ขอบฟ้ายามรุ่งอรุณค่อย ๆ ฉายแสงไล่ความมืดมิดออกไป ท้องฟ้าแต้มสีครามอ่อนเป็นริ้วบางเหนือผืนน้ำ หลิวชวนและลุงเหลาเทปลาที่ดิ้นกระดุกกระดิกจากอวนลงตะกร้า กลิ่นคาวทะเลลอยคลุ้ง ปลาสดแวววาวสะท้อนแสงตะเกียงน้ำมัน ราวกับมีชีวิตชีวาในยามเช้าตรู่ที่เงียบสงบ

"คืนนี้โชคดีนะอาชวน" ลุงเหลายิ้มพลางเช็ดเหงื่อบนใบหน้า "ได้ปลาเยอะทีเดียว"

หลิวชวนพยักหน้า มือหยาบกร้านจัดแจงปลาในตะกร้าอย่างคล่องแคล่ว วันนี้เขามีแผนพิเศษกับลูกชาย เขาจะต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย

เช่นเคย พ่อค้าคนกลางมาถึงพร้อมกับแสงอาทิตย์ดวงแรก การต่อรองราคาเป็นไปอย่างไม่ต่างจากทุกวัน หลิวชวนกำหมัดแน่นขณะมองเงินจำนวนเล็กน้อยที่ถูกยัดใส่มือ แม้ใจจะคุกรุ่นด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็ยังต้องจำใจขายปลาให้ในราคาถูกกดต่ำ เพื่อไม่ให้ครอบครัวต้องอดอยาก

"พรุ่งนี้ขอปลาตัวใหญ่ ๆ สด ๆ เหมือนวันนี้นะ" หวังไท่เฉิงตะโกนทิ้งท้ายก่อนรถบรรทุกจะแล่นจากไป ทิ้งเพียงฝุ่นและความขมขื่นไว้เบื้องหลัง

เมื่อกลับถึงบ้าน กลิ่นหอมของข้าวต้มปลาลอยมาแตะจมูก หลี่หรงกำลังตักอาหารใส่ถ้วย ขณะที่เสี่ยวเป่านั่งชะเง้อคอรออย่างใจจดใจจ่อ

"พ่อ!" เด็กน้อยร้องทักด้วยความดีใจ ดวงตาเป็นประกาย "วันนี้พ่อจะพาเสี่ยวเป่าไปดูปลาใช่ไหมครับ?"

หลิวชวนอุ้มลูกชายขึ้น "แน่นอน พ่อสัญญาแล้วไงล่ะ" เขาหันไปมองภรรยา "หรงหรง วันนี้เธอต้องไปช่วยป้าหลินอีกไหม?"

"ไปค่ะ" หลี่หรงพยักหน้า วางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะ "มีปลาเข้ามาเยอะ ต้องช่วยกันตากให้ทัน"

"งั้นพี่จะพาเสี่ยวเป่าไปด้วย" หลิวชวนบอก "จะได้ช่วยดูแลเขาด้วย แล้วก็..." เขายิ้มให้ลูกชาย "จะได้สอนเขาเรื่องปลาตามที่สัญญาไว้ ไปดูในทะเลไม่ได้เพราะลูกยังเล็ก ก็ไปดูปลาที่ป้านยายหลินก่อนดีไหม

“ดีครับ" เสี่ยวเป่าตอบรับพลางยิ้มจนตาหยี

ครอบครัวเล็กๆ นั่งล้อมวงกินข้าวเช้าด้วยกัน เสี่ยวเป่าคะยั้นคะยอให้พ่อเล่าเรื่องปลาชนิดต่างๆ ขณะที่หลี่หรงมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวสามี ความใส่ใจและความอบอุ่นที่เขามีต่อครอบครัวในช่วงนี้ ทำให้หัวใจเธอพองโต

"ไปกันเถอะลูก" หลิวชวนลุกขึ้นหลังกินอาหารเช้าเสร็จ "วันนี้พ่อจะสอนให้เสี่ยวเป่ารู้จักปลาทุกชนิดเลย"

เด็กน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ รีบคว้ามือพ่อ พร้อมที่จะออกเดินทางสู่การผจญภัยครั้งใหม่...

บ้านของป้าหลินตั้งอยู่ใกล้ชายหาด เป็นบ้านไม้หลังใหญ่ที่มีลานกว้างสำหรับตากปลา กลิ่นเค็มของน้ำทะเลผสานกับกลิ่นปลาแห้งลอยอวลในอากาศ เสี่ยวเป่าจับมือพ่อแน่น ตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นปลานานาชนิดวางเรียงรายอยู่ในตะกร้าหวาย

"ยายหลิน!" เสี่ยวเป่าร้องทักหญิงวัยกลางคนที่กำลังคัดแยกปลาอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่

"อ้าว! เสี่ยวเป่า" ป้าหลินยิ้มกว้าง รอยย่นที่หางตาลึกขึ้น "วันนี้มาช่วยแม่ทำงานเหรอจ๊ะ?"

"ครับ!" เด็กน้อยพยักหน้ารัวๆ "พ่อบอกว่าจะสอนผมรู้จักปลาด้วย"

หลี่หรงวางตะกร้าลง เริ่มจัดการกับปลาที่ต้องแยกไปตาก ขณะที่หลิวชวนพาลูกชายไปนั่งข้างๆ กองปลาที่ยังไม่ได้คัดแยก

"ดูนี่สิ...เสี่ยวเป่า" หลิวชวนหยิบปลาตัวหนึ่งขึ้นมา เกล็ดสีเงินวาววับในแสงแดด "นี่เรียกว่าปลาทู เป็นปลาที่พ่อจับได้เยอะที่สุดเลย"

"ทำไมมันถึงเงาแบบนี้ล่ะครับพ่อ?" เสี่ยวเป่าเอื้อมมือไปแตะเกล็ดปลาเบาๆ

"เพราะมันมีเกล็ดพิเศษไงจ๊ะ" ป้าหลินเสริม ยิ้มให้ความอยากรู้อยากเห็นของหลานชาย "เกล็ดพวกนี้ช่วยให้มันว่ายน้ำได้เร็ว"

หลิวชวนวางปลาทูลง หยิบปลาอินทรีขึ้นมาแทน "แล้วนี่ล่ะ รู้จักไหม? ปลาอินทรี ตัวใหญ่กว่าปลาทูเยอะเลย เนื้อหวานมาก แม่ชอบเอาไปต้มกับขิง"

"แล้วอันนี้ล่ะ?" หลี่หรงชูปลาตัวเล็กๆ ขึ้น รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า "เสี่ยวเป่าลองทายซิ"

"อ๋อ! ปลาข้างเหลืองใช่ไหมครับแม่?" เด็กน้อยตอบอย่างตื่นเต้น จำได้จากที่เคยเห็นแม่ทำอาหาร

"เก่งมาก!" หลิวชวนเอ่ยชมลูกชาย "ปลาซิวนี่แหละที่เอาไปทำปลาเค็มอร่อยๆ ที่เสี่ยวเป่าชอบกิน"

ป้าหลินมองภาพครอบครัวเล็กๆ ตรงหน้าด้วยความอิ่มเอม "แปลกนะ อาชวน" ป้าหลินพูดพลางยิ้มบาง "เมื่อก่อนเห็นแต่ทำงานตัวเป็นเกลียว วัน ๆ ไม่เคยมีเวลาให้ลูกเมีย แต่ช่วงนี้กลับเห็นนายคอยดูแลเสี่ยวเป่า ใกล้ชิดกับครอบครัวมากขึ้น... ไม่คิดจะไปหางานทำในเมืองใหญ่แล้วเหรอ?"

"ไม่ครับ ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองพลาดอะไรไปมากแค่ไหน" หลิวชวนตอบเบาๆ มือยังคงช่วยลูกชายแยกปลา "ชีวิตมันสั้นเกินกว่าจะปล่อยให้เวลามีค่าผ่านไปเปล่าๆ"

หลี่หรงได้ยินคำพูดของสามี เธอหยุดมือที่กำลังคัดแยกปลาชั่วครู่ ความอบอุ่นเอ่อล้นในอก ราวกับคลื่นน้ำใสที่ซัดสาดเข้าหาฝั่ง จนแทบจะกลั่นเป็นหยดน้ำตาแห่งความสุข สามีของเธอเปลี่ยนไปจริงๆ เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

"แม่ครับ!" เสียงสดใสของเสี่ยวเป่าดึงความสนใจทุกคน "ดูสิครับ ผมแยกปลาได้แล้ว!"

ตรงหน้าเด็กน้อยคือกองปลาเล็กๆ ที่พยายามแยกประเภท แม้จะยังไม่เป็นระเบียบนัก แต่ก็เห็นได้ว่าเขาพยายามเลียนแบบวิธีคัดแยกของผู้ใหญ่

"เก่งมากลูก" หลี่หรงชม น้ำเสียงอ่อนโยน "แล้วรู้ไหมว่าปลาพวกนี้เอาไปทำอะไรได้บ้าง?"

"รู้ครับ!" เสี่ยวเป่าตอบอย่างภูมิใจ "ตัวใหญ่ๆ เอาไปทำต้มยำ ตัวเล็กๆ เอาไปตากแห้ง"

ป้าหลินหัวเราะเบาๆ "โอ้โฮ! รู้ไปถึงไหนแล้วเนี่ย"