“ตั้งแต่นางฟื้นมาก็มีท่าทางประหลาด คงไม่ใช่ว่าเจ้าเผลอแสดงพิรุธอะไรจนนางระแคะระคายหรอกนะ” อนุกัวมองไปที่พุ่มไม้ที่ตอนนี้ว่างเปล่า

“ข้าคิดว่า นางมาแอบดูข้าเช่นนี้ คงเพราะอยากเล่นกับข้าเจ้าค่ะ หากวันใดที่ข้าไม่ไปหานาง นางก็จะมาแอบดูข้าเช่นวันนี้ ท่านแม่ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ นางรักข้ามากเพียงใด ไม่มีทางระแวงข้าแน่นอน อีกอย่างตั้งแต่นางฟื้นขึ้นมา ข้าก็ทำดีกับนางมากกว่าเดิม จนตอนนี้นางไว้ใจข้าขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ”

เจียงลี่มี่ในสายตาของเหมยฮวา เป็นเพียงสตรีอ่อนแอและโง่เขลา

“คงเป็นเช่นนั้น เพราะหากนางฉลาดคงไม่แอบดูเจ้ากับข้าแบบนี้ พุ่มไม้ก็เล็กนิดเดียว ทั้งยังมีใบน้อย แอบอย่างไรก็มองเห็น ด้านข้างก็ไร้ซึ่งต้นไม้ หากนางสติดี คงหาที่แอบซ่อนได้มิดชิด เหมยฮวา หากเจ้าว่างก็ไปเล่นกับนางเสียหน่อย มีคนมาจับจ้องเช่นนี้ ข้ารู้สึกไม่ดี”

อนุกัวนึกถึงช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา ไม่ว่านางกับบุตรสาวจะไปที่ใด มักจะหันไปเห็นเจียงลี่มี่ทุกครั้ง แม้อีกฝ่ายจะแอบซ่อนแต่ก็แอบซ่อนได้ย่ำแย่ยิ่งนัก คงป่วยจนหัวสมองเพี้ยนไปเสียแล้ว

เจียงลี่มี่ที่อาบน้ำเสร็จ กำลังเตรียมบำรุงผิวหน้า ครั้นส่องกระจกก็ต้องตกใจจนเกือบร้องลั่น เพราะใบหน้าของนางตอนนี้มีแต่ผื่นแดง ยิ่งผิวของนางขาวซีด ยิ่งเด่นชัดเจน ใบหน้าปูดบวม ดวงตาบวมปิด ริมฝีปากบวมเจ่อจนเหมือนปากเป็ด มองอย่างไรก็ตลกไม่แพ้เสี่ยวจูที่ตอนนี้กำลังหวีผมให้นางอยู่ นางเงยหน้าสบตาเสี่ยวจูที่ก้มลงสบตานางอยู่เช่นกัน ก่อนจะต่างฝ่ายต่างหัวเราะออกมา

“คุณหนูใหญ่ไปแอบดูทุกวันเช่นนี้ แต่ละครั้งล้วนไม่แนบเนียน ตอนนี้อนุกัวและคุณหนูรองย่อมรู้ตัว จะได้ประโยชน์อันใดเจ้าคะ”

เสี่ยวจูถามอย่างไม่เข้าใจ แต่ละครั้งคุณหนูใหญ่จะเลือกสถานที่แอบซ่อนได้ย่ำแย่ยิ่งนัก ข้างกำแพง ข้างพุ่มไม้ที่เหี่ยวเฉา บางคราก็ตามเสาเรือนที่ปิดอย่างไรก็ไม่มิด หลายครั้งที่นางแอบแล้วสบสายตาดุของอนุกัวอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ข้าแอบไม่แนบเนียนเลยหรือ” เจียงลี่มี่ถาม

“ไม่เลยสักนิด ข้าสบตากับอนุกัวบ่อยมากเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูส่ายหน้า ก่อนจะตั้งใจแปรงผมให้คุณหนูใหญ่ของนางอีกครั้ง

“ข้าคิดว่าตัวเองแอบซ่อนดีแล้ว เหตุใดจึงผิดพลาดเช่นนี้” เจียงลี่มี่ทำหน้าตกใจ เสี่ยวจูส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจปนเอ็นดู คุณหนูใหญ่ของนางช่างไร้เดียงสายิ่งนัก

“ไม่ดีเลยสักนิดเจ้าค่ะ แอบอย่างไรให้เหมือนจงใจให้เห็นเช่นนี้ ครั้งหน้ายืนดูไปเลยเจ้าค่ะ จะได้ไม่ต้องหาที่ซ่อนให้เหนื่อยอีก”

สิ่งที่เสี่ยวจูพูดนั้นถูกต้อง เธอตั้งใจให้สองแม่ลูกนั่นเห็น และเลือกจ้องมองด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ เพื่อให้อีกฝ่ายคิดว่านางอยากให้เหมยฮวามาเล่นด้วย แอบดูเพราะเหงา จะได้ลดความระแวงในตัวนาง หากในอนาคตนางจะทำสิ่งใด จะได้ไม่ถูกจับตามอง หรือถูกสองแม่ลูกนั่นสงสัย

“พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปแอบที่เดิม ปากบวมโตเช่นนี้ ดูมีเสน่ห์มาก ฮ่าฮ่าฮ่า”

เสี่ยวจูที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจ

เจียงลี่มี่ที่ได้ยินเสียงถอนหายใจก็หัวเราะออกมา นางเอกของนิยายเรื่องนี้ฉลาด ดังนั้น บทนางเอกก็ต้องเป็นเธออยู่แล้ว เพราะเธอฉลาดกว่า! เธอจะไม่ยอมให้ใครมาแทนที่ ตำแหน่งคู่หมั้นเหวินอ๋อง เธอจะกอดมันไว้ให้แน่นที่สุด ของของเธอยังไงก็ต้องเป็นของเธอ

ยามนี้เจียงลี่มี่นั่งทบทวนเนื้อเรื่องในนิยาย

“เจ้าเห็นข้าที่แอบซ่อนกี่ครั้ง ฮวาเอ๋อร์” เหมยฮวาอมยิ้ม ก่อนจะเอ่ยเสียงสดใส

“ทุกครั้งเจ้าค่ะ พี่ลี่มี่แอบดูข้าเพราะคิดถึง ในยามที่ข้าไม่ไปหาใช่หรือไม่” เจียงลี่มี่ยิ้มอย่างเขินอายที่ถูกจับได้

“ข้าเหงา เลยแอบไปหาเจ้า แต่ไม่คิดว่าจะถูกจับได้”

“โธ่ พี่ลี่มี่หากท่านอยากพบข้าก็ให้คนไปตามข้าก็ได้นี่เจ้าคะ เหตุใดต้องทำให้ตัวเองลำบากเช่นนั้นเล่า” เจียงลี่มี่ได้ยินก็ยิ่งก้มหน้าลงด้วยความเขินอายกว่าเดิม ทำให้เหมยฮวาไม่อาจกลั้นขำได้

“เจ้าก็รู้ข้านั้นเขลานัก คิดอะไรตื้นเขิน ข้าคิดเพียงว่า หากอยากเจอเจ้าแต่ไม่อยากรบกวน ก็แอบดูก็ได้ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะถูกจับได้เช่นนี้” เหมยฮวายิ้ม ก่อนจะรินชาให้อย่างเอาใจ

“ชานี่ข้าแอบขโมยท่านแม่มามอบให้ท่าน รสชาติดีมาก ต่อไปข้าจะแอบนำมาฝากท่านบ่อย ๆ นะเจ้าคะ”

เจียงลี่มี่รับถ้วยชามา มองสักครู่ก่อนจะยกขึ้นดื่มแล้วค่อยๆ เทลงที่แขนเสื้อจนหมด และวางถ้วยชาลงอย่างแนบเนียน

“รสชาติถูกปากข้านัก ถ้าได้ดื่มทุกวันคงตายตาหลับ ขอบใจเจ้ามาก เจ้าช่างดีกับข้าจริงๆ” เจียงลี่มี่ส่งยิ้มให้ ก่อนจะรินชาส่งให้เหมยฮวา แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าและเปลี่ยนเรื่องพูดคุย