ส่งให้สายชลเดินออกจากตัวอาคารบริษัทราวกับร่างไร้วิญญาณ ภาพของผู้ชายคนนั้นที่กอดแขนพี่ไทม์ยังคงตราตรึงอยู่ในทุกโสตประสาทของเขา ความเจ็บร้าวและความปวดหน่วงแผ่ซ่านเข้ามาทุกอณูของความรู้สึก

ซันพาสายชลนั่งรอที่ร้านกาแฟตรงข้ามบริษัท จัดแจงสั่งน้ำโกโก้ปั่นขม ๆ แต่หวานน้อย พร้อมกับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กให้กับคนตัวเล็ก เขารู้ว่าในตอนนี้สายชลคงไม่อยากจะกินอะไร แต่ก็อยากดูแลสายชลเช่นเดิมที่เคยปฏิบัติมาตลอด เขารู้อยู่เต็มหัวใจว่าอีกฝ่ายไม่เคยคิดกับตนนอกเหนือจากคำว่า ‘เพื่อน’ แต่ใจของซันมันตกเป็นของสายชลตั้งแต่วันที่เดินชนกันตอนนั้นแล้ว ชายหนุ่มรู้และเข้าใจสถานะระหว่างเขาทุกอย่าง แต่ตอนนี้ เวลานี้ ซันก็ยังมีความหวังแม้เพียงเล็กน้อยที่จะได้เป็นคนที่สายชลเลือก เป็นคนที่สายชลพักพิงหัวใจยามอ่อนล้า ถึงแม้จะเป็นความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริง แต่ความรู้สึกของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากต้นไม้ในหน้าแล้งที่ได้รับหยาดน้ำค้างหยดแรก แค่เพียงได้อยู่ข้าง ๆ และคอยรับฟังสายชล นั่นก็ทำให้เขามีความสุขแล้ว เฟรนด์โซนมันก็ได้เท่านี้สินะ ซันพึมพำอยู่ในใจ

“ชล นั่งเล่นรอในร้านไปก่อนนะ เราสั่งน้ำกับขนมที่ชอบมาให้แล้ว”

สายชลยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา แต่ซันรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่หยั่งลึกลงภายในหัวใจของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี เพราะเขาก็รู้สึกหน่วงหัวใจทุกครั้งที่สายชลอยู่กับพี่ไทม์

“เดี๋ยวเราขึ้นไปลาพี่เชนก่อน แล้วจะแวะหยิบกระเป๋าของชลลงมาให้นะ ชลอยากได้อะไรพิเศษไหม”

สายชลส่ายหน้าแทนคำตอบ

“งั้นโอเค อย่าคิดมากนะชล ขนมอร่อยมากเลยนะ กินเยอะ ๆ ล่ะ เดี๋ยวเรารีบมาไม่เกิน 20 นาทีแน่นอน” ซันพูดพร้อมกับลูบกลางกระหม่อมของคนตัวเล็ก สายชลเงยหน้าช้อนตาขึ้นมามอง พร้อมคลี่ยิ้มที่ดูเหมือนกับคนที่กำลังหมดแรง

สายชลหยิบโทรศัพท์เลื่อนหาเบอร์คนที่เขาอยากจะระบายที่สุดในตอนนี้

“พี่ดรีม ยุ่งอยู่ไหมฮะ”

[ว่าไงชล มึงมีอะไร]

“พี่ดรีม…”

[เฮ้ย ไอ้ชลมึงเป็นอะไรทำไมเสียงมึงเป็นแบบนั้น นั่นมึงร้องไห้เหรอ มึงอยู่ที่ไหน เป็นอะไร ใครทำมึง]

“ชลอยู่ร้านกาแฟหน้าบริษัท”

[เดี๋ยวกูโทร.หาให้ไทม์ลงมาอยู่เป็นเพื่อนนะ]

“ไม่นะพี่ อย่านะโทร. พี่ดรีมห้ามบอกพี่ไทม์นะว่าชลอยู่ไหน”

[ทะเลาะกับไทม์เหรอ เออเดี๋ยวกูไปหามึงนะ มึงไม่ต้องห่วงวันนี้สายฟ้าไปคุยงานกับลูกค้าแทนกู มันไม่รู้เรื่องหรอกสบายใจได้]

“ขอบคุณครับพี่ดรีม”

สายชลยังคงนั่งเหม่อ สายตาทอดยาวมองออกไปยังท้องถนนพลางถอนหายใจ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมพี่ไทม์ทำแบบนี้ ไหนว่ารักเขา ไหนว่าจะดูแลกันไปตลอด เขาได้แต่คิดว่าไม่น่ามาเจอกันเลย หัวใจของคนตัวเล็กมันผูกพันไปแล้ว ‘ชลรักพี่ไทม์ไปแล้ว รักตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าพี่ไทม์เป็นคนเดียวกับเจ้าชายของเขาด้วยซ้ำ’ ความรู้สึกที่เจ็บลึกถาโถมจนสายชลแทบไม่อยากทนอยู่ห้วงเวลานี้อีกต่อไปแล้ว

หากกลับไปห้วงเวลาเดิม เขาจะยังอยากรู้จักกับพี่ไทม์ไหม แล้วจะให้เจ้าตัวแยกคนคนนั้นออกจากหัวใจอย่างไร ในเมื่อผู้ชายคนนี้คือเจ้าชาย ความคิดของสายชลในตอนนี้ตีกันจนยุ่งเหยิง ไม่นานนักซันก็เดินกึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาหาคนตัวเล็ก

“โหอะไรกันชล ซันไปตั้งนาน ชลกินน้อยจังเลย เนี้ยเค้กชิ้นละตั้ง 110 บาทนะชล” ซันพูดพร้อมกับทำหน้ายียวน ในขณะที่สายชลยิ้มเจื่อน

“เดี๋ยวเราจ่ายเองก็ได้”

ซันโบกไม้โบกมือ “ไม่ ๆ ซันบอกแล้วว่าจะเลี้ยงก็คือเลี้ยงสิ ชลอย่าคิดมากไปนะ”

“อื้ม ขอบคุณนะซัน ถ้าซันไม่ตามเรามาเราก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”

“ถ้าเป็นชลเราพร้อมดูแลตลอดละ”

“ซัน เมื่อกี้ที่ซันพูดตรงบันไดหนีไฟ”

ซันถือวิสาสะดึงมือบางมากอบกุมหลวม ๆ “ชลไม่ต้องกังวลอะไรเรื่องของซันนะ ซันยอมรับแบบลูกผู้ชายเลยว่าซันรู้สึกแบบที่บอกไปจริง ๆ แต่นั่นมันเป็นปัญหาของซัน ซันรู้ว่าชลคิดกับเรายังไง ชลไม่ต้องเก็บเรื่องของเรามาเป็นกังวลนะ ถ้าเป็นไปได้เราขออยู่เป็นเพื่อนชลตอนที่ชลเหงาหรือไม่มีใคร ไม่รังเกียจที่จะโทร.หาเรา ร้องไห้กับเราในเวลาที่อึดอัดใจก็พอ เราจะไม่ซักไซ้ไม่ถามอะไรที่ทำให้ชลลำบากใจหรอก”

“โหซัน มาเป็นชุดเลยนะ” สายชลยิ้มออกมามือบางลูบท้ายถอยแก้เขิน

“ไม่ได้หรอก ได้โอกาสต้องรีบทำคะแนน”

“นี่ซัน ไหนว่าจะให้เราสบายใจ”

“แหมชล… ซันก็เป็นของซันแบบนี้ ชลอย่าถือสาเราเลยนะ” ซันแสร้งทำตัวเป็นแมวเอาหัวถูไถแขนสายชล

“ชลก็แค่ยกเว้นเราไว้คนหนึ่งไม่ได้หรอ ถึงเราจะพูดมากไปหน่อย”

“ไม่หน่อยมั้งซัน…” สายชลทักแซว

“แหมชลอะ นี่ซันกะจะซึ้งนะเนี่ย”

“อะ อะ ถือว่าเราไม่ได้ขัดละกัน” สายชลยกศอกขึ้นมาขนานกับโต๊ะพร้อมกับใช้อุ้งมือชันคางตัวเอง แล้วชายตามองซันด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย

“ไหนซันอยากจะบอกอะไร”

“แหมชล จ้องซันแบบนี้ หัวใจซันเหลวหมดแล้วนะ โอ๊ยชลอย่าจ้องซันแบบนี้ เราเขินนะ ไม่อยากเป็นเฟรนด์โซนกับชลเลยให้ตายเหอะ”

“เอ้า ซันก็เนอะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” สายชลยังคงเท้าคางมองซันอย่างขบขัน คนตรงหน้ายังคงเป็นคนที่เติมเต็มความสดใสและรอยยิ้มให้เขาได้เสมอ อันที่จริงแล้วเจ้าตัวรู้มาตลอดว่าซันรู้สึกมากเกินกว่าเพื่อนกัน แต่สายชลคิดว่าอีกฝ่ายคงมองออกว่าเขารู้สึกอย่างไร

“ละวันนี้ชลอยากไปไหนไหม”

“ไม่อะ เราให้พี่ดรีมมารับแล้ว”

“โห่ ได้ไงอะชล เนี่ยซันกะลางานไปเที่ยวกับชลเลยนะ”

“ไม่ต้องเลย ซันกลับไปทำงานเลย อีก 2 วันก็จะมีเปิดบูธที่แถวอโศกแล้วไม่ใช่เหรอ งานนี้ซันเป็นคงดิวงานเองด้วยนี่”

“ทำไมชลรู้ล่ะ ชลแอบหลงรักซันใช่ม้า ?” ซันทำหน้าหวาน กะพริบตาปริบ ๆ

“มีใครในบริษัทไม่รู้บ้างซัน เพื่อนชลทั้งเก่งทั้งเทพแบบนี้”

โอ๊ย~ ซันเอามือมาจับที่หน้าอกด้านซ้ายร้องราวกับเจ็บป่วยกะทันหัน

“เป็นอะไรซัน”

“เจ็บ คำว่าเพื่อนพูดเบา ๆ ซันก็เจ็บแล้ว สายชลใจร้ายรู้ว่าเราชอบแต่เน้นแบบนี้ ไม่รู้ละ มาโอ๋เราเลย” ซันทำท่างอแง อ้าแขนให้สายชลมากอดปลอบ ในขณะที่คนตัวเล็กหัวเราะจนไหล่สั่น

ป๊อก~ ดรีมเขกกลางหัวของซันอย่างเต็มแรง

“อะไรมึงไอ้ซัน จะมากอดอะไรน้องกู ชีกอนะมึง”

“พี่ดรีมมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็มาทันเห็นมึงจะกอดน้องกูเนี่ยละ”

“เดี๋ยวผมจะโทร.ฟ้องพี่เชน”

“อะไรวะ ไอ้เชนเกี่ยวอะไร”

“ไม่รู้แหละ”

สายชลรีบห้ามศึก “พอแล้วครับตีกันเป็นเด็กเลย”