บรรยากาศในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศ สายชลถอนหายใจเฮือกใหญ่จนเจ้าของห้องมองหน้าด้วยความสงสัย ขณะที่เด็กหนุ่มพยายามข่มความกลัวปลอบใจตัวเอง

‘ไม่เป็นไรหรอก พี่สายฟ้าถ้าไม่สนิทใจกับใครก็คงจะดุแบบนี้ ยังไงเราต้องให้เวลาพี่ฟ้าสักหน่อย แต่ตอนนี้ผมเองเนี่ยละครับที่จะหมดเวลา นี่ก็เกือบจะ 5 โมงแล้ว ถ้าพี่ไม่ให้ค้างที่นี่ด้วย แล้วคืนนี้ผมจะไปอยู่ที่ไหน’

“นี่มึงกลัวกูขนาดนี้เลยเหรอวะ” สายฟ้าเอ่ยฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจ มุ่ยหน้าอย่างเซ็ง ๆ

“อะ เอ่อ กลัวสิครับ” เด็กหนุ่มตอบอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ หายใจไม่ทั่วท้อง

สายฟ้าเดินมายังโซฟาที่อยู่ข้าง ๆ สายชลก่อนจะหย่อนสะโพกลงด้วยท่าทางผ่อนคลาย เขานั่งจับจ้องเด็กหนุ่มที่หน้าตาเหมือนกับตนเองราวกับกระจกเงาอย่างไม่วางตา

“ไม่อยากจะเชื่อ จะมีคนที่หน้าคล้ายกูขนาดนี้ ไหนมึงมีอะไรอยากจะเล่าไหม ?” สายฟ้านั่งวางมาดกอดอกตั้งใจฟังเด็กหนุ่มที่บุกรุกห้องตัวเอง

“จริง ๆ ผมมีอะไรอยากจะคุยเยอะเลย แต่…”

สายฟ้ายังคงจับจ้องเด็กหนุ่มพร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่อีกฝ่ายเอาแต่เงียบจนเขาต้องเอ่ยปากถามอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัว

“มึงมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิวะ อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ได้ งั้นกูขอถามก่อนแล้วกัน”

“ไหนบอกมาหน่อยซิมึงชื่ออะไร มึงเป็นใคร ทำไมรู้จักกูแล้วรู้จักห้องของกูได้ยังไง ทั้งที่กูเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่ถึง 2 เดือนเลยด้วยซ้ำ”

“ผมชื่อสายชล เป็นน้องฝาแฝดพี่สายฟ้า”

สายฟ้าเค้นเสียงดังจนเด็กหนุ่มสะดุ้งตัวโยน “อะไรกัน กูลูกคนเดียว หรือยังไง ? พ่อกูไปไข่ทิ้งไว้ที่อื่น งี้เหรอ ?”

“พี่สายฟ้าได้ฟังผมพูดหรือเปล่าเนี่ย ผมบอกว่าผมเป็นน้องฝาแฝด” สายชลทำหน้ามู่ทู่พร้อมกับถอนหายใจฟึดฟัด

“เออกูพอดูออกหน้าเหมือนกูฉิบหาย กูกวนตีนมึงไปอย่างนั้นละ หน้ามึงตอนหงุดหงิดก็ดูตลกดีนะ”

“มันตลกยังไงครับพี่สายฟ้า หน้าผมกับหน้าพี่ก็เหมือนกันนะ”

สายฟ้าขยุ้มคอเสื้อเด็กหนุ่มลากไปที่กระจกห้องน้ำ พร้อมกับจ้องตาสายชลในกระจกอย่างเอาเรื่อง

“มึงดูให้ชัด ๆ เราก็แค่คล้ายกันแต่มึงกับกูไม่เหมือนกันสักนิด”

“ดูยังไงก็เหมือน” สายชลแกล้งหยอกพี่ชายฝาแฝด

“กูบอกไม่เหมือนก็คือไม่เหมือนสิ”

“แล้วมึงรู้จักที่นี่ได้ยังไง นอกจากเพื่อนสนิทกู กูก็ไม่เคยบอกใคร”

“เพื่อนสนิทพี่นี่ใช่พี่ดรีมไหม ?”

“เชี่ยไรวะ นี่มึงรู้จักไอ้ดรีมด้วยเหรอ นี่มึงเป็นคนหรือผีกันวะเนี่ย กูชักเริ่มกลัวมึงแล้วนะไอ้ตัวเล็ก”

“ก็บอกตั้งหลายครั้งแล้วว่าเป็นคน พี่สายฟ้าเนี่ยพูดไม่รู้เรื่องเลย” สายชลพูดเสียงกระเง้ากระงอด แลบลิ้นเหลือกตาหยอกเจ้าของห้องที่กำลังอารมณ์เสีย

“มึงอย่ามาลามปาม”

ถึงแม้สายฟ้าจะพยายามตีหน้านิ่งวาดมาดขรึมอย่างที่เคยทำทุกครั้ง แต่สำหรับไอ้เด็กตัวเล็กตรงหน้าเขาตอนนี้ ทำให้เขาแทบจะวางมาดต่อไม่ไหว นอกจากผู้ชายในฝันคนนั้น ก็ไม่มีใครที่จะทำให้เขารู้สึกวูบไหวได้เลย

สายชลเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นออดอ้อน เขารวบรวมความกล้าก่อนจะกอดแขนพี่ชายพลางเอาหัวถูไถที่แขนแกร่ง ซึ่งสายชลจำได้ว่านี่คือไม้ตายเมื่อครั้งอยู่ห้วงเวลาอนาคต สายชลชอบออดอ้อนพี่ชาย ไม่ว่าพี่สายฟ้าจะโมโหหรือหงุดหงิดอะไรมาก็ตาม เขาก็มักจะใจอ่อนกับตนเสมอ

“พี่สายฟ้า อย่าดุผมเลยน้า… เรามาคุยกันดี ๆ เถอะ ผมก็ไม่รู้จะเริ่มเล่าที่ตรงไหน แต่พี่สายฟ้าเชื่อใจผมไหม ผมจะพูดจะบอกทุกอย่างให้พี่ฟังทั้งหมดเลย ผมไม่รู้จักใครที่กรุงเทพฯ เลยนะ พี่ให้ผมพักกับพี่ที่นี่ได้ไหม แล้ว… ตอนนี้ผมก็หิวมาก ๆ แล้วด้วย ว่าแต่ห้องพี่มีอะไรให้กินบ้างนะ” สายชลพูดเสียงอ้อนพลางเขย่าแขนแกร่งไปมาอย่างเด็กน้อยที่ต้องการขอของเล่นที่ถูกใจ

สายฟ้ารู้สึกใจอ่อนอย่างน่าประหลาดทั้งที่ปกติเขาเป็นคนหวงแหนความเป็นส่วนตัว และไม่ชอบให้คนที่ไม่สนิทถึงเนื้อถึงตัว แต่กับไอ้เด็กคนนี้ สายฟ้ารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ยากจะเอ่ยเป็นคำพูด “งั้นก็ได้ ตามกูมานี่ มึงพักห้องรับแขกแล้วกัน ปกติห้องนี้เพื่อนกูชอบมานอน ปล่อยแขนกูได้แล้ว” สายฟ้าเสียงอ่อนก่อนจะสะบัดแขนออกเบา ๆ

“ทำไมพี่ฟ้า พี่เขินน้องเหรอ เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอกน้า คนกันเอง” สายชลพูดพลางหัวเราะชอบใจในท่าทีที่สายฟ้าอ่อนโยนกับตน

สายฟ้าเขกศีรษะเด็กน้อยจนเจ้าตัวลูบหัวป้อย ๆ “เจ็บนะพี่สายฟ้า”

“มึงชักจะเอาใหญ่ละ เห็นกูทำใจดีด้วยหน่อยลามปามเลยนะมึง เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ”

“ใช่ ๆ เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะมากจริง ๆ แหละ แต่น้องขอกินก่อนได้ไหม เหนื่อยด้วยหิวด้วย”

“เออ เดี๋ยวสั่งแกร๊บให้แดก อยากกินไร ?”

“โห คิดว่าพี่สายฟ้าจะทำให้น้องกิน”

“น้อย ๆ หน่อยมึง ได้คืบจะเอาศอก ไอ้สัตว์นี่”

“พี่สายฟ้าพูดไม่เพราะ”

“กูก็เป็นของกูแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”

กริ๊งงงงง ก่อง เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น สายฟ้าก้าวขาฉับเดินไปที่หน้าประตู

“ว่าไงมึง ทำไมวันนี้มาเปิดช้าจังเลยวะ กูซื้อสปาเก็ตตี้ขี้เมากุ้งมาฝาก มาแดกกัน”

คนมาใหม่ก้าวขาฉับ ๆ อย่างเคยชินกับพื้นที่ภายในห้องนี้ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าเด็กน้อยที่กำลังนั่งกินขนมปังทูน่าเคี้ยวแก้มป่องอย่างอารมณ์ดี

พลั่ก…

ถุงใส่กล่องสปาเก็ตตี้ตกพื้นพร้อมกับอาการราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง

“นี่พี่ดรีมนี่ พี่ดรีมจริง ๆ ด้วย” สายชลตะโกนเสียงดังพร้อมกับโผตัวเข้ากอดร่างที่แทบจะไร้วิญญาณ

ดรีมตะโกนด้วยเสียงที่หวาดกลัวสุดขีด “นี่มันเหี้ยอะไรกันวะ ทำไมมีสายฟ้า 2 คน”