราวนี้ เขามีความหวังและกำลังใจที่แข็งแกร่งกว่าเดิม เพราะเขารู้แล้วว่าความสำเร็จที่แท้จริงต้องเริ่มจากการรักษาสิ่งที่มีค่าที่สุดไว้ให้ได้ก่อน