“บังอาจ!!” เสิ่นเฉิงเปล่งน้ำเสียงก้องไปทั่วบริเวณจนทุกคนในที่นั้นดวงตาลุกวาวด้วยความตกใจ ราวกับเสิ่นเฉินคนตรงหน้านี้ไม่ใช่เสิ่นเฉิงที่ทุกคนที่นี่เคยรู้จัก

“น้ำคำกักขฬะของเจ้า ดูหมิ่นเบื้องสูงมีโทษถึงประหาร เจ้าคนถ่อย ปัญญาด้อย มีตาหามีสติไม่” เสิ่นเฉิงเดินตรงเข้าจับกุมหยางเจ๋อไพล่มือของเขาไว้ที่หลังเข้าด้วยกัน แล้วกดบ่าของเขาให้คุกเข่าลงต่อหน้าเซวียนจางหย่ง ท่ามกลางความงุนงงของทุกคนในที่นั้น

“ทะท่านเฉิง ท่านใจเย็นลงก่อนเถิดขอรับ” หลี่หลิวอวี่เอ่ยปากขอร้องยกมือขอร้องต่อชายร่างกายกำยำที่เขาเคยรู้จัก ทว่าแววตาคู่เดิมที่เคยเป็นมิตรนั้นปรายตามองเขาอยู่เพียงเสี้ยวหนึ่งหากแต่เปลี่ยนไปราวกับกลายเป็นคนละคน

“เจ้ากล่าวหาไท่เว่ย์ผู้มีศักดิ์เป็นถึงพระราชนัดดาแห่งองค์เยวี่ยจั้นฮองเต้ได้อย่างไรกัน สร้อยเล็กน้อยเป็นเพียงแค่เศษกรวดสำหรับไท่เว่ย์ที่มีทรัพย์สินจนล้นท้องพระคลัง ไท่เว่ย์ของข้ามีเหตุจำเป็นอันใดที่ต้องเป็นโจรย่องเบาขโมยสร้อยของเจ้า!!”เสิ่นเฉินพูดแสดงสถานะตามจริงทั้งหมดของผู้เป็นนายของตนด้วยเพราะไม่อาจทนการดูหมิ่นจากคนโง่เขลาอย่างหยางเจ๋อได้ พลางก็ค่อยสืบเท้าเดินวนไปมารอบตัวของหยางเจ๋อ

หลี่หลิวอวี่ลอบมองดูเขาขณะที่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความหวาดกลัว ชายผู้นี้ดูราวกับว่ามิใช่คนเดิมที่เขาเคยรู้จัก สีหน้าที่เคยใจดีกลับเปล่งรัศมีอำมหิตจนไม่อาจแม้จะเหลือบมอง

การกระทำของหยางเจ๋อนำความอัปยศมาสู่ลี่อินและหุบเขาหมื่นพิษเป็นอย่างมาก จนผู้เป็นเจ้าของสำนักอย่างปรมาจารย์ลี่อินไม่อาจทนต่อความอับอายที่เกิดขึ้น ชายอาวุโสจึงรีบลุกลงทรุดกายลงคุกเข่าต่อหน้าผู้เป็นไท่เว่ย์ พลางปากก็พร่ำพูด “อภัยให้ข้าด้วยพระราชนัดดา ข้ามีตาหามีแววไม่ สั่งสอนศิษย์ได้ไม่ดี ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงปรักปรำผู้อื่นโดยมิไตร่ตรอง ข้าลี่อินขอประทานอภัยด้วยขอรับ” เจ้าของผมเส้นผมสีเทาก้มศีรษะของตนลงจดพื้น

เซวียนจางหย่งเห็นเช่นนั้น พลันทรุดตัวลงประคองชายอาวุโสผู้มีพระคุณต่อเขาขึ้นนั่งบนเก้าอี้ดังเดิม “ท่าน...ไม่ต้องขอโทษข้าหรอกตั่วฟางซื่อ ข้ามิได้ถือโทษท่าน ศิษย์ไม่รักดีหาใช่ความผิดของผู้สั่งสอนใหม่ ปลูกข้าวต้องได้ข้าว หากไม่ใช่เสียแล้วคงไม่อาจเปลี่ยนแปลง”

“ศิษย์พี่ท่านทำสิ่งใดลงไปเจ้าคะ? เหตุใดจึงต้องกล่าวเท็จเพียงนี้” สวี่กงเหมยเบิกตากว้างหลุดปากออกถามหยางเจ๋อ ก่อนที่จะชี้แจงในสิ่งที่ตนแน่ใจ

“ข้าใส่กลีบดอกอบแห้งลงไปห้าส่วนบดในตัวยาทำให้รู้สึกง่วงและหลับได้สนิทตลอดคืน”จากนั้นนางจับข้อมือเซวียนจางหย่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ กดจับชีพจรอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“ทั้งข้ายังเป็นผู้รินจอกยาให้ไท่เว่ย์ด้วยตัวของข้าเองทุกวัน ถึงแม้เขาจะดีขึ้นทว่าปราณของเขาก็ไม่แข็งแรงพอจะฝืนฤทธิ์ยา เขาไม่มีทางที่จะไปไหนในยามค่ำคืนหรอกเจ้าค่ะ”

เซวียนจางหย่งลอบยิ้มกับตนเอง แต่ไหนแต่ไรเขาก็มีแค่เสด็จลุงที่คอยปกป้อง แต่เสด็จลุงเป็นคนสำคัญนัก เพียงปรายตามองก็หามีใครกล้ามายุ่งกับเขาแล้ว ความรู้สึกที่โดนสตรีตัวเล็ก ๆ ปกป้องนั้นช่างเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ชวนให้อบอุ่นเสียจริง ทว่าบรรยากาศรายรอบตัวของเขาขณะนี้ดูเป็นการเป็นงานไปเสียหมดเพราะองค์รักษ์ผู้ภักดีของเขาที่ออกฤทธิ์สำแดงเดช

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าจะไม่ถือสาเอาความเข้าใจผิดในครั้งนี้ ทุกคนในที่นี้ล้วนเป็นมิตรสหาย และผู้มีพระคุณของข้าทั้งสิ้น ขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นบทเรียนและอย่าได้เดินย่ำซ้ำรอยเท้าเดิม คราหลังข้าไม่รู้ว่าจะอภัยให้ศิษย์พี่หยางเจ๋อได้เหมือนครั้งนี้หรือไม่ เพราะฉะนั้นอย่าให้ได้เกิดขึ้นอีก” จางหย่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นแต่เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ

“เจ้าโง่ รีบคุกเข่าระลึกในพระกรุณาเสียสิ!”น้ำเสียงทุ้มของชายอาวุโสเอ่ยสั่งหยางเจ๋อที่ดูเหมือนว่าจะยังแคลงใจอยู่หลายส่วน

“...”ทว่าเขาก็ยอมที่จะทำตามที่ลี่อินบอกแต่โดยดี อย่างไม่กล่าวถ้อยคำใด

…

มื้อค่ำอันแสนวิเศษกลับกลายเป็นมื้อค่ำอันสุดสะพรึงที่สุดในชีวิตสิบเจ็ดหนาวของพ่อครัวแห่งหุบเขาหมื่นพิษอย่างหลี่หลิวอวี่ เขาไม่เคยได้พบเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เขาตกใจจนทำให้เขาฝันร้ายทั้งยังตื่นอยู่เช่นเมื่อครู่ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม หลี่หลิวอวี่ก็ไม่ยอมที่จะละทิ้งความตั้งใจที่มีในวัยเด็ก

เด็กหนุ่มลอบมองจางหย่งที่กำลังนั่งทอดอารมณ์หลังจากมื้ออาหารจากตรงที่เขายืนอยู่ ชายหนุ่มดูสงบและสง่างามทั้งก็น่าเกรงขามในลีลาเดียวกัน หลี่หลิวอวี่จับสังเกตเขาอยู่เป็นครู่ใหญ่ก่อนที่เขาจะนำกาน้ำขึ้นมาใบหนึ่งแล้วบรรจงปรุงชาเซี๊ยะลิ้วลงใส่ในกานั้น ก่อนที่จะยกแล้วเดินตรงนำไปให้เขา

“อาอวี่เจ้าตั้งใจจะทำสิ่งใด?” เสิ่นเฉิงเอาตัวเข้ามาขวางเอาไว้ พาให้สองแววตาใสซื่อของหลี่หลิวอวี่เพ่งมองคนตรงหน้า ดูราวกับว่าเสิ่นเฉิงจะไม่วางใจผู้ใดหลังจากที่หยางเจ๋อก่อเรื่องขึ้น

“ท่านเฉิง ข้าจะนำน้ำเซี๊ยะลิ้วที่ข้าปรุงพิเศษในกานี้เข้าไปให้ไท่เว่ย์ ข้าขอเข้าไปหาไท่เว่ย์ไม่ได้หรือ?” เสิ่นเฉิงเอาตัวเข้าขวางพาให้หลี่หลิวอวี่ชักเท้าถอยก้าวหนึ่ง ใบหน้าสงบเงยหน้ามองคนในหน้าที่องครักษ์