สายชลหันเงยหน้าสบตากับคนมาใหม่ ก่อนจะฉีกยิ้มหวานแล้วกินขนมปังทูน่าต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนใจ

ดรีมยืนมองเด็กน้อยสลับไปมากับสายฟ้า “มะ มึง นี่มันอะไรกันวะ คนไหนสายฟ้าเพื่อนกู”

“ไอ้สัตว์ดรีม มึงแยกไม่ออกเลยเหรอ คนไหนเพื่อนมึง”

ดรีมค่อย ๆ ลากเก้าอี้โต๊ะกินข้าว เดินมานั่งตรงข้ามสายชล ขณะที่สายตายังมองฝาแฝดสองคนสลับกันไปมา

“เกิดอะไรขึ้นมึง นี่ใคร”

“มึงไม่ถามมันเองอะ”

“เอ่อ…” ดรีมแอบสบตาสายชลที่กำลังเช็ดปาก ดื่มน้ำส้มจนหมดเกลี้ยงขวด

“พี่ดรีม ผมสายชลครับ เป็นน้องพี่สายฟ้า”

“เฮ้ย มึงไม่ใช่น้องกู แค่กูยอมให้พักด้วยไม่ได้หมายความว่ากูจะรับมึงเป็นน้อง”

“ผมรู้อยู่แล้วละว่าพี่จะไม่ยอมเชื่อ”

“เดี๋ยว… พวกมึง กูยังอยู่ตรงนี้สนใจกูก่อน”

“พี่ดรีมไม่ชอบกินกุ้งไม่ใช่เหรอ ทำไมซื้อสปาเกตตีกุ้ง” สายชลพูดพลางเหลือบตาไปที่กล่องอาหาร

“เออ กูกินได้” ดรีมตอบเสียงห้วน

“อ้าว สรุปมึงไม่ชอบกุ้งเหรอไอ้ดรีม” สายฟ้าพูดพร้อมขมวดคิ้ว

“จริง ๆ กูก็กินได้หมดแหละ แต่เห็นมึงชอบไง แล้วกูก็สั่งทีเดียวจะได้ไม่ต้องรอนาน มึงอะคิดมากจะแดกไม่แดก ?” ดรีมพูดพร้อมหยิบกล่องอาหารเตรียมเทใส่จาน

“เออ ว่าแต่มึงไอ้ตัวเล็ก ชื่อไรนะ ?”

“สายชลครับ” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร

“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่ากูไม่ชอบกินกุ้ง”

“จริง ๆ ผมรู้มากกว่านั้นอีกนะ”

“กูไม่รู้จักมึงนะ มึงจะมารู้เรื่องกูได้ยังไง ไหนบอกมาซิ มึงรู้อะไรเกี่ยวกับกูบ้าง ?”

“จริง ๆ ผมอะสนิทกับพี่ดรีมมากกว่าพี่สายฟ้าอีกนะ แต่ยังไงพี่สายฟ้าก็เป็นที่หนึ่งในใจผมแหละ”

“มึงไม่ต้องมายอกูเลย ก็บอกแล้วว่าแค่ให้พักด้วยได้ไอ้นี่” สายฟ้าเผลออมยิ้มอย่างเสียอาการ ถึงสายฟ้าจะสงสัยในตัวเด็กหนุ่มที่ชื่อสายชลอยู่ไม่น้อย แต่การที่สายชลเข้ามาอยู่ด้วยถึงแม้จะไม่ถึงชั่วโมง แต่เด็กคนนี้ก็ทำให้เขาแปลกใจได้ตลอด โดยเฉพาะการที่ทำให้คนขรึมอย่างเขาเสียอาการ

“อ้าว ยังไง ๆ วันนี้กูจะได้รู้เรื่องไหมนี่” ดรีมถาม

“พี่ดรีมเป็นคนใจดี ใส่ใจเพื่อน ชอบแต่งตัวตามแฟชั่น แต่พี่ดรีมก็เป็นคนเผด็จการนิด ๆ อะไรที่ทำเงินได้ที่ดรีมจะไม่สนใจหรอกว่ายังไง พี่เป็นคนที่เหมือนจะกินง่ายอยู่ง่าย แต่จริง ๆ พี่ดรีมอะกินยากอยู่ยากที่สุดเลย อย่างเมนูโปรดกะเพราไก่ไข่ดาว พี่ดรีมชอบกินไก่เนื้ออกไม่เอาหนัง ใส่แค่กะเพราไม่เอาผักอื่น ผัดแบบไม่ใส่น้ำมันหรือถ้าจะใส่น้ำมัน ต้องเป็นพวกน้ำมันมะพร้าว ส่วนไข่ดาวนะ โอ๊ย… มีปัญหากับร้านตลอดถ้าไม่ใช่ร้านประจำ ไข่ดาวแบบกรอบ ๆ ด้านล่าง ข้างบนไข่แดงกึ่งสุก…” ​

[ถ้าดรีมเจอแบบนี้ มื้อนั้นจะหงุดหงิดมาก ไม่ชอบบบบบบบบ]

“พอละ ไอ้น้องสายชล” ดรีมฟังพร้อมกับทำหน้ายิ้มแห้ง ๆ หันไปมองสายฟ้า

“กูไม่รู้ แต่มึงเรื่องเยอะจริง ๆ นะดรีม เรื่องมากสัตว์ ไม่น่าล่ะมึงถึงไม่ค่อยให้กูไปซื้อข้าวให้ที่แท้เรื่องมาก” สายฟ้าแซวเพื่อน

“พี่สายฟ้าอะก็พอกันเลย พี่อะเหมือนจะเป็นคนเรียบร้อยหวงห้องนะ แต่จริง ๆ แล้ว วันไหนถ้าพี่ฟ้าเบื่อ ๆ หรือหงุดหงิดอะไรมา พี่ฟ้าชอบทำห้องให้รก ๆ แอบเอาตุ๊กตาหลาย ๆ ตัวมาตั้งเรียงกันที่โซฟา แล้วเอาตัวเองไปแทรกตรงกลาง เปิด…”

“ไอ้สัตว์ชล พอแล้ว มึงรู้ได้ไง !?”

“อ้าว หนูน้อยสายฟ้าเหรอมึง ฮ่าาา” ดรีมแซว

“ไอ้ห่าดรีมเงียบปากไป” สายฟ้าทำหน้าเข้มดุเพื่อนซี้

“ว่าแต่ตุ๊กตามึงอยู่ที่ไหนเหรอ กูขอดูหน้าเพื่อน ๆ มึงหน่อยสิ ไหนอยู่ไหนน้า…” ดรีมหยอกสายฟ้าพลางหันซ้ายขวาไปรอบ ๆ ห้อง

“พี่ดรีมลองดูลิ้นชักที่วางทีวี ไม่ก็ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าน่าจะมี” สายชลพูดพลางรื้อถุงขนมที่ดรีมแบ่งให้พลางเคี้ยวช็อคโกแลตตุ้ย ๆ

“ไอ้สัตว์ดรีม หยุดนะ ห้องกูมึงอย่ามารื้ออะไรมั่ว ๆ นะโว้ย” สายฟ้ารีบก้าวขาฉับกระชากดรีมที่กำลังพยายามรื้อลิ้นชักตู้วางทีวีในห้องรับแขก

“นี่ไงน้อง ๆ ตุ๊กตาของไอ้ฟ้าอยู่ตรงนี้แบบที่สายชลบอกจริง ๆ ด้วย” ดรีมหยิบตุ๊กตาควายตัวเล็กขึ้นมากอด พลางหัวเราะเยาะเพื่อนซี้

“มึงเอามานี่เลยตัวนี้กูหวง” สายฟ้าดึงตุ๊กตาตัวโปรดกลับไปพร้อมกับจับยัดเข้าไปยังลิ้นชักตู้ที่เดิม ก่อนจะหันกลับมาทำตาขวางใส่เด็กหนุ่มที่ยืนยิ้ม

“เห็นไหมล่ะ น้องบอกแล้วว่าพอ ๆ กันนั่นละ”

สายฟ้าสบตากับดรีมพร้อมส่งซิกพยักหน้า จู่ ๆ ทั้งคู่ก็รวบตัวคนตัวเล็กขึ้นแล้วหิ้วแขนลากไปที่โซฟาหน้าโทรทัศน์

“โอ๊ย เจ็บนะพี่ บอกดี ๆ ก็ได้ ทำไมต้องลากกันแบบนี้ด้วย”

“ทำไมมึงรู้ความลับพวกกู” สายฟ้าพูดด้วยเสียงขุ่นเคือง

“ใช่ ๆ กูจำได้ว่าไม่เคยเจอกับมึงมาก่อนแน่นอน แม้ว่ามึงจะหน้าคล้ายไอ้ฟ้าก็เถอะ”

“พี่ ๆ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ”

“ไม่ยงไม่เย็นแล้ว มึงเป็นใคร ทำไมมารู้เรื่องพวกกูได้ ทั้งที่กูมั่นใจว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อนแน่นอน” ดรีมพูดพร้อมกับจ้องหน้าเด็กหนุ่มอย่างหวาดระแวง ขณะที่สายชลปล่อยตัวผ่อนคลายจากใบหน้าที่มีรอยยิ้มสดใส กลับกลายเป็นใบหน้าจริงจังจนพี่ทั้งสองคนรับรู้ได้ถึงความจริงจังของสายชล

“เรื่องที่ผมจะเล่าต่อจากนี้ ผมรู้ว่ามันค่อนข้างจะทำใจเชื่อยากมาก ๆ แต่ขอให้พี่สายฟ้ากับพี่ดรีมเชื่อใจผมนะ น้องของพี่คนนี้ไม่ได้โกหกแน่นอน” สายชลสบตาพี่ชายราวกับจะตอกย้ำความจริงใจของตนว่าเรื่องทั้งหมดต่อจากนี้ที่เขาจะเล่าเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและสร้างความลำบากใจให้แก่เขาอย่างมาก