[สายชล]

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าสาดส่องเข้ามายังคอนโดมิเนียมหรูชั้นที่สามสิบสอง สายชลค่อย ๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งด้วยความงัวเงีย เขาเผลอใช้หลังมือขึ้นมาขยี้เพื่อปรับภาพตรงหน้าอย่างเคยชิน แต่สายตาที่กำลังจ้องมองเด็กหนุ่มราวกับจะกลืนกินนั้น ทำให้คนที่เพิ่งตื่นทำตัวไม่ถูก แม้ภายในห้องอุณหภูมิจะไม่สูงมากจนเขารู้สึกเย็นสบายผิวกาย แต่อุณหภูมิบนใบหน้าสายชลกลับเพิ่มสูงขึ้นจนแก้มใสร้อนผ่าว

‘นี่ผมกำลังอยู่ในอ้อมกอดของพี่ไทม์ ไม่รู้ว่าเขาตื่นนานแค่ไหนแล้ว แต่เขาก็ยังคงมองผมด้วยสายตาที่เหมือนจะกินผมเข้าไปทั้งตัว ผมอดที่จะหวนคิดถึงค่ำคืนที่สุดเร่าร้อนเมื่อคืนไม่ได้ มันทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบวาบตามสัญชาตญาณหนุ่มเต็มตัวที่เพิ่งเคยได้ปลดปล่อย… ครั้งแรก ในที่สุดตอนนี้เราก็เป็นของกันและกันแล้วสินะ’

สายชลสบตาคนตรงหน้าอย่างเขินอายก่อนจะหลุบตามองริมฝีปากบวมเจ่อเล็กน้อยของเขา พร้อมร่องรอยเล็บจิกรวมถึงรอยจ้ำจาง ๆ บนไหล่แกร่งยิ่งตอกย้ำความใจแตกของหนุ่มน้อย…

‘แล้วแบบนี้ผมจะสู้หน้าพี่ไทม์ได้ยังไงล่ะ หนีดีกว่า ใช่แล้ว…’ สายชลลุกพรวดขึ้นนั่งอย่างเร็ว แต่ความเจ็บปวดระบมช่วงล่างแล่นปราดเล่นงานเด็กหนุ่มเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย…”

“น้องชลเป็นอะไรครับ แล้วจะรีบลุกไปไหน ? นอนพักก่อนสิครับ”

สายชลกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บแล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนอนกลับไปยังที่เดิม เขาดึงผ้านวมผืนใหญ่คลุมร่างจนมิด เหลือเพียงดวงตากลมโตโผล่พ้นออกมาเท่านั้น ไทม์คลี่ยิ้มอย่างเอ็นดูพลางประคองน้องให้หนุนบนอกแกร่งของเขา แม้สายชลอยากจะขัดขืนมากเพียงใด แต่การนอนนิ่ง ๆ น่าจะดีที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้

เมื่อคืนไทม์บอกกับสายชลว่าจะพิสูจน์ว่ารักเขามากแค่ไหน ถึงสายชลจะตอบรับรักแล้วแต่คนแก่กว่าก็ยังไม่คิดที่จะหยุดกอบโกยความหวานจากคนตัวเล็ก รักน้องซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเกือบรุ่งเช้าถึงยอมปล่อยให้สายชลได้หลับอย่างเต็มตาเสียที…

เด็กหนุ่มรวบรวมความกล้าพลางสบตาไทม์ที่กำลังโอบกอดเขาอยู่

“น้องขอถามอะไรหน่อยสิครับ ?” สายชลเอ่ยถามด้วยแววตาสงสัย พลางลูบลอนกล้ามของไทม์แก้เขินอาย แต่นั่นยิ่งกลับทำให้เด็กหนุ่มพบว่า ยิ่งเขาลูบส่วนที่หลับสนิทของไทม์ก็ยิ่งค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาทักทายเขา สายชลอดคิดไม่ได้ว่า ไอ้ส่วนนี้ของไทม์มันไม่มีความเหน็ดเหนื่อยบ้างเลยหรือ ? ทั้งที่เมื่อคืนมันได้ถูกใช้งานไปอย่างบ้าคลั่งแต่ตอนเช้ากลับผงกหัวทักทายเขาได้อีก ร้ายนักนะ เจ้าไทม์น้อย !

“ถามเยอะ ๆ ก็ได้ พี่มีเวลาให้หนู… ทั้งวัน… ทั้งคืน” ไทม์ลากเสียงตอบพร้อมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พลางกระตุกยิ้มอย่างหยอกเย้า ชายหนุ่มถือวิสาสะดึงมือข้างหนึ่งของสายชลไปสัมผัสส่วนที่เริ่มแข็งขืนที่กำลังฟูเต็มมืออย่างเนิบนาบ

“พี่ไทม์อย่ามองน้องด้วยสายตาแบบนี้สิ ไม่เอานะ… พี่ไทม์ทะลึ่ง” สายชลใบหน้าแดงจัดด้วยความอาย แม้เขาจะเป็นของไทม์ไปแล้วโดยสมบูรณ์ แต่จะให้มาจับ ๆ รูด ๆ ตอนเห็นหน้ากันชัดเจนแบบนี้ใครมันจะกล้ากันล่ะ !

“สายตาแบบนี้มันทำไมกันหรือครับ”

คนแก่กว่าไม่สนใจคำทัดทานของเด็กหนุ่ม หนำซ้ำยังดุนลิ้นที่กระพุ้งแก้มอย่างยียวน สายชลมองท่าทางแบบนี้แล้วรู้สึกคุ้นเคย เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหนกันนะ

“พี่ไทม์เจ้าเล่ห์”

ทันทีที่ไทม์ยกยิ้มมุมปากข้างหนึ่งก็ทำให้สายชลนึกออก ‘ท่าทางแบบนี้เหมือนพี่ไทม์คนที่อยู่ในห้วงเวลาของผม คนที่ยียวนกวนประสาทและมั่นหน้าคนนั้นนั่นเอง ว่าแต่ความมั่นหน้าของพี่ไทม์ไปลดลงตอนไหนกันนะ’ สายชลมองหน้าหล่อขาวของไทม์ก็ได้แต่สงสัย…

“พี่ไม่ได้เจ้าเล่ห์นะครับ แต่พี่เป็นคนที่รักหนูจนไม่อยากจะปล่อยให้หนูต้องเป็นของใคร” ไทม์เอ่ยด้วยเสียงเรียบจริงจัง

“ครับ น้องก็อยู่กับพี่ไทม์ตรงนี้แล้วไง” สายชลกระชับกอดแล้วจูบเบา ๆ ที่ข้างแก้ม

“แล้วน้องชลจะถามอะไรพี่หรือครับ ?”

“นั่นสิ น้องเกือบลืมไปเลย…” สายชลกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เหงื่อกาฬเริ่มผุดพรายที่ไรผมอย่างคนวิตกกังวล

สายชลหลุบตาไปทางหน้าต่างแล้วพูดโพล่งออกมา

“เรื่องระหว่างเราคืนนั้น… ที่หัวหิน เอ่อ… จริง ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ”

แม้ว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับสายชลที่ต้องเอ่ยถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมานานแล้วออกไป แต่การที่เขาตัดสินใจถามทำให้สิ่งที่ค้างคาใจเด็กหนุ่มมาตลอดได้ถูกเฉลย

“คืนนั้นน่ะเหรอ” ไทม์ทำท่านึกก่อนจะตีเนียนดึงเด็กหนุ่มเข้ามาคลอเคลียที่แก้มนุ่ม

“ยังไงครับ… ทำไมพี่ไทม์มองน้องแบบนี้ล่ะ”

ความอับอายเริ่มเล่นงานคนถามเข้าอย่างจังจนแก้มนุ่มนิ่มค่อย ๆ ขึ้นซับสีเลือดระเรื่อ แต่สายชลไม่อยากนั่งคิดเอาเองอีกต่อไป แม้เขาจะพอจำเรื่องคืนนั้นได้อย่างเลือนราง แต่การถามไทม์ออกไปน่าจะทำให้ความสงสัยของสายชลได้กระจ่างที่สุด

“คืนนั้นหนูเมาเหล้าปั่นไง แล้วหนูก็เถียงพี่ด้วยนะว่า แก้วนี้ไม่ใช่เหล้าปั่น นี่มันคือน้ำปั่น !!!”

“เอ่อ… แล้วยังไงต่อครับ” สายชลอับอายกับคำพูดบ้าบอของตัวเอง

“พี่ก็ไปส่งน้องชลที่ห้องพักไงครับ”

“เท่านั้นหรือครับ ?” สายชลขมวดคิ้วแน่น เพราะเด็กหนุ่มรู้แจ้งแก่ใจดีว่า เรื่องระหว่างพวกเขาคืนนั้นมันมีอะไรมากกว่าแค่ส่งที่ห้อง ทั้งจูบแรกที่สายชลมอบให้กับเขา อีกทั้งเช้ามืดสายชลยังตื่นมาในอ้อมกอดของไทม์โดยไม่มีเสื้อผ้าปิดคลุมร่างสักชิ้น

คนแก่กว่าดึงเด็กน้อยเข้ามารับจุมพิตอ่อนโยน แล้วหอมแก้มสายชลจนเสียงดังฟอด

“หนูกังวลเรื่องอะไรล่ะครับ ?”

สายชลขบกรามแน่นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอดรวบรวมความกล้า “คืนนั้นเรามีอะไรกันแล้วใช่ไหมครับ ?”

ไทม์ประคองหน้าสายชลพลางสบตา “เรื่องคืนนั้น…”

สายชลจ้องตาไทม์ราวกับพยายามคาดคั้นหาคำตอบด้วยหัวใจสั่นระรัว นอกจากความรักเอ่อล้นใจของสายชลที่มีต่อเขาแล้ว อีกเหตุผลหนึ่งที่เด็กหนุ่มยอมปล่อยใจให้ความปรารถนาครอบงำจนเกิดเรื่องวาบหวิวอย่างเมื่อคืน เพราะสายชลคิดมาตลอดว่าเราสองคนเคยมีความสัมพันธ์กันแล้วเมื่อครั้งนั้น

‘ผมอาจจะตกเป็นของพี่ไทม์ตั้งแต่งานถ่ายแบบครั้งนั้นที่หัวหินแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้วผมควรจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติใช่ไหมล่ะ ? ผมไม่ควรปล่อยให้พี่ไทม์รอผมมานานขนาดนี้ด้วยซ้ำ !’

“เรื่องคืนนั้น… หนูเป็นคนเริ่มก่อนนะ” ไทม์แสยะยิ้มแกล้งคนเด็กกว่า

“ผมเป็นของพี่ตั้งแต่คืนนั้นแล้วใช่ไหมครับ” สายชลเอ่ยเสียงอ่อน ขณะที่ไทม์มองเด็กน้อยในอ้อมกอดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลางลูบเรือนผมนุ่มชื้นเหงื่ออย่างนึกเอ็นดู

“เรื่องคืนนั้นเรามีความสุขกันก็จริง… แต่หนูนั่นละ ที่เป็นคนหนีพี่หลับก่อน พี่เห็นหนูนอนหลับสบายใครจะกล้าปลุกมาทำเรื่องทะลึ่งกันล่ะครับ” ไทม์พูดหน้าเจื่อนพร้อมกับขำหึในลำคอ เขาลูบผมนุ่มของสายชลพลางคิด ‘หากเรื่องนี้ไอ้ราเชนทร์เพื่อนรักของเขารู้เข้า มีหวังต้องล้อว่าไอ้ไทม์คนนี้เป็นคนคลั่งรักจนไร้น้ำยาแน่เลย แต่เรื่องนี้คงมีเพียงแค่เขาและน้องชลเท่านั้นที่รู้ความจริง’

กระนั้นไม่ว่าเรื่องราวครั้งนั้นจะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เพราะในตอนนี้สายชลเป็นของเขาจริง ๆ เสียที ตราบใดที่น้องยังอยู่กับไทม์ที่นี่… ตอนนี้ ชายหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีทางปล่อยให้น้องเข้าใจเขาผิดอีก

หากรัตติกาลไม่เคยต้องรอคอยใครสักคนด้วยใจแน่แน่วเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางได้เรียนรู้เลยว่า เวลาทุกวินาทีที่ได้อยู่ด้วยกันสำคัญเช่นไร…

ชายหนุ่มพลิกตัวขึ้นทาบทับเด็กน้อยที่เมื่อได้ฟังคำตอบแล้วเงียบราวกับคิดบางอย่างอยู่ ไทม์กระตุกยิ้มร้ายก่อนจะใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียสายชลด้วยความพิศวาส ทว่าเด็กหนุ่มกลับมีสายตาเหม่อลอยคว้างราวกับตกอยู่ในห้วงความคิด หัวคิ้วขมวดแน่นจนไทม์อดสงสัยไม่ได้

“น้องชลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ?”

“ที่พี่ไทม์บอกผมว่า ผมหนีหลับก่อนนั้นน่ะ เรื่องจริงหรือครับ”

“ครับ แต่คืนนั้นถึงเราจะไม่ลึกซึ้งแต่หนูก็ฟินใช่ไหม ?” คนแก่กว่าหรี่ตามองสายชลอย่างเจ้าเล่ห์

“พะ… พี่ไทม์ คืนนั้นเราไม่ได้มีอะไรกันเหรอ… น้องเผลอคิดไปว่าเรา…”

“อย่าบอกนะว่า ที่หนูชลยอมพี่อย่างเมื่อคืน ก็เพราะคิดว่าเราเคยมีอะไรกันแล้ว ?” ไทม์ถึงกับเก็บอาการเอ็นดูแมวน้อยเอาไว้ไม่ได้ เขาขำพรวดออกมาจนสายชลมองตาขวาง

“อย่าขำนะพี่ไทม์ ไม่เอาสิ”

สายชลตะแคงตัวหนีก่อนจะถูกวงแขนแกร่งพลิกกลับมารับจุมพิตหวานละมุน

“ไม่ว่ายังไง พี่ไม่มีวันรักหนูลดลงได้หรอก หนูรู้ใช่ไหมครับ ?” ไทม์กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูพร้อมกับลมหายใจร้อนกระทบผิว ทำให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งเคยผ่านศึกรักเร่าร้อนครั้งแรกมาหมาด ๆ ถึงกับขนลุกซู่ด้วยความสยิว…

“พี่ไทม์ จะทำอะไรน่ะ น้องไม่ไหวแล้วนะ”

“หนูคิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะ”

“เอ่อ…”

“ถึงพี่หื่น แต่พี่ก็ไม่อยากรุนแรงกับหนูหรอกน่า พี่แค่จะขอหอมอีกสักฟอด แล้วเดี๋ยวพาไปหาของอร่อย ๆ กินกันดีกว่า”

เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินคำว่าของอร่อย ๆ แม้เขาจะอยู่ร่างสายชลที่อายุ 25 ปีก็ตาม แต่ความชอบกินของอร่อยก็ไม่เคยแปรเปลี่ยนไปเลย ไทม์ยังคงใช้ของกินมาหลอกล่อเขาอีกตามเคย คิดเหรอว่าคนอย่างสายชลจะเห็นแก่ของกิน…

“วันนี้ไปกินปิ้งย่างเกาหลี บุฟเฟ่ต์นานาชาติ ที่หนูชอบกันไหม ? หนูไม่อยู่ที่นี่ตั้งนานมีร้านอร่อย ๆ เยอะเลย ว่าแต่หนูเอวบางแค่นี้จะกินไหวเหรอ ?” ไทม์ขมวดคิ้วยุ่งพลางเลื่อนมือไปหยิกหน้าท้องแบนราบของเด็กหนุ่มเบา ๆ

“คนอย่างสายชลซะอย่าง ไม่มีคำว่ากินไม่ไหวหรอกครับ”

“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ”

“ไม่เอาครับ… พี่ไทม์เจ้าเล่ห์ น้องขออาบเองนะครับ”

“เดี๋ยวพี่เตรียมขนมปังกับนมอุ่น ๆ ให้รองท้องก่อนไปข้างนอกนะครับ”

สายชลเลื่อนมือโอบเอวคนแก่กว่าเสียแน่นพร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวาเต็มปอดเสียงดังฟอด

“พี่ไทม์น่ารักที่สุดเลย ขอบคุณนะครับ”

หลังจากที่ไทม์ออกจากห้องไปเด็กหนุ่มก็มุดตัวอยู่ในผ้านวมผืนหนาพลางคุยกับตัวเองในใจ ‘ปิ้งย่างเกาหลี บุฟเฟ่ต์นานาชาติเหรอ น่ากินชะมัด ถ้าปิดด้วยไอศกรีมวานิลลากับสตรอว์เบอร์รี่สดราดด้วยช็อกโกแลตซอสนะมันจะวิเศษมากเลย ของกินน่ะหลอกล่อผมไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่มากและอร่อยพอ สุดท้ายผมก็เข้าใจผิดไปเองตั้งนานเหรอเนี่ยว่าเสียตัวให้พี่ไทม์ตั้งแต่ตอนนั้น น่าอาย น่าอายจริง ๆ’