"คุณหนูใหญ่...นี่ข้าเอง เสี่ยวจูไงเจ้าคะ ท่านเป็นอะไรไป หรือ...หรือข้าทำให้ท่านเจ็บตรงไหน ให้ข้าช่วย...หะ..ให้ข้าไปตามคนมาช่วยนะเจ้าคะ"

เสี่ยวจูมีท่าทางหวาดกลัว นางกำลังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ ๆ คุณหนูใหญ่ก็บ่นว่ารู้สึกอ่อนล้า หายใจไม่ออก จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน แล้วไม่ฟื้นอีกเลย ไม่ว่านางจะพยายามปลุกอย่างไร จึงตัดสินใจจะไปตามคนมาช่วย แต่คุณหนูใหญ่ก็ขยับตัวเสียก่อน

"เธอเป็นใคร แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่"

เจียงลี่มี่ถามด้วยความสงสัย รอบตัวของเธอตอนนี้มีแต่สิ่งที่เธอไม่คุ้นเคย

"ที่นี่คือจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจ้าค่ะ ข้าคือเสี่ยวจู ข้าเป็นสาวใช้ของคุณหนูอย่างไรเจ้าคะ...”

เจียงลี่มี่ตกตะลึง อะไรคือจวนเสนาบดีฝ่ายซ้าย เสี่ยวจูตรงหน้านี่คือใคร

“...หรืออาการของคุณหนูกำเริบ จึงสูญเสียความทรงจำ ข้า...ข้า..ข้าจะไปตามนายท่านกับฮูหยินเอกมา..คะ..คุณ..คุณหนูรอข้าก่อนนะเจ้าคะ"

เด็กน้อยเสี่ยวจูกำลังจะวิ่งออกไป แต่เธอมือไวคว้าไว้ได้เสียก่อน แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเธอสวมใส่เสื้อผ้าแบบโบราณ

"อย่า..อย่าเพิ่งไป เอากระจกให้ฉัน" เจียงลี่มี่กระสับกระส่าย หวาดกลัว เสี่ยวจูยื่นกระจกให้ เธอรีบคว้ามา แล้วส่องดูหน้าตาตัวเองตอนนี้

เพล้ง !

เสียงกระจกตกลงพื้น เจียงลี่มี่มือไม้สั่น อ้าปากค้าง ไม่จริงใช่ไหม !?

"คุณหนูใหญ่เป็นอะไรเจ้าคะ หรืออาการของท่านกำเริบอีกครั้ง" เสี่ยวจูก้มลงเก็บเศษกระจก ด้วยเกรงว่ามันจะทำให้คุณหนูของนางบาดเจ็บ

"ไม่เป็นไร ฉัน...เอ่อ...ข้าแค่อ่อนแรง" เจียงลี่มี่ตอบกลับ เธอยังไม่หายตกใจ นี่เธออยู่ที่ไหนกัน

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ท่านรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ ใบหน้าท่านซีดมาก" เสี่ยวจูเป็นห่วง ในใจของนางนั้นอยากออกไปตามคนมาช่วย แต่ก็ไม่อาจตัดใจทิ้งคุณหนูไว้เพียงลำพัง

"ข้า...ข้า...เอ่อ...อ่อนเพลียเล็กน้อย”

แล้วหลังจากนั้น เจียงลี่มี่ก็บอกเสี่ยวจูว่าเธอจะนอนพัก แล้วเธอก็หลับไป ตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็กลับมาอยู่ในโลกของเธอเช่นเดิม ตอนนั้นเธอยังคิดว่าตนเองฝันไปด้วยซ้ำ แล้วก็หลงลืมเหตุการณ์ตอนนั้นไป จนเมื่อเธอได้อ่านตัวอย่างนิยาย ‘ผลอิงเถาของเหมยฮวา’ จึงทำให้เธอจำเหตุการณ์นี้ได้

เพราะตอนที่เกิดเรื่อง เธอไม่รู้จักนิยายเรื่องนี้ จนเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้า นิยายเรื่องนี้ก็กลับมาดังอีกครั้ง เธอถึงได้รู้จักมัน

เธอไม่รู้ว่าทำไมนิยายเรื่องนี้กลับมาดังมากอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เป็นนิยายที่ผ่านกาลเวลามาสิบกว่าปีแล้ว เธอจึงสนใจและโหลดตัวอย่างมาทดลองอ่าน นั่นจึงทำให้เธอได้รู้ว่าเหตุการณ์ที่เธอพบเจอ ‘เสี่ยวจู’ เมื่อเธออายุสิบขวบเป็นเรื่องจริง เธอพลัดเข้าไปอยู่ในนิยาย ‘ผลอิงเถาของเหมยฮวา’

แต่เธอเข้าไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ เธอเพียงเดาได้ว่าเป็นเพราะตัวละครหนึ่งของนิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า ‘เจียงลี่มี่’ ชื่อเดียวกับเธอ แต่ตัวละครนี้มีบทบาทเพียงสามบรรทัดก็ตาย แค่สามบรรทัด มันไม่น่าจะทำให้เธอเข้าไปในนิยายได้ไม่ใช่หรือ เธอได้แต่งุนงง สงสัย และไม่เข้าใจจนกระทั่งถึงตอนนี้

คนแต่งก็ช่างใจร้ายเหลือเกิน ทำไมถึงแต่งให้เจียงลี่มี่อ่อนแอได้ขนาดนี้ แทบไม่ต่างจากผู้ป่วยติดเตียง แล้วแบบนี้เธอจะใช้ชีวิตอย่างไร คนอื่นในนิยายได้ทะลุมิติมาเป็นนางเอก หรือไม่ก็มีของวิเศษติดตัว

แต่เธอดันทะลุมิติมานอนเฉย ๆ มีคนดูแล เช็ดตัว ป้อนข้าว อ่านหนังสือให้ฟัง ไม่ต้องทำอะไรเลย นอนนิ่ง ๆ บนเตียง ระวังแค่อย่าให้มีแผลกดทับ ชีวิตสบ๊าย !

แต่ที่เธอประหลาดใจก็คือ เจียงลี่มี่มีบทเพียงสามบรรทัด นักเขียนบรรยายสามบรรทัดนี้ว่า

คุณหนูใหญ่เจียงลี่มี่ บุตรสาวเสนาบดีกับฮูหยินเอก ทั้งยังเป็นคู่หมั้นของเหวินอ๋องผู้ร้ายกาจ นางงดงามไร้ผู้ใดเทียบเทียม รักเอ็นดูเจียงเหมยฮวาน้องสาวยิ่ง หากชะตาอาภัพนัก เจียงลี่มี่ป่วยหนัก พ้นวัยปักปิ่นไม่นาน นางก็จากไป

สามบรรทัดนี้บอกชีวิตของเจียงลี่มี่ชัดเจนตั้งแต่เกิดจนตาย อ่านแล้วก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ ก็แค่สาวสวยคนหนึ่งตายไปเท่านั้น จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอหลุดเข้าไปในโลกนิยายนี้อีกครั้ง ตอนนั้นเธออายุสิบห้าปีแล้วและนอนหลับอยู่ เธอลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงใครสักคนกรีดร้องด้วยความตกใจ

"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย คุณหนูใหญ่ถูกวางยาพิษ" เสียงเสี่ยวจูกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเลือดของคุณหนูใหญ่ไหลออกจากจมูก นัยน์ตา และหู เจียงลี่มี่ยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ริมฝีปาก มองไปที่เหมยฮวาด้วยความแค้นใจ

"เหมยฮวา !" เจียงลี่มี่คำรามเรียกชื่อนี้อย่างโกรธเกรี้ยว

ความทรงจำของเธอจากที่ไหนไม่รู้ผุดขึ้นมา บอกกับเธอว่าน้ำชากานี้ชงด้วยใบชาที่เหมยฮวามอบให้เมื่อวาน โดยแอบให้อย่างลับ ๆ แม้แต่เสี่ยวจูก็ไม่รู้

“คุณหนูใหญ่ ท่านรอข้า ข้าจะไปตามนายท่านกับฮูหยินเอกเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูประคองนางให้นอนลงบนเตียง แต่เจียงลี่มี่จับแขนของนางไว้ พยุงตัวเองให้นั่งพิงเสาเตียงแทน สายตาทอประกายแข็งกร้าว

“ข้าไม่เป็นอะไร เจ้าไปเถอะ” เสียงแหบแห้งกล่าว ก่อนจะไอออกมาเป็นเลือด เสี่ยวจูร้องไห้ สองมือพยายามลูบหลังให้นาง เจียงลี่มี่หายใจติดขัด ยาพิษช่างแรงนัก ทั้งที่นางดื่มชาไปเพียงจอกเดียวเท่านั้น

“เสี่ยวจูเจ้ารีบไปเถอะ เดี๋ยวข้าดูแลพี่ลี่มี่เอง” เหมยฮวายื่นมือสั่นเทาไปหาเจียงลี่มี่ แต่ถูกนางปัดทิ้งอย่างรังเกียจ

“คุณหนูใหญ่...ฮือ..ข้าจะรีบมา ท่านรอข้านะ” เสี่ยวจูรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เจียงลี่มี่หลับตาลง ภาพในความทรงจำมากมายผุดขึ้นเป็นฉาก ๆ ภาพที่เหมยฮวาแอบมอบชาให้นาง

“เจ้าสินะ” เธอเค้นเสียงถามสตรีตรงหน้า คนที่เธอคิดว่าเป็นน้องสาวแสนดีมาตลอด เหมยฮวาส่ายหน้า เนื้อตัวสั่น สองมือกุมกันแน่น