บรรยากาศการสนทนาก็ดูราบรื่นดี แม้อีธานยังไม่ได้ตอบตกลงเรื่องจะร่วมธุรกิจก็ตาม

นอกจากความเข้มงวดแล้ว ชายหนุ่มก็ยังเป็นคนที่มีความรอบคอบสูงเช่นกัน เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองโดนหลอกง่ายๆ เด็ดขาด ต่อให้เป็นคนสนิทหรือคนที่ไว้ใจมาก ๆ ก็ตาม

“วันก่อนฉันต้องไปนั่งกินข้าวกับลูกชายประธานบริษัทที่อายุน้อยกว่าตั้งสี่ปี ฉันเบื่อมากเลย คุยกับเด็กเนี่ยมันยากจริงๆ นั่นแหละ”

ส่วนคาเมเลีย เธอคงไม่ได้คิดจะเร่งรัดเอาคำตอบจากอีธานเช่นกัน ถึงได้ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องน่าปวดหัวที่ผู้หญิงวัยสามสิบจะต้องเจอ อย่างเช่นการหาคู่แต่งงาน

แต่ระหว่างที่ฟังอยู่นั้น.. ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนร่างกายเขาเกิดความผิดปกติบางอย่างขึ้น

ทำไมมันร้อนแบบนี้.?

เขามั่นใจว่าแอร์ในโรงแรมเย็นฉ่ำอยู่ตลอด น่าแปลกที่ทั้งแผ่นหลังและฝ่ามือมีเหงื่อออกเต็มไปหมด

ซ้ำยัง ‘อยาก’ ขึ้นมาด้วย...

ความร้อนนั้นเริ่มก่อตัวขึ้นและเหมือนมันจะแล่นไปรวมกันอยู่ที่ช่วงหน้าขา ก่อเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ผู้ชายรู้กันดีเวลาเจอคู่ที่ถูกใจ

แต่มันไม่ควรจะมาเป็นในเวลาแบบนี้ไง!!

อีธานเริ่มมีแววตาไม่นิ่ง เขาพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองไปทางอื่นเพื่อยับยั้งอาการนั้น ทว่ากลับดูเหมือนมันจะไม่ได้ดีขึ้นเลย

“อีธาน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า หน้าคุณดูแดง ๆ นะ”

เสียงของคาเมเลียเรียกสติเขา ให้หันมามองก่อนจะพบว่าเธอข้ามฝั่งมานั่งลงข้าง ๆ พลางยื่นมือแตะหน้าผากและแก้มชายหนุ่มเบา ๆ

“ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่ร้อนนิดหน่อย” อีธานตอบปัด เบี่ยงตัวหนีเล็กน้อยอย่างเป็นธรรมชาติ “คุณอยู่ห่าง ๆ ผมหน่อยได้ไหม”

“ทำไมล่ะ? คุณรังเกียจฉันเหรอ?” คาเมเลียถามหน้าซื่อ แต่กลับดูคล้ายกำลังออดอ้อน ทั้งที่มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น

“เปล่า ผมแค่..ร้อน”

ลมหายใจเข้าออกเริ่มไม่สม่ำเสมอ ยังมีเสียงหอบให้ได้ยิน แต่มันไม่ได้น่ากลัวเหมือนคนที่เป็นโรคร้ายแรงอะไร

กลับกัน เสียงหอบนี้ดูจะติดแววแหบพร่า เย้ายวนชวนให้หญิงสาวอยากเข้ามาใกล้ชิดกว่าเดิม

“งั้นคุณขึ้นไปพักผ่อนที่ห้องดีไหม? เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมกลับเลยดีกว่า”

ที่โรงแรมนี้มีห้องพักที่ดีที่สุด ใหญ่ที่สุดสำหรับเอาไว้เผื่อคนในตระกูลฮาเวนฟอร์ดอยากจะมาพักชั่วคราว แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้สบายเท่าอยู่ที่คฤหาสน์หรู คนในครอบครัวเลยไม่ค่อยมีใครมาใช้บริการ

อีธานลุกขึ้น หวังจะเดินออกไปข้างนอก ให้คนขับรถรีบพาเขากลับทันที

ทว่าในตอนนั้น คาเมเลียก็เข้ามาเกาะแขนเขาเอาไว้ ให้ชะงักแล้วหันกลับมามองอย่างฉงน

“ฉันเห็นคุณยืนไม่ค่อยมั่นคง ฉันไปส่งดีกว่านะ”

เธอว่าอย่างนั้น ก่อนจะแทรกตัวเข้ามา..ไม่สิ ต้องบอกว่าจับแขนเขาไปควงไว้ เบียดหน้าอกที่ไม่ได้มีมากอะไรเข้ากับกล้ามแขนแกร่ง ทำเหมือนจะช่วยพยุงแต่ความจริงไม่ใช่

แล้วดูน้ำเสียงกับสายตาของเธอสิ นี่ตั้งใจจะยั่วกันหรือไง!?

จากที่มีความงุนงง ตอนนี้อีธานเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างรวดเร็วและเฉียบขาดมากขึ้น

ต้องมีอะไรแปลก ๆ ใส่ลงไปในไวน์แน่ และไม่แน่ว่ามันคือยาปลุกเซ็กส์!

เพียงคาดเดาเท่านั้น เขาก็แทบจะรู้ว่าใครเป็นตัวการ ซึ่งมันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้หญิงข้างกายเขาตอนนี้

“ถอยออกไป”

ชายหนุ่มพยายามตั้งสติควบคุมอารมณ์ ออกคำสั่งเสียงเรียบ

แต่คาเมเลียกลับไม่ยอมแพ้ ท่าทีของเธอยังดูเหมือนต้องการจะจับเขาให้ได้อีก

“ฉันอยากช่วยคุณจริง ๆ นะอีธาน”

“หึ! ช่วยเหรอ?”

อีธานหัวเราะในลำคอ น้ำเสียงเขาติดความสมเพชอยู่มากอย่างที่ฟังไกล ๆ ยังได้ยินชัดเจน

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไปไกล ๆ หน่อย ก่อนที่ผมจะให้รปภ. มาลากตัวคุณออกไปจากโรงแรมนี้”

ไม่เพียงพูดเปล่า เพราะรอบกายอีธานดูคล้ายจะแผ่รังสีอำมหิตออกมา มันชัดเจนเสียจนคาเมเลียต้องถึงกับอึ้งค้าง ครู่ต่อมา ความรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบก็แล่นไปทั่วร่างเล็ก ๆ ของเธอ

หญิงสาวรีบเด้งตัวหนีตามสัญชาตญาณ แต่ก็ยังหนีไม่พ้นสายตาอำมหิตของชายหนุ่ม

“ผมไม่เคยยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างเดียว จากนี้ก็เตรียมตัวรับผลจากสิ่งที่คุณคิดจะทำได้เลย”

อีธานเอ่ยเสียงลอดไรฟัน คาดโทษหญิงสาวคนนั้นไว้เรียบร้อย

ในตอนนี้ จะเรื่องความสัมพันธ์ที่เคยดีมาตลอดในอดีตหรืออะไรก็ช่าง เขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

คาเมเลียเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา จริงอยู่ที่เธอตั้งใจจะวางยาเขาเพื่อจับทำสามี แต่ใครจะคิดล่ะว่านอกจากแผนจะไม่สำเร็จแล้ว ยังโดนชายหนุ่มรู้ทันอีก แบบนี้อนาคตที่สว่างสดใสก็มีแต่ต้องพบจุดจบน่าอนาถเท่านั้น

ด้วยความกลัว เธอเลยวิ่งหนีหายออกไปข้างนอกอย่างช่วยไม่ได้

ส่วนอีธาน หลังจากที่ข่มขู่เธอแล้ว รู้สึกตัวอีกทีเขาก็คิดได้ว่าคงรอให้ถึงบ้านไม่ไหว

คืนนี้คงต้องขึ้นไปพักในห้องของโรงแรมก่อนแล้วกัน

ยิ่งปล่อยให้ฤทธิ์ยาส่งผลนานเท่าไร สติของชายหนุ่มก็ยิ่งเลือนหายไปมากเท่านั้น ตอนนี้อีธานเริ่มจะหูอื้อตาลายหนักขึ้นทุกทีแล้ว

เขารีบพาตัวเองเข้าไปในลิฟต์ โชคดีที่ข้างในนี้ไม่มีแขกคนอื่นอยู่ ไม่อย่างนั้นคงจะได้เห็นตัวเขาในสภาพทุเรศน่าดู

มือใหญ่รีบกดหมายเลขชั้น ว่าจะขึ้นไปยังชั้นบนสุด แต่ด้วยความที่ตาพร่ามาก เขาเลยกดผิดไปทั่วเสียอย่างนั้น

ร่างสูงค่อย ๆ ทรุดฮวบลงกับพื้น หัวใจสูบฉีดเลือดอย่างรุนแรง รู้สึกร้อนจนเหมือนร่างจะระเบิดอย่างนั้น

ด้วยความไม่รู้ตัว เขาเริ่มจะปลดเนคไทและกระดุมคอเสื้อเชิ้ต เสียงหอบหายใจเริ่มดังถี่รัวขึ้น

ติ๊ง..

เสียงของลิฟต์ดังขึ้นเบา ๆ เรียกให้เขาตื่นจากภวังค์ความกังวล ดวงตาเหม่อลอยปรือเปิดได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

แต่โชคดีที่ร่างกายยังมีแรงมากพอจะประคองตัวเองออกจากลิฟต์

นี่มันชั้นไหน..?

ภาพที่เห็นไม่ใช่ชั้นซึ่งมีเพียงห้องของเขาแค่ห้องเดียว ตอนนี้อีธานถึงพึ่งรู้ว่าเขากดชั้นผิด

“f*ck!”

ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย ต้องเดินกลับไปรอลิฟต์ตัวเมื่อกี้อีกรอบ ทั้งที่ร่างกายเหมือนจะไม่ไหวอยู่รอมร่อ

ทว่าในชั่วขณะนั้น...เขากลับได้ยินเสียงหวานนุ่มนวลของใครบางคนที่ด้านหลัง

“คุณคะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

อีธานไม่อยากหันไปเลย เพราะไม่อยากให้ใครเห็นสภาพของเขาในตอนนี้

ใบหน้าที่แดงก่ำ ร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ แล้วยังมีเสื้อผ้าที่เริ่มไม่เข้ารูปเข้ารอย ดูยังไงก็ไม่เหมือนตัวเขาในยามปกติ หากว่าคนที่เห็นเอาไปลือในทางเสีย ๆ หาย ๆ จะทำยังไง?

“คุณคะ? อยากไปพักสักหน่อยไหม ห้องตรงนั้นทางโรงแรมเขาจัดไว้ให้คนที่เมาด้วยนะ”

หญิงสาวด้านหลังแนะนำด้วยความใจดี ก่อนจะชี้ไปทางห้องพักซึ่งอยู่ถัดจากบริเวณนี้ไปไม่กี่ก้าวเดินเท่านั้น

ดวงตาสีน้ำตาลทองกวาดมองตามนิ้วชี้เรียวขาวของเธอ ก่อนจะเริ่มเลื่อนมามองหญิงสาวตรงหน้า พิจารณาโดยมีความรู้สึกหื่นกระหายพวยพุ่งขึ้นมา

“ช่วย..ที”

สุดท้าย เขาก็ต้องจำยอมร้องขอความช่วยเหลือใครสักคน แม้หญิงสาวตัวเล็กคนนี้จะดูไม่น่าจะพึ่งพาได้เลยสักนิด

ไม่สิ..เวลาอย่างนี้แหละ ผู้หญิงอย่างเธอน่าจะช่วยเขาได้มากที่สุดแล้ว

“ได้ค่ะ คุณตามฉันมา อ๊ะ!”

เสียงร้องนั้นดังขึ้นเพราะความตกใจ เพราะในชีวิตนี้ฟ้าณดาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวผู้ชายคนไหนมาก่อน

ถูกแล้ว..ตอนนี้เธอโดนฝรั่งที่ไม่ได้รู้จักกันคนนี้โถมร่างมาใส่ ราวกับเห็นเธอเป็นที่ค้ำอย่างนั้น

หอมชะมัด..

นั่นคือความคิดของอีธาน ในตอนที่สติเขาอยู่ไม่ครบถ้วนดี

ยิ่งลืมตาขึ้นมาเห็นซอกคอขาวเนียนของหญิงสาว พร้อมทั้งได้สัมผัสร่างนุ่มนิ่มของเธอ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะห้ามใจไม่ได้...

ขอสักทีแล้วกัน