“มาอยู่ด้วยกัน ฉันจะปกป้องเธอเอง” ประโยคนี้ของอาอี้ ทำให้เจียงลี่มี่ยิ้มทั้งน้ำตา มีเพียงอาอี้เท่านั้นที่ดีกับเธอมาตลอด

“ขอบคุณนะอาอี้ที่ดูแลฉันมาตลอด”

“แล้วเรื่องละครที่เธอตอบตกลงไปล่ะ ทำไมถึงตกลงง่ายแบบนี้ เพราะผู้กำกับเฉิงเหรอ” อาอี้ยังคงคาใจ

“ไม่ใช่หรอก ต่อให้เป็นผู้กำกับคนอื่น ฉันก็ตอบตกลงอยู่ดี” เจียงลี่มี่หัวเราะ อาอี้คิดว่าเธอแอบชอบผู้กำกับเฉิง เพราะละครหลายเรื่องของผู้กำกับคนนี้ เธอจะรับเล่นตลอด แต่เหตุผลแท้จริงคือผู้กำกับเฉิงเป็นคนแรกที่ชวนเธอมาแสดงละครและให้บทนางเอกกับเธอ ตอนนั้นเขาเจอเธอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งริมถนน ตอนที่เธอทำงานล้างจานอยู่ เจียงลี่มี่จึงถือว่าผู้กำกับเฉิงมีบุญคุณกับเธอ

“ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไร” อาอี้ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดี

“เพราะละครเรื่องนี้ มาจากนิยายที่ฉันชอบ”

“นิยายที่ชอบเหรอ เรื่องอะไรล่ะ” อาอี้รู้สึกแปลกใจ เหตุผลแค่นี้หรือ มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

“เรื่อง ‘ผลอิงเถาของเหมยฮวา’ ฉันชอบมาก อ่านแล้วสนุกดี เนื้อเรื่องไม่ซับซ้อน”

“อ๋อ ! เรื่องนี้นี่เอง ฉันไม่เคยอ่านหรอก” อาอี้นึกถึงนิยายที่เธอเห็นคนพูดถึงบ่อย ๆ แต่เธอไม่ใช่คนชอบอ่านนิยาย จึงมองข้ามไป

“ถ้าอยากให้ฉันเล่า อาอี้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ” เจียงลี่มี่ยื่นข้อเสนอ ทำอาอี้รู้สึกหนักใจทันที

“อยากได้อะไรบอกมา เพราะฉันจะหักจากค่าตัวเธอ ฮ่าฮ่า”

“โถ่...ไม่ลงทุนเลย ฉันกำลังจะขอบ้านสักหลังเลย แบบนี้ก็เหมือนฉันซื้อเองนะสิ” อาอี้หัวเราะชอบใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“ต่อให้เธอมาขออะไรจากฉัน เงินนั้นก็มาจากการทำงานของเธออยู่ดี เพราะเงินของฉันได้จากการดูแลเธอ ฮ่าฮ่าฮ่า เล่าเถอะ ฉันอยากรู้มันสนุกแค่ไหน ทำไมเธอถึงชอบมัน”

“เรื่องมีอยู่ว่า....”

อาอี้รอฟังอยู่ครู่หนึ่งก็ต้องแปลกใจเมื่อเจียงลี่มี่เงียบไปเสียเฉยๆ

“เป็นอะไรเนี่ย อยู่ดีๆ ก็เงียบ อย่าบอกนะว่าหลับ คนบ้าอะไรดื่มกาแฟวันละหลายแก้วยังหลับได้ ลี่มี่ นี่เธอได้ยินฉันไหม ยัยตัวแสบ!” อาอี้โวยวาย หวังให้อีกฝ่ายตอบรับ แต่ก็ยังเงียบ อาอี้เริ่มกังวล หรือเจียงลี่มี่จะหมดสติไปเพราะพักผ่อนน้อย

“เปล่า ฉันแค่แกล้งพี่เล่น ฮ่าฮ่าฮ่า” เจียงลี่มี่หัวเราะเสียงใส

“อย่าเล่นแบบนี้สิ ฉันเป็นห่วง” อาอี้ถอนหายใจ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

“เจ้าค่ะ ไม่เล่นแล้ว แต่เมื่อครู่ ทำไมเสียงพี่แหลมจัง บาดหูมาก” เจียงลี่มี่ถามขึ้น เธอรู้ว่าปกติแล้วเสียงของอาอี้ทุ้มต่ำ จนหลายคนคิดว่าเป็นเพศที่สาม ยิ่งแต่งหน้ายิ่งคล้ายมาก

“ก็ตกใจแค่นั้นเอง เร็วสิ อย่ามัวโอ้เอ้ ฉันรอเธอเล่าเรื่องจนจะแก่แล้วนะ” อาอี้บ่น เธอรอฟังอย่างใจจดจ่อ อยากรู้ว่ามันสนุกแค่ไหน เจียงลี่มี่ถึงชอบนักหนา ขนาดตอบรับเล่นละครโดยไม่ปรึกษาเธอ

“เรื่องมีอยู่ว่า เจียงเหมยฮวา นางเอกนิยายเรื่องนี้ เกิดในจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย เป็นคุณหนูรองของจวน แต่น่าเสียดายที่เกิดจากกัวซื่อที่เป็นเพียงอนุ ชีวิตของนางน่าสงสาร เกิดมาฐานะสูงส่งแต่ไม่ได้รับความเป็นธรรม พ่อรักแต่บุตรสาวที่เกิดจากฮูหยินเอกมากกว่า จนลืมนาง แต่นางก็ใช้ความดีและไหวพริบของตัวเองเอาตัวรอดได้ตลอด และสุดท้ายก็ได้ลงเลยกับเหวินอ๋อง ผู้เข้าชิงตำแหน่งรัชทายาท”

“เรื่องปกติมาก นางเอกลำบากก็เหมือนนิยายแทบทุกเรื่อง แล้วมันน่าสนใจตรงไหน พล็อตเน่าสุดๆ” อาอี้ออกปาก

“พี่ต้องลองอ่านเอง มันมีหลายฉากที่ฉันประทับใจ เช่น ฉากที่เหมยฮวาแสดงความรักความห่วงใยต่อพี่สาว ในช่วงที่พี่สาวของนางป่วยหนัก ช่างเป็นน้องที่แสนดี”

“พี่น้องกันก็ต้องรักกันไม่ใช่เหรอ...เอ่อ”

อาอี้พูดได้แค่นี้ก็เงียบไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าน้องชายของเจียงลี่มี่นั้นร้ายกาจแค่ไหน เขาเอาเปรียบพี่สาวมาตลอด เป็นปลิงที่ทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีเยี่ยม

“อาอี้...ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องห่วงความรู้สึกของฉันหรอก เรื่องน้องชายฉันทำใจได้แล้ว” เจียงลี่มี่เข้าใจดีว่าอาอี้ไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่ดี

“แล้วเรื่องนี้มีนางร้ายมั้ย” อาอี้ยังคงสงสัย ก็ถ้าไม่มีนางร้าย ใครจะรังแกนางเอกล่ะ หรือเป็นฮูหยินเอก

“มีสิ ถ้าไม่มีคงไม่สนุก” เจียงลี่มี่อมยิ้ม นึกถึงเรื่องราวในนิยายเรื่องโปรด แม้จะมีตัวร้ายมากมาย แต่นางเอกก็พลิกสถานการณ์ได้ตลอดด้วยไหวพริบปฏิภาณของนาง

“ฮูหยินเอกใช่ไหม เมียของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ใครจะเอ็นดูลูกอนุได้ล่ะ เสี้ยนหนามชัด ๆ” อาอี้แสดงความเห็นอย่างออกรสชาติ

“ไม่ใช่ ฮูหยินเอกในเรื่องถึงจะปากร้ายแต่ใจดี และมีศักดิ์ศรีเพราะเป็นบุตรสาวแม่ทัพใหญ่เลยตั้งใจว่าจะไม่ลดตัวลงไปตบตีกับพวกเมียน้อย และนางก็ตายประมาณกลางเรื่องด้วย” เจียงลี่มี่นึกถึงฮูหยินเอกที่ปากคอเราะร้าย พูดจาไม่ไว้หน้าใคร แต่ใจดีมีเมตตา รักบุตรสาวของตัวเองมาก ทำทุกอย่างเพื่อบุตรสาวเพียงคนเดียว

“โห…หายากนะเนี่ยที่ฮูหยินเอกจะแสนดี ถ้าเป็นฉันนะ ผัวมีเมียเพิ่ม รับรองขาด” อาอี้ทำเสียงเข้ม

“ตัดขาดเหรอ” เธอสงสัย อาอี้เป็นคนใจเย็น ไม่เคยวุ่นวายกับใคร คงยอมตัดขาดกับสามีแทนการตบตีกับผู้หญิงที่เข้ามาแย่งสามี