ท้องฟ้าหม่นสีเทาของเดือนธันวาคมปี 2024 แผ่คลุมเหนือท่าเรือเก่าที่อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวปลาและไอทะเลเค็มจัด หลิวชวนยืนนิ่งบนสะพานไม้เก่าคร่ำที่ทอดตัวสู่ผืนน้ำสีเขียวมรกต เสียงลมหนาวพัดผ่านร่างชายวัย 60 กว่าปีอย่างไร้ความปรานี ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าในดวงตาที่เคยเป็นประกาย

"อีกแล้วสินะ" เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่มือหยาบกร้านจับถังปลาหนักอึ้ง ปลาทูสดใหม่ส่งกลิ่นคาวจัด แต่เขาชินเสียจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว เหมือนกับที่เขาชินกับความเหงาและความผิดหวังที่สะสมมานานหลายสิบปี

ภาพของหลี่หรงและเสี่ยวเป่าแวบเข้ามาในความคิด ภรรยาและลูกชายที่เขาสูญเสียไปเพราะความทะเยอทะยานและการทำงานหนักจนลืมใส่ใจครอบครัว เมื่อสามสิบปีก่อน หลี่หรงพาเสี่ยวเป่าจากไป ทิ้งไว้เพียงจดหมายสั้นๆ ที่บอกว่าเธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ลมทะเลหนาวเย็นพัดกระทบใบหน้าเหี่ยวย่น ริ้วรอยแห่งกาลเวลาและความทุกข์ระบายอยู่บนผิวหนังที่เคยเต่งตึง หลิวชวนหลับตาลง ปล่อยให้ความทรงจำหวนกลับมาเยือน... ช่วงเวลาที่เขาเคยรุ่งโรจน์ เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน เขาคือเจ้าของบริษัทส่งออกอาหารทะเลที่ใหญ่ที่สุดในมณฑล มีทุกอย่างที่ใครๆ ต่างอิจฉา ยกเว้นสิ่งเดียว... เวลาสำหรับครอบครัว

"พี่ชวน อย่าทำงานหนักเกินไปนะคะ" เสียงอ่อนหวานของหลี่หรงยังคงก้องอยู่ในความทรงจำ "เสี่ยวเป่าคิดถึงพ่อ"

แต่เขากลับเลือกที่จะทุ่มเทให้กับงาน กลับบ้านดึกทุกคืน บางครั้งหายไปเป็นสัปดาห์ มัวแต่เดินทางไปทำธุรกิจ พบปะลูกค้า ขยายกิจการ เขาหลงระเริงอยู่กับความฝันที่จะสร้างอาณาจักรธุรกิจ คิดว่ากำลังสร้างอนาคตที่ดีให้ครอบครัว

"ไม่เป็นไรหรอกหรงหรง รอให้บริษัทเติบโตกว่านี้" คำปลอบที่เขาเคยพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ บัดนี้กลับกลายเป็นความเจ็บปวด "พี่จะพาเธอกับลูกไปเที่ยวรอบโลก จะซื้อบ้านหลังใหญ่ ส่งเสี่ยวเป่าไปเรียนโรงเรียนดีๆ..."

คำสัญญาที่ไม่มีวันได้ทำตาม... วันที่เขาประสบความสำเร็จสูงสุด กลับเป็นวันที่สูญเสียทุกสิ่ง หลี่หรงจากไปพร้อมเสี่ยวเป่า ทิ้งไว้เพียงจดหมายสั้น ๆ บนโต๊ะทำงานที่เคยเป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเขา แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นของความว่างเปล่าในชีวิต เพียงไม่กี่เดือนต่อมา เพื่อนสนิทที่เขาไว้ใจราวกับพี่น้องกลับหักหลังและกวาดเงินบริษัทหนีหาย ทิ้งให้เขาจมอยู่กับความล้มเหลวและความโดดเดี่ยว

สามสิบปีที่ผ่านมา เขาพยายามตามหาครอบครัว แต่พวกเขาเหมือนหายไปจากโลกนี้ มีเพียงข่าวบอกเล่าจากญาติห่างๆ ว่าพวกเขาย้ายไปอยู่เมืองใหญ่ทางเหนือ เสี่ยวเป่าเรียนจบ มีงานดี มีครอบครัว และมีลูกชายตัวน้อยที่น่ารัก ส่วนหลี่หรง... เธอแต่งงานใหม่กับเจ้าของร้านอาหาร

คำว่า "คุณปู่" ที่ควรจะได้ยินจากหลานชาย กลับไม่มีโอกาสได้สัมผัส เสียงหัวเราะสดใส ของเด็กน้อยที่ควรจะวิ่งเล่นอยู่ริมชายหาด กลับมีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งที่ดังก้องในความเงียบ

"พ่อครับ!" เสียงใสๆ ของเสี่ยวเป่าดังก้องในความทรงจำ เด็กน้อยวัยห้าขวบที่มักจะวิ่งมารับเขาที่ท่าเรือ แต่นั่นก็เป็นเพียงความทรงจำที่จางหายไปพร้อมกับเวลา

หลิวชวนถอนหายใจยาว ก่อนจะก้าวเดินต่อบนสะพานไม้ที่ส่งเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดใต้ฝีเท้า ถังปลาในมือหนักอึ้งราวกับน้ำหนักของความผิดพลาดทั้งหมดในชีวิต เขาเร่งฝีเท้าเพราะอยากให้วันนี้ผ่านไปเร็วๆ เหมือนทุกวันที่ผ่านมา

จู่ๆ ไม้กระดานผุใต้เท้าก็แตกออก เสียงดังสนั่นของไม้หักและเสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้นพร้อมกัน ร่างของหลิวชวนเสียหลักพลัดตกลงไปในน้ำทะเลเย็นเฉียบ ถังปลาหลุดจากมือ ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายในพริบตา

"ช่วยด้วย!" เขาตะโกน แต่ไม่มีใครได้ยิน ท่าเรือร้างในยามค่ำคืนมีเพียงเสียงคลื่นและเสียงลมที่พัดกรรโชก น้ำหนักของเสื้อผ้าที่ชุ่มน้ำดึงรั้งเขาให้จมลงสู่ความมืด

"หลี่หรง... เสี่ยวเป่า..." เขาคร่ำครวญในใจขณะที่ความมืดค่อยๆ กลืนกินการมองเห็น "ขอโทษ... ขอโทษที่พ่อไม่อาจเป็นพ่อที่ดี ขอโทษที่สามีคนนี้ทำให้เธอเป็นทุกข์... หลี่หรง เสี่ยวเป่า..." เขาไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ แต่ในวินาทีที่ความมืดมิดกำลังจะกลืนกินสติสุดท้าย เขากลับรู้สึกถึงความอยากย้อนกลับไปในวันวานที่ครอบครัวของพวกเขายังอยู่พร้อมหน้า

สายลมทะเลพัดกรรโชกแรงขึ้น พาเอากลิ่นเกลือและความทรงจำมากมายมาเยือน หลิวชวนหลับตาลง ความเย็นยะเยือกค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่กระดูก ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหมดถาโถมเข้ามา ความเสียใจ ความผิดหวัง ความเจ็บปวด และความโดดเดี่ยวที่สะสมมานานนับยี่สิบปี เสียงหัวเราะสดใสของเสี่ยวเป่า... รอยยิ้มอบอุ่นของหลี่หรง... ช่วงเวลาที่เคยมีความสุขด้วยกัน...

"ถ้าได้ย้อนกลับไป..." หลิวชวนพึมพำ น้ำเสียงสั่นสะท้านจากก้นบึ้งของหัวใจ "ผมจะไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ผมจะรักษาเธอและเสี่ยวเป่าไว้ให้ดีที่สุด... สวรรค์ ท่านเทพ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ๆ ได้โปรด... มอบโอกาสให้ผมอีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียว... ผมจะไม่ทำผิดซ้ำอีก..."

แม้จะไม่รู้ว่านี่คือความฝัน จินตนาการก่อนความตาย หรือโชคชะตากำลังเมตตา แต่หลิวชวนก็พร้อมจะยอมรับทุกอย่าง ขอเพียงได้โอกาสแก้ไขความผิดพลาดในอดีต ได้กลับไปเป็นสามีและพ่อที่ดีอีกครั้ง แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตในปัจจุบัน เขาก็ยินดี

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง ความมืดมิดปกคลุมทุกสิ่ง ก่อนที่แสงสว่างจ้าจะพุ่งเข้าใส่ดวงตา พร้อมกับความรู้สึกอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง