สายชลหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ภายในสมองพลันคิดเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย ทั้งความรู้สึกเศร้าที่ถาโถมเข้ามาบวกกับความสับสนวุ่นวายใจ ‘หรือเราจะยอมถอดใจเรื่องราวทั้งหมด แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป ตายเหรอ ถ้าเราไม่ตายแบบที่พี่สายฟ้าเอาหลักฐานให้ดูล่ะ ใช่แล้วพี่สายฟ้า…’

สายชลพลันนึกถึงเรื่องราวที่สายฟ้าและพี่ดรีมช่วยกันเตรียมการไว้ก่อนที่เขาจะกลับมายังห้วงเวลานี้ พี่สายฟ้าไล่ช่วงเวลาก่อนเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกับให้สายชลจดจำที่อยู่และเบอร์โทร.ให้ขึ้นใจ ทว่าคนตัวเล็กจดจำได้เพียงชื่อคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองเท่านั้น

เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องบางก่อนจะเสิร์ชหาที่อยู่ของคอนโดมิเนียมที่จำได้ขึ้นใจ เฮฟเพอร์ทิค คอนโดมิเนียม ใช่แล้ว ชื่อนี้ไม่ผิดแน่ คนตัวเล็กพึมพำเบา ๆ ว่าแต่ถ้าไปแล้วจะเข้าห้องอย่างไร แล้วจะโทร.หาพี่สายฟ้าได้อย่างไร เบอร์อะไรก็จำไม่ได้

สายชลพ่นลมออกทางปากถอนหายใจยาว “เอาน่ะ ไม่เป็นไร อย่างน้อยรู้ชื่อจริง นามสกุล เลขที่ห้อง ก็น่าจะเพียงพอแล้วมั้ง”

ไม่นานนักป้านิดเดินตรงเข้ามาหาคุณหนูของเธอด้วยแววตาเป็นห่วง ป้านิดเป็นแม่บ้านที่เลี้ยงดูฟูมฟักสายชลมาตั้งแต่เขาจำความได้ แม้ความทรงจำในวัยเด็กของเขาจะเลือนราง แต่ทุกภาพจำมีป้านิดที่สายชลรักเคารพไม่ต่างจากญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

“คุณหนูของป้าเป็นยังไงบ้างคะ”

“ป้าครับ นี่มันอะไรกันครับ ชลมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงกัน”

“ก็มีคนเจอคุณหนู นอนฟุบอยู่ที่ริมฟุตพาทตรงหัวมุมถนนสิคะ เนี่ยคุณหนูหลับไปตั้ง 2 วันเต็ม ๆ เลยนะคะ คุณหมอก็บอกว่าไม่เป็นอะไร แต่พวกเราก็ร้อนใจ ไม่เป็นอะไรทำไมถึงยังไม่ฟื้นสักที” ป้านิดพูดเสียงอบอุ่นเจือความกังวลอยู่ไม่น้อย

“ชลไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ นะครับป้านิด คิดถึงป้านิดจังเลยครับ” สายชลพูดด้วยน้ำใส ก่อนจะดึงหญิงวัยกลางคนร่างท้วมเข้ามาสวมกอด ป้านิดลูบเรือนผมของคนเด็กกว่าอย่างทะนุถนอม

“แล้วคุณแม่ไปไหนล่ะครับ”

“คุณแม่ของคุณหนูกำลังไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายค่ะ เดี๋ยวพบคุณหมออีกครั้งแล้วสาย ๆ ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

สายชลได้แค่ยิ้มแทนคำตอบ ก่อนจะหันไปถามหาขนมผลไม้ที่ชอบหยิบเอาเข้าปากพลางคิดจินตนาการถึงพี่ชายฝาแฝดที่แสนใจดีของตน

๐๐๐

สายชลปลีกตัวออกมาเดินริมทะเลสูดอากาศสดชื่น มองบรรยากาศที่คุ้นเคย เมื่อกี้เขายังบ่นกับพี่ดรีมอยู่เลยว่าอยากมาทะเล เฮ้อ นี่ไงได้มาสมใจแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ดรีมจะเป็นอย่างไรบ้าง ยังไม่ทันบอกลาพี่สายฟ้าเลย ซันก็คงเป็นห่วงแย่แล้ว แล้วไหนจะเรื่องพี่ไทม์ที่ยังค้างคาใจอยู่ คนตัวเล็กทิ้งตัวลงที่ชายหาดก่อนจะเลื่อนดูที่อยู่ของสายฟ้า เขาจินตนาการไปต่าง ๆ นานา ว่าพี่สายฟ้าตอนนี้จะใจดีเหมือนที่เคยเจอไหม และพี่ฟ้าจะเชื่อเรื่องราวทั้งหมดที่เล่าหรือเปล่า แต่สายชลยังคงมีความเชื่อมั่นอย่างเต็มหัวใจว่าพี่ชายคนเดียวของเขาจะต้องเอ็นดูเหมือนอย่างที่ผ่านมาอย่างแน่นอน

ลมทะเลโชยเอื่อยคลื่นทะเลสาดกระเซ็นเข้าฝั่ง กลิ่นอายทะเลที่แสนคุ้นเคย สายลมและแสงแดดที่อบอุ่น แต่ทำไมในหัวใจรู้สึกแตกสลาย สายชลอดคิดถึงช่วงเวลาที่พบกับพี่ไทม์ที่นี่ครั้งแรกไม่ได้ แม้จะเป็นห้วงเวลาที่แตกต่างกันแต่ตัวเขายังคงเป็นคนเดิม คนที่หวั่นไหวทุกครั้งที่เจอกับเจ้าชายของตัวเอง

สายชลยังคงจำกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของพี่ไทม์ได้ดี สีหน้าที่อบอวลไปด้วยความรัก รอยยิ้มแสนอบอุ่นที่ทำให้เขาแทบจะหลอมละลาย ทุก ๆ สัมผัสของพี่ไทม์ราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเพียงไม่นาน แม้พี่ไทม์จะบอกข้อมูลส่วนตัวที่อยู่เบอร์โทร.รวมถึงสถานที่ที่อีกฝ่ายชอบไปในห้วงเวลานี้ ขณะที่สายชลเองก็จดจำได้ขึ้นใจไม่ใช่เพราะมีความจำดีหรอกนะ แต่เขาใช้หัวใจบันทึกทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่ไทม์ต่างหาก แต่นั่นมันจะมีประโยชน์อะไรกัน ในเมื่ออีกคนจำเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ไม่สิ พวกเขาไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ ความจริงที่แสนจะบีบหัวใจข้อนี้ ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหน่วงหัวใจอย่างบอกไม่ถูก…

“คุณแม่ครับ ชลจะไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ”

“อย่าเพิ่งไปเลยลูก ไปแล้วอยู่กับใคร ชลยังไม่เคยไปคนเดียวเลยนะลูก”

“เอาน่า เดี๋ยวตอนเรียนมหา’ลัยผมก็ต้องย้ายไปอยู่ที่โน่นอยู่แล้ว ถือว่าผมไปดูที่ทางไว้ก่อนแล้วกันนะครับ”

“แต่…” คุณแม่ขมวดคิ้วยุ่ง เธอรู้สึกผิดช่วงเวลาที่ผ่านมามัวแต่ทำงานต่างจังหวัดบ้าง ต่างประเทศบ้าง จนเผลออีกทีลูกชายคนเล็กของเธอก็โตจนจะเข้ามหาวิทยาลัย มิหนำซ้ำยังต้องไปพักอยู่หออีก คนเป็นแม่อดที่จะใจหายไม่ได้ ครั้นอยากกลับมาดูแลลูกแต่ลูกชายก็จะหนีไปเที่ยวเล่นที่กรุงเทพฯ

“งั้นแม่ไปส่งแล้วกัน”

“คุณแม่ ชลโตแล้วนะครับ น่านะ ให้ชลได้ลองใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง ชลสัญญาจะคอลหาทุกวันเลย ชลไปแค่ 3-4 วันเองนะครับ น่านะ”

“งั้นถึงห้องเพื่อนแล้วต้องวิดีโอคอลหาแม่นะ ก็ดีเหมือนกัน ปีนี้ชลก็อายุ 19 แล้วใช่ไหม เผลอแป๊บเดียวโตเป็นหนุ่มน้อยแล้ว”

“หนุ่มเฉย ๆ ได้ไหมครับแม่ ไม่เอาหนุ่มน้อยได้ไหม”

“ยังไงสายชลก็เป็นเด็กตัวน้อย ๆ ในสายตาแม่เสมอจ้ะ”

สายชลส่งรอยยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ก่อนจะไปเตรียมจัดเก็บข้าวของที่จำเป็น พรุ่งนี้แล้วสินะ เขาจะได้เจอแฝดพี่ของตัวเองแล้ว ไม่รู้ว่าพี่สายฟ้าในห้วงเวลานี้จะดีใจที่ได้พบกับน้องเหมือนตอนนั้นไหม ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูโผงผาง แต่กับเขาแล้ว พี่ฟ้ามักจะอ่อนโยนและตามใจแฝดน้องมากที่สุด เพียงแค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นจนอยากให้ถึงพรุ่งนี้ไว ๆ แล้ว