สตรีกำพร้าแซ่หลี่

เพียงประโยคนี้หลุดออกมาทุกคนในงานเลี้ยงหันขวับมองเหนียนซูหยวนเป็นตาเดียวกัน ท่าทางคล้ายลุ้นระทึกเฝ้ารอว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างไร เด็กสาวกำพร้าคนนั้นกล่าวไปก็คนอาศัยในเรือนสกุลเหนียน แม้นไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ ศิษย์ร่วมสำนักทั้งหลายอยากเห็นบัณฑิตป้ายแดงจะตัดสินใจละทิ้งงานเลี้ยงเพื่อไปดูอาการป่วยของกาฝากหรือคงนั่งที่เดิมมีคุณหนูใหญ่จางเหรินเคียงข้าง สถานการณ์บีบคั้นเช่นนี้ย่อมสนุกว่างานเลี้ยงยินดีจอมปลอมเป็นไหนๆ

คนในตัวอำเภอไม่รู้เรื่องราวที่ซ่อนในเรือนสกุลเหนียน แต่ผู้ศึกษาในสำนักศึกษาหลี่เชี่ยนมองกระจ่าง สตรีกำพร้าแซ่หลี่ถูกเลี้ยงให้เป็นภรรยาของเหนียนซูหยวนตั้งแต่ย่างก้าวเข้าขอพึ่งพาอาศัย เพียงจะอยู่ฐานะไหนเท่านั้น ภรรยาเอกหรืออนุภรรยาสุดแต่อนาคตแวดวงขุนนางของบัณฑิตแซ่เหนียน ถ้าอนาคตไกลสตรีกำพร้าแซ่หลี่ผู้โง่เขลาก็เป็นได้แค่อนุภรรยาตรงกันข้ามหากสอบเคอจวี่รอบสุดท้ายไม่ผ่านจนอายุห้าสิบปี นางย่อมคงสถานะฮูหยินเอก

สตรีสมองกลวงเช่นนั้นจะหนีไปไหนพ้น นางไม่เหลือที่พึ่งพาใด เชื่อฟังสองสามีภรรยาแซ่เหนียนยิ่งกว่าบุพการีผู้ล่วงลับ หารู้ไม่ชีวิตที่เหลือจะตกนรกหมกไหม้แทบไม่ได้งอกเงย กลายเป็นเพียงเงาดันหลังเหนียนซูหยวนไปตลอดชีวิต

งานเลี้ยงตกอยู่ในบรรยากาศกร่อยลงไม่น้อย เจ้าของงานเยี่ยงเหนียนซูหยวนแสดงสีหน้าเคร่งขรึมคล้ายครุ่นคิดหนัก กวาดตามองสหายร่วมสำนักศึกษาราวกับตัดใจไม่ลงที่จะละทิ้งงานฉลอง ท่าทางเสมือนให้ความสำคัญกับมิตรสหายพอๆ กาฝากแซ่หลี่นางนั้น

เสแสร้ง แกล้งทำ ปลิ้นปล้อน ตีสองหน้า...เหล่าผู้ร่วมงานเลี้ยงในใจก่นด่าเหนียนซูหยวน ยิ่งทีท่าละทิ้งสหายร่วมสำนักไม่ได้ยิ่งทำให้พวกเขานึกชิงชังมากกว่าเดิม สายตาของแต่ละคนที่มองบัณฑิตป้ายแดงล้วนมีความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป

บัณฑิตย่อมให้ความสัมพันธ์กับสหายเท่ากับครอบครัว...คำสอนปราชญ์ชื่อดังแห่งยุคในอดีตกล่าวไว้

จังหวะเหนียนซูหยวนลีลาปล่อยผู้ร่วมงานเลี้ยงลุ้นระทึกอยู่นั้น เสี่ยวเอ้อร์เหลาสุราเดินขึ้นมาป่าวร้องว่า “ผู้คุ้มกันหอโคมเขียวฝากบอกบัณฑิตเหนียนว่า...เชิญดื่มตามสบาย อย่าโผล่หน้าไปโรงหมอเด็ดขาด บอกแล้วนะอย่าหาว่าไม่เตือน” ทุกคนในงานแสยะยิ้มร้ายรู้สึกสะใจที่บัณฑิตป้ายแดงโดนตบหน้าด้วยคำขู่อันธพาล

“พวกชั้นต่ำอยู่ที่ไหน กล้าดีอย่างไรมาว่าพี่หยวนเช่นนี้” จางเหรินที่เงียบอยู่นานตีโพยตีพายขึ้นทันทีหลังเสี่ยวเอ้อร์นำความมาประกาศก้อง นางโกรธจนด่าชุดใหญ่แต่ทำอะไรไม่ได้เหตุเพราะหอโคมเขียวกับบิดามีผลประโยชน์ร่วมกัน

หาเรื่องนักเลงคุมซ่องก็เท่ากับเฉือนเนื้อตัวเอง คุณหนูใหญ่บุตรีนายอำเภอรู้หนักเบา ทว่าความไม่พอใจที่เหล่านักเลงไร้หัวนอนปลายเท้าเหล่านั้นฉีกหน้าบัณฑิตหยวนของนางยังคงอยู่ ‘กลับจวนต้องมีเรื่องหารือท่านพ่อแล้ว’

“กลับไปแล้วขอรับ เชิญแขกทุกท่านตามสบายขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์คนนี้ก่อนเคยเป็นอันธพาลน้อยลูกน้องคนสนิทควานสุน หลังรับฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจึงเข้าข้างพวกนั้นมากกว่า แต่ยังรู้ความว่าตนกำลังทำหน้าที่อะไรพลันยิ้มแห้งแกล้งไม่รู้จักพวกพ้องเอาตัวรอดเป็นยอดดี

เหนียนซูหยวนตะลึงไปครู่หนึ่ง ในใจหงุดหงิดที่ถูกอันธพาลชั้นต่ำใช้คำพูดประชดประชัน ทว่าเวลานี้ไม่อาจเผยอารมณ์ร้อนของตน เขาแสร้งถอนหายใจตีหน้าสลด

“เมื่อพวกเขาไม่ให้ข้าไป เช่นนั้นข้าก็จะอยู่กับสหายร่วมอุดมการณ์” ประดิษฐ์ถ้อยคำออกมาให้สวยหรูจับใจคุณหนูใหญ่บุตรีนายอำเภอจาง “อีกประการน้องถิงอยู่ในมือหมอ ประเดี๋ยวท่านแม่กับท่านพ่อคงมาดูแล” อมยิ้มน้อยๆ ทำท่าราวกับอับจนปัญญา

“ไม่อยากไปก็พูดมาเถอะ” ท้ายแถวที่นั่งมีศิษย์พี่เปล่งเสียงหยันเบาๆ “เอาดีเข้าตัวเก่งไม่มีใครเกิน”

เสียงเบาราวยุงบินเหนียนซูหยวนไม่ได้ยินแน่แท้เพราะมัวปลอบจางเหรินให้ใจเย็น อย่าถือสาหาความพวกชั้นต่ำไร้อริยะเลย และสตรีกำพร้าแซ่หลี่ที่นอนโรงหมอก็ไม่รู้ว่ามีผู้ศึกษาคนหนึ่งลอบด่าทอบัณฑิตป้ายแดงแทนนางท่ามกลางงานเลี้ยงครึกครื้น

หลี่ถิงถิงแสร้งหลับตานอนหลับบนเตียงในโรงหมอแต่เงี่ยหูฟังป้าลิ่วกับบรรดาลูกน้องพี่สุนหารือกันอย่างเคร่งเครียดอยู่นอกห้อง แม้พวกเขาจะเบาเสียงทว่าเวลาค่ำคืนเงียบเชียบปานนี้พูดคุยอันใดย่อมดังทั้งนั้น

“สรุปนางเย่ซื่อ กับบัณฑิตเหนียนชิ่วไฉไม่ลงมาดูอาถิงคืนนี้ใช่หรือไม่” ความโมโหของป้าลิ่วหายไปนานแล้วตอนนี้เหลือเพียงความรู้สึกไหล่บ่าหนักอึ้ง ทอดสายตามองร่างผ่ายผอมที่นอนบนเตียงด้วยความเวทนาสงสารจับจิต ‘นางกำพร้าเหลือตัวคนเดียว คนระยำพวกนั้นใจดำเกินไปแล้ว’ หญิงหม้ายถอนหายใจระอา

“สองสามีภรรยาชั่วนั่น! กลัวต้องควักเบี้ยจ่ายค่าหมอเลยไม่มา” หนึ่งในลูกน้องควานสุนก่นด่า สีหน้าบึ้งตึง ไม่พอใจทำปากยื่นปากยาวกล่าวต่อ “พวกเต่าหัวหดยังฝากบอกป้าลิ่วกับพี่ใหญ่ควานว่า...ผู้ใดก่อผู้นั้นแก้” ทนเก็บความโกรธไว้ในใจไม่ไหวจึงสบถด้วยคําพูดหยาบคาย

“สารเลว สัตว์เดรัจฉานยังประเสริฐกว่ามันสองตัว”