เช้าวันใหม่

เบนจามินพาทุกคนขับรถไปเที่ยวรอบเกาะ เพื่อไปกินขนมปังที่ ขึ้นชื่อของที่นี่ เด็กๆ สนุกสนานกันมาก

พอตกเย็นเบนจามินจองร้านอาหารไว้ เป็นอาหารท้องถิ่นของเกาะ เรียกว่าฮักกิส ทำมาจากไส้แพะ เลือด และสตั๊ฟ ปรากฏว่าไม่มีใครสนใจ เมนูนี้ สุดท้ายเลยต้องจบลงที่สเต็กและ fish and chips อาหารขึ้นชื่อของอังกฤษอีกเมนูหนึ่งแทน

กลับมาถึงบ้านพักเกือบสามทุ่มไปแล้ว เซลีนรีบพาแก๊งลูกหมูเข้าไปวางแผนภารกิจสารภาพรัก

แต่คงเพราะมัวแต่วางแผนนานไปหน่อย ทำให้เซลีนเริ่มเมาตั้งแต่ยังวางแผนไม่เสร็จดี เนื่องจากเธอดื่มไวน์นำไปก่อนแล้วถึงสองแก้ว เพื่อเรียกความกล้าให้ตัวเอง

“เด็กๆ เหล้าเป็นสิ่งที่ม่ายดี ห้ามแอบปายดื่มกันเองเข้าใจไหมคะ นี่เป็นตัวช่วยของหม่ามี้ ดังนั้นหม่ามี้สัญญาว่าจะไม่ดื่มมันอีก”

เซลีนห้ามเด็ก ๆ ว่าเหล้าเป็นสิ่งไม่ดีด้วยเสียงเริ่มอ้อแอ้

“ค่ะ/ฮะ” แก๊งลูกหมูรับคำแข็งขัน

ส่วนตรงระเบียงบ้านพัก อีวี่กำลังคุยกับเบนจามิน

“เบนคะ ฉันชอบคุณมากนะคะ ชอบตั้งแต่เห็นคุณครั้งแรกที่ออฟฟิศคุณพ่อ และฉันก็แสดงออกมาตลอดว่าชอบคุณ ฉันว่าเราควรพัฒนาความสัมพันธ์ให้แนบแน่นขึ้นกว่านี้นะคะ” อีวี่เดินไปนั่งลงบนตักของหนุ่มใหญ่

“อีวี่อย่ารุ่มร่าม เด็กๆ อยู่ด้วย”

เบนจามินดันอีวี่ให้ลุกขึ้น ซึ่งทำให้อีวี่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เธอ ลุกขั้นแล้วหันไปมองเบนจามินด้วยสายตาไม่พอใจ

“คุณปฏิเสธฉันเหรอคะ คุณก็รู้ว่าถ้าฉันกลับไป แล้วรายงานคุณพ่อว่าโปรเจกต์ของคุณไม่ผ่านเกณฑ์ของทางบริษัท คุณก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น” อีวี่ขู่

“อีวี่ โปรเจกต์มันสำคัญกับผมมาก แต่มันคงไม่สำคัญไปกว่าลูกชายของผมหรอก ผมเลือกลูกชายมากกว่าธุรกิจ” เบนจามินยังยืนยันคำพูดของตนเอง

“ได้ ฉันถือว่าคุณเลือกแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะกลับสหรัฐอเมริกาทันที ขอบใจที่ดูแลระหว่างที่อยู่ที่นี่ ฉันมีสปิริตพอ สำหรับฉันไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดนั้น ฝันดีค่ะ” อีวี่เดินตึงตังออกไปทันที

เบนจามินยังคงนั่งอยู่ตรงระเบียงอีกสักพัก เพราะคำขู่ของอี่วีก็สั่นคลอนความมั่นคงของเขาไม่น้อย

เมื่อนั่งจนสบายใจและเห็นว่าดึกพอสมควรแล้ว เขาเลยจะลุกขึ้นเพื่อไปพักผ่อนที่ห้องของเขา และแม้เขาจะกังวลเรื่องโปรเจกต์มากแค่ไหน แต่เขาไม่เสียใจที่เลือกลูกชาย เพราะแดนนี่คือสิ่งที่ภรรยาของเขาเหลือไว้ให้เขา เพื่อให้ได้มีกำลังใจอยู่ต่อไป แม้ในยามที่เธอไม่สามารถอยู่เคียงข้างเขาได้อีกต่อไปแล้ว

เซลีนที่เดินโซซัดโซเซออกมาที่ระเบียง ก็เกือบล้มหน้าคะมำลงไป ถ้าเบนจามินจะไม่ถลามารับไว้ได้ทัน เธอคงล้มไม่เป็นท่าไปแล้ว

“เซลีน ทำอะไรของคุณ” เบนจามินพยุงเซลีนไปนั่งตรงเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่เมื่อครู่

“ทามอารัยเหรอ ก็กำลางทำพาระกิจอยู่” เซลีนลุกขึ้นยืน เดินส่ายไปส่ายมา สุดท้ายเธอก็นั่งลงบนตักของชายหนุ่มจนได้

เบนจามินกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจที่หญิงสาวนั่งบนตักเขา ซึ่งไม่เหมือนกับอีวี่ที่เขาปฏิเสธทันที

“ภารกิจอะไร แล้วทำไมถึงเมาได้ขนาดนี้ คุณไม่เคยดื่มเหล้าเลยนะ” เบนจามินบ่นให้หญิงสาวขี้เมาตรงหน้า

“นี่คูนเบน คูนเป็นโคนที่ไม่ดีม๊ากมากรู้ตัวไหม ทำเป็นเล่นตัวอยู่ น่านแหละ มาทำให้รักแล้วก็ไม่มีความรับผิดชอบ กว่าหม่ามี้จะหาทางกลับมาหาแด๊ดดี้ ต้องใช้พาลังใจขาหนาดหนาย” เซลีนพูดด้วยเสียงอ้อแอ้ ก่อนที่จะใช้มือจิ้มไปที่หน้าอกของชายหนุ่มเบาๆ สองสามที

เบนจามินฟังออกว่าร่างบางตรงหน้านี้กำลังสารภาพรักกับตนเองอยู่ ทำให้เขานิ่งอึ้งไปทันที ก่อนที่จะเฉลียวใจคำพูดสุดท้าย

“หาทางกลับมาเหรอ หมายความว่าไง”

เบนจามินรีบถามกลับไป แต่จนใจที่จะได้คำตอบ เพราะตอนนี้เมรี ขี้เมาคนงาม กำลังซบอยู่บนไหล่ของเขาแล้ว ดูท่าว่าจะหลับไปแล้ว

“เซลีน ตื่นมาก่อน บอกมาก่อนว่าใครกลับมา”

เบนจามินพยายามเขย่าตัวเซลีน แต่สุดท้ายก็เป็นเขาที่ต้องอุ้ม ร่างบางไปส่งที่ห้องของเธอ

*********

วันรุ่งขึ้น

เซลีนตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลังจากที่ดื่มไวน์ไปสองแก้ว แล้วมันเกิดอะไรขึ้น

เซลีนลุกไปอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น ก่อนจะเดินออกไปที่โต๊ะอาหาร และเห็นแก๊งลูกหมูนั่งทานมื้อเช้าอยู่ก่อนหน้านี่แล้ว นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนเลยก็ได้ที่เธอตื่นสายและตื่นเป็นคนสุดท้ายของบ้าน

วันนี้ต้องกลับแล้ว เซลีนสังเกตว่าอีวี่เงียบผิดปกติ ส่วนเบนจามินก็ไม่พูดอะไรมาก

“คุณเบนคะ มีอะไรรึเปล่าคะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ” เบนจามินตอบเลี่ยง ๆ

แม้เซลีนอยากจะถามเบนจามินเหลือเกิน ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เมื่อเห็นเขายังทำตัวปกติ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดในใจว่าคงไม่มีอะไรมั้ง

เซลีนยิ่งตกใจเข้าไปอีก เมื่อพอถึงบ้านปุ๊บ อีวี่ก็เก็บกระเป๋า เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งสนามบิน เพื่อเดินทางกลับไปสหรัฐอเมริกาทันที

เซลีนยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เธอเมาเมื่อคืน ก็กำหนดการเดินทางกลับของอีวี่นั่นอีก 2 วันที่จะถึงนี่น่า

อีวี่ให้รถแท็กซี่รอสักครู่ เธอบอกลาเบนจามินและเด็ก ๆ เรียบร้อยแล้ว จึงหันไปพูดกับเซลีน

“เซลีน ฉันขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมคะ” อีวี่ถาม

“ได้ค่ะ” เซลีนขานรับ อีวี่จึงพาเซลีนเดินห่างออกไปอีกนิด

“เซลีน ขอบใจมากที่ดูแลเป็นอย่างดีในช่วงที่ฉันอยู่ที่นี่ ตั้งสามเดือนแน่ะ ฉันขอโทษที่อาจจะไม่มีมารยาท หรือพูดไม่ดีกับคุณ คุณไม่ต้องกลัวนะว่าเบนเขาจะคบกับฉัน มันจบแล้ว ฉันยอมรับว่าฉันรักเขา แต่ฉันมีศักดิ์ศรีของฉัน สักวันฉันคงเจอคนของฉันเอง รักษาเขาไว้ให้ดี ถ้าไม่ต้องการเขาแล้ว ก็คืนเขามา ฉันมีเรื่องที่จะบอกแค่นี้แหละ”

อีวี่พูดด้วยสีหน้าเรียบ ๆ ตามสไตล์ของเธอ

“ขอบคุณค่ะอีวี่ ฉันสัญญาว่าคุณจะไม่ได้รับการติดต่อจากฉันแน่นอน เพราะมันจะไม่มีวันที่ฉันจะไม่ต้องการเขา” เซลีนรับคำหนักแน่น

“โชคดีนะคะ” เซลีนยื่นมือไปให้อีวี่จับ

อีวี่ก็ยื่นมือออกไปจับกับเซลีนเช่นกัน เมื่อทั้งสองคนบอกลากันเรียบร้อย อีวี่จึงขึ้นรถแท็กซี่เพื่อไปสนามบินต่อไป

*****

ตั้งแต่อีวี่กลับไป ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ เบนจามินแสดงออกถึงความห่างเหินกับเซลีนมากขึ้น

หลังจากวันนั้นที่เขาได้ยินเซลีนสารภาพว่ารักเขา เขาไม่สามารถปฏิบัติตัวกับเซลีนได้เหมือนเดิม เพราะเขารู้สึกผิดต่อภรรยาของเขาที่จากไป

เขากับภรรยาได้สัญญากันไว้ว่าถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตายจากไปก่อน อีกฝ่ายจะไม่มีการแต่งงานใหม่ แต่เซลีน หญิงสาวคนนี้มักจะทำให้เขาหวั่นไหวเสมอ เขาสับสนและไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน เขาจึงต้องสร้างกำแพงให้กับตนเองแบบนี้

เซลีนยิ่งเบนจามินแสดงออกถึงความห่างเหิน เธอจัดการรุกเต็มที่ โดยได้รับการสนับสนุนจากแก๊งลูกหมูสามตัวที่บ้าน

“แด๊ดดี้ฮะ วันเสาร์นี้ผมกับแอนดี้มีแข่งฟุตบอล แด๊ดดี้ว่างไปเชียร์ผมไหมฮะ” แดนนี้ถามพ่อของเขาขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ระหว่างมื้ออาหาร

“วันเสาร์เหรอ ได้สิ พวกเราไปดูแดนนี่กับแอนดี้แข่งฟุตบอลกันทั้งหมดนี่เลย ดีไหมครับ” เบนจามินถามทุกคน ก่อนที่จะสบตาเข้ากับ หญิงสาวเป็นคนสุดท้าย

“งั้นฉันจะเตรียมแซนวิชไปปิกนิคหลังแข่งเสร็จด้วยดีไหมคะ” เซลีนถามออกไป เบนจามินพยักหน้าตอบ

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งถึงคืนวันศุกร์ หลังจากที่ทานมื้อเย็น เบนจามินกับเซลีนพาเด็ก ๆ ทั้งสามคนเข้านอน

เซลีนถือโอกาสจะสารภาพกับเบนจามินว่าเธอคือเซลีนภรรยาของเขา เธอเดินออกมารอที่ห้องรับแขก เบนจามินเดินตรงมาที่เซลีนนั่งอยู่

“คุณเบนค่ะ ขอฉันคุยกับคุณหน่อยได้ไหม” เซลีนร้องขอด้วยน้ำเสียงวิงวอน

“อืม” เบนจามินตอบรับด้วยเสียงที่แผ่วเบา

ทั้งสองคนจึงมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งสองคน ก่อนที่เซลีนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเป็นคนแรก

“คุณเบน ยังรักภรรยาของคุณอยู่ไหมคะ”

“ครับ”

“คุณเบนคิดจะแต่งงานใหม่ไหมคะ”

“ไม่”

“แล้วถ้าสมมุติ สมมุตินะคะ ว่าภรรยาของคุณสามารถกลับมาหาคุณได้ คุณยังจะแต่งงานกับเธออยู่ไหม”

“เซลีน มันไม่ตลกเลยนะที่เอาความรู้สึกของผมมาล้อเล่นแบบนี้ คุณรู้ว่าที่คุณพูดมามันไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อมันไม่มีทางเป็นไปได้ ผมก็ ไม่จำเป็นที่ต้องตอบคำถามของคุณ ดึกแล้วผมขอตัวไปพักก่อน พรุ่งนี้ต้องพาเด็กๆ ไปแข่งฟุตบอลอีก” เบนจามินพูดจบก็ลุกเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตนเองทันที

“คุณเบน คุณเบนค่ะ ฉันอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงหน้าคุณนี่ไงคะ”

เซลีนได้แต่พูดไล่หลังเบนจามินไป แต่เขาคงไม่ได้ยิน เพราะว่า ชายหนุ่มหายลับไปจากสายตาของเธอก่อนหน้านั้นนานแล้ว จึงเหลือเพียงแค่ความในใจที่กู่ร้องข้างในของเซลีนเพียงลำพังเท่านั้น

***********

เช้าวันนี้เบนจามินกับเซลีนมีความมึนตึงกันอย่างเห็นได้ชัด แต่พวกเขาก็ทำเป็นเหมือนทุกอย่างปกติ แก๊งลูกหมูจึงไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงเพราะกำลังตื่นเต้นกับการแข่งขันฟุตบอล

เบนจามินขับรถยนต์ไปที่สนามการแข่งขัน แต่ด้วยว่าเป็นงานระหว่างโรงเรียน จึงมีผู้ปกครองพาบุตรหลานมาร่วมการแข่งขัน ให้กำลังเด็ก ๆ เป็นจำนวนมาก ทำให้ลานจอดรถไม่เพียงพอต่อจำนวนรถที่เข้ามาใช้บริการ

“โห้ รถเยอะมาก ไม่มีที่จอดรถเลย ทำไงดีคะ” เซลีนบ่นออกมา สายตาก็มองหาที่ว่างไปด้วย

เบนจามินขับรถวนหาที่จอดรถอยู่นานก็ไม่มีที่ว่างเลย เขาเลยขับออกไปหาที่จอดที่ไกลออกไปทางด้านหลังของโรงเรียน มีคนเริ่มขับรถเข้ามาจอดตรงนี้ประปราย

“มีที่จอดเยอะแยะเลย ทำไมพวกเขาถึงไม่เอารถมาจอดที่นี่นะ”

เซลีนพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย

“เซลีน เด็ก ๆ ลงรถไปยืนรอที่ตรงฟุตบาทก่อน ผมจะจอดให้ดีกว่านี้” เบนจามินเอ่ย

เมื่อพอใจกับการจอดแล้ว เขาก็เปิดประตูรถ เดินตรงมาที่เซลีนกับเด็กๆ ที่ยืนรอเขาอยู่ แดนนี่กำลังถือลูกฟุตบอลเล่นอยู่ดี ๆ เด็กชายก็ทำ ลูกบอลหลุดมือ ลูกบอลกลิ้งออกไปที่กลางถนน แดนนี่จึงวิ่งตามเก็บ ลูกฟุตบอล

“แดนนี่ ระวัง” เบนจามินรีบตะโกนให้แดนนี่หยุดและกลับไป

แต่เขาอยู่ห่างจากลูกชายเกินไป เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากเมื่อมี รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ขับมาด้วยความเร็วสูง

“แดนนี่ ระวังลูก” เซลีนเห็นดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปผลักแดนนี่ ให้ออกไป รถบิ๊กไบค์คันนั้นจึงชนเข้ากับเซลีนอย่างจัง

ร่างของเซลีนกระเด็นไปเกือบสองเมตร ส่วนรถบิ๊กไบค์ล้มลงครืดไปตามถนนห่างออกไปอีกกว่าสิบเมตร บรรยากาศตรงนั้นเต็มไปด้วยความ ตื่นตระหนก เพราะเด็ก ๆ กำลังเสียขวัญอย่างหนัก

“หม่ามี้” เสียงกรีดร้องของอลิสดังขึ้น

แดนนี่ซึ่งล้มลงบนพื้นพยายามลุกขึ้น เพื่อเดินไปหาเซลีนที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น เด็กชายทรุดนั่งลงตรงข้างเธอ ส่วนแอนดี้ร้องไห้โฮทันทีเพราะเขาเพิ่งเห็นร่างแม่ของตัวเองกระเด็นไปแบบนั้น

ทุกอย่างดูชุลมุนสับสนไปหมด แม้แต่เบนจามินเองยังทำอะไรไม่ถูก โชคดีคนที่เห็นเหตุการณ์คนอื่นตั้งสติได้ และรีบโทรแจ้งเหตุฉุกเฉินทันที

เบนจามินเมื่อได้สติเขารีบวิ่งไปประคองเซลีนเอาไว้ เขาวางศีรษะของหญิงสาวไว้บนตักของตนเอง เขาร้องเรียกเธอจนสุดเสียง เพราะร่างของเซลีนในตอนนี้มีแต่เลือดที่ไหลออกมาจนท่วมไปหมด เขารู้สึกเหมือนฝันร้ายเมื่อครานั้นกำลังจะมาเยือนเขาอีก เมื่อคิดได้ว่าเขาอาจจะสูญเสียเซลีนไปอีกครั้ง เขาจึงประคองเธอไว้แนบอก

“เซลีน เซลีน ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้” เบนจามินยังพยายามร้องเรียก หญิงสาว

เซลีนลืมตาขึ้นมาครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยายามพูดบางอย่าง เบนจามินเลยก้มลงใช้หูฟังใกล้ ๆ “แดด...ดี้ ฉัน....คือหม่ามี้ของคุณ” เซลีนพูดด้วยเสียงแผ่วเบาได้เพียงเท่านั้นก็สลบไป