เซลีนกับเจ้รำไพตอนนี้กำลังหัวหมุนอยู่ที่ผับโอเชี่ยนบูล เพราะลูกค้าที่ดาหน้ากันเข้ามาที่ร้าน โชคดีที่เซลีนได้มีโอกาสบอกกับแกรี่เรื่องที่เธอกำลังจะย้ายไปอยู่ที่สกอตแลนด์ เซลีนไม่อยากบอกทางโทรศัพท์ จึงเดินทางมาบอกด้วยตนเอง

แกรี่ไม่มีปัญหาเรื่องนี้เลย เพราะว่าตราบใดที่เซลีนยังส่งน้ำเชื่อมมาให้เขาได้ ไม่ว่าจะส่งมาทางไหนเขาก็ไม่มีปัญหา ส่วนเจ้รำไพก็มาคุยเรื่องการขายหุ้นให้กับพี่น้อยกับพี่นา โดยเจ้จะไม่ลงมาดูแลที่ร้านแล้ว เพราะเจ้จะไปเน้นทำร้านนวดที่ลอนดอน เพราะหลังจากที่คุยกับส้มกับพี่นางแล้ว เจ้ตัดสินใจจะขยายร้านนวดออกไปอีก1-2 สาขา ถ้าการทำงานกับ คลับฟุตบอลกับคุณนิโคลัสเป็นไปด้วยดี มันจะยิ่งยุ่งเข้าไปอีก

พี่นากับพี่น้อยดีใจมาก น้ำหูน้ำตาไหล กล่าวขอบคุณเจ้รำไพ แต่ก็ซึ้งกันได้ไม่นาน เพราะลูกค้าทยอยเข้าร้านมา เด็กเสิร์ฟก็มาเร่ง พวกเราทั้งหมดเลยต้องกลับเข้าสู่โหมดตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตต่อไป

ระหว่างที่นั่งพักอยู่ที่ในผับ เซลีนก็ได้รับโทรศัพท์ของเจสัน

“พี่เจสัน สวัสดีค่ะ โทรหาฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“สวัสดีเซลีน งานเข้าแล้ว เธอต้องมาที่คลับด่วนและต้องมาค้างที่นี่ด้วย น่าจะประมาณ 10 วัน” เจสันบอกเซลีนด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“เกิดอะไรขึ้นค่ะ ฉันไปกลับได้ไหม เพราะต้องมีคนดูแลแอนดี้กับ อลิสน่ะค่ะ” เซลีนต่อรอง

“ให้คุณแม่ดูแลไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวพี่คุยกับคุณแม่ให้ นักเตะตัวหลักของทีมบาดเจ็บที่ข้อเท้า ถ้าลงเตะไม่ได้นัดหน้านี้ บรรลัยแน่ เป็นรอบ 4 ทีมสุดท้าย ถ้าเราชนะครั้งนี้จะได้เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ มันสำคัญกับคลับมาก ๆ คุณนิโคลัสบอกว่าถ้าปีนี้เราคว้าแชมป์มาได้ พี่จะได้ขึ้นเป็นหัวหน้าทีมด้วย

ทางหมอกับนักบำบัดที่นี่ได้รักษาไประดับหนึ่งแล้ว แต่ผลออกมาว่าหายไม่ทันนัดหน้าแน่ ตอนนี้ทางไหนที่จะรักษาเขาได้ เราก็จะลองหมด”

เจสันอธิบายให้เซลีนรับรู้ปัญหาของเขาในตอนนี้

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไบรตั้น เจ้ก็อยู่ที่นี่ด้วย เดี๋ยวฉันให้พี่เจสันคุยกับ เจ้นะ วันนี้คงไม่ทัน ไหนต้องเดินทางกลับลอนดอน ไหนต้องทำน้ำมันนวดสูตรรักษาอีก ถ้าด่วนขนาดนั้นพรุ่งนี้พี่เจสันให้คนมารับฉันได้เลย จะได้เตรียมเสื้อผ้าและน้ำมันนวดไปให้ถูกโรคด้วย” เซลีนอธิบายแผนการที่เธอคิดว่าดีที่สุดให้ฟัง แล้วจึงยื่นมือถือให้เจสันคุยกับเจ้รำไพ

หลังจากที่คุยกันไม่นาน ทั้งสองคนก็เดินทางกลับลอนดอน เพราะเจ้รำไพต้องเป็นคนดูแลสองแฝดระหว่างที่เซลีนไปค้างที่คลับฟุตบอล

**********

เช้าวันรุ่งขึ้น

เจสันเป็นคนมารับเซลีนด้วยตนเอง เพราะเขาไม่ต้องการให้มีอะไรผิดพลาด เมื่อไปถึงคลับก็แทนที่จะพาเธอไปพักที่บ้านพักนักฟุตบอลหรือพนักงาน เจสันกลับพาเซลีนไปพักที่ชั้นบนสุดของตึกที่เป็นที่อยู่ของนิโคลัสแทน

“พี่เจสันค่ะ มาส่งฉันผิดที่หรือเปล่า นี่มันที่พักคุณนิโคลัสนี่ค่ะ”

เซลีนถามออกไปด้วยความสงสัย

“ไม่ผิดหรอก คุณนิโคลัสให้เธอมาพักที่นี่ เพราะที่พักอื่นเต็มหมดแล้ว อีกอย่าง เขาบอกว่าเรายังติดเทสต์กับเขาอยู่” เจสันอธิบาย

“ให้ฉันไปพักกับคนอื่นที่ร้านไม่ได้เหรอคะ คือมันดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่น่ะค่ะ” เซลีนยังต่อรอง

“จะกลัวอะไรเซลีน คุณนิโคลัสเขาเสือยิ้มยาก ไม่มาสนใจเราในเรื่องทำนองนั้นหรอกน่า ถือว่าพี่ขอร้องได้ไหมแค่ไม่กี่วันเอง อีกอย่างคุณนิโคลัสก็ไปทำงานในคลับซะส่วนใหญ่ คงไม่มีเวลามาเจอเธอหรอก”

“ก็ได้ค่ะ งั้นช่อเอาเสื้อผ้าไปเก็บก่อน แล้วจะตามพี่เจสันไปที่ห้องทรีทเม้นต์เลยละกันค่ะ”

“ได้ พี่รอตรงนี้นะ” เจสันไปส่งเซลีนถึงแค่ประตูเหมือนทุกครั้งที่มีบอดี้การ์ดยืนอยู่......

จากนั้นเซลีนก็เดินออกมาเพื่อจะไปดูนักเตะที่เอจะต้องมารักษา

“เซลีน นี่คือโอลิเวอร์ เขาคือคนที่เธอต้องรักษา โอลี่ นี่คือเซลีน นายอาจจะยังไม่เคยเจอเซลีน เพราะตอนวันเทสต์ เซลีนเป็นคนเทสต์คุณนิโคลัส” เจสันแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ” โอลิเวอร์และเซลีนต่างกล่าวทักทายกัน

“พี่เจสันค่ะ นัดต่อไปต้องลงแข่งวันไหนคะ” เซลีนถามเพื่อคำนวณปริมาณยา ที่ต้องทำให้ไม่เป็นที่ผิดสังเกตของคนอื่น

“วันเสาร์นี้” เจสันตอบด้วยใบหน้าเป็นกังวล

“วันนี้วันจันทร์ ต้องหายภายใน 4 วัน เข้าใจแล้วค่ะ” เซลีนวางแผนการรักษาไว้ในใจ

“พี่ฝากด้วยนะเซลีน ไปก่อนนะโอลี่ ไว้เจอกัน”

เจสันกล่าวลาทั้งสองคนก่อนเดินออกไปทำงานต่อ คงเหลือแค่เซลีนกับโอลี่ในห้องทรีทเม้นต์เพียงสองคนเท่านั้น

“ขอฉันดูข้อเท้าคุณหน่อยนะคะ”

เซลีนก้มลงไปดูที่ข้อเท้าด้านขวาของโอลี่ที่ตอนนี้พันผ้าไว้ ตรงข้อเท้ามีอาการบวมแดงเล็กน้อย เซลีนจึงใช้นิ้วจิ้มลงไป เบา ๆ

“เจ็บมากไหมคะ” เธอถามเขาพร้อมกับสังเกตอาการไปด้วย

“นิดหน่อยครับ แต่ลงน้ำหนักไปที่เท้าไม่ได้ เดินค่อนข้างลำบาก”

โอลี่ทำหน้านิ่วเล็กน้อยก่อนตอบ

“ฉันจะยังไม่นวดรักษานะคะ เพราะมันยังอักเสบอยู่เลย อาจจะต้องรักษาให้หายเจ็บก่อน เดี๋ยวฉันจะทายาให้นะคะ ยาที่ทาทำจากสมุนไพรไทยค่ะ แล้วคุณก็ไม่ต้องไปทำอะไร ยานี้จะร้อน ๆ หน่อยนะคะ คุณจะรู้สึกสบายแน่นอนค่ะ” เซลีนอธิบายพร้อมกับเดินไปที่มุมหนึ่งเพื่อผสมยาที่จะเอามาทาให้กับโอลี่ เธอต้องทำขึ้นมาใหม่เพราะที่ทำมามันใช้เวลานานไป

“มันฉุนมากไหม ผมเคยได้ยินมาว่ายาของไทยมันเหม็นมาก”โอลี่ถามด้วยความสงสัย

“ไม่ฉุนค่ะ มีกลิ่นหอมเย็น ๆ แต่ตัวยาจะร้อน ทายานี้แค่ 2 วัน ก็จะดีขึ้น หลังจากนั้นฉันจะนวดคลายเส้นที่อักเสบให้อีก 2 วัน คุณมีเวลาอีก 1 วันในการซ้อมค่ะ รับรองว่าหายทันได้ลงแข่งนัดหน้าแน่นอน” เซลีนหันไปยิ้มให้กับโอลี่

“ขอบคุณ มันเป็นคำปลอบใจที่ดีไม่น้อย ผมรู้ว่าผมคงหายไม่ทันหรอก ก็ขนาดหมอเกร็กยังบอกว่าผมหายไม่ทัน ผมก็เสียใจหน่อย ๆ โอกาสผมปีนี้คงหมดไปแล้วละ แต่ก็ขอบใจนะที่ปลอบใจผม ผมก็ทำใจได้บ้าง แล้วละ” โอลี่บ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่น้อยใจในโชคชะตาของเขา

อนาคตของเขากำลังไปได้ดีทีเดียว แต่พอถึงนัดสำคัญ ตนเองกลับบาดเจ็บ ทำให้ไม่สามารถลงแข่งได้ โอกาสที่เขาจะฉายแสงก็หมดไปทันที

“โอลี่ คุณอยากพนันกับฉันไหมคะ” เซลีนหาทางให้กำลังใจพ่อ นักเตะขี้แพ้คนนี้

“พนันเหรอ? พนันเรื่องอะไร” โอลี่ถามด้วยความสงสัย

“ก็พนันว่าคุณจะหายทันการแข่งขันนัดหน้าหรือเปล่า ถ้าฉันชนะ ทำให้คุณหายทัน คุณต้องทำตามคำขอร้องของฉันหนึ่งอย่าง และถ้าฉันแพ้ ฉันก็จะทำตามที่คุณขอร้องหนึ่งอย่างเช่นกัน แต่คำขอร้องต้องอยู่บนความชอบธรรม คุณกล้ารับคำท้าของฉันไหมคะ” เซลีนถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“โอ๊วว์ เซลีนคุณไปเอาความมั่นใจเหล่านี้มาจากไหน”

โอลิเวอร์ทำสีหน้าตกใจเพราะขนาดหมอเกร็กยังไม่กล้ารับประกันแต่สาวสวยคนนี้ กลับมั่นใจจนกระทั่งขอเขาท้าพนันเลยทีเดียว

“มันเป็นความลับของสวรรค์ค่ะ ว่าแต่คุณกล้าไหมคะ”

“ได้!! ผมจะรับคำท้าของคุณ ผมไม่มีอะไรที่เสียเลยนิหน่า”

โอลิเวอร์เริ่มมีกำลังใจนิดหน่อย และการนั่งโทษโชคชะตาก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น สู้มาสนุกกับข้อต่อรองของเซลีนคงดีกว่า

“งั้นดิวค่ะ” เซลีนยื่นมือออกไปให้โอลี่จับ

หลังจากนั้นเธอก็ทายาที่เตรียมไว้ให้โอลี่ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็บอกเขาว่ายานี้ต้องทา 4 เวลา เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน

เธอไม่สะดวกที่จะไปทายาให้เขาที่ห้องพัก ให้เขาไปให้นักบำบัดหรือหมอเกร็กเป็นคนทาให้ เซลีนเตรียมยาที่ต้องทาหนึ่งตลับต่อหนึ่งครั้ง ไว้ให้เรียบร้อย

“พรุ่งนี้ฉันจะเปลี่ยนยาให้คุณอีกครั้ง ฉันขอให้คุณมาที่ห้องนี้หลัง มื้อเช้า สัก 9 โมงเช้าก็ได้ค่ะ” เซลีนอธิบายแผนการรักษาให้โอลี่ฟัง

เสร็จสิ้นจากโอลี่แล้ว เซลีนก็ไปหาเพื่อน ๆ ที่มาจากร้านนวดที่พักอยู่อีกที่หนึ่ง “พี่นางสวัสดีค่ะ ไปไหนกันหมดค่ะ” เซลีนทักทายคณนางค์เป็นคนแรกหลังจากที่เดินเข้าไปที่ห้องพักรวม

“อ้าวช่อ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่นางถามไถ่ออกมา

“มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วค่ะ ต้องมาอยู่ยาวเกือบอาทิตย์เลยค่ะพี่นาง คิดถึงสองแฝดแย่” เซลีนบ่น

“แล้วพักที่ไหน” พี่นางถาม

“พักอีกตึกหนึ่งค่ะ เห็นว่าห้องพักพนักงานเต็ม” เซลีนไม่กล้าบอกคนอื่นว่าเธอพักกับนิโคลัส

“ทำไมมาอยู่นานนักละ พี่ได้ยินพวกนักเตะคุยกันว่ามีนักเตะบาดเจ็บเหรอ”

“ใช่ค่ะ นัดสำคัญพี่เจสันโทรไปขอให้มาด่วน” เซลีนตอบตามตรง

“กินอะไรมายัง นี่ก็บ่ายแล้วนะ” พี่นางถามด้วยความเป็นห่วง

“ยังค่ะ ว่าแล้วก็หิวขึ้นมาทันที เราไปกินข้าวกันที่ไหนอะพี่นาง”

เซลีนถามออกไปเพราะหิวมากแล้วเหมือนกัน

“กินที่แคนทีนของคลับ เดินออกไปอีกหน่อย รอพี่แป๊บหนึ่ง ทำตรงนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่พาไป” พี่นางรีบไปจัดการงานที่ตนเองทำค้างไว้

“ได้ค่ะ พี่นางไม่ต้องรีบ ช่อยังไหว” เซลีนเดินไปนั่งรอที่โซฟา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้นั่งลง กลับมีเสียงหนึ่งร้องทักเธอขึ้นมา

“เซลีน”

ชายคนหนึ่งที่เซลีนคุ้นหน้าเป็นอย่างดี เพราะเขาคือบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตรงตึกของนิโคลัส

“ค่ะ”

“บอสต้องการพบคุณตอนนี้เลย”

“ห๊ะ ตอนนี้เลยเหรอคะ แต่ว่าฉันกำลังจะไปทานมื้อกลางวันที่ แคนทีนกับเพื่อนนะคะ” เซลีนรีบบอก “รอฉันทานมื้อกลางวันเสร็จแล้วค่อยไปพบได้ไหม ขอเวลาแค่ 30 นาทีเท่านั้น” เซลีนต่อรอง

“คงไม่ได้ บอสไม่รู้อารมณ์เสียมาจากไหน ผมว่าคุณรีบไปเถอะครับ”

“งั้นขอฉันไปบอกเพื่อนก่อนนะคะ” เซลีนรีบไปบอกคณนางค์ว่าคงไปด้วยไม่ได้แล้วมีงานด่วน แล้วจากนั้นเธอก็ตามบอดี้การ์ดไป