ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยชะงัก นางไม่คิดว่าจะถูกย้อนยอกเช่นนี้ ราวกับถูกอนุกัวตบหน้า ทุกคำพูดล้วนเสียดแทงใจ นางเลี้ยงลูกไม่ดีจึงทำให้บุตรสาวร่างกายอ่อนแอ ความผิดล้วนเป็นของนาง แต่นางไม่สนใจอีกต่อไป ตอนนี้นางมีหมอหลวง หมอเทวดาที่ช่วยรักษาบุตรสาวให้ฟื้นคืนชีวิต ขนาดคนตายยังรักษาให้ฟื้นขึ้นมาได้นับประสาอะไรกับโรคที่บุตรสาวนางเป็น ไม่นานย่อมหายดี

หากกัวซื่อผู้นี้ เป็นเพียงอนุแต่กล้าหยามเกียรตินางและบุตรสาว เพราะถือว่าเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่นโปรดปรานนาง และตอนนี้กัวซื่อยังเหิมเกริมพูดจาว่านางถูกสามีหมางเมินต่อหน้าบ่าวไพร่ ทำให้นางต้องอับอายขายหน้า

ได้ กัวซื่อ หากข้าไม่ลงโทษเจ้าให้เป็นเยี่ยงอย่าง บ่าวไพร่ในจวนมีหรือจะยำเกรงข้า ว่านลู่เหมยคิดในใจอย่างโกรธเกรี้ยว ที่ผ่านมา นางยอมหลับตาข้างหนึ่งเรื่องอนุภรรยาของสามีมาตลอด แต่ดูเหมือนกลับทำให้นางหญิงชั้นต่ำเหล่านี้ไม่เกรงกลัวนาง

“พ่อบ้าน” ว่านลู่เหมยเรียกหาพ่อบ้านประจำจวน

“ขอรับ ฮูหยินเอกมีคำสั่งใด”

“ลงโทษอนุกัวตามกฎบ้าน โบยยี่สิบไม้และกักบริเวณนางให้อยู่ในแต่ในเรือนห้าวัน ห้ามออกนอกเรือน หากไม่เชื่อฟัง ให้โบยอีกสิบไม้และกักบริเวณนางอีกสิบวัน”

“ขอรับ”

พ่อบ้านรีบสั่งบ่าวรับใช้ให้ไปหยิบไม้พลองสำหรับโบยมาทันที

“ฮูหยินเอก ท่านลงโทษข้าไม่ได้นะ ข้าไม่ได้ทำผิดอันใด” อนุกัวโต้แย้งและหันมาหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่น

“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ฮูหยินเอกรังแกข้า ข้าไม่ได้ทำผิดอะไรสักอย่าง นางก็สั่งลงโทษข้า”

เจียงหมิ่นกำลังจะอ้าปากออกรับแทนกัวซื่อ ทว่า...

“อนุกัว เจ้ากล่าวว่าเจ้าไม่ได้ทำผิด แต่การที่เจ้าต่อปากต่อคำกับข้าผู้เป็นฮูหยินเอกของจวนเสนาบดี แค่นี้เจ้าก็มีความผิดมหันต์แล้ว ที่ผ่านมาข้าเพียงคร้านจะมีเรื่องรกตารำคาญใจ จึงปล่อยผ่าน แต่กลายเป็นว่าอนุเช่นเจ้าไม่รู้สำนึก กำเริบเสิบสานขึ้นเสียงกับข้า เช่นนี้เรียกว่าไม่มีความผิด?”

อนุกัวนิ่งอึ้ง ที่ผ่านมานางถือว่าได้รับความโปรดปรานจากเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่นมากกว่าผู้ใด อีกทั้งฮูหยินเอกก็ไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยว ปล่อยให้นางหลงระเริงกับความโปรดปรานที่ได้รับ

“เจ้าอยู่จวนเสนาบดีมานาน สมควรทราบกฎบ้านดีว่าเหล่าภรรยาทั้งหลายต้องเชื่อฟังฮูหยินเอก แล้วเจ้าเล่า อนุกัว เพียงเจ้าได้รับความชื่นชมเล็กๆ น้อยๆ จากสามีข้า เจ้าก็เหิมเกริม ทำตัวประหนึ่งว่าเจ้าเป็นฮูหยินเอก ที่ผ่านมาเจ้าคงลืมไปกระมังว่าเจ้าเป็นเพียง ‘อนุ’ หรือให้พูดชัดๆ ก็ต้องกล่าวว่า ‘สาวใช้อุ่นเตียง’ ที่ได้รับการยกฐานะขึ้นมาสักหน่อย”

“อนุเช่นเจ้า แค่เพียงทอดกายให้บุรุษสักคน หากเขาโปรดปราน เจ้าก็ได้รับการยกฐานะให้เป็นอนุ ทั้งเจ้ายังลืมไปกระมังว่าด้วยฐานะของครอบครัวเจ้าที่บิดามารดาเป็นเพียงพ่อค้า เจ้าไม่มีทางขึ้นเป็นฮูหยินได้ ตำแหน่งสูงสุดที่เจ้าได้รับจึงเป็นเพียงอนุเท่านั้น ข้าพูดเท่านี้ คนฉลาดอย่างเจ้าคงเข้าใจชัดเจน”

อนุกัวนิ่งอึ้ง นางเพิ่งรับทราบถึงความปากร้ายของฮูหยินเอกว่านลู่เหมย ช่างก่นด่านางได้เจ็บแสบนัก

“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย” กัวซื่อหันไปขอความช่วยเหลือจากเจียงหมิ่น

“ฮูหยิน ข้าว่าเจ้าอย่าถือสากัวซื่อเลย นางเพียงปากพล่อยเท่านั้น”

“ปากพล่อย? ท่านก็ทราบว่านางปากพล่อย แล้วไยท่านจึงไม่ห้ามปรามนาง ปล่อยให้นางมาลบหลู่ข้าที่เป็นฮูหยินเอกของท่าน ที่ผ่านมาท่านยังปล่อยให้นางปากพล่อยกล่าววาจาให้ร้ายข้าไปทั่วทั้งจวน ไม่ทราบว่าท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายหูหนวกตาบอดหรือไร” ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยลงเสียงหนัก

“เอ่อ...แต่โทษโบยก็ออกจะหนักไปสักนิด” เจียงหมิ่นตอบกลับ

“อ้อ ! โทษโบยคือหนักไปสำหรับนาง แล้วการที่นางปากพล่อยว่าร้ายลับหลังข้ามาหลายปี นี่ไม่หนัก?”

คำพูดนี้ทำให้เสนาบดีฝ่ายซ้ายนิ่งอึ้งไป

“เอ่อ...อย่างนั้นก็โบยนางเพียงสามไม้ก็พอ” เขาต่อรองให้อนุคนโปรด

ว่านลู่เหมยต้องแค่นหัวร่อในใจ ก่อนหน้าราวสองเค่อ เขาเพิ่งบอกว่ารักนาง ขอโอกาสจากนาง หากเวลานี้ เขากลับต่อรองให้อนุที่ทำผิด น่าขันนัก

“สามไม้? หากลงโทษเพียงเท่านี้ เช่นนั้นจะมีกฎบ้านไว้เพื่ออะไร” เจียงหมิ่นต้องนิ่งอึ้งไปอีกรอบ

“พ่อบ้าน” ว่านลู่เหมยหันไปเรียกพ่อบ้านที่ยืนรอรับคำสั่ง ในมือพ่อบ้านถือไม้พลองสำหรับโบยรออยู่แล้ว

“โบยอนุกัวยี่สิบไม้” คำสั่งเด็ดขาดของฮูหยินเอกแห่งจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายดังออกมา

“ขอรับ”

บ่าวชายสองคนเข้าจับแขนอนุกัวคนละข้างและกดให้นางนอนคว่ำลงบนแท่นไม้ยาวที่ถูกยกมาสำหรับโทษโบยครั้งนี้

“ไม่นะ กล้าดีอย่างไรมาโบยข้า ว่านลู่เหมย เจ้าลงโทษข้าไม่ได้” อนุกัวกรีดร้อง นางพยายามดิ้นรนสุดกำลัง

“ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย” นางร้องเรียกเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่น

“ฮูหยิน อย่าโบยนางเลยนะ นางสำนึกผิดแล้ว” เจียงหมิ่นบอกออกมา

ว่านลู่เหมยแค่นยิ้มก่อนจะกล่าว “ข้าไม่โบยนางก็ได้...”

คำพูดนี้ทำให้เสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่นยิ้มออกมา อนุกัวใจชื้นขึ้นทันที บ่าวชายที่จับอนุกัวไว้ก็หยุดนิ่งหากไม่ปล่อยนาง

“...แต่ถ้าไม่ให้ข้าโบยนาง ข้าจะหย่ากับท่าน แล้วพามี่เอ๋อร์กลับจวนแม่ทัพ”

คำพูดนี้ทำให้เสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่นตะลึงงัน