เบนจามินกับเด็กทั้งสามคนกลับมาที่บ้านเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนชุดก่อนที่จะเดินทางไปโรงพยาบาล เขาแวะชื่อดอกไม้ช่อใหญ่ติดมือไปด้วย เคาะประตูสามครั้งก่อนที่จะเปิดประตู อลิสเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปในห้อง

“หม่ามี้ขา อลิสมาแล้ว คิดถึ้งคิดถึงหม่ามี้ค่ะ”

สาวน้อยอลิสส่งเสียงร้องมาก่อนที่จะเห็นตัวด้วยซ้ำ ทำให้เซลีนที่นอนพักรักษาตัวอยู่อดยิ้มออกมาน้อยๆ ไม่ได้ ลูกของเธอช่างแก่นแก้วเหลือเกิน

“อลิส หม่ามี้บอกว่าอย่าวิ่งในโรงพยาบาล จำได้ไหมครับ ดูพี่แอนดี้กับพี่แดนนี่เป็นตัวอย่างสิครับ” เบนจามินดุอลิสเสียงไม่เบาหนัก ก่อนที่จะเดินไปมอบช่อดอกไม้ให้กับหญิงสาวบนเตียงนอน ก่อนที่จะจูบไปที่หน้าผากเบา ๆ

แก๊งลูกหมูรีบเอามือมาปิดตา แต่นิ้วทั้งห้ากางออกกว้าง

“แด๊ดดี้อย่ามาทำรุ่มร่ามนะ อายลูกๆ บ้างสิคะ” เซลีนปรามเสียงเบา

“ไม่เห็นน่าอายเลยใช่ไหมเด็ก ๆ ก็แด๊ดดี้รักหม่ามี้นี่น่า” เบนจามินไม่พูดเปล่า ยังก้มหน้าลงไปจุ๊บที่ปากเซลีนเบา ๆ

“พอแล้วค่ะ มาคุยกันก่อน งานวันนี้เรียบร้อยไหมคะ” เซลีนถาม

“เรียบร้อยฮะหม่ามี้ พวกเราไปเป็นตัวแทนหม่ามี้เพื่อขออโหสิกรรมให้กับลุงนาธานแล้วฮะ” แดนนี่เป็นคนตอบคำถามนี้

“ดีมากครับแดนนี่ หม่ามี้โชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ลุงนาธานเขา โชคร้าย การอโหสิกรรมเป็นสิ่งที่ดีมากนะครับ” เซลีนสอนลูกชาย

ย้อนไปวันที่เกิดเหตุ

ในขณะที่เซลีนกำลังตัดสินใจว่าเธอจะเลือกทางไหนดี ท่านเทพก็พาเซลีนกลับมาที่โรงพยาบาล เป็นเวลาเดียวกับที่เบนจามิน เข้าไปเพื่อบอกลาเซลีนเป็นครั้งสุดท้าย

เบนจามินนั่งลงข้างเตียงที่มีร่างของหญิงสาวที่ทำความสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว หญิงสาวมีใบหน้าที่ขาวซีด ปราศจากสีเลือด ร่างกายยังไม่เย็นชืดหรือแข็งกระด้าง เขาจับมือเธอขึ้นมาแนบกับใบหน้าของเขา เบนจามินร้องไห้เงียบ ๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำ

“ผมขอโทษนะ เซลีน ผมขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงเบาก่อนที่จะจุมพิตที่หลังมือของหญิงสาว

ตอนนี้เบนจามินรู้แล้วว่าเขารักหญิงสาวคนนี้ รักมาก และรักมาหลายเดือนแล้ว หญิงสาวทำให้เขานึกถึงภรรยาที่จากไป ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกผิดกับภรรยาด้วย เหมือนเขากำลังทำผิดกับเธอ ทำไมเขาไม่ตอบรับคำสารภาพของเธอ ทำไมเขาต้องปั้นปึ่งกับเธอ ทำไมเขาไม่ถามเธอไปตรง ๆ ว่าวันนั้นที่เธอบอกว่า ‘หม่ามี้กลับมาแล้ว’ มันหมายถึงอะไร

ถ้าเขากล้าที่จะถามและพูดคุยกับเธอไปตรง ๆ เขาก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้

“ผมรักคุณนะเซลีน คุณฟื้นขึ้นมาบอกผมก่อน ว่าที่ผมเข้าใจนั้น มันไม่ผิด คุณคือเซลีนภรรยาของผม คุณกลับมาหาผมแล้ว ต่อให้คุณจะโกหกว่าคุณคือภรรยาของผม ผมก็พร้อมที่จะเชื่อโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เลย ได้โปรดฟื้นขึ้นมาให้ผมได้แก้ตัว ให้ผมได้มีโอกาสได้ดูแลคุณต่อไป ผมจะไม่สงสัยในความรักของคุณอีกต่อไป ได้โปรดเซลีน ได้โปรด”

เบนจามินพร่ำพูดแต่คำว่าได้โปรดอยู่นาน จนเขาสัมผัสได้ว่ามือของหญิงสาวที่เขาจับอยู่มีการขยับและบีบมือเขาเบา ๆ เขาเงยหน้ามองไปที่ใบหน้าหญิงสาวทันที ก็เห็นว่าเซลีนลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะได้ยินเสียงเธอพูดออกมาเบา ๆ ‘แด๊ดดี้’ แล้วร่างบางก็สลบไปอีกครั้ง

เบนจามินรีบวางมือเซลีนไว้ที่เดิม วิ่งออกมาจากห้อง ก่อนจะบอกกับเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ที่นั่น ไม่ถึงหนึ่งนาทีความวุ่นวายก็เกิดขึ้น เขาถูกกันตัวออกไปนอกห้อง มีหมอพยาบาลเข็นร่างของเซลีนออกไปอีกห้องหนึ่ง เบนจามินจึงรีบเดินตามไปรอที่หน้าห้อง เบนจามินนั่งรออยู่สองชั่วโมง พยาบาลถึงได้ออกมาจากห้อง เขาจึงรีบลุกขึ้นทันที

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว เราย้ายเธอไปที่ห้องพักฟื้นที่ตึกสาม คุณตามไปหาเธอได้ที่นั่นนะคะ คุณหมอแปลกใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ขอแสดงความยินดีด้วย ที่ภรรยาของคุณฟื้น” พยาบาลแจ้งเสร็จก็กลับเข้าห้องไป

“ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ” เบนจามินยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ก่อนที่จะไปที่ตึกสาม

เซลีนเพิ่งพ้นขีดอันตราย หมอยังให้เข้าเยี่ยมไม่ได้ พยาบาลที่ทำงานอยู่ห้องนี้บอกกับเขาว่าให้เขากลับบ้านไปก่อน ถ้ามีความคืบหน้าจะโทรศัพท์ไปแจ้ง เพราะทางโรงพยาบาลไม่อนุญาตให้ญาติเฝ้าไข้ ได้แต่มาเยี่ยม

เบนจามินจึงเดินไปนั่งที่ส่วนพักผ่อน เป็นโซนที่ให้ญาติมานั่งรออยู่ ตรงนี้ได้ บริเวณนี้จะมีตู้กดเครื่องดื่ม ร้านอาหาร ร้านกาแฟให้บริการ 24 ชั่วโมง เบนจามินไม่อยากไปไกลจากเซลีน เพราะหากเกิดอะไรขึ้นมา เขาไม่อยากจะเสียใจอีกแล้ว เบนจามินคิดได้ว่าลูกๆ ยังอยู่กับ social worker เขาจึงเดินไปหาลูกๆ แล้วบอกเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงต้องอยู่ที่ห้องฉุกเฉินในความดูแลของเจ้าหน้าที่ไปก่อน เด็ก ๆ ก็เข้าใจเป็นอย่างดี

ตำหนักของท่านเทพ

เซลีนตัดสินใจได้ทันที่เห็นเบนจามินบอกรักเธอ “หนูขอกลับไปหาครอบครัวค่ะ เพราะครอบครัวคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดนี้ เพราะครอบครัวทำให้หนูต้องไปขอพรจากท่าน ดังนั้นหนูไม่เสียใจที่จะกลับไปหาครอบครัวของหนู และสูญเสียพรและแหวนวิเศษไป” เซลีนตอบท่านเทพด้วยความมั่นใจ

“ในเมื่อเจ้าตัดสินใจดีแล้ว ก็จงไปตามทางที่หัวใจของเจ้าเลือกเถอะ ข้าขอให้เจ้าโชคดีตลอดไปก็แล้วกัน ลาก่อนแม่หนู”

ท่านเทพให้พรแก่เซลีนแล้วก็โบกมือหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นเซลีนก็สติดับวูบไปทันที

“แล้วค่อยเจอกันเมื่อถึงเวลาของเจ้านะ หลานรัก” ท่านเทพพูดเบาๆ

*****

เซลีนได้สติขึ้นมาอีกครั้งก็รู้สึกเจ็บไปทั้งร่างกาย กะพริบตาอยู่สองสามครั้งก็เห็นเบนจามินนอนหลับอยู่ข้างเตียง

“แด๊ดดี้ น้ำ ขอน้ำหน่อย” เซลีนเรียกเบนจามินด้วยเสียงที่แหบแห้ง

“อืม เซลีน คุณฟื้นแล้ว รู้สึกเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

เบนจามินรีบลุกขึ้น ก้มลงไปมองเซลีนบนเตียง

“แด๊ดดี้ ขอน้ำหน่อยค่ะ” เซลีนบอกอีกครั้ง เบนจามินจึงรีบไปหยิบแก้วน้ำมาให้เธอดื่ม

“ช้าๆ คุณยังคอแห้งอยู่เลย” เบนจามินจึงหยิบแก้วน้ำประคอง ให้เซลีนดื่ม

หลังจากให้เซลีนดื่มน้ำแล้ว เบนจามินก็กดกริ่งแจ้งให้พยาบาลทราบว่าเซลีนฟื้นแล้ว ไม่นานหมอและพยาบาลก็เข้ามาตรวจ เบนจามินต้องออกไปนอกห้อง เพื่อให้หมอและเจ้าหน้าที่ทำหน้าที่ได้อย่างสะดวก หมอตรวจอยู่ประมาณ 10 นาที ก็เสร็จเรียบร้อย พยาบาลจึงเข้าออกมาเรียกให้เบนจามินเข้าไปในห้อง

“คนไข้โชคดีมาก ไม่ค่อยมีเคสแบบนี้เกิดขึ้น คนไข้ฟื้นตัวได้เร็ว ถ้าเทียบกับครั้งแรกที่แอดมิท แต่ในระยะเวลา 3 วีคนี้ หมอไม่อนุญาตให้ขยับตัวหรือออกแรงมาก เพราะอวัยวะภายในยังบอบช้ำอยู่มาก สำหรับเรื่องอาหารไม่มีข้อห้าม หมอขอตัวก่อน” หมอแจ้งอาการให้เซลีนและ เบนจามินทราบก่อนขอตัวกลับไปทำงานต่อไป

“ขอบคุณครับ”

เซลีนมารู้ที่หลังว่าเธอฟื้นขึ้นมาอีกทีก็ผ่านไป 1 วีคแล้ว ตำรวจได้มาทำการแจ้งให้ทราบว่านาธานคนขับรถบิ๊กไบค์เสียชีวิตแล้ว ส่วนเซลีน หมอไม่อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล เซลีนจึงขอร้องให้เบนจามินและ ลูก ๆ ไปงานศพของนาธาน และทำการขออโหสิกรรมแทนเธอ

หลังจากที่เซลีนฟื้นขึ้นมาเธอก็ได้สารภาพทุกอย่าง เล่าทุกเรื่องราวที่เธอผ่านมาในระยะเวลาปีกว่าให้กับเบนจามินฟัง

“คุณเบน คิดอะไรอยู่ค่ะ” เซลีนถามด้วยความสงสัย เพราะหลังจากที่เธอเล่าเรื่องจบ เบนจามินก็เงียบไปเลย ทำให้เธอเป็นกังวลอยู่ลึก ๆ

“หม่ามี้รู้ค่ะว่ามันน่าเหลือเชื่อ แต่มันคือเรื่องจริง” เซลีนย้ำอีกครั้ง

“เซลีน มันค่อนข้างน่าตกใจและน่าเหลือเชื่ออย่างที่คุณว่า แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็เชื่อที่คุณเล่ามา ผมในตอนแรกไม่มั่นใจ สับสน ผมรู้สึกว่าคุณมีอะไรคล้ายกับภรรยามาก แต่คุณก็ไม่ใช่เธอ คุณอายุแค่นี้ ผมแก่กว่าคุณ ตั้งเกือบ 20 ปี คุณจะมาสนใจอะไร ผมสู้อีริคยังไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“ผมเริ่มรู้ว่าผมรักคุณ ตอนที่ได้ยินอีริคขอดูแลคุณ ผมโกรธและหงุดหงิด ยิ่งคุณบอกว่ารักผมในคืนที่คุณเมา มันยิ่งทำให้ผมไม่รู้จะจัดการกับเจ้าความรู้สึกนี้ยังไง แต่หลังจากที่คุณโดนรถชน ทุกเหตุผล ทุกความกังวล ทุกความสับสน ผมปัดมันทิ้งไปหมด ผมภาวนาเพียงอย่างเดียว อย่าให้ผมรู้ใจตนเองในวันที่สายไปเลย ในตอนนั้นผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขออย่างเดียว ขอแค่คุณฟื้นกลับมาหาผม แค่นั้นเอง” เบนจามินเล่าความรู้สึกของตนเองให้เซลีนฟัง

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ว่าฉันจะเป็นภรรยาของคุณมาก่อนหรือไม่ ตอนนี้คุณเบนกับฉัน เราก็รักและเข้าใจกันแล้ว คุณเบนไม่ต้องรู้สึกผิดกับภรรยาเลย ฉันเชื่อว่าเธอคงอยากให้คุณมีคนดูแล มีความสุข นั่นคือความรัก ที่แท้จริง คือความไม่เห็นแก่ตัว คือการเห็นคนที่เรารักมีความสุขค่ะ”

“เด็ก ๆ คงดีใจที่ครอบครัวของเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ฉันรักครอบครัวของเรา มีคุณเบน ฉัน แดนนี้ แอนดี้ และอลิส ฉันอยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไปค่ะ” เซลีนจับมือเบนจามินไว้

“ผมก็ชอบให้พวกเราเป็นแบบนั้นเช่นกัน” เบนจามินยิ้มให้กับเซลีน

หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันแล้ว ในตอนกลางวันเบนจามินจะทำงานที่บ้าน ส่วนตอนเย็นเขาจะพาแก๊งลูกหมูมาเยี่ยมเซลีนทุกวัน

เบนจามินโชคดีที่ยังคงได้ทำงานร่วมกันกับบริษัทของอีวี่

*****

ในห้องพักฟื้นของเซลีน

แดนนี่กับแอนดี้กำลังแย่งหุ่นยนต์ตัวใหม่กัน แอนดี้เผลอดึงหุ่นยนต์ตัวใหม่แรงไปหน่อย แขนของหุ่นยนต์ก็ไปเกี่ยวเข้ากับสร้อยคอของแดนนี่ ทำให้สร้อยคอหลุดออกจากคอเด็กชายกระเด็นไปตกที่บนพื้นใกล้เท้า ของเซลีนที่กำลังกลับมาจากการเข้าห้องน้ำ

“โอ๊ะ ขอโทษแดนนี่ เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ” แอนดี้รีบกล่าว ขอโทษเพื่อน

“เกิดอะไรขึ้น” เบนจามินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง หลังจากที่ออกไปซื้อน้ำและขนมมาให้เด็ก ๆ

“ผมแย่งหุ่นยนต์กับแดนนี่ แล้วทำสร้อยแดนนี่หลุดฮะ” แอนดี้บอกกับเบนจามิน

“แดนนี่ลู......”

เบนจามินยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ทำขวดน้ำหล่นลงพื้นเสียงดังปั๊ก เมื่อเขาเห็นเซลีนหยิบสร้อยของแดนนี่เดินกลับไปสวมให้แดนนี่ด้วยตนเอง

“หม่ามี้” แดนนี่เผลอเรียกออกไป

เบนจามินเดินเร็วๆ เข้าไปคว้าเอาเซลีนมากอดไว้แน่นแล้วก็พร่ำบ่น

“หม่ามี้ คุณกลับมาแล้ว เป็นคุณจริงๆ ด้วย เป็นคุณ คุณไม่ได้โกหก คุณพูดความจริง”

ที่เบนจามินพูดแบบนี้ ก็เพราะมีแต่เซลีนคนเดียวที่จับสร้อยของ แดนนี่ได้ ตอนนี้เบนจามินเชื่อจนหมดใจ ว่าเซลีนคนนี้คือภรรยาของเขา ที่กลับมาหาเขาจริง ๆ

“หม่ามี้ก็บอกคุณแล้ว แต่คุณก็ดื้อเอง” เซลีนได้แต่ตบไปที่หลังของเบนจามินเบา ๆ

แก๊งลูกหมูก็เดินเข้ามากอดทั้งสองคนไว้ กลายเป็นว่าห้าคนกอดกันกลมกลางห้อง แล้วทั้งหมดก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข