เช้าวันนี้เซลีนตื่นขึ้นมาแต่เช้า เธอไปสำรวจบ้านว่าทุกอย่างเรียบร้อยมั้ย ก่อนจะไปส่งสองแฝดขึ้นรถโรงเรียนเหมือนเช่นทุกวัน วันนี้เบนจามินและแดนนี่จะมาที่บ้านหลังนี้ เธอจึงเลือกสวมชุดสไตล์ที่เบนจามินชอบ คือเป็นลูกไม้สีขาวยาวฟูฟ่อง มีแขนยาว 5 ส่วน เธอมัดรวบผมไว้ครึ่งศีรษะ สวมต่างหูระย้าลงมา ทาแค่ลิปกลอส ไม่แต่งหน้า เพราะผิวพรรณของเธอสวยใสตามวัยที่ยังน้อยอยู่

เบนจามินได้อีเมลบอกเซลีนไว้ว่าเครื่องจะมาถึงประมาณ 11 โมงเช้า กว่าจะรับกระเป๋า รับรถเช่า และเดินทางมาที่บ้าน น่าจะใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมง

เซลีนตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึง วันที่เธอจะได้เจอคุณเบน สามีสุดที่รักของเธอ

เสียงกดกริ่งที่ดังขึ้นหน้าบ้านทำให้เซลีนผวาลุกขึ้นยืนจากโซฟาทันที เซลีนยกมือขึ้นลูบอกตนเองเบา ๆ สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อสำรวจตนเองอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างโอเคแล้ว เซลีนจึงไปเปิดประตู

วินาทีแรกที่เซลีนเห็นเบนจามินกับแดนนี่ยืนอยู่ที่หน้าบ้าน ในใจเธอกู่ร้องตะโกนออกไปว่า คุณเบน ภรรยาของคุณยืนอยู่ตรงหน้านี้

แต่ก็ได้แค่คิด เพราะร่างนี้ช่างแตกต่างจากเซลีนคนเก่าอย่างชิ้นเชิง

เบนจามินให้แปลกใจเล็กน้อย ที่หญิงสาวคนนี้เปิดประตูออกมา แต่ไม่พูดไม่จา ได้แต่จ้องมองมายังเขากับแดนนี่อย่างเดียว

แต่ลึก ๆ เบนจามินกลับรู้สึกใจหายวาบ เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้า มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่คุ้นเคย มันบอกไม่ถูก แต่เขากลับไม่รู้สึกรังเกียจความรู้สึกนี้ หญิงสาวตรงหน้าให้บรรยากาศเหมือนกับภรรยาของตนเอง แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อภรรยาของเขาเสียชีวิตไปแล้ว เขารีบปัดความคิดพิลึกออกไป

“สวัสดีครับ ผมเบนจามินและนี่แดนนี่ลูกชายผม” เบนจามินกล่าวแนะนำตัวตนเองกับลูกชาย

“เออ เอ่อ สวัสดีค่ะ ฉันช่อผกา หรือจะเรียกเซลีนก็ได้ คนเช่าบ้านของคุณค่ะ” เซลีนยกมือไหว้เบนจามินทันที พร้อมกับตั้งสติให้ตนเอง ไม่ประหม่าต่อหน้าหนุ่มใหญ่คนนี้

“คุณเป็นคนไทยหรือครับ” เบนจามินถามออกไปด้วยความแปลกใจหลังจากที่เห็นหญิงสาวยกมือไหว้เขา

“ค่ะ ฉันเป็นคนไทย”

เซลีนไม่แปลกใจที่เบนจามินจะไม่รู้ว่าเธอเป็นคนไทย เพราะว่าตอนอีเมลคุยกัน ก็ไม่ได้สอบถามถึงชีวิตส่วนตัวของแต่ละคนเลย

“แดนนี่ใช่ไหม ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เซลีนหันไปทักทายแดนนี่

เธออยากรวบลูกชายเข้ามากอดมาก แต่ก็ได้แต่ยื่นมือออกไป

“สวัสดีฮะ ผมแดนนี่ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันฮะ” แดนนี่ยื่นมือออกไปจับเซลีน

แค่มือของทั้งสองคนสัมผัสกันเท่านั้น แดนนี้ถึงกับใจเต้นตุ๊บตั๊บขึ้นมาทันที เพราะเขารับรู้ถึงความรู้สึกข้างใน ว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าตนเองได้เป็นอย่างดี เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นคนพิเศษ แดนนี่รู้สึกผูกพันกับเซลีนขึ้นมาทันที ยิ่งหญิงสาวส่งยิ้มน้อย ๆ มาให้ ทำให้เขารู้สึก ราวกับว่าหญิงตรงหน้าคือหม่ามี้ของเขา

“อุ้ย ขอโทษค่ะ เชิญเข้าบ้านค่ะ”

เซลีนบอกเบนจามิน พร้อมกันสวมรองเท้าและเดินออกไปช่วยสองพ่อลูกหิ้วกระเป๋าเดินทางเข้าบ้าน

“ฉันทำความสะอาดและเตรียมทุกอย่างให้คุณเบน เอ่อขอโทษค่ะ มิสเตอร์คลิฟฟอร์ดแล้วนะคะ”

เซลีนรีบเอ่ยขอโทษที่ตนเองเผลอเรียกเบนจามินด้วยคำเรียกที่เซลีนใช้เรียกสามี

“เรียกผมว่าเบนก็ได้ครับ ไหน ๆ ก็อยู่บ้านเดียวกันแล้ว”

เบนจามินบอกออกไปเหมือนกัน

“งั้น ฉันขอเรียกคุณว่า ‘คุณเบน’ ก็แล้วกันนะคะ ไม่ทราบว่าจะอนุญาตไหมคะ” เซลีนเอ่ยขออนุญาตออกไป ก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เบนจามินพยักหน้า

เบนจามินชะงักเท้าทันทีที่ได้ยินหญิงสาวขออนุญาตเรียกตนเองว่า ‘คุณเบน’ ซึ่งมันเป็นคำที่ภรรยาของเขาเรียกเขานั่นเอง

แต่เขาแค่ปัดความคิดออกไป คนไทยต่างเรียกกันด้วยคำนำหน้าว่าคุณทั้งนั้น ที่บ่งบอกถึงความสุภาพ มันคงเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น เขาได้แต่พยักหน้ารับ

“นี่เป็นห้องนอนของคุณเบนค่ะ เป็นห้องมาสเตอร์ ส่วนแดนนี่ ห้องนอนของลูก เอ่อ ฉันขอโทษนะจ๊ะ ห้องนอนของหนูอยู่ห้องนี้”

เซลีนพาเบนจามินและแดนนี่ไปส่งที่ห้องนอนที่เธอทำความสะอาดและปูเตียงไว้เป็นอย่างดี เบนจามินชอบทุกอย่างที่เป็นสีขาว ชุดที่นอนของเขาก็เป็นสีขาวเหมือนกับที่โรงแรม ส่วนแดนนี่ห้องนอนจัดเป็นโทนเด็กชายทั่วไป

“ห้องของอลิสอยู่ติดกับห้องของฉัน อยู่ชั้นล่าง ส่วนห้องของแอนดี้อยู่ติดกับห้องของแดนนี่” เซลีนอธิบายว่าใครพักอยู่ห้องไหน เธอกับอลิส เป็นผู้หญิงทั้งคู่จึงอยู่ชั้นล่าง ส่วนสามหนุ่มอยู่ชั้นบน

“คุณเบนพอใจไหมคะ หรือต้องการเปลี่ยนอะไร ยังไง ตรงไหน ก็บอกมาได้เลยนะคะ”

“ไม่ละ ที่คุณทำมันดีแล้ว” เบนจามินให้รู้สึกแปลกใจกับหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง ทำไมเธอถึงรู้ว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไร?

“คุณเบนจะให้ฉันช่วยจัดกระเป๋าเข้าตู้เสื้อผ้าไหมคะ เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันลืมตัวไปหน่อย มันคงไม่เหมาะ งั้นฉันขอไปช่วยแดนนี่จัดกระเป๋าเข้า ตู้เสื้อผ้านะคะ ไปค่ะแดนนี่ ฉันจะช่วยหนูเอง” เซลีนรีบจูงมือเด็กชายเดินออกมาจากห้องของเบนจามินทันที

ยัยช่อ อย่าลืมตัวบ่อย เราไม่ใช่ภรรยาเขา ไปเสนอตัวแบบนั้น คุณเบนจะคิดว่าไง จำไว้นะ เซลีนบ่นให้ตนเองในใจ

“แดนนี่จ๊ะ หนูชอบห้องที่ฉันจัดให้ไหม หนูต้องการจะเปลี่ยนอะไรหรือเปล่า มาจ๊ะฉันช่วยนะ”

เซลีนเข้าไปรื้อกระเป๋าแล้วจัดเสื้อผ้าเข้าไปไว้ในตู้เสื้อผ้า หลังจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอก็เดินไปเคาะประตูห้องของเบนจามิน

“ฉันเห็นว่านานแล้ว คุณยังไม่ได้ดื่มอะไรเลยก็ขึ้นมาจัดกระเป๋าแล้ว คุณจะรับเครื่องดื่มอะไรหน่อยไหมคะ น้ำเปล่าหรือชาดีคะ ฉันจัดห้องของแดนนี่เสร็จแล้วกำลังจะลงไปหาอะไรให้แดนนี่ทานรองท้องก่อนมื้อเย็นค่ะ”

“ผมขอชาละกัน” เบนจามินบอก

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”

เซลีนจึงเดินลงไปชั้นล่าง

เธอชงชาใส่น้ำตาลครึ่งช้อน ใส่นมนิดเดียว เพราะเธอจำได้ว่า เบนจามินไม่ชอบมิลกี้ที หรือชาที่ใส่นมเยอะๆ เขาชอบชาใส่น้ำตาลแค่ ครึ่งช้อนเท่านั้น เขาให้เหตุผลว่าเขาเป็นผู้ชาย ใส่นมเยอะมันเหมือนเป็นผู้หญิง เธอยังขำเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

เซลีนวางถ้วยชาและบิสกิตจานเล็ก ๆ เดินขึ้นไปส่งที่ห้องนอนของเบนจามิน เคาะประตูไม่นานเบนจามินก็มาเปิดประตู

“ชาร้อน ๆ กับบิสกิต ทานรองท้องไปก่อนนะคะ วันนี้เราจะทาน มื้อเย็นไวหน่อย คุณกับแดนนี่จะได้พักผ่อนไว ๆ ด้วย” เซลีนบอกก่อนจะ ยื่นถาดชาให้กับเบนจามิน

“ขอบคุณครับ” เบนจามินรับถาดมาวางไว้โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบ เขาถึงกับชะงักไป เซลีนเห็นดังนั้นจึงรีบถาม

“รสชาติไม่ถูกปากเหรอคะ ฉันใส่น้ำตาลครึ่งช้อนและนมนิดเดียว นะคะ” เซลีนรีบอธิบาย

“เปล่าครับ รสชาติดีครับ” เบนจามินตอบ

ก่อนจะให้แปลกใจกับหญิงสาวตรงหน้า เธอเป็นใคร แล้วทำไมถึงให้ความรู้สึกเหมือนกับภรรยาของเขาเหลือเกิน

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ แดนนี่น่าจะรออยู่ชั้นล่างแล้ว”

เซลีนขอตัวและหันหลังเดินออกไปทันที

เธอลืมไปว่าเซลีนในร่างนี้ จะรู้ได้ยังไงว่าเบนจามินชอบชาแบบไหน ด้วยความเคยตัวและตื่นเต้น ทำให้เธอลืมตัวบ่อย ๆ

บ่ายสี่โมงเย็นอลิสกับแอนดี้ก็กลับมาจากโรงเรียน เซลีนไปยืนรอรับทั้งสองที่หน้าบ้าน ก่อนที่จะบอกทั้งสองคนว่า

“อังเคิลเบนกับแดนนี่มาถึงแล้วอยู่ในบ้าน ลูกรู้ใช่ไหม ว่าต้องเป็นเด็กดีและไม่ซน” เซลีนกำชับลูก ๆ ของเธอ

“ค่ะ/ครับ” ทั้งสองรับคำอย่างแข็งขัน แล้วเดินตามเซลีนไปแต่โดยดี

เซลีนพาสองแฝดประตูเข้าบ้านไป หลังจากที่เด็กทั้งสองคนวางกระเป๋าแล้วเรียบร้อย เซลีนก็พาสองแฝดไปแนะนำให้เบนจามินกับแดนนี่รู้จักกันไว้

“อลิส แอนดี้ สวัสดีอังเคิลเบนสิลูก”

“คุณเบนคะ นี่อลิสกับแอนดี้ ลูกสาวและลูกชายของฉันค่ะ”

“สวัสดีฮะ/ค่ะ อังเคิลเบน” สองแฝดกล่าวทักทายหนุ่มใหญ่

“สวัสดีครับ เป็นฝาแฝดด้วย ใครเป็นพี่ใครเป็นน้องครับ”

“ผมเป็นพี่ฮะ อลิสเป็นน้องสาว” แอนดี้ตอบ

“แดนนี่ครับ มารู้จักกับเพื่อนใหม่หน่อยเร็ว” เบนจามินเรียกลูกชายมาหาแล้วแนะนำทั้งสามคนให้รู้จักกันไว้

“หวัดดี แดนนี่” สองแฝดเอ่ยทักทายเพื่อนใหม่พร้อมกัน

“หวัดดี แอนดี้ หวัดดี อลิส” ส่วนแดนนี่ก็ทักทายสองแฝดกลับที ละคน

“พวกเขาน่ารักนะคะ” เซลีนถามเบนจามิน ระหว่างที่ยืนดูเด็ก ทั้งสามคนทำความรู้จักกัน

“ครับ”

“อลิส แอนดี้ มีการบ้านไหม ถ้าไม่มีไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้เราจะทานมื้อเย็นไวหน่อย เพราะแดนนี่กับอังเคิลเบนทานแค่ของว่างรองท้องเท่านั้น”

เด็กสองคนรับคำ เดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนเดินเข้าห้องนอนของตนเองไป เซลีนไปทำกับข้าวเตรียมมื้อเย็น ซึ่งเป็นมื้อแรกที่ทั้งห้าคนจะได้ทานร่วมกัน

“คุณเบนไปพักก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอาหารเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกเอง เดินทางมาเหนื่อย ๆ วันนี้ฉันจะทำอาหารมื้อพิเศษ เพื่อเป็นการฉลอง คุณเบนกับแดนนี่กลับบ้านดีไหมคะ”

“งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ”

เบนจามินตอบรับก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน เพราะเขาก็รู้สึกเหนื่อยกับการเดินทางเช่นกัน

หกโมงเย็นอาหารก็พร้อมรับประทาน เซลีนให้แอนดี้ขึ้นไปเรียก แดนนี่ และบอกให้แดนนี่แวะเรียกเบนจามินด้วย

ไม่ถึงสิบนาที ทุกคนจึงมานั่งพร้อมเพรียงกันที่โต๊ะอาหาร เบนจามินนั่งหัวโต๊ะ เซลีนนั่งด้านเดียวกันกับอลิส ทางซ้ายมือของเบนจามิน ที่ใกล้ประตูห้องครัว เพราะเธอสามารถเดินกลับเข้าไปในห้องครัวได้ง่าย ส่วน แดนนี่นั่งติดกับพ่อของเขา และแอนดี้นั่งด้วยกันกับแดนนี่

เซลีนเหมือนกำลังฝันไป เธอรู้สึกเหมือนว่าทั้งห้าคนเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อแม่และลูกอีกสามคน ซึ่งเบนจามินมองแล้วก็คิดไม่ต่างจาก เซลีน แค่วันแรกผู้หญิง คนนี้ก็สร้างความประหลาดใจ ปั่นป่วนหัวใจให้เขาซะแล้ว

“เมนูวันนี้หม่ามี้ขอนำเสนอ สลัดโรลเป็นเมนูเรียกน้ำย่อย นักเก็ตปลาสำหรับเด็ก ๆ ทานกับเฟรนซ์ฟรายส์ จิ้มด้วยซอสมะเขือเทศ ส่วนของคุณเบนกับหม่ามี้ เป็นมัสมั่นเนื้อ ข้าวสวย ผัดผักรวมมิตรน้ำมันหอย”

เซลีนแนะนำเมนูสำหรับวันนี้ โดยที่ตัวเธอไม่ได้สังเกตเลยว่า เธอแทนตัวเองว่า ‘หม่ามี้’ กับทุกคน

แดนนี่เมื่อได้ฟังเซลีนแทนตัวเองแบบนั้น เขาก็ซึมลงไปทันที เพราะหม่ามี้ของเขาก็มักจะดูแลเทคแคร์เขาแบบนี้เสมอ ในช่วงสามเดือนนั้นเขามีความสุขมาก เขายังจำได้ทุกอย่าง การกระทำทุกอย่างของเซลีน มันไปกระตุ้นให้แดนนี่คิดถึงหม่ามี้ของเขาเข้าอย่างจัง

เบนจามินก็ไม่ต่างกัน นอกจากความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขามีให้กับ หญิงสาวตรงหน้าแล้ว มันมีบางอย่างที่เขาก็บอกไม่ถูก ว่ามันคืออะไร ทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้รวดเร็วเช่นนี้

เบนจามินรีบสลัดความคิดบ้า ๆ ออกไป เขาไม่ได้ปฏิเสธคำเรียกที่ เซลีนกล่าวออกมา เพียงแต่คิดว่าเธอคงพูดกับลูกของเธอเอง

แดนนี่จิ้มนักเก็ตปลาลงไปบนซอสมะเขือเทศ ก่อนที่จะชะงักไป รสชาติของซอส มันเหมือนกับที่หม่ามี้ทำให้เขากินเลย เขาถึงกับเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวอย่างพิจารณา

“แดนนี่ไม่อร่อยหรือจ๊ะ” เซลีนรับรู้ว่ามีคนจ้องก็หันไปมองก่อนที่จะถามออกไป

“เปล่าฮะ มันอร่อยมาก”

“อร่อยก็ทานให้หมด ถ้าไม่อิ่มก็ไม่มีแล้ว เพราะแดนนี่ต้องเก็บท้องไว้ทานพุดดิ้งด้วย”

“หม่ามี้ขา อลิสชอบเมนูนักเก็ตปลาของหม่ามี้ที่สุด จิ้มกับซอสอร๊อยอร่อย” อลิสบอกเซลีนด้วยเสียงอ้อน ๆ

“จร้า อร่อยก็ทานให้หมด แม่ตัวยุ่งน้อย”

เซลีนหันไปใช้กระดาษทิชชูเช็ดซอสที่เปื้อนปากให้กับอลิส ก่อนที่จะยื่นอีก 2 แผ่นให้แดนนี่กับแอนดี้

“ขอบคุณฮะ” สองหนุ่มน้อยรับไปก่อนจะกล่าวขอบคุณ

เบนจามินมองการกระทำของเซลีนต่อลูก ๆ ของเธอกับแดนนี่ เขาไม่รู้สึกว่าหญิงสาวเป็นคนแปลกหน้าเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่พวกเขาเพิ่งเจอกันวันนี้เป็นวันแรก ถ้านับเป็นชั่วโมง ก็ยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ

แต่ช่างเถอะ จะเป็นอะไรก็ตาม เวลาคงให้คำตอบเหล่านี้ได้ดีที่สุด