เจียงลี่มี่ค่อย ๆ ลืมตา ภาพตรงหน้าคือห้องแห่งหนึ่งที่ตกแต่งแนวโบราณที่เห็นได้จากละครย้อนยุค

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู เค้าหน้าเหมือนจะคุ้นเคยแต่กลับจำไม่ได้ว่าใคร เขาจ้องมองเธออยู่ ที่น่าประหลาดคือ เขาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสมัยโบราณ

หรือว่าตอนนี้เธอกำลังเข้าฉากอยู่ แต่ไม่น่าใช่ ความทรงจำสุดท้ายที่เธอจำได้คือ แม่ของเธอโทรมาโวยวายและด่าทอเธอมากมาย จนเธอรู้สึกเครียด กดดัน เสียใจ และสุดท้ายเมื่อนึกถึงเรื่องเก่า ๆ จึงทำให้เธอเครียดจนหมดสติ

แล้วทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ พยายามคิดเท่าใดก็คิดไม่ออก เรื่องราวอันแปลกประหลาดกำลังวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ จนปวดศีรษะไปหมด ไม่รู้จะโต้ตอบกับผู้คนตรงหน้าอย่างไร

"คุณหนูใหญ่ นี่ข้าเองเสี่ยวจู จำข้าได้หรือไม่เจ้าคะ เหตุใดท่านจึงนอนนิ่งเช่นนี้"

เสี่ยวจูร้อนรนอย่างยิ่ง คุณหนูใหญ่ของนางไม่เอ่ยคำใด ไม่ขยับตัวเลยสักนิด หรือคุณหนูจะฟื้นขึ้นมาแต่ไม่สามารถพูดและขยับตัวได้ ทำได้เพียงนอนนิ่ง ๆ เท่านั้น

เจียงลี่มี่มองหน้าเสี่ยวจู ภาพในความทรงจำผุดขึ้นมาเด่นชัด เสี่ยวจูสาวใช้คนสนิทของคุณหนูใหญ่เจียงลี่มี่ ในนิยายเรื่อง 'ผลอิงเถาของเหมยฮวา'

นี่เธอหลุดเข้ามาอยู่ในโลกของนิยายอย่างนั้น? ดวงตากลมโตเบิ่งกว้าง จ้องมองทุกคนด้วยใจเต้นแรง

"ท่านหมอหลวงเจ้าคะ คุณหนูใหญ่ตาเหลือกเจ้าค่ะ นางเป็นอะไรไม่รู้"

เสี่ยวจูรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากหมอหลวง ทุกคนที่ได้ยินหันไปสนใจเจียงลี่มี่ทันที

"เจ้าเจ็บปวดตรงไหน เป็นอย่างไรบ้าง มี่เอ๋อร์" ฮูหยินเอกว่านลู่เหมยลูบคลำไปตามเนื้อตัวของบุตรสาวด้วยความร้อนใจ เกรงว่าบุตรสาวจะจากไปอีก

"ฮูหยินเอก บุตรสาวท่านเพิ่งฟื้น ย่อมต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว" หมอหลวงรีบบอกออกมา ว่านลู่เหมยรีบปล่อยมือทันที

"เช่นนั้นเองหรือ ข้าคงกังวลมากไป หากมี่เอ๋อร์หายดี ข้าจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของนาง" นางยิ้มอ่อนโยนให้บุตรสาว ในใจวางแผนเรื่องงานเลี้ยงไว้เสร็จสรรพ

"ข้าจะป่าวประกาศทั่วเมือง เปิดยุ้งข้าว แจกจ่ายให้คนยากไร้" เสนาบดีฝ่ายซ้ายเอ่ยด้วยความดีใจ ในเมื่อครอบครัวของเขาผ่านพ้นเรื่องร้าย จึงนึกอยากสร้างกุศล

"ข้าจะนำเงินเก็บไปซื้อผ้ามาเย็บผ้าห่มแจกเจ้าค่ะ อากาศหนาวผู้คนจะได้มีผ้าห่มใช้ เหมือนข้าที่อบอุ่นยามได้อยู่กับคุณหนูใหญ่" เสี่ยวจูกล่าวเสริม

"แล้วท่านหมอหลวงเล่า บุตรสาวของข้าฟื้นขึ้นมา ท่านจะเปิดรักษาโดยไม่คิดเงินสักหนึ่งเดือนหรือไม่" ว่านลู่เหมยหันมาถามหมอหลวง

เขามองหน้าฮูหยินเอกด้วยความสงสัย บุตรสาวของนางฟื้นแล้วเกี่ยวอะไรกับเขา

"บุตรสาวของท่านฟื้น ข้ายินดียิ่ง แต่สิ่งที่ท่านกล่าวมา ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดข้าต้องเปิดรักษาโดยไม่คิดเงินด้วยเล่า"

"เพราะนางคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของข้า เหตุผลเท่านี้ไม่เพียงพอ?" หมอหลวงยิ่งไม่เข้าใจ หันไปมองเสนาฝ่ายซ้ายอย่างขอความช่วยเหลือ ทว่า...

"ท่านรักษานางมาหลายปี ช่วยชีวิตนางขึ้นมา ก็เปรียบเสมือนบิดาบุญธรรมของนาง เช่นนั้นสิ่งที่ฮูหยินของข้ากล่าวนั้นถูกต้องแล้ว"

พวกท่านสองสามีภรรยาถามความสมัครใจของข้าหรือยัง ว่าอยากเป็นบิดาบุญธรรมของบุตรสาวพวกท่านหรือไม่ นี่ข้าต้องทำบุญ สูญเสียเงินทองที่สมควรจะได้เพราะตำแหน่งบิดาบุญธรรมเช่นนั้น? หมอหลวงได้แต่โอดครวญในใจอย่างไม่ยินยอม แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้

เฮ้อ...