ในเช้าวันหนึ่ง

หลังจากที่เซลีนส่งสองแฝดไปโรงเรียนแล้ว เธอก็เข้าเฟชบุ๊กดูความเคลื่อนไหวของเบนจามินเหมือนเช่นทุกวัน ใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที เซลีนก็วิดีโอคลอหาแม่พรรณีกับช่อฉัตรน้องสาว คุยกันไม่นานเซลีนก็คิดขึ้นมาได้ว่าไม่ได้เข้าเฟชบุ๊กดูความเคลื่อนไหวของพี่สาวช่อฟ้ามาหลายวันแล้ว

เธอจึงเข้าเฟชบุ๊กอีกครั้ง เธอเลื่อนหน้าฟีดไปเรื่อย ๆ เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในชีวิตประจำวันของพี่สาว พี่ฟ้ายังคงมีชีวิตที่มีความสุข เห็นแบบนี้แล้วเธอก็ดีใจ เซลีนหวังสักวันหนึ่งเธอจะได้ไปเยี่ยมพี่ฟ้า ได้กอดพี่สาวเธอจริง ๆ อีกสักครั้ง

นั่งเล่นเฟชบุ๊กอยู่ดี ๆ ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากอีเมล เซลีนจึงรีบเปิดออกอ่านทันที เพราะเป็นอีเมลจากทนายความเรื่องหย่า ใจความอีเมลแจ้งว่ามาร์คมีการเปลี่ยนคำให้การ เขาตกลงสิทธิ์ในการเลี้ยงดูทั้งหมดตกเป็นของเซลีนในตอนแรก แต่ตอนนี้เขากลับคำให้การ เขาต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงดูสองแฝดครึ่งหนึ่ง เหตุผลของเขาคือตอนนี้เขามีงานทำประจำ มีหน้าที่การงานที่ดี ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตนเองแล้ว เขาต้องการมีส่วนร่วมในการเลี้ยงดูสองแฝดร่วมกัน

นั่นหมายความว่าเซลีนจะทำอะไรที่เกี่ยวกับสองแฝด ต้องได้รับความยินยอมจากมาร์คก่อน รวมถึงการที่มาร์คสามารถพาสองแฝดไปพักอยู่ร่วมบ้านได้ด้วย

เซลีนมีความกังวลในส่วนของตรงนี้ที่สุด เพราะถ้ามาร์คมีส่วนในการเลี้ยงดูสองแฝด การที่เธอจะย้ายไปอยู่สกอตแลนด์ก็จะยากขึ้นไปอีก

“มอร์นิ่งช่อ เป็นอะไรไปหน้านิ่วคิ้วขมวดใหญ่เลยนะ” เจ้รำไพเดินลงมาจากชั้นสอง เอ่ยทักเซลีนออกไปด้วยความสงสัย

“ช่อเพิ่งได้รับอีเมลจากทนายเรื่องหย่า มาร์คกลับคำให้การ ตอนนี้เขาอยากมีส่วนร่วมในการเลี้ยงสองแฝดคนละครึ่งกับช่อน่ะเจ้”

“อ้าว ก็ไหนตอนแรกว่าตกลงยกทั้งหมดให้ช่อละ แบบนี้มันแกล้งกันหรือเปล่า”

“ช่อก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป เดี๋ยวช่อจะลองโทรหาเขาดู แล้วเจ้ แต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้แล้วจะไปไบรตั้นเหรอคะ”

เซลีนถามออกไปเนื่องจากเห็นเจ้รำไพแต่งตัวพร้อมออกไปข้างนอก ปกติแล้วเจ้รำไพจะลงมาทานมื้อเช้าก่อนออกจากบ้าน

“กะว่าจะเข้าร้านนวดวันนี้ นางบอกมาว่าเริ่มจัดคิวลำบาก เพราะลูกค้าจองคิวมาไม่ค่อยได้ ถ้าคิวไม่ว่างบ่อย ๆ แบบนี้ นางเสนอให้ขยายสาขา เจ้ก็ว่าจะเข้าไปคุยกับนางดู”

“ว้าว สมกับเป็นเจ้ รวยใหญ่แล้วนะคะ”

“ไม่ต้องมาแซวเจ้เลย เราก็ใช่น้อยหน้าเจ้”

“ก็ดีไหมล่ะคะเจ้ เราก็รวยกันทั้งคู่เลย”

เซลีนเดินเข้าไปกอดแขนเจ้รำไพไว้แล้วยิ้มให้จนตาหยี เจ้รำไพเอามืออีกข้างตบลงไปบนแขนเซลีนเบา ๆ

“จ๊ะ ดีมาก งั้นเจ้ไปก่อนนะ เย็นนี้ไม่ไปไบรตั้นเพราะจะเตรียมตัวต้อนรับเจสัน เขาจะมาเยี่ยมเจ้วันพรุ่งนี้ เจ้กะว่าจะซื้อของมาตุนไว้ จะได้ทำอาหารเลี้ยง นาน ๆ เจสันจะมาเยี่ยมเจ้สักที กี่ปีละนิที่ไม่ได้เจอกัน ได้แต่โทรศัพท์ งานยุ่งตลอดลูกชายคนนี้ แล้วเมื่อไหร่เจ้จะได้อุ้มหลานละ เจ้ก็ แก่ตัวลงไปทุกวันแล้ว” เจ้บ่นให้เซลีนฟังแต่ก็ไม่ยอมหุบยิ้ม เจ้รำไพคงคิดถึงลูกชายจริง ๆ

“โอ้ พี่เจสันจะมาเยี่ยมเจ้เหรอคะ” เซลีนถาม

“อื่ม..เห็นเจสันว่าจะพักโรงแรมนะ” เจ้รำไพพยักหน้าตอบพร้อมกับหิ้วกระเป๋าเตรียมตัวออกจากบ้าน

“ได้ไงคะ บ้านก็มีจะไปพักโรงแรมให้เสียเงินทำไม บอกพี่เจสันพักที่บ้านนี่แหละค่ะ แค่สองคืนเอง ให้แอนดี้มานอนกับช่อก่อนได้ ช่อชะอีกต้องเกรงใจให้เจ้าของบ้านไปพักโรงแรมมันรู้สึกยังไงไม่รู้ค่ะ เจ้บอกพี่เจสันมาพักที่ห้องเก่าของพี่เขาได้เลย วันนี้ช่อทำความสะอาดไว้ให้ แป๊บเดียวแค่นั้นเองค่ะ” เซลีนอธิบายให้เจ้รำไพฟัง

เธอไม่อยากเป็นสาเหตุให้ทั้งสองคนมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อย ถ้าพักที่บ้านก็มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น

“ได้ งั้นเดี๋ยวเจ้บอกลูกชายให้ เจ้ไปก่อนนะเย็นนี้เจอกัน” เจ้รำไพตอบรับก่อนเดินออกไปทันที

เซลีนก็เดินกลับไปทำความสะอาดห้องของแอนดี้เพื่อให้เจสันเข้าพักในวันพรุ่งนี้ ผ่านไปสามชั่วโมงเซลีนก็ทำงานเสร็จ เธอกำลังถือแก้วน้ำเปล่าเย็น ๆ มานั่งอยู่โซฟาหน้าทีวี เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ อีริค สบายดีไหมคะ”

“สวัสดีครับเซลีน ผมสบายดี คุณละครับโอเคไหม”

“ฉันโอเคค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ถ้าผมบอกว่าโทรมาเพราะคิดถึง มันจะตลกไหมครับ” อีริคเอ่ย ทีเล่นทีจริงออกไป

“ล้อเล่นอีกแล้วนะคะ ตกลงว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ” เซลีนไม่รับมุกและยังคงถามออกไปเสียงจริงจัง

“ผมอยากรบกวนปรึกษาคุณเกี่ยวกับการทำอาหารหน่อย คุณพอมีเวลาว่างไหมครับ”

“อืมม ฉันว่างอีกทีวันศุกร์ หลังสิบเอ็ดโมงเช้าค่ะ”

“ดีมากเลยครับ งั้นวันศุกร์สิบเอ็ดโมงครึ่ง ผมจะไปรับคุณที่บ้าน นะครับ ไปทานมื้อกลางวันก่อน แล้วผมจะพาคุณมาที่ตึกเอช เค เทค เรื่องที่จะปรึกษาต้องมาดูหน้างานด้วยนะครับ คุณจะได้เห็นสถานที่จริง งั้นวันศุกร์เจอกันนะครับ” อีริครีบบอกลาเพื่อป้องกันไม่ให้เซลีนปฏิเสธที่จะไปทานมื้อกลางวันกับเขา

“เอ่อ ค่ะ แล้วเจอกัน” เซลีนตอบรับและบอกลาแบบมึน ๆ

เซลีนวางมือถือไว้ข้างตัว ก่อนจะเปิดทีวีดูและจิบน้ำเย็น ๆ ไปด้วย เพื่อพักผ่อน

*****************

ติ๊งต่อง

เสียงกดออดที่หน้าบ้าน เซลีนจึงเดินไปเปิดประตู ปรากฏว่าเป็น สองแฝดกลับมาจากโรงเรียน เซลีนกล่าวขอบคุณคุณครูที่มาส่งสองแฝด

“อลิส แอนดี้ ขอบคุณคุณครูด้วยค่ะที่มาส่ง”

เซลีนก้มลงบอกลูกทั้งสองคนให้กล่าวขอบคุณคุณครูประจำเวรวันนี้ที่มาส่งพวกเขาถึงบ้านอย่างปลอดภัย

“ขอบคุณครับ/ค่ะ” ทั้งสองคนกล่าวขอบคุณและเดินเข้ามาในบ้าน

เซลีนปิดประตูบ้านแล้วเดินไปหยิบน้ำแอปเปิลเย็น ๆ สองแก้วส่งให้ลูกของเธอ ที่ตอนนี้ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก

“หม่ามี้ ขอบคุณค่ะ อลิสคิดถึงหม่ามี้ม๊ากมากค่ะ” อลิส ลูกสาวสุดน่ารักของเธออ้อนเซลีนอย่างน่ารัก ก่อนที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“ขอบคุณฮะ ผมก็คิดถึงหม่ามี้ฮะ” แอนดี้พี่ชายก็ไม่น้อยหน้าน้องสาว

“หม่ามี้ก็คิดถึงเราสองคนจ้ะ วันนี้เป็นไงบ้างที่โรงเรียน ลูกทั้งสองคนดื้อหรือเปล่า มีการบ้านไหม”

“การบ้านทำเสร็จตั้งแต่อยู่ที่โรงเรียนแล้วครับ” ลูกชายตอบออกไปก่อนที่จะดื่มน้ำแอปเปิลในแก้วไปด้วย

“วันนี้ลูก ๆ อยากจะโทรหาแด๊ดดี้ไหมคะ”

เซลีนถามออกไปเพราะเธอต้องการคุยกับมาร์คอีกครั้ง เรื่องที่เขากลับคำให้การในสิทธิ์การดูแลลูก ๆ

“อยากครับ/ อลิสก็อยากค่ะ” ทั้งสองคนแย่งกันตอบออกมาทันที

เมื่อเป็นแบบนี้เซลีนยิ่งมั่นใจว่าลูกทั้งสองของเธอ ลึก ๆ แล้วก็รักพ่อของพวกเขามาก ยิ่งช่วงนี้มาร์คกลายเป็นคนใหม่ เอาอกเอาใจสองแฝด มีของขวัญ ของเล่นมาให้เสมอ ไม่ดุด่าหรือตบตีเหมือนสมัยก่อนด้วยแล้ว สองแฝดก็คงอยากให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากันเหมือนเมื่อก่อน

“ได้ งั้นวันนี้เราจะโทรหาแด๊ดดี้กัน แต่ตอนนี้ลูกต้องไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนมื้อเย็น รอให้แด๊ดดี้เลิกงานก่อน แล้วหม่ามี้จะโทรหาแด๊ดดี้ให้ โอเคไหมคะ” เซลีนบอกแผนการเย็นวันนี้ให้ลูก ๆ ฟัง

“โอเคฮะ/ค่ะ”

เด็กทั้งสองเดินเอาแก้วน้ำไปวางไว้ในอ่างล้างจาน เดินมาหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินขึ้นขั้นบนเพื่อไปอาบน้ำ ส่วนเซลีนก็ไปเตรียมมื้อเย็นให้กับสองแฝด

หกโมงครึ่ง เด็ก ๆ ก็พร้อมที่จะวิดีโอคอลหาแด๊ดดี้ของพวกเขาแล้ว เซลีนจึงเป็นคนต่อสายให้

“ฮัลโหลซินดี้ สวัสดีครับ” มาร์คพูดออกมาตามสายปลายทาง

“สวัสดีค่ะมาร์ค เด็กๆ คิดถึงแด๊ดดี้นะคะ ฉันเลยโทรมา คุณมีเวลาว่างหรือเปล่า สะดวกคุยสายไหม” เซลีนทักทายตอบและถามออกไป

“ว่างคุยได้ ว่าไงเด็กแสบ คิดถึงแด๊ดดี้เหรอครับ แด๊ดดี้ก็คิดถึงอลิสกับแอนดี้เหมือนกันลูก สบายดีไหมครับ” มาร์คถามออกมาเสียยืดยาว คงจะคิดถึงลูก ๆ มากเช่นกัน

“อีฟวินิ่ง แด๊ดดี้” สองแฝดทักทายแด๊ดดี้

เซลีนปล่อยให้สองแฝดได้คุยกับพ่อของเขาประมาณ 10 นาที เธอจึงบอกลูก ๆ ว่า ให้ดูการ์ตูนรอ หม่ามี้มีเรื่องจะคุยกับแด๊ดดี้แป๊บหนึ่ง เธอเปิดการ์ตูนให้ลูกเสร็จแล้ว ก็เดินไปคุยกับมาร์คในครัว

“มาร์คค่ะ ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงกลับคำให้การเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูสองแฝด” เซลีนถามออกไปอย่างจริงจังหนักแน่น

“ผมขอโอกาสแก้ตัวได้ไหม ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตไป ผมคิดถึงคุณกับลูก ๆ ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมกลับมาเป็นมาร์คคนเดิม คนที่คุณตกหลุมรักตอนที่เราเจอกันครั้งแรกที่ไทย ผมยังจำช่วงเวลานั้นได้ คุณให้โอกาสผมได้ไหม ซินดี้” มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน

“มาร์คคะ ฉันดีใจนะที่คุณคิดได้และเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ เด็ก ๆ ดีใจมากที่คุณแสดงออกว่ารักเขา ไม่ตบตีหรือดุด่าพวกเขาอีก แต่สำหรับฉัน มันไม่เหลือความรู้สึกใด ๆ แล้ว ที่ฉันโทรมาวันนี้ก็เพื่ออยากจะขอร้องให้คุณทำตามข้อตกลงที่เราคุยกันไว้ได้ไหมคะ ฉันยินดีมากถ้าคุณจะช่วยเหลือด้านการเงิน มาเจอเด็ก ๆ หรือมารับเด็ก ๆ ไปอยู่ด้วยช่วงปิดเทอม ฉันไม่ว่าอะไรเลย ฉันขอร้อง ได้โปรดให้สิทธิ์การเลี้ยงดูเด็ก ๆ แก่ฉันเถอะนะคะ ฉันขอร้อง” เซลีนร้องขอออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“ซินดี้ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก แอนดี้กับอลิสก็เป็นลูกของผมเหมือนกัน คุณไม่คิดว่าลูกจะดีใจเหรอ ถ้าพวกเรากลับมาคืนดีกันและอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง คุณได้ถามพวกเด็ก ๆ หรือยัง ว่าเขาอยากกลับมาอยู่ด้วยกันอีกไหม ซินดี้ ผมจะไม่ถอดใจ ผมจะต้องทำให้ครอบครัวของเรากลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งให้ได้ ผมจะพยายามให้ถึงที่สุด”

“ถ้าอย่างงั้นก็ไปสู้ในชั้นศาลนะคะ ฉันจะไม่ยอมกลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกแล้ว คุณยังโทรหาลูก ๆ ได้ แต่ฉันไม่ยอมให้ลูกไปเจอคุณแน่นอนค่ะ ฉันขอวางสายนะคะ สวัสดี” เซลีนรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอจึงตัดสินใจวางสายไป แล้วนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ครู่หนึ่งก็เดินไปหาลูก ๆ