“ไท่เว่ย์ท่านว่าอย่างไร อาเหมย” เสียงเรียบของลี่อินเอ่ยออกถามลูกสาวที่พลุนพลันเดินเข้ามายังในจวน

“ไม่ว่ายังไงเจ้าค่ะท่านพ่อ” น้ำเสียงเล็กเอ่ยตอบก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องทิ้งคำตอบไร้ความหมายไว้ให้กับลี่อินได้ขบคิด

…

ริ้วลมหอบกลิ่นสมุนไพรที่กำลังระอุอวลลอยมาแตะปลายจมูก ปลุกให้คนไม่เป็นอันนอนทั้งคืน ฟื้นตื่นจากห้วงนิทรา ดวงตารีเปิดเปลือกตาขึ้น จิตใต้สำนึกระลึกรู้ถึงยามอิ๋นได้ในทันที จึงได้ถือตื่นตั้งแต่เวลานั้น ครั้นก็ล้างหน้าล้างตาเบ็ดเสร็จแล้วหยิบชุดกระโปรงยาวสีฟ้าสดใสมาสวมใส่ลงบนเรือนร่างบอบบางในวันที่สติของนางงัวเงียราวกับท้องฟ้าสีเทา แล้วย่ำย่างเดินตามกลิ่นสมุนไพรไปยังเรือนต้มยา

“มานี่เจ้าค่ะท่านพ่อข้าจะช่วยเอง” นางยื่นมือรับหูหม้อยาด้วยผ้าจับหูที่เตรียมพร้อมไว้ในมือจากลี่อิน

“ท่านพ่อจะรักษาเขาอย่างไรบ้างเจ้าคะ?” เด็กสาวเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

“ฝังเข็ม ดื่มยา และเดินปราณ”ลี่อินเอ่ยตอบ พลางก็เดินไปเดินมาหยิบสมุนไพรนั่นนี่ลงวางลงบนถ้วยตวง

“ท่านพ่อจะปรุงตำรับใดเหรอเจ้าคะ?”

“พ่อจะสอนให้เจ้าปรุงยารักษาไท่เว่ย์ สูตรยานี้เป็นสูตรพิเศษที่เจ้ายังไม่ได้เรียนรู้ พ่อต้องอาศัยเจ้า เพราะการเดินปราณพ่ออาจอ่อนแอลง” ลี่อินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง แววตาสีฝ้าละจากสมุนไพรตรงหน้ามามองเด็กสาว

“ช่วยเท่าที่ช่วยไม่ได้เหรอเจ้าคะ ถ้าท่านพ่อจะต้องลำบากขนาดนั้น ทำแต่พอดีไม่ได้เหรอเจ้าคะ?” ในแววตาฝ้าแฝงความจริงบางอย่างเอาไว้ทำให้กงเหมยเกิดเสียงงอแงขึ้นมาในทันที ชายอาวุโสได้แต่วางมือเหี่ยวย่นลงบนบ่าของเด็กสาวแล้วพรายยิ้มบนสีหน้า

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าบิดาของเจ้าเป็นฟางซื่อ” ซุ่มเสียงแผ่วเอ่ยเนิบนาบ

“เจ้าค่ะ” เด็กสาวขานรับแต่เพียงเบา ๆ ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วทำตัวขะมักเขม้นร่าเริงกลบเกลื่อนความรู้สึกขึ้นมาทันที “ข้าจะช่วยท่านพ่อรักษาไท่เว่ย์อย่างเต็มกำลังเจ้าค่ะ” ชายอาวุโสพยักหน้าแต่เพียงเบา ๆ ดวงตาที่เล็กรีหรี่ปิดด้วยรอยยิ้มที่แย้มฉาย

…

สี่ชั่วยามผันผ่านกลิ่นอายสมุนไพรทั้งเผ็ด เปรี้ยว เค็ม ขม หวาน ที่ถูกเคี่ยวเข้มลอยวนคละคลุ้งห้องยา ลี่อินค่อยใช้มือเหี่ยวย่นหุ้มผ้าประคองหม้อดินที่ร้อนระอุ เทตัวยาลงหม้อน้ำชาอีกหม้อเพื่อแยกกากและน้ำออกจากกัน พาให้สวี่กงเหมยที่เสนอตัวเป็นลูกมือคอยชะเง้อคอมองอย่างจิตใจจดจ่อ

“กลิ่นเอาเรื่องเลยนะเจ้าคะ” เด็กสาวย่นจมูกเข้าด้วยกันเพราะความเผ็ดซ่านจากไอกรุ่นของยาตรงเข้าระคายจมูก

“สมุนไพรใช้ขับพิษต้องโดดเด่นด้วยรสเผ็ด เปรี้ยวและเค็ม เพื่อขับเหงื่อ สร้างน้ำเลี้ยงในร่างกาย และช่วยระบายของเหลว” ลี่อินสาธยายคล้ายจะสอนให้กงเหมยได้เรียนรู้ไปในตัว

“ท่าจะดื่มยากนักนะเจ้าคะ ยิ่งคนที่ไม่เคยดื่มลูกว่าจะต้องสำลักเป็นแน่เจ้าค่ะ” เด็กสาวออกความเห็น ทั้งที่ตนคุ้นเคยกับกลิ่นสมุนไพรเหล่านี้ตั้งแต่เล็กจนโต เพียงแค่ได้กลิ่นก็พานให้อยากจะจามออกมานับสิบที แต่ดีที่นางใช้นิ้วกดปลายจมูกเอาไว้ได้ทัน อาการอยากจามจึงได้สงบลง

“รู้อย่างนี้ก็ดีแล้ว พ่อจะได้ไม่ต้องชี้แจงกับเจ้าให้ยืดยาว เจ้าจงนำยาหม้อนี้ไปส่งให้ไท่เว่ย์ กำกับดูให้ท่านดื่มจนหมดทั้งสามจอก แล้วจึงนำหม้อนี้กลับมาคืนข้า” ลี่อินพูดพลางยกหม้อยาวางลงบนโต๊ะ

เด็กสาวพยักหน้าอย่างเต็มใจกระวีกระวาดนำหม้อยาใส่ลงในตะกร้าสานอย่างระมัดระวัง

“ถ้าไท่เว่ย์ดื่มไม่หมดล่ะ เจ้าคะ”

“นั่นแหละ จึงให้เป็นหน้าที่ของเจ้า” เด็กสาวอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำสั่งของลี่อิน นางจะเคี่ยวเข็ญให้คนตัวโตเท่ายักษ์ดื่มยาตำรับพิเศษกลิ่นพิลึกนี้ได้อย่างไร

“จ จะ เจ้าค่ะ” ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าจะทำให้ไท่เว่ย์ดื่มยาได้หมดหรือไม่ แต่นี่คือภารกิจของนางที่ลี่อินผู้เป็นบิดามอบหมายให้

“เดินดี ๆ ล่ะ” ลี่อินกำชับพลางก็ยกชายแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อ ส่งสายตามองสวี่กงเหมยด้วยความหวัง ถึงแม้ว่านางจะกระโดกกระเดกกว่าเด็กผู้ชายแต่นางก็มีความรับผิดชอบมากพอที่จะนำยาไปถึงที่หมายได้

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” เด็กสาวตอบกลับทั้งรอยยิ้ม

…

เด็กสาวเดินไกลออกมาจากเรือนต้มยาเพียงไม่ถึงสองก้านธูปดีก็มาถึงหน้าจวนร้างหลังจวนใหญ่ที่นางพาสองชายร่างยักษ์มาทิ้งไว้เมื่อเย็นวาน แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงให้กับสิ่งที่ปรากฏต่อตาตรงหน้า ด้วยสภาพที่เปลี่ยนแปลงไปราวกับเนรมิต เครือเถาที่ห้อยระย้าลงมาปรกหลังคาถูกดึงออกไปจนหมดสิ้น ทั้งพื้นและทางเดินก็ถูกถางให้เดินเข้าออกไปสะดวก

“ไท่เว่ย์ ท่านเสิ่นเฉิง ข้าสวี่กงเหมย ท่านพ่อให้นำยามาให้ท่านเจ้าค่ะ” น้ำเสียงสดใสชัดถ้อยคำพาให้คนข้างในเดินออกมาปลดดานเปิดประตูพลัน

“แม่นาง เชิญเข้ามาก่อน” เด็กสาวเดินก้าวเข้าไปยังจวนตามคำเชื้อเชิญ พลางสายตาก็กวาดไปรอบจวน คิดในใจว่าชายทั้งสองนี่บ้าพลังยิ่งนัก หนึ่งองครักษ์ที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง หนึ่งเจ้านายที่ระบบโลหิตไหลเวียนไปด้วยพิษ พวกเขาจัดการกับความรกชัฏของทั้งจวนในคืนเดียวได้อย่างไรกัน