คล้อยหลังหมอหลวงได้ครู่เดียว เสี่ยวจูก็เข้ามา นางยกมือขึ้นลูบคลำเจียงลี่มี่ทั้งตัว เดินวนรอบตัวไปมา จนแน่ใจว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ข้าตกใจเสียงกรีดร้องเมื่อครู่ แต่ติดตรงที่ไม่ใช่เสียงคุณหนูใหญ่ ข้าจึงรออยู่ด้านนอก” เสี่ยวจูบอก

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่เล่นสนุกนิดหน่อย” เสี่ยวจูมองหน้าคุณหนูของนางอย่างประหลาดใจ คุณหนูของนางรู้จักเล่นสนุกตั้งแต่เมื่อใด

“เสี่ยวจู เจ้าออกไปก่อน” ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยสั่ง

“เจ้าค่ะ”

“มี่เอ๋อร์ เจ้ามานั่งคุยกับแม่สักหน่อย” ว่านลู่เหมยบอกบุตรสาวที่ยังคงยืนอยู่ข้างโต๊ะที่เคยวางกาน้ำชา

เจียงลี่มี่ค่อยๆ เดินไปนั่งที่ตั่งคนงามข้างคุณแม่ของเธอในนิยายแต่โดยดี นึกรู้ได้ว่าคุณแม่ต้องจับความผิดปกติได้ และเธอกำลังจะถูกซักฟอก

“เจ้ามีอะไรจะบอกแม่หรือไม่”

เจียงลี่มี่นิ่งอึ้ง กับคนอื่นเธอเสแสร้งแสดงละครได้ แต่กับว่านลู่เหมย เธอไม่คิดจะเสแสร้ง เพราะคุณแม่คนนี้รักเธอสุดหัวใจ

เห็นบุตรสาวนิ่งเงียบ ท่าทีคล้ายไม่ทราบว่าจะบอกกล่าวเช่นไร ว่านลู่เหมยต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู

“ถ้าเจ้านึกไม่ออกว่าควรเริ่มต้นที่เรื่องใด แม่ว่าเจ้าเริ่มที่เจ้าแสร้งทำเป็นเจ็บปวดเมื่อเหมยฮวาแตะต้องตัวเจ้า ดีหรือไม่”

เจียงลี่มี่ยิ้มแห้งออกมา เธอนิ่งเงียบไปอีกครู่ เรียบเรียงและลำดับความคิดให้ดีว่าควรให้คุณแม่ของเธอทราบอะไรบ้าง

“ที่ลูกแสร้งว่าเจ็บปวดเพราะลูกอยากแกล้งเหมยฮวาเจ้าค่ะ” คำตอบนี้ทำให้ว่านลู่เหมยชะงัก เพราะตลอดมาเจียงลี่มี่ดีกับเหมยฮวามาก นางดีใจทุกครั้งที่เหมยฮวามาเยี่ยมนาง แล้วทำไมครั้งนี้?

เห็นคุณแม่ของเธอขมวดคิ้ว เธอก็รีบอธิบายต่อทันที “ที่ลูกแกล้งนางเพราะลูกทราบว่านางไม่จริงใจกับลูก นางกับอนุกัวไม่เคยจริงใจกับลูกและท่านแม่เลย”

ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยพยักหน้าอย่างทั้งเห็นด้วยและเข้าใจ

“แล้วเจ้ารู้ตั้งแต่เมื่อใดว่านางไม่จริงใจ และรู้ได้อย่างไร” นางถามบุตรสาว

เจียงลี่มี่นิ่งอึ้ง จะให้เธอบอกได้อย่างไรว่าเพราะเธออ่านนิยายมาก่อน เธอเลยรู้เรื่องทั้งหมด กลอกตาครุ่นคิดอีกครู่จึงค่อยตอบออกมา “แววตาของพวกนางเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ลูกไม่เคยมองเห็นชัดเจน แต่วันนี้ที่พวกนางมาเยี่ยมลูก ลูกเห็นชัดเจนนัก”

“อนุกัวถูกท่านแม่สั่งโบยไปยี่สิบไม้ แต่ท่าทางของนางบอกชัดว่านางไม่ยอมแพ้ และนางจะต้องเอาคืนให้ได้ นั่นแปลว่านางผูกใจเจ็บท่านแม่ และไม่มีทางที่เหมยฮวาจะเห็นดีเห็นงามกับท่านแม่ เหมยฮวาย่อมเข้าข้างมารดาของนาง ไม่มีทางดีกับข้าอย่างจริงใจหรอกเจ้าค่ะ”

ฮูหยินว่านลู่เหมยต้องพยักหน้าอย่างเห็นด้วยอีกครั้ง

“ดังนั้น เจ้าก็เลยแสร้งว่ายังป่วยหนัก เรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมี สุดท้ายก็หาเรื่องขว้างกาน้ำชาใส่ศีรษะเหมยฮวา ใช่หรือไม่” คุณแม่ของเธอสรุปได้ทันที

เจียงลี่มี่ยิ้มแห้ง “เจ้าค่ะ”

คุณแม่ของเธอฉลาดจัง ก็นะ ลูกสาวท่านแม่ทัพ จะไม่ฉลาดได้ไง

“แล้วเจ้าจะทำอย่างไรต่อ จะมาเสแสร้งแกล้งป่วยเช่นนี้ เจ้าคงทำได้อีกไม่นาน ไม่ช้าพวกนางจะรู้ทันเจ้า ถึงเวลานั้น เจ้าจะลำบาก”

“ลูกคิดว่าจะค่อยๆ หายป่วยเจ้าค่ะ รีบหายป่วยเลย เดี๋ยวผิดสังเกต”

“ก็คงต้องทำเช่นนี้” ว่านลู่เหมยเห็นด้วย

“ต่อไป หากเจ้าคิดลงมือกับพวกนาง ก็บอกแม่ แม่จะช่วยเจ้าเอง”

“เจ้าค่ะ ข้ารักท่านแม่ที่สุดเลย” เจียงลี่มี่ยิ้มกว้างก่อนจะกางแขนออกแล้วกอดฮูหยินเอกว่านลู่เหมยไว้แน่น เธอไม่เคยกอดแม่แบบนี้มาก่อน เจียงลี่มี่ซบหน้ากับอกของคุณแม่อย่างมีความสุข อกอันอบอุ่นที่เธอเพิ่งเคยสัมผัส

ว่านลู่เหมยโอบกอดบุตรสาวไว้แน่นไม่ต่างกัน ลูกสาวที่ป่วยมาตลอด บัดนี้นางจะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว และเวลานี้เจียงลี่มี่คิดลงมือกับสองแม่ลูกคู่นั้น นางพร้อมช่วยเหลือบุตรสาวเต็มกำลัง

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ เหตุใดท่านจึงมาแอบมองอนุกัวและคุณหนูรองเจ้าคะ” เสี่ยวจูถามออกมาอย่างไม่อาจเข้าใจได้

นางกำลังเกาแขนขาอย่างแรง เพราะคุณหนูใหญ่พานางมาแอบอยู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆ เรือนของอนุกัวตั้งแต่เช้ามืด ตอนนี้แขนขาของนางเต็มไปด้วยผื่นแดงจากการถูกมดแมลงกัดต่อย

“ก็ข้ากำลังจับตาดูสองคนนั้นอยู่ เจ้าอย่าเสียงดังสิ ดูสิสองคนนั้นหันมาทางนี้แล้ว” เจียงลี่มี่หันมาดุเสี่ยวจูที่ส่งเสียงจนสองคนนั้นมองมายังทิศทางที่พวกนางซ่อนตัวอยู่ เธอยกมือขึ้นเกาแขนและลำคอเหมือนเสี่ยวจู

“ข้าว่ากลับกันเถอะเจ้าค่ะ ที่นี่มดแมลงเยอะไปหมด ตอนนี้ข้ารู้สึกตึง ๆ ที่ปากแล้วเจ้าค่ะ”

เสี่ยวจูยกมือเกาปาก เมื่อสักครู่นางถูกยุงกัด ด้วยความโมโหจึงตบเต็มแรงจนยุงตัวนั้นตาย แต่นางก็รู้สึกว่าปากของนางตึงขึ้นเวลาพูดแล้วรู้สึกแปลกยิ่งนัก เจียงลี่มี่หันไปมองหน้าเสี่ยวจู ก่อนจะต้องยกมือขึ้นปิดปากกลั้นหัวเราะ

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ พวกเรากลับกันเถอะ ข้าทนไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ”

“แต่ข้าต้องจับตาดูอนุกัวกับเหมยฮวานะ”

“วันนี้พอเถอะเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่แอบดูแบบนี้ เปลี่ยนที่ซ่อนจนทั่วทั้งเรือนแล้ว ข้าคิดว่าวันนี้ทำเลตรงนี้ไม่ดี พรุ่งนี้ค่อยหาที่ใหม่เถอะเจ้าค่ะ เชื่อข้า ตรงนี้แมลงเยอะและโล่งเกินไป”

“เช่นนั้นไปกันเถอะ ข้าอยากอาบน้ำด้วย คันมาก”

เจียงลี่มี่และเสี่ยวจูรีบหลบออกไปก่อนที่อนุกัวและเจียงเหมยฮวาจะมาเห็นพวกนาง