เหมยฮวาพยักหน้าเห็นด้วย นานเกือบปีแล้วที่เจียงลี่มี่ได้แต่อยู่ในห้องนี้ ไม่นอนซมอยู่บนเตียง ก็ทำได้เพียงให้เสี่ยวจูช่วยพยุงมานั่งที่ตั่งนี้ ไม่สามารถลุกเดินเองได้ บ่าวรับใช้ล้วนไม่ได้เห็นคุณหนูใหญ่มานาน จึงจับกลุ่มพูดคุยกันว่าคุณหนูใหญ่คงมีชีวิตอีกได้ไม่นาน

“พี่ลี่มี่อย่าเพิ่งหมดกำลังใจสิเจ้าคะ ข้าช่วยดูแลท่านดีหรือไม่”

เจียงลี่มี่ลอบยิ้มในใจ อยากช่วย? ได้ ฉันกำลังอยากได้พอดีเลย

“เช่นนั้นเจ้านวดให้ท่านแม่แทนข้าได้หรือไม่ ข้าอยากทำเอง แต่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ในเมื่อเจ้าอยากช่วยเหลือข้า จึงมีเพียงเรื่องนี้ที่ข้าปรารถนาจะทำ”

เหมยฮวาเหลือบมองฮูหยินเอกที่ยามนี้นั่งมองนางอยู่ ใบหน้านิ่งเฉยของฮูหยินเอกช่างน่ากลัวนัก หากนางทำผิดจะไม่ถูกโบยหรอกหรือ จึงหันไปมองมารดาอย่างขอความช่วยเหลือ อนุกัวสบตากับบุตรสาว ก็เข้าใจได้ทันทีถึงสิ่งที่นางต้องการ

“คงไม่ได้หรอก ฮวาเอ๋อร์ร่างกายบอบบาง มือของนางเล็กเพียงเท่านี้ เรี่ยวแรงน้อยนิด ไม่เหมาะจะปรนนิบัติฮูหยินเอกหรอก สู้ไว้รอเจ้าหายดีค่อยทำเองไม่ดีกว่าหรือ” คำตอบนี้ทำให้เจียงลี่มี่อมยิ้ม

ในนิยาย เจียงเหมยฮวาเชื่อฟังอนุกัวมาก ทุกสิ่งล้วนเป็นแผนการของคนเป็นแม่

“แต่ข้าไม่รู้จะหายดีเมื่อใด อนาคตอาจไม่มีโอกาสได้ทำ”

“เจ้ามีโอกาสได้ทำแน่นอน ไม่ต้องกังวล” อนุกัวกล่าวด้วยความมั่นใจ เพราะอีกไม่นานนางจะส่งฮูหยินเอกไปปรโลกตามเจียงลี่มี่ไป เสี้ยนหนามของนางกับลูกจะได้หมดเสียที

“อนุกัวมั่นใจยิ่งนัก เช่นนั้นข้าก็เบาใจ อนาคตเป็นเช่นไรข้าจะไม่สนใจอีก ในเมื่อท่านกล่าวว่าข้าจะมีโอกาสนวดให้ท่านแม่ ข้าย่อมต้องรักษาชีวิตตนเองไว้ให้ยืนยาว”

นางเด็กนี่โง่เขลานัก ร่างกายอ่อนแอเพียงนี้ แค่จะเดินยังไร้เรี่ยวแรง ยังมั่นใจว่าตัวเองจะมีอายุยืนยาวอีกหรือ น่าขัน อีกไม่นานเจ้าก็ต้องจากโลกนี้ไป ทุกสิ่งจะตกเป็นของเหมยฮวาบุตรสาวข้าเท่านั้น อนุกัวคิดอย่างกระหยิ่ม

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะทำทุกทางเพื่อให้เจ้าแม่ลูกได้อยู่ด้วยกัน”

เจียงลี่มี่มองหน้าอนุกัวก่อนจะหันไปยิ้มให้เหมยฮวา ตอนนี้เธอกำลังนึกถึงตอนที่ผู้กำกับติดต่อให้เธอแสดงละครที่จะสร้างจากนิยายดังเรื่องนี้ ‘ผลอิงเถาของเหมยฮวา’ นิยายเรื่องโปรดที่เธอติดตามมาตลอด และอ่านซ้ำจนจำได้ทุกบททุกตอน เธอจำได้ดีในวันนั้นที่ตอบตกลงโดยไม่ลังเล ก่อนจะส่งข้อความหาผู้จัดการอย่างอารมณ์ดี

“อาอี้ ฉันตอบตกลงรับเล่นละครเรื่อง ‘ผลอิงเถาของเหมยฮวา’ แล้วนะ จัดตารางคิวงานและดูสัญญาให้ฉันด้วย”

เจียงลี่มี่หวนคิดถึงอดีต ตอนนั้นเธอจำได้ อาอี้ ผู้จัดการส่วนตัวโทรหาเธอทันที

“ฮัลโหล อาอี้ทำไมโทรหาฉันล่ะ ปกติพี่จะพิมพ์คุยไม่ใช่เหรอ” เจียงลี่มี่หัวเราะเสียงใสกับผู้จัดการส่วนตัวที่เป็นทั้งผู้ดูแล ผู้จัดการ และพี่สาวอีกคน

“ลี่มี่ทำไมรับเองโดยไม่ปรึกษากันก่อน ตารางคิวของเธอใช่ว่าจะทำง่ายนะ ฉันปวดหัวทุกครั้งเวลาที่ตารางมันชนกัน คิวงานของเธอแน่นมากจนหาช่องลงให้ไม่ได้แล้ว”

เธอแอบหัวเราะ “ใจเย็น ๆ ฉันเพิ่งตกลงปากเปล่า ยังไม่ได้เซ็นสัญญา พี่ไม่ต้องกังวล ถึงเวลานั้นจริงๆ ฉันตั้งใจจะรับงานน้อยลง ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

แต่คนฟังยิ่งตกใจ หากนักแสดงรับงานน้อยลง ผู้จัดการอย่างเธอก็ได้เงินน้อยลงด้วยสิ

“อะไรนะ เธอจะรับงานน้อยลงเหรอ ทำไมล่ะ ตอนนี้เธอกำลังดังนะลี่มี่ มันเป็นช่วงเวลากอบโกย ถ้ารับงานน้อยลง ฉันจะได้รับผลกระทบด้วยนะ ภาระของฉันเยอะมาก เธอก็รู้”

ผู้จัดการส่วนตัวตื่นตระหนก เธอรับดูแลแค่เจียงลี่มี่คนเดียว ก็ทำรายได้ให้เธอมากมาย เธอมีทุกวันนี้ก็เพราะเจียงลี่มี่ หากต่อไปอีกฝ่ายรับงานน้อยลง เธอจะหาเงินที่ไหนมาดูแลครอบครัว

ในอดีตเจียงลี่มี่ เป็นรุ่นน้องที่เรียนที่เดียวกันและยังเป็นเพื่อนบ้านเธอด้วย เพราะความที่สนิทกัน เธอจึงถูกขอร้องให้มาเป็นผู้จัดการให้

“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า เดี๋ยวหน้าเหี่ยวนะ ตอนนี้ฉันคิดว่าพี่อายุมากกว่าฉันเกินสิบปีแล้วนะ เส้นที่หางตาของพี่เยอะมาก” เธอล้อผู้จัดการส่วนตัว

“นี่! ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย แต่เธอจะรับงานน้อยลง จะไม่ให้ฉันคิดมากได้ไง คิดดีแล้วเหรอ แม่เธอจะยอมเหรอ ฉันเป็นห่วงเธอนะ ลี่มี่”

อาอี้รู้เรื่องราวของเจียงลี่มี่ดี เธอสงสารหญิงสาวมากที่เกิดมาเป็นลูกสาวคนโตที่ต้องแบกรับทุกอย่าง หลายครั้งที่เจียงลี่มี่ถูกแม่ของเธอทุบตีจนบอบช้ำ เดือดร้อนช่างแต่งหน้าให้ต้องหาวิธีปกปิดร่องรอยเหล่านั้น หลายครั้งที่เธออยากพาเจียงลี่มี่หนีออกจากขุมนรกนั่น แต่ก็เป็นเจียงลี่มี่ที่ไม่ยอม เธอยืนกรานว่าไม่เป็นไร

เธอทิ้งน้องกับแม่ให้ลำบากไม่ได้ แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกตัญญูก็ยิ่งถูกเอาเปรียบ น้องชายไม่ต้องทำงานแต่ใช้เงินฟุ่มเฟือยราวกับคุณชายที่ร่ำรวย แม่ของเจียงลี่มี่ก็เช่นกัน คนทั้งสองใช้ชีวิตอย่างสุขสบายบนความเหนื่อยยากของเจียงลี่มี่ และทำราวกับเธอเป็นทาสที่มีหน้าที่หาเงินให้เท่านั้น

“ฉันก็กังวล ถ้ารับงานน้อยลง แม่ต้องไม่ยอมแน่ ๆ ฉันเลยคิดว่าจะออกมาอยู่คนเดียว” เพราะหากยังอยู่ที่บ้าน เธอจะต้องถูกทำร้ายหลังจากที่แม่รู้ว่าเธอเลือกจะรับงานน้อยลง