“คุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ ทั้งยังพูดกันว่าคุณหนูใหญ่เปลี่ยนไปมากนัก จากที่เงียบขรึม เก็บตัว ตอนนี้กลับยิ้มแย้ม สดใส ต่างจากคุณหนูเหมยฮวาที่เมื่อก่อนสดใสร่าเริง ตอนนี้กลับนิ่งเฉย สรุปแล้วคุณหนูใหญ่ดีกว่าเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูบอก

“ย่อมเป็นเช่นนั้น จะมีใครงดงามไปกว่าข้าได้” เจียงลี่มี่ยิ้ม สองมือเด็ดใบไม้จนหมดต้น

“ต้นเหมยแดงของข้า...” เสี่ยวจูมองใบสีแดงอย่างอาลัยอาวรณ์ กว่าจะงอกใหม่คงใช้เวลานาน

วันนี้เจียงลี่มี่นั่งอ่านตำราแพทย์อย่างเงียบๆ เธอพยายามศึกษาเรื่องจำเป็นที่จะทำให้เธอรอดชีวิต

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ต้นเหมยแดง มันเหมือนจะตายเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูนั่งมองต้นไม้ด้วยความรู้สึกเสียดาย ผ่านมาหลายวันก็ไม่มีใบงอกออกมาใหม่เลยสักใบ

“มันตายยาก เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก เข็มเงินที่ข้าให้เจ้าเตรียมเป็นอย่างไรบ้าง” เจียงลี่มี่ยังคงก้มหน้าอ่านตำรา ศึกษาเรื่องพิษ หากเธอมีเข็มเงินต่อไปก็ไม่ต้องกังวล ว่าจะมีใครวางยาเธอได้

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ แต่คุณหนูใหญ่รู้ได้อย่างไรว่าต้นเหมยแดงมันจะไม่ตาย” เสี่ยวจูเท้าคางมองต้นไม้ที่มีสีแดงสด แม้จะไร้ใบแต่ก็ยังคงสวยงาม นางเสียดาย ต้นไม้สวยๆ แบบนี้ หาได้ยาก

“ข้ามั่นใจ ก่อนมันจะตาย ข้าคงตายก่อน มันเป็นต้นไม้พิเศษยิ่ง หากวางใกล้กิ่งหรือต้นของไม้กร่อนใจ เพียงไม่นานผู้ที่ได้สัมผัส ได้กลิ่น ก็จะตาย ไม้พิษอย่างมันไม่ตายง่าย ๆ หรอก”

เสี่ยวจูถอยห่างทันที เมื่อรู้ถึงความร้ายกาจของต้นไม้ชนิดนี้ “เหตุใดคุณหนูใหญ่ไม่ทิ้งไปล่ะเจ้าคะ”

เจียงลี่มี่เงยหน้ามองเสี่ยวจู เธอยิ้มหวานแล้วถามออกไป “ผู้ใดมอบมันให้ข้า”

“อนุกัวเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูชะงัก นางจำได้ ต้นไม้ต้นนี้ อนุกัวเป็นคนมอบให้คุณหนูใหญ่ ทั้งยังกำชับว่าให้วางในห้องนอน จะช่วยให้หายไว ๆ บอกเป็นต้นไม้หายาก ให้ดูแลเป็นอย่างดี

“ถูกต้อง หากข้าทิ้งมัน อนุกัวย่อมไม่พอใจและต้องหาทางส่งอย่างอื่นที่ไม่ต่างกันมาให้ข้าอีก”

เสี่ยวจูนิ่งอึ้ง อนุกัวหมายชีวิตคุณหนูใหญ่ หากนางไม่ระวังให้ดี นางอาจเสียคุณหนูใหญ่ไปจริงๆ

ในอดีต ท่านแม่ของนางเป็นแม่นมของคุณหนูใหญ่ บ่อยครั้งที่นางแอบน้อยใจว่าเหตุใดจึงต้องแบ่งปันท่านแม่ให้คนอื่น

“ข้าไม่ชอบคุณหนูใหญ่ ไม่ชอบเลยสักนิด”

แม่นมซู่หันกลับไปมองเด็กสาวด้านหลังก่อนจะยิ้มอ่อนโยน “เหตุใดเจ้าจึงไม่ชอบคุณหนูใหญ่ จูเอ๋อร์”

เสี่ยวจูหน้าบึ้งก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดเอวแม่นมซู่ ซุกหน้าลงที่อก “ก็ตั้งแต่เล็ก คุณหนูใหญ่แย่งท่านแม่ไปจากข้า”

แม่นมซู่หัวเราะเบา ๆ ลูบหัวบุตรสาวอย่างเอ็นดู “ตั้งแต่ที่พ่อของเจ้าตาย ข้าก็ได้ฮูหยินเอกช่วยเหลือ รับข้าและเจ้ามาอยู่ที่นี่ ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี เพราะฮูหยินเอกเห็นว่าข้ากับนางเคยเป็นสหายตั้งแต่เยาว์วัย งานหนักไม่เคยได้ทำ การได้เป็นแม่นมของคุณหนูใหญ่ ข้าจึงดีใจยิ่งนักที่ได้ตอบแทนนาง เจ้าเองก็ต้องรักและดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี หากวันข้างหน้าแม่ไม่ได้อยู่กับเจ้าแล้ว”

เสี่ยวจูส่ายหน้าไปมา นางยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านแม่กล่าวเพราะนางยังเด็กนัก นางยังคงคิดว่าคุณหนูใหญ่แย่งท่านแม่ไปจากนาง แต่เมื่อท่านแม่บอกให้ดูแลคุณหนูใหญ่ นางจึงช่วยท่านแม่ดูแลคุณหนูใหญ่อย่างดี

“เสี่ยวจูช่วยข้ากินขนมหน่อย ข้ากินคนเดียวไม่หมด” เสียงใสๆ ของเด็กหญิงหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตา ยื่นขนมให้นาง เสี่ยวจูยื่นหน้าไปกินจนหมดก่อนจะนั่งกอดอกมองอย่างไม่พอใจ

“ชิส์ ข้าเห็นว่าเจ้ากินไม่หมดหรอกนะ จึงช่วยกิน ไม่ได้อยากกินขนมของเจ้าหรอก” เสี่ยวจูปั้นหน้านิ่ง

“คิก คิก ขอบคุณนะ อ้า...อ้าม” เด็กน้อยยื่นขนมไปข้างหน้า ป้อนให้เสี่ยวจูจนขนมในจานหมด โดยที่ตัวเองกินไปเพียงชิ้นเดียว ทั้งที่มันอร่อยมาก

“วันนี้ข้าจะยอมแบ่งท่านแม่ให้คุณหนูใหญ่ เหมือนที่คุณหนูใหญ่แบ่งขนมให้ข้า”

เด็กน้อยเช็ดมือกับผ้าเช็ดหน้าก่อนจะลุกขึ้นดึงมือเสี่ยวจูให้เดินตาม พากันไปนอนตอนกลางวัน ชีวิตในวัยเด็กของเสี่ยวจูจึงมีคุณหนูใหญ่เสมอ เป็นทั้งเจ้านาย น้องสาว และเพื่อนเล่น ทั้งสองคนตัวติดกันตลอด ความผูกพันจึงแน่นหนา นานวันเสี่ยวจูก็กลายเป็นรักและห่วงคุณหนูใหญ่

ผ่านไปหลายปี แม่นมซู่ล้มป่วย อาการทรุดลงอย่างรวดเร็วและจากไปในที่สุด แต่ก่อนจะสิ้นใจ นางบอกให้เสี่ยวจูดูแลคุณหนูใหญ่ให้ดี และฝากเสี่ยวจูไว้กับฮูหยินเอกและคุณหนูใหญ่

ตอนนั้นเสี่ยวจูจำได้ดี คุณหนูใหญ่กอดนางร้องไห้จนล้มป่วย ทั้งยังใส่ชุดขาวไว้ทุกข์ให้ท่านแม่ของนางถึงหนึ่งปี แต่ต่อมาไม่นาน ร่างกายคุณหนูใหญ่เริ่มอ่อนแอลง เรี่ยวแรงหดหาย ฮูหยินเอกพยายามหาของมาบำรุงเท่าใด ก็ไม่ดีขึ้น

เสี่ยวจูทรมานใจยิ่ง ยามที่คุณหนูใหญ่นอนหายใจรวยริน ตอนนี้นางเข้าใจแล้ว คุณหนูใหญ่เปรียบเสมือนน้องสาวของนาง ตั้งแต่เล็กจนโต นางมีเพียงคุณหนูใหญ่ เป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ หากไม่มีคุณหนูใหญ่ นางก็ไม่คิดมีชีวิตต่อไป นางไม่อยากอยู่ลำพังและไม่อยากให้คุณหนูใหญ่โดดเดี่ยว ไม่ว่าคุณหนูใหญ่อยู่ที่ใด นางจะตามไป แม้ความตาย นางก็ไม่กลัว