เวลาผ่านไปเกือบหกเดือน นับจากวันแรกที่เซลีนเข้ามาอยู่ในบ้านที่เมืองอะเบอดีน

ในเช้าวันหนึ่ง เซลีนในร่างใหม่วัยย่างเข้าเลขสาม ได้รับการติดต่อจากไมเคิล นายหน้าที่ทำสัญญาเช่าบ้านกับเธอ ว่าเบนจามินต้องการบ้านของเขาคืนแล้ว และให้เวลาเธอหาที่อยู่ใหม่เป็นเวลาหกเดือน ซึ่งจะตรงกับเดือนสิงหาคมปีหน้าพอดี

เซลีนคาดว่าอีกฝ่ายคงพาแดนนี่กลับมาเข้าประถมศึกษาปีที่สอง ที่สกอตแลนด์ และคงเป็นโรงเรียนเดียวกับอลิสและแอนดี้

แผนการต่อไปของเธอคือหาบ้านเช่าในละแวกนี้ เพื่อที่จะสามารถเข้าใกล้เบนจามินให้มากที่สุด ในทีแรกเธอเลือกบ้านที่คล้ายกับบ้านหลังเดิมแต่น่าเศร้าที่ไม่มีเลยสักหลังในละแวกนี้ เมื่อเวลาผ่านพ้นไปนานวันเข้า มาตรฐานก็ลดทอนลงเรื่อย ๆ สุดท้ายก็เหลือแค่บ้านในละแวกนี้ 

แต่จนแล้วจนรอด เหลือเวลาอีกเพียงสองเดือนเซลีนยังไม่สามารถหาบ้านเช่าได้เสียที

“เอายังไงดี เหลือเวลาไม่มากแล้ว บ้านก็ยังหาไม่ได้เลย” เซลีนครุ่นคิดระหว่างนั่งมองไปที่วิวตรงริมระเบียงด้วยความกังวลใจ

“หรือว่า...” เซลีนผุดคิดบางอย่างขึ้นในใจ

จนสุดท้ายเธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนแผนใหม่ ถ้าหากว่าหาไม่ได้ขนาดนี้ เธอจะคิดเอาเสีย ว่าเทพซีวั่งตั้งใจให้เธอได้อยู่กับสามีอีกครั้งแล้วกัน

เซลีนขอช่องทางติดต่อเบนจามินจากนายหน้า และพบว่าเขายังคงใช้ช่องทางติดต่อเดิม เธอได้รับอีเมลของเบนจามินจากนายหน้า ซึ่งเป็นอีเมลเดิมที่เธอกับเขาเคยใช้ติดต่อกันก่อนจะได้คบหากันเสียอีก

อันที่จริงเธอจำทุกช่องทางติดต่อของเบนจามินได้ขึ้นใจ แต่มันคงน่าแปลกใจและน่าผวาไม่น้อย ที่จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ติดมาไปหาโดยไร้ที่มาว่ารู้จักเขาได้อย่างไร และเธอก็ไม่สามารถหาเหตุผลดี ๆ ได้เลยสักข้อ

หลังจากได้รับอีเมลมาแล้ว เซลีนใช้เวลาแก้ไขเนื้อหาจดหมายอยู่นานกว่าจะกดส่งไปได้ เธอขอเจรจาเพื่อจะแชร์บ้านอยู่กับเขา เพราะ ไม่สามารถหาบ้านเช่าได้จริง ๆ ทั้งยังมีเด็ก ๆ อยู่อีกสองคน บ้านหลังนี้มีห้องนอนอยู่ถึงห้าห้อง และมีห้องน้ำในตัวทั้งหมด จึงไม่เป็นปัญหาเลยกับการที่จะมีคนอยู่อาศัยในบ้านถึงห้าคน นอกจากนั้นอลิสยังนอนกับเธอ ทำให้บ้านยังเหลือห้องนอนแขกอีกห้องด้วยซ้ำ เซลีนยื่นข้อเสนอที่จะรับอาสาจะดูแลบ้านและเด็ก ๆ ให้กับเขาด้วยในตอนที่เขาออกไปทำงาน แต่เหตุผลข้อนี้เบนจามินแย้งกลับมาว่าเขาทำงานที่บ้านอยู่แล้ว

ในอีเมลฉบับถัดมา เซลีนจึงอาสาว่าจะช่วยดูแลบ้านและเด็ก ๆ รวมถึงยืนยันว่าจะไม่ก่อความวุ่นวาย

เธอเล่าว่าอลิสและแอนดี้เองก็เรียนอยู่ในโรงเรียนไม่ไกลจากหมู่บ้าน ถ้าหากเขาอยากให้ช่วย เธอสามารถช่วยยื่นเอกสารต่าง ๆ และยังสามารถเป็นธุระให้กับแดนนี่ได้อีกด้วย 

**********

ณ ประเทศฝรั่งเศส

“แดนนี่ ลูกจะโอเคไหม ถ้าที่บ้านมีคนอื่นมาอยู่ด้วยตอนที่เราย้ายกลับไปอีกครั้ง” เบนจามินถามลูกชายขึ้น ในตอนที่พวกเขาสองคนกำลังนั่งทานมื้อเย็นด้วยกัน

“คนอื่นหรือฮะ แล้วพวกเขาเป็นใครละฮะ” แดนนี่ถาม

“พวกเขาเป็นคนที่เช่าบ้านเราอยู่ตอนนี้ มีคุณแม่ ลูกชายและลูกสาวอย่างละคน เห็นว่าลูกเป็นฝาแฝดกัน อายุก็เท่ากันกับลูกนะ” เบนจามิน อธิบายให้ลูกชายฟัง

“อายุเท่ากันกับผมหรือฮะ งั้นก็คงจะเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับผม” แดนนี่พูดงึมงำกับตนเอง “แล้วทำไมพวกเขาต้องมาอยู่ด้วยกันกับ พวกเราละฮะ เขาไม่มีบ้านเหรอฮะ”

“พวกเขา ได้พยายามหาบ้านแล้ว แต่หาไม่ได้ แด๊ดดี้รู้ความรู้สึกนี้ ได้ดีเลยละ เมื่อก่อนกว่าแด๊ดดี้กับหม่ามี้จะได้บ้านเช่าหลังนี้ รอนานเป็นปี ๆ รู้ไหมแด๊ดดี้กับหม่ามี้ต้องไปเช่าห้องใต้หลังคาอยู่เป็นปี ๆ เลย”

เบนจามินเล่าให้ลูกชายฟัง เพราะเขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งเรื่องบ้านเช่าที่หายากมาก เพราะเป็นประสบการณ์ตรงของเขากับภรรยาสุดที่รักนั่นเอง

“ถ้าเราไม่ให้พวกเขาอยู่ด้วย พวกเขาก็ต้องแย่แน่ ๆ เลยใช่ไหมฮะ”

เด็กชายถามพ่อของเขาอีกครั้ง

“ใช่ แด๊ดดี้ตัดสินใจว่าจะให้พวกเขาแชร์บ้านกับพวกเรา เพราะว่าถ้าแด๊ดดี้กลับไปครั้งนี้ แด๊ดดี้มีโปรเจกต์ทำทัวร์สนามกอล์ฟกับพาร์ทเนอร์ ที่อเมริกา แด๊ดดี้ต้องไปดูงานนานเป็นเดือนเลยละ ถ้าพวกเขาอยู่บ้าน ของเรา แดนนี่จะมีคนดูแล แด๊ดดี้สามารถทำงานได้อย่างเต็มที่ แต่แด๊ดดี้อยากถามความเห็นของลูกก่อน”

“ผมแล้วแต่แด๊ดดี้ฮะ ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้มีเพื่อน ผมหวังว่าพวกเขาจะน่ารักนะ”

“แด๊ดดี้ว่าเราลองดูก่อนก็ได้ ถ้าพวกเขาเป็นคนไม่ดี เราค่อยให้พวกเขาย้ายออกไป หลังจากที่แด๊ดดี้กลับมาจากอเมริกา ดีไหม” เบนจามินถาม

“ตกลงฮะ”

แดนนี่เขาก็ต้องตามใจผู้เป็นพ่ออยู่แล้ว เขาเป็นเด็กแค่นี้จะไปทำอะไรได้

**********

หลังจากส่งเมลไปแล้ว เบนจามินเงียบหายไปสองวัน เธอคิดว่าเขาน่าจะกำลังลังเล เวลาสองวันนั้นยาวนานราวกับว่าเธอใช้เวลาไปแล้ว สองทศวรรษ ตอนที่เธอตัดสินใจเปิดร้าน เซลีนจำได้ว่าตัวเธอยังไม่เครียด ถึงขนาดนี้

ในที่สุดเวลาเจ็ดโมง เธอก็ได้รับอีเมลตอบกลับจากเจ้าของบ้านว่า ตกลงให้เธอเช่าบ้านอยู่ต่อ เบนจามินอธิบายว่าเขาต้องเดินทางไปอเมริกาหลังจากนี้ และอาจจะต้องใช้ระยะเวลาเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงรบกวนให้เธอช่วยกรอกเอกสารเป็นผู้ปกครองให้กับแดนนี่เผื่อเอาไว้ด้วย 

หลังจากอ่านจนจบเซลีนดีใจจนแทบบ้า เธออ่านข้อความจากเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลางนึกเข้าข้างตัวเองว่าน้ำเสียงและอารมณ์ตอนที่เบนจามิน อนุญาตคงเต็มใจและอ่อนลงกว่าตอนแรกที่ตอบปฏิเสธแทบจะทันที 

เย็นวันนั้นเธอจึงไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตและกลับบ้านมาทำอาหารด้วยความเพลิดเพลิน นึกขอบคุณตัวเองและขอบคุณเทพเทวา ที่อวยพร เธอแทบไม่ได้นึกสังเกตเลย ว่าชีวิตของเธอช่างโชคดี คิดหวังสิ่งใดก็ดูจะสำเร็จไปเสียหมด

เหตุผลใหญ่ที่เป็นแบบนั้นแน่นอนว่าต้องเป็นเทพซีวั่ง พรอีกหลายประการที่ท่านได้ประทานให้กับเซลีน นอกจากแหวนและน้ำทิพย์ ยังมีพรที่มองไม่เห็นอยู่อีกหลายข้อ เธอได้รับพรอำนวยอวยชัย เหมือนกับการเติม ค่าความโชคดีของเธอ

ทุก ๆ เช้าที่ลืมตา อย่างน้อยก็จะมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น ไม่กับเธอก็ครอบครัวของเธอ นอกจากนั้นเซลีนยังได้รับการอวยพรให้เป็นที่รักและเป็นผู้มีวาทศิลป์ ทุกๆ คำพูดและทุก ๆ เหตุผลที่เซลีนหยิบยกขึ้นมาพูด ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม จะได้รับความเชื่อถือจากคนรอบตัวเป็นพิเศษ จะเจรจาธุรกิจหรือร้องขอสิ่งใด ก็มักได้รับตามแต่ใจต้องการ รวมถึงพอพูดอะไรออกไป คนก็จะเชื่อถือเป็นพิเศษด้วย

เรียกว่าเป็นค่าตอบแทนที่เคยทำให้เธอต้องพรากจากคนที่รักไป ครั้งหนึ่งก็คงไม่ผิดล่ะนะ

“หม่ามี้เป็นอะไรคะ อลิสเห็นยิ้มอยู่คนเดียวตั้งนานแล้ว” อลิสเอ่ยถามมารดา ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องครัว

“หม่ามี้แค่มีความสุขน่ะค่ะ เราไม่ต้องย้ายบ้านแล้วนะคะ อลิส แอนดี้” เซลีนหันไปเล่าให้ลูกทั้งสองคนฟัง เมื่อเห็นแอนดี้เดินตามน้องสาวมานั่งที่เก้าอี้

“จริงเหรอฮะ เจ้าของบ้านเขาใจดีให้เราอยู่ต่อเหรอฮะ” แอนดี้ถามมารดาของเขาด้วยความตื่นเต้น

“ใช่จ้ะ เบนจามิน ลูก ๆ เรียกเขาว่าอังเคิลเบนก็ได้นะ มีลูกชาย หนึ่งคนชื่อแดนนี่ อายุเท่ากันกับลูก ๆ เลย หม่ามี้คิดว่าลูกสองคนต้องชอบแดนนี่แน่นอน แดนนี่กับอังเคิลเบนเป็นคนดีมากเลย” เซลีนเล่าให้เด็ก ๆ ฟังด้วยน้ำเสียงเป็นประกายสดใส

“แล้วหม่ามี้รู้ได้ยังไงคะ ว่าอังเคิลเบนกับแดนนี่เป็นคนดี ถ้าอังเคิลเบนเกิดใจร้ายเหมือนแด๊ดดี้ล่ะคะ พวกเราจะทำยังไงดี?” อลิสถามออกมาด้วยความสงสัย

“หม่ามี้รับรองว่าอังเคิลเบนกับแดนนี่เป็นคนดีแน่นอน ถ้าพวกเขาไม่ดี พวกเราก็แค่ย้ายออกไป ตอนนี้เรายังหาบ้านเช่าไม่ได้ ลูก ๆ ต้องเป็นเด็กดี โอเคไหมคะ” เซลีนให้ความมั่นใจกับลูก ๆ

เพราะเธอเข้าใจว่าอลิสกับแอนดี้มีความทรงจำที่เลวร้ายกับพ่อแท้ ๆ ของพวกเขา ขนาดว่าพ่อแท้ ๆ ยังไม่รักพวกเขาเลย แล้วคนอื่นจะรักพวกเขาได้ยังไง

“ใครจะช่วยหม่ามี้ทำมื้อเย็นบ้างคะ” เซลีนพูดขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“ผมครับ / อลิสค่ะ” เด็ก ๆ ยกมือขึ้น

ภาพของครอบครัวเล็ก ๆ คุณแม่กับลูก ๆ ต่างช่วยกันทำอาหารเย็นด้วยกัน ก่อนที่จะทานมื้อเย็น และทำกิจวัตรประจำวันกันอย่างมีความสุข

มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าภาพเหล่านี้มีคุณเบนและแดนนี่ ลูกเทพของเธอร่วมเฟลมด้วย เซลีนได้แต่ยิ้มอย่างลิงโลดในใจ

อีกไม่นานแล้วนะคะ ที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน