หลังจากที่ไม่ต้องนั่งขายลูกอมเพราะป้าหูเหมาเอาไปหมดแล้ว ลู่เจียวรีบไปร้านของนายช่างหวังเพื่อรับที่ตัดลูกอมด้วยความตื่นเต้น ใจเธอเต้นระรัวขณะเดินมุ่งหน้าไปยังร้านช่างเหล็ก คิดว่าเครื่องมือชิ้นนี้จะช่วยให้ธุรกิจลูกอมของเธอก้าวหน้าไปอีกขั้น ถนนในตลาดเซินโจวยามสายคึกคักไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าที่กำลังขายของ เสียงพูดคุยต่อรองดังแว่วมาเป็นระยะ

เมื่อมาถึงร้าน เธอเห็นนายช่างหวังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา

"อาเจียว มาแล้วเหรอ?" เขาทักอย่างเป็นกันเอง เสียงของเขาแฝงความภูมิใจในผลงาน

"ฉันมารับของตามนัดค่ะ" ลู่เจียวพยักหน้า รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้า

นายช่างหวังพาลู่เจียวเดินไปยังมุมหนึ่งของร้านซึ่งมีอุปกรณ์งานโลหะเรียงรายอยู่ กลิ่นเหล็กและควันจากการหลอมโลหะยังคงได้กลิ่นจาง ๆ ในอากาศ พอไปถึง นายช่างหวังก็หยิบถาดอะลูมิเนียมขนาดเล็กออกมา เธอมองลงไปเห็นที่ตัดลูกอมหลากหลายรูปทรงที่ทำจากอะลูมิเนียมใหม่เอี่ยม เรียงเป็นระเบียบตามแบบที่ตกลงกันไว้

"นี่คือที่ตัดลูกอมทั้งห้าแบบที่เธอขอ มีรูปดาว รูปดอกไม้ รูปหัวใจ รูปวงกลม และรูปหัวหมี" นายช่างหวังกล่าวพลางหยิบแต่ละแบบขึ้นมาให้ดูอย่างละเอียด ในมือใหญ่ของเขา ที่ตัดลูกอมดูเล็กกระจิริดหากแต่ทำอย่างประณีต "ขนาดของพวกมันเท่ากันทั้งหมด ฉันพยายามทำให้เท่ากันเป๊ะๆ ตามที่เธอต้องการ"

ลู่เจียวหยิบที่ตัดลูกอมแต่ละแบบขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด มันทั้งสวยและคม ดูแข็งแรงและทนทาน เมื่อเห็นรูปหัวหมี เธออดชื่นชมฝีมือของช่างไม่ได้ มันมีความละเอียดอ่อนในทุกรายละเอียด แม้จะเป็นเพียงเครื่องตัดเล็กๆ แต่ทุกส่วนดูประณีตราวกับงานศิลปะชิ้นเล็ก

"รูปดอกไม้กับรูปหัวหมีทำยากหน่อยนะ เพราะต้องตัดขอบให้ละเอียด" นายช่างหวังยิ้มภูมิใจกับผลงานของตัวเอง ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อพูดถึงกระบวนการทำงาน "รูปอื่นก็ไม่ง่าย แต่สองรูปนี้ใช้เวลามากกว่า"

ลู่เจียวยิ้มออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้รับที่ตัดลูกอมตามที่ต้องการ "ทำได้เหมือนตามที่ฉันคิดไว้เลยค่ะ สวยมาก ขอบคุณมากนะคะนายช่าง"

นายช่างหวังพยักหน้า แววตาของเขาฉายความพอใจ "ชอบก็ดีแล้ว ขนมของคุณต้องออกมาสวยมากแน่ๆ"

"ทั้งหมดนี่เท่าไหร่คะ?" ลู่เจียวควักกระเป๋าเงินออกมา พร้อมจ่ายค่าเครื่องมือที่จะช่วยให้ชีวิตของครอบครัวเธอดีขึ้น

นายช่างหวังหยิบใบกระดาษเล็กๆ ขึ้นมาอธิบายว่าเขาคิดราคาตามความซับซ้อนของแต่ละแบบ "สำหรับรูปดาว ดอกไม้ และหัวใจ คิดราคาที่ชิ้นละหนึ่งหยวน ส่วนรูปวงกลมธรรมดาราคาชิ้นละแปดเหมา และรูปหัวหมีชิ้นละสิบห้าเหมา รวมทั้งหมดเป็นสิบห้าหยวนกับอีกเก้าเหมา"

ลู่เจียวรีบหยิบเงินจำนวนสิบห้าหยวนออกมาและยื่นให้เขาด้วยความขอบคุณ แม้จะเป็นเงินจำนวนมากสำหรับเธอในยามนี้ แต่เธอเชื่อว่ามันเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า "หักมัดจำไปหนี่งหยวน นี่ค่ะ สิบห้าหยวน ขอบคุณจริงๆ ที่ทำงานละเอียดให้แบบนี้นะคะ นายช่างไม่ต้องทอนค่ะ"

นายช่างหวังยิ้มอย่างพอใจและรับเงินไป "ยินดีเสมออาเจียว ถ้าต้องการที่ตัดแบบอื่นอีกก็มาบอกนะ"

"ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" ลู่เจียวนำที่ตัดลูกอมทั้งหมดใส่ลงในถุงด้วยความระมัดระวัง ก่อนจะออกจากร้านของนายช่างหวังแล้วตรงกลับบ้าน

ความคิดเธอเต็มไปด้วยแผนการผลิตลูกอมรูปแบบใหม่ที่จะสามารถทำเงินได้มากขึ้น เธอมั่นใจว่าที่ตัดลูกอมที่มีรูปทรงน่ารักเหล่านี้จะช่วยให้ลูกอมของเธอเป็นที่น่าสนใจมากขึ้น โดยเฉพาะกับเด็กๆ ที่มักจะชอบสิ่งสวยงามน่ารัก และยังอาจทำให้เธอสามารถขึ้นราคาได้อีกด้วย

ลู่เจียวเดินทางกลับบ้านด้วยความรู้สึกมั่นใจและมีความหวัง เมื่อเธอเปิดประตูห้องเช่า ซีซวนกับชิงอีวิ่งปรี่เข้ามาหาทันที ใบหน้าเปื้อนยิ้มของลูกๆ ทำให้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดที่แบกมากลายเป็นความสุขแทน

"แม่กลับมาแล้วเหรอคะ!" ชิงอีถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

ลู่เจียววางกระเป๋าไว้บนพื้น ก้มตัวลงกอดลูกทั้งสองคนไว้แน่น "แม่กลับมาแล้วจ้ะ แถมแม่มีของเล่นใหม่มาด้วยนะ"

แม่เฒ่าฟูเดินออกมาจากครัว มองหลานสะใภ้ด้วยสายตาอ่อนโยน "อาเจียว มาถึงก็ไปนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนเถอะ"

ลู่เจียวพยักหน้าให้ยายของสามี ก่อนลุกขึ้น แต่ดูเหมือนเด็กๆ จะยังสนใจของที่ผู้เป็นแม่พูดถึงอยู่ "ของเล่นใหม่อะไรคะแม่?"

เธอหัวเราะลั่นพลางหยิบถุงที่ตัดลูกอมขึ้นมาแสดง "นี่ไง ที่ตัดลูกอมจ้ะ ต่อไปนี้ลูกๆ ไม่ต้องนั่งปั้นลูกอมแล้ว แค่ใช้ที่ตัดแบบนี้ ลูกจะทำแค่ห่อเท่านั้นเอง"

ชิงอีและซีซวนเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น มือเล็กๆ ของทั้งคู่เอื้อมมาหยิบที่ตัดลูกอมอย่างกระตือรือร้น มองดูด้วยความประหลาดใจราวกับพบสมบัติใหม่ ความสงสัยและความตื่นเต้นฉายชัดในดวงตาของพวกเขา

"แม่จะให้ค่าขนมลูกด้วยนะ ถ้าช่วยแม่ห่อลูกอม" ลู่เจียวยิ้มให้ลูกๆ คิดว่านี่อาจเป็นโอกาสดีที่จะสอนให้พวกเขาเรียนรู้คุณค่าของการทำงาน

"จริงเหรอครับแม่! แม่จะให้ค่าจ้างยังไงครับ?" ซีซวนถามด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเรื่องค่าขนม

ลู่เจียวยิ้มให้ลูกชาย "ถ้าลูกห่อได้สิบชิ้น แม่จะให้หนึ่งเฟิน"

ชิงอีคิดทบทวนสักครู่ก่อนจะถาม "อันนี้เป็นเงินออมของหนูใช่ไหมคะ แล้วถ้าหนูอยากกินขนมอย่างอื่น หนูก็เอาเงินนี้ไปซื้อได้ใช่ไหมคะ?"

ลู่เจียวอดยิ้มไม่ได้ที่ชิงอีคิดรอบคอบขนาดนั้น "ใช่จ้ะ ลูกฉลาดมากๆ ต่อไปถ้าอยากได้อะไร ก็ทำงานแลกเอาเองนะ"

ซีซวนยิ้มกว้างพลางประกาศเสียงดัง "งั้นผมจะขยันช่วยแม่ทุกวันเลยครับ!"

แม่เฒ่าฟูยิ้มมองดูหลานๆ ด้วยความเอ็นดู ใบหน้าอายุมากของแกมีรอยยิ้มที่อบอุ่น "เด็กทั้งสองคนเป็นเด็กดีจริงๆ ยายทวดภูมิใจในตัวหนูมากนะ"

เด็กทั้งสองยิ้มรับคำชมของแม่เฒ่าฟูด้วยความดีใจ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความสุข ลู่เจียวมองลูกที่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจและรู้สึกอุ่นใจที่สามารถมอบทั้งความสุขและบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ให้กับพวกเขา

วันที่เต็มไปด้วยงานและเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ ความเหนื่อยล้าเริ่มจางหายไป พร้อมกับความตื่นเต้นที่เอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อคิดถึงที่ตัดลูกอมใหม่ในมือ

"อาเจียว ทำไมไม่พักอีกหน่อยล่ะ" แม่เฒ่าฟูที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยถาม สังเกตเห็นความกระตือรือร้นในแววตาของหลานสะใภ้

"ฉันอยากลองทำลูกอมอีกสักรอบน่ะค่ะ ที่ทำไว้ตอนเช้าทุกคนช่วยกันห่อเสร็จหมดแล้วใช่ไหมคะ" ลู่เจียวถาม

แม่เฒ่าฟูพยักหน้า "ใช่แล้วจ้ะ ชิงอีกับซีซวนก็ช่วยยายห่อกันอย่างตั้งใจเลย แบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย ตอนนี้ลูกอมของหลานก็เรียบร้อย รอขายแล้วล่ะ"