เส้นทางสู่ภูเขาชิงซานเป็นเพียงทางเดินดินเล็ก ๆ ที่ชาวบ้านใช้สัญจรเพื่อหาฟืนหรือล่าสัตว์เป็นครั้งคราว เจียงซินเดินตามเส้นทางที่คุ้นเคยในความทรงจำของร่างเดิมไปได้ไม่นาน ก็เริ่มแยกตัวออกจากทางหลัก มุ่งหน้าไปยังทิศเหนือตามที่ระบบได้ให้ข้อมูลไว้

ยิ่งเดินลึกเข้าไปในป่า สภาพแวดล้อมก็ยิ่งรกทึบและเดินทางลำบากขึ้นเรื่อย ๆ ต้นไม้สูงใหญ่บดบังท้องฟ้าจนแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน เถาวัลย์และพุ่มไม้หนามเกี่ยวพันกันไปมาจนแทบไม่มีทางเดิน ร่างกายที่อ่อนแอและขาดสารอาหารของเธอเริ่มส่งสัญญาณประท้วงอย่างรวดเร็ว เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นเต็มหน้าผาก กล้ามเนื้อทุกส่วนปวดเมื่อย และลมหายใจก็หอบกระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ

หลายครั้งที่เธอต้องหยุดพักพิงกับต้นไม้เพื่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้งที่เธอสะดุดรากไม้จนเกือบล้มคะมำ และหลายครั้งที่กิ่งไม้ขีดข่วนแขนขาของเธอจนเป็นรอยแดงยาว แต่เจียงซินก็ไม่เคยมีความคิดที่จะยอมแพ้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ภาพใบหน้าที่ซีดเซียวของเจียงห่าวคอยย้ำเตือนเธออยู่เสมอว่าเธอจะล้มลงตรงนี้ไม่ได้

หลังจากเดินป่ามานานเกือบสองชั่วโมง ในที่สุดเธอก็มาถึงบริเวณที่ดูเหมือนจะเป็นหุบเขาเล็ก ๆ ตามที่ระบบบอกใบ้ ที่นี่มีความชื้นสูงกว่าบริเวณอื่นอย่างเห็นได้ชัด พื้นดินเต็มไปด้วยมอสส์สีเขียวชอุ่ม และมีต้นโอ๊กขนาดใหญ่ที่ตายแล้วล้มระเนระนาดอยู่หลายต้น

นี่คือเป้าหมายของเธอ

เจียงซินเริ่มออกค้นหาอย่างละเอียด เธอเดินสำรวจต้นโอ๊กที่ตายแล้วทีละต้น สายตากวาดมองไปตามลำต้นอย่างไม่ลดละ เวลาผ่านไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมง แต่เธอก็ยังไม่พบอะไรเลย ความเหนื่อยล้าและความกังวลเริ่มเกาะกุมหัวใจของเธออีกครั้ง หรือว่าข้อมูลของระบบจะผิดพลาด? หรือว่าเธอมาผิดที่?

[ใจร้อนเป็นบ้าเลยนะ ยัยมนุษย์] เสียงของระบบดังขึ้นมาในหัว [ของดีมันจะหาเจอง่าย ๆ ได้ยังไง ลองดูที่ต้นโอ๊กใหญ่ที่ล้มพาดอยู่บนโขดหินนั่นสิ ด้านที่อยู่ติดกับพื้นดินน่ะ]

แม้จะหงุดหงิดกับคำพูดของระบบ แต่เจียงซินก็ทำตามคำแนะนำนั้นทันที เธอเดินอ้อมไปยังอีกด้านหนึ่งของต้นโอ๊กยักษ์ต้นนั้น และในที่สุด... เธอก็ได้พบกับมัน

สิ่งที่เธอเห็นคือกลุ่มก้อนสีขาวนวลที่มีลักษณะเป็นเส้น ๆ คล้ายปะการังหรือแผงคอสิงโต เกาะอยู่บนลำต้นของต้นโอ๊กในจุดที่อับชื้นพอดี มันคือ "เห็ดขนขาว" หรือ "เห็ดหัวลิง" ตามข้อมูลที่เธอได้รับมาไม่ผิดเพี้ยน!

หัวใจของเจียงซินพองโตขึ้นด้วยความยินดี เธอพบแล้ว! ขุมทรัพย์แรกของเธอ!

เธอค่อย ๆ ใช้มีดทำครัวแซะเห็ดออกจากลำต้นอย่างเบามือที่สุด พยายามไม่ให้เส้นใยที่บอบบางของมันเสียหาย เธอเก็บเห็ดดอกใหญ่ได้ถึงสามดอก และดอกเล็ก ๆ อีกสี่ห้าดอก ก่อนจะบรรจงวางมันลงในตะกร้าสานอย่างทะนุถนอม

เมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว เธอก็ไม่รอช้า รีบเดินทางออกจากป่าทันที ขากลับดูเหมือนจะรวดเร็วกว่าขามา อาจจะเป็นเพราะความหวังและความตื่นเต้นที่เข้ามาแทนที่ความเหนื่อยล้า

หลังจากกลับมาถึงบ้านและตรวจดูอาการของเจียงห่าวซึ่งยังคงหลับอยู่เรียบร้อยแล้ว เจียงซินก็ตัดสินใจครั้งสำคัญอีกครั้ง เธอจะไม่ขายเห็ดพวกนี้ในหมู่บ้าน เพราะชาวบ้านที่นี่ไม่รู้จักคุณค่าของมันและคงจะให้ราคาเพียงน้อยนิด เธอต้องไปที่ "ตลาดตำบล" ซึ่งเป็นศูนย์กลางการค้าขายที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้

การเดินทางไปยังตลาดตำบลไม่ใช่เรื่องง่าย จากหมู่บ้านชิงซานต้องเดินเท้าไปตามถนนดินเป็นเวลากว่าสองชั่วโมง แต่เจียงซินก็ไม่ลังเล เธอรู้ดีว่านี่คือโอกาสที่ดีที่สุดของเธอ

เธอห่อเห็ดทั้งหมดด้วยใบไม้ขนาดใหญ่เพื่อรักษาความสดเอาไว้ ก่อนจะออกเดินทางอีกครั้งโดยมีเพียงตะกร้าสานและเงินที่เหลือติดตัวเพียงน้อยนิด

เส้นทางสู่ตลาดตำบลเต็มไปด้วยฝุ่นและความเหนื่อยล้า แต่เจียงซินก็มาถึงจนได้ ภาพของตลาดที่คึกคักทำให้เธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจอยู่ไม่น้อย ผู้คนจากหมู่บ้านต่าง ๆ เดินขวักไขว่ พ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้ากันอย่างแข็งขัน มีทั้งแผงขายผักสด ผลไม้ตามฤดูกาล เนื้อหมู และของใช้จิปาถะต่าง ๆ

เจียงซินเดินหาทำเลที่เหมาะสมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจปูผ้าผืนเล็ก ๆ ที่เตรียมมาลงบนพื้นดินในจุดที่ไม่ห่างจากทางเข้าตลาดมากนัก แล้วค่อย ๆ วางเห็ดหัวลิงลงบนผ้าอย่างสวยงาม

ในช่วงแรก ไม่มีใครให้ความสนใจแผงเล็ก ๆ ของเธอเลยแม้แต่น้อย ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมามองเห็ดรูปร่างประหลาดของเธอด้วยความสงสัย บางคนก็ชี้ชวนกันดูแล้วส่ายหน้าเดินจากไป

[เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่ามันไม่ง่าย] ระบบเอ่ยขึ้นมาเยาะเย้ย

เจียงซินทำเป็นไม่ได้ยิน เธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เธอจะทำยังไงให้คนสนใจสินค้าที่ไม่มีใครรู้จักได้? ในยุคที่ไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีโฆษณา... สิ่งเดียวที่เธอมีคือ "การนำเสนอ"

เธอรอจนกระทั่งมีชายวัยกลางคนที่ดูท่าทางเหมือนพ่อครัวจากร้านอาหารในตำบลเดินผ่านมา เจียงซินจึงตัดสินใจรุกเข้าหาทันที

"คุณลุงคะ ไม่ลองดูเห็ดป่าหายากหน่อยเหรอคะ?" เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด

ชายคนนั้นหยุดเดินแล้วหันมามองอย่างสนใจ "เห็ดอะไรของเธอน่ะ รูปร่างประหลาดนัก ไม่เคยเห็นมาก่อน"

"นี่คือ 'เห็ดเหม่ากู' ค่ะ" เจียงซินเลือกใช้ชื่อที่ฟังดูดีและน่าค้นหา "เป็นเห็ดที่ขึ้นตามธรรมชาติบนภูเขาลึก หายากมากค่ะ เนื้อของมันจะนุ่มเหมือนเนื้อไก่ แต่มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เอาไปทำน้ำแกงเห็ดหรือผัดก็อร่อยมาก แถมยังมีสรรพคุณบำรุงร่างกายด้วยนะคะ" เธอใช้ความรู้จากอนาคตมาประยุกต์ใช้ในการนำเสนออย่างเต็มที่

พ่อครัวคนนั้นมองเห็ดด้วยความสนใจใคร่รู้มากขึ้น "จริงรึ? แล้วเธอจะขายมันยังไง?"

"คุณลุงดูสิคะ ของหายากขนาดนี้ ถ้าอยู่ในภัตตาคารใหญ่ ๆ ในเมืองหลวง ราคาคงแพงกว่าเนื้อหมูหลายเท่าเลยค่ะ" เจียงซินพูดเปรียบเทียบให้เห็นภาพ ก่อนจะพูดต่อ "แต่สำหรับคุณลุงซึ่งเป็นลูกค้าคนแรก ฉันคิดราคาพิเศษให้เลยค่ะ ดอกใหญ่สามดอกนี้ฉันนับเป็นหนึ่งชั่งพอดี ขอแค่สองหยวนเท่านั้นค่ะ"

"สองหยวน!" พ่อครัวร้องออกมาเสียงดัง "นี่เธอจะบ้าหรือไง! เนื้อหมูหนึ่งชั่งยังไม่ถึงหนึ่งหยวนเลยนะ!"

"แต่เนื้อหมูหาซื้อที่ไหนก็ได้นี่คะ" เจียงซินสวนกลับไปอย่างใจเย็น "แต่เห็ดแบบนี้ ทั้งตลาดมีแค่แผงของฉันแผงเดียวนะคะ คุณลุงลองคิดดูสิคะ ถ้าเอามันไปทำเป็นรายการอาหารพิเศษของร้าน อาหารจานเดียวอาจจะขายได้ราคาสูงกว่าสองหยวนอีกนะคะ"

คำพูดของเธอทำให้พ่อครัวคนนั้นนิ่งอึ้งไป เขาเป็นนักธุรกิจ เขาย่อมเข้าใจเรื่อง "ความพิเศษ" และ "มูลค่าเพิ่ม" เป็นอย่างดี

หลังจากลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ "ก็ได้! ฉันจะลองดู! แต่ถ้ามันไม่อร่อยอย่างที่เธอว่าล่ะก็ คราวหน้าอย่าหวังว่าจะได้มาขายของที่นี่อีก!"

"รับรองไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ!" เจียงซินยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก

เธอรับเงินสองหยวนมาด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย นี่คือเงินก้อนใหญ่ที่สุดที่เธอหามาได้ด้วยตัวเองในชีวิตนี้!

หลังจากนั้น การค้าของเธอก็ดูเหมือนจะง่ายขึ้น เมื่อมีคนกล้าซื้อคนแรก คนอื่น ๆ ก็เริ่มให้ความสนใจมากขึ้น ประกอบกับเรื่องราวที่พ่อครัวคนนั้นอาจจะนำไปพูดต่อ ทำให้เห็ดดอกเล็กที่เหลือของเธอถูกขายหมดเกลี้ยงในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

ในที่สุด เจียงซินก็ทำเงินจากการขายเห็ดได้ทั้งหมดสามหยวนกับอีกยี่สิบเฟิน!

เมื่อรวมกับเงินที่เหลืออยู่ ตอนนี้เธอมีเงินเกือบหกหยวนแล้ว!

เธอไม่รอช้า รีบเดินตรงไปยังร้านขายยาจีนที่เก่าแก่ที่สุดในตลาดทันที เธอใช้เงินส่วนหนึ่งซื้อยาพื้นฐานที่จำเป็นสำหรับลดไข้และฆ่าเชื้อตามที่พอจะอธิบายอาการให้หมอเฒ่าเจ้าของร้านฟังได้ จากนั้นเธอก็เดินไปยังร้านขายหมั่นโถว ซื้อหมั่นโถวขาวลูกใหญ่อวบ ๆ ที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นมาสองลูก

เจียงซินกำเงินที่เหลืออีกเกือบสี่หยวนไว้ในกระเป๋าเสื้อแน่น ในมืออีกข้างถือห่อยาและหมั่นโถวอุ่น ๆ เธอมองไปข้างหน้า แววตาของเธอไม่ได้มีแค่ความมุ่งมั่นอีกต่อไปแล้ว แต่มันเต็มเปี่ยมไปด้วย "ความหวัง"

นี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น แต่เป็นก้าวที่สำคัญที่สุด มันพิสูจน์ให้เธอเห็นแล้วว่า... ในโลกใบใหม่นี้ เธอก็สามารถยืนหยัดและต่อสู้ได้ด้วยความสามารถของตัวเอง