“เหตุใดพี่ลี่มี่จึงคิดว่าเป็นข้า ข้าเป็นน้องสาวท่าน ไม่เคยคิดทำร้ายท่าน” เจียงลี่มี่กุมท้องด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกราวกับถูกเข็มนับพันหมื่นเล่มทิ่มแทงภายในร่าง

“เลิกแสดงละครได้แล้ว ! หากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นใคร ทันทีที่ข้าดื่มชาที่เจ้ามอบให้ ข้าก็เป็นเช่นนี้” เธอตวาดเสียงกร้าวก่อนจะพ่นโลหิตออกมา ยิ่งเธอโมโห พิษยิ่งทำร้ายเธอมากกว่าเดิม

เหมยฮวามองภาพตรงหน้า ก่อนจะหัวเราะออกมาในที่สุด

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่คิดว่าพี่ลี่มี่จะรู้ตัวเร็วเช่นนี้ ใช่ ข้าเอง”

เหมยฮวาเชยคางเธอขึ้นมา สบตาอย่างท้าทาย เจียงลี่มี่สะบัดหน้าหนีจากมือนั้น

“ข้าดีกับเจ้า ไม่เคยทำร้ายเจ้า เพราะเหตุใด”

เหมยฮวาลูบผมของเจียงลี่มี่ มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยโลหิตของเจียงลี่มี่อย่างมีความสุข

“เจ้าดีกับข้า แล้วข้าต้องดีกับเจ้า? โง่เง่า ! ชีวิตนี้ข้าไม่มีทางดีกับเจ้า ข้าเป็นบุตรที่เกิดจากอนุ จะไปเทียบชั้นเจ้าได้อย่างไร ทุกสิ่งล้วนถูกเจ้าแย่งชิง แม้แต่บุรุษที่ข้าชมชอบก็ถูกเจ้าแย่งไป หากข้าไม่กำจัดเจ้า ข้าไม่มีวันมีความสุข”

ใบหน้าสวยประดับด้วยรอยยิ้มเยียบเย็น เจียงลี่มี่มองอย่างชิงชัง เธอแค้นใจยิ่งนักเมื่อเห็นรอยยิ้มของเหมยฮวา สตรีที่เธอคิดว่าเป็นพี่น้องตลอดมา เธอจำได้ดีถึงรอยยิ้มสดใสที่เหมยฮวามอบให้ เสียงหัวเราะยามที่ได้อยู่ด้วยกันราวกับพี่น้องที่สนิทชิดเชื้อ ทำให้เธอไว้ใจ

“ทั้งที่ข้ารักเจ้าเหมือนน้องสาวที่คลานตามกันมา ไว้ใจเจ้ายิ่งกว่าใคร ไม่เคยคิดว่าเจ้าจะเป็นคนที่ทำร้ายข้า”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” เหมยฮวาหัวเราะออกมา นางไม่เคยยินดีสักครั้งที่มีเจียงลี่มี่เป็นพี่สาว เพราะนางเกลียดชังเจียงลี่มี่ยิ่งกว่าสิ่งใด

“ข้าเกลียดเจ้า เกลียดที่สุด ทุกครั้งที่ข้าต้องมาขลุกอยู่กับเจ้า ข้าขยะแขยงตัวเองยิ่งนัก รู้หรือไม่ว่าข้าต้องฝืนใจเพียงใดที่ต้องทำเป็นรักใคร่เจ้าเสียเต็มประดา”

เจียงลี่มี่ตะลึงงัน ที่ผ่านมาเธอเพียงอยากมีชีวิตสุขสงบ ไม่คิดชิงดีชิงเด่นกับใคร แต่สุดท้ายเธอต้องจบชีวิตด้วยน้ำมือของคนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด

“เจ้ามันงูพิษ”

เหมยฮวายังคงมีรอยยิ้มบนใบหน้า หากไม่ทันกล่าวอะไร เสี่ยวจูก็เข้ามาพร้อมเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจียงหมิ่น ฮูหยินเอกว่านลู่เหมย และบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่ง

เหมยฮวาก้มหน้าร้องไห้อีกครั้ง เจียงลี่มี่มองนางอย่างรังเกียจ ความแค้นของเธอแทบจะทะลักทลายออกมา ยิ่งแค้นยิ่งเจ็บปวด ตอนนี้เธอไม่อาจทนต่อไปได้แล้ว พิษร้ายในร่างกำลังกัดกินเธอให้ตายอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาของเธอค่อย ๆ ปิดลง

ทุกคนร้องไห้ออกมา เหมยฮวาพุ่งเข้าไปกอดร่างของเจียงลี่มี่ ร้องไห้คร่ำครวญ พร่ำพูดเสียงดังให้เจียงลี่มี่ลืมตา ก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ข้างหูของเจียงลี่มี่ และกระซิบเบา ๆ

“ข้าเกลียดเจ้ามาตลอด ไม่เคยคิดว่าเจ้าคือพี่สาว วันนี้จะเป็นวันที่ข้าจดจำไว้ชั่วชีวิต วันที่ข้าได้ฆ่าเจ้าด้วยมือตัวเอง เกลียดข้าสิ โกรธข้าสิ จำหน้าข้าไว้ให้ดี จะได้ตอบยมบาลถูกว่าข้าเป็นคนทำ”

เจียงลี่มี่หลับตาลง เค้นเสียงตอบกลับอย่างยากลำบาก

“สักวันข้าจะคืนให้เจ้า”

สิ้นสุดคำพูด ลมหายใจของเธอก็สิ้นสุด เหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ !

เจียงลี่มี่สะดุ้งตื่นกลางดึกนั้นในห้องนอนของเธอ !

เจียงลี่มี่ได้แต่เศร้าใจในโชคชะตาของตนเอง แม้จะทะลุมิติไปในนิยาย แต่เธอก็ถูกน้องสาวที่เธอรักและไว้ใจที่สุดหยิบยื่นความตายให้อย่างเลือดเย็น เมื่อคิดย้อนกลับไปตอนที่เธออยู่กับแม่และน้องชาย เธอก็เป็นแค่คนหาเงินให้แม่และน้องชายใช้

เธอไม่เคยได้ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความฝันของตัวเอง ทั้งชีวิตของเธอถูกแม่บงการให้ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง ตอนที่เธอได้เป็นดาราดัง มีชื่อเสียง เงินทอง เธอคิดจะสานฝันของตัวเองด้วยการเปิดร้านขนม แต่ความฝันของเธอก็จบลงอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่ให้แกเอาเงินไปเปิดร้านขนมบ้าบออะไรนั่น คนอย่างแกทำอะไรก็ไม่มีทางประสบความสำเร็จหรอก! โง่! แกมันโง่! ลงทุนอะไรไปก็มีแต่เจ๊ง สู้น้องชายแกไม่ได้” แม่ใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากของเจียงลี่มี่อย่างแรง ตะคอกเธออย่างเกรี้ยวกราดที่เธอคิดจะเอาเงินส่วนหนึ่งไปลงทุนทำร้านขนม

“แต่มันคือความฝันของฉันนะ และเงินที่ฉันจะเอาไปทำ มันก็เงินที่ฉันหามาทั้งนั้น น้องชายอยู่บ้านไม่เคยทำอะไร แต่แม่กลับชื่นชม ส่วนฉันทำทุกอย่างที่แม่สั่งแต่แม่เอาแต่ว่าฉัน” เจียงลี่มี่เอ่ยด้วยความน้อยใจ ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร แม่ก็ไม่เคยเข้าใจเธอสักครั้ง มีแต่ด่าทอเธอด้วยถ้อยคำรุนแรงราวกับเธอไม่ใช่ลูก

“อย่ามาว่าลูกชายฉัน! แกไม่มีสิทธิ์! สำหรับฉัน ถ้าแกไม่มีเงิน แกก็แค่หมาตัวหนึ่ง! เป็นได้แค่บันไดให้น้องชายแกเหยียบขึ้นไปเท่านั้น ฉันไม่น่าให้แกเกิดมาเลย ถ้าฉันรู้แต่แรกว่าแกเป็นผู้หญิง ฉันเอาแกออกไปนานแล้ว! ฉันไม่เคยต้องการลูกผู้หญิง คนอย่างแกมันเป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราวของพวกผู้ชายมักมากเท่านั้น” แม่ของเธอเย้ยหยัน มองลูกสาวด้วยหางตา สีหน้าจงชัง