“พี่ดรีม เหม่ออะไรตั้งนานสองนานฮะ” สายชลชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เกือบจะติดกับหน้าของดรีม จนเจ้าตัวตกใจเผลอตบหัวคนเด็กกว่าไปฉาดใหญ่

“ฮื่อ พี่ดรีมตบหัวผมทำไม”

“สายชล เป็นอะไรมากไหม กูตกใจนี่ มึงเข้ามาใกล้ขนาดนั้น เจ็บไหมไหนกูดูหน่อยซิ” ดรีมลูบหัวสายชลอย่างอ่อนโยน พ่นลมออกปากปลอบขวัญเด็กน้อย

“โอมเพี้ยง หายนะเด็กน้อย” ดรีมมองหน้าแล้วลูบหัวป้อย ๆ

“ผมดีใจจัง คิดถึงพี่ดรีมคนที่ใจดีกับผมแบบนี้ที่สุดเลย” สายชลโผเข้ากอดดรีมอย่างแนบแน่น

“เอออะไรกัน” ดรีมตอบด้วยเสียงงุนงง

“พวกพี่เชื่อผมแล้วใช่ไหมฮะ” สายชลมองหน้าทั้งพี่สายฟ้าและพี่ดรีมสลับกันไปมา

“สำหรับกู กูเชื่อ” ดรีมตอบสายชลอย่างมั่นใจ ทั้งเรื่องความลับเรื่องกะเพรา และช็อคโกแลตของเขา นั่นก็เพียงพอให้เชื่อแล้ว ถ้าสายชลไม่มีความสำคัญต่อเขาจริง ๆ ดรีมคงไม่เล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟัง และสิ่งสำคัญเพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสายฟ้า คนที่ดีต่อเขาและแม่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามถึงจะเกินกว่าที่จะเชื่อได้ ถ้าไม่ใช่เรื่องผิดบาป เขาก็พร้อมที่จะเชื่อ

ความเชื่อใจของดรีมไม่ใช่เพราะบ้านของสายฟ้ามีบุญคุณกับเขาเพียงเท่านั้น แต่สายฟ้ายังเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขด้วยกันมา เป็นเพื่อนที่พร้อมเข้าใจเขา อยู่เคียงข้างเขา และนั่นก็เป็นเหตุผลมากเกินพอกว่าที่จะมานั่งคิดหาความสมจริงของเรื่องที่เด็กสายชลเล่าอย่างแน่นอน

“ส่วนพี่สายฟ้า ผมรู้ว่าพี่ต้องการความมั่นใจ พี่จะไม่เชื่ออะไรง่าย ๆ จนกว่าจะมีหลักฐานยืนยันแน่นอน เรื่องนั้นผมจัดการเรียบร้อยแล้ว ผมจองคิวห้องแล็บเอกชนไว้แล้ว เดี๋ยววันพรุ่งนี้เราไปตรวจ DNA กัน หรือพี่สายฟ้าจะหาห้องแล็บสำหรับตรวจเองก็ได้นะครับ เพื่อความมั่นใจว่าผมไม่ได้โกหก”

“แหม ควายน้อยมันเตรียมการมาดีเว้ยเฮ้ย… คิดว่าหัวมึงมีแต่เรื่องกินซะอีก” สายฟ้าพูดพลางมองสายชลอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไรเอาที่ที่มึงเตรียมไว้ก็ได้” สายฟ้าตอบด้วยเสียงนิ่ง อันที่จริงเขาก็เชื่อสายชลตั้งแต่มันเริ่มเล่าเรื่องร้านกาลเวลาและมีคุณรุจเป็นเจ้าของร้านแล้ว เพราะเขาไปที่นั่นในฝันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว การเจอสายชลในครั้งนี้ทำให้ความฝันของสายฟ้าอาจจะไม่ใช่เพียงความฝันต่อไป

“พี่สายฟ้าผมขออาบน้ำหน่อยได้ไหม ต้องไปอาบที่ไหนอะ”

“ตรงโน้นเลย ห้องทางซ้ายมีห้องน้ำอยู่ในห้อง คืนนี้มึงพักห้องนั้นก่อนได้เลย”

“งั้นพี่สองคนคุยกันไปก่อนเลยนะ ผมเหนียวตัวแล้วเหนื่อยมากด้วย” สายชลรวบกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปยังห้องรับแขกก่อนจะปิดประตูทิ้งให้พวกพี่ของเขาทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันด้วยความรู้สึกงุนงง ไม่รู้ว่าจะเริ่มสนทนาหัวข้อไหนกันก่อนดี

“มึง / มึง” ทั้งดรีมและสายฟ้าเรียกพร้อมกัน

“มึงก่อนเลยไอ้ดรีม”

“กูรู้ว่าเกินจริง… แต่กูเชื่อ เพราะเรื่องนั้นมีแค่กูที่รู้ และหน้าน้องมันก็ใสซื่อจนไม่คิดว่าเป็นพวก 18 มงกุฎ แต่ยังไงกูจะจ้างคนสืบเรื่องเด็กคนนี้ก่อน เผื่อเป็นพวกศัตรูของพ่อมึง”

“อื้ม… ดีมาก แต่กูก็เชื่อนะ”

“เดี๋ยวก่อนนะ นี่ใช่เพื่อนกูหรือเปล่าเนี่ย นี่มึงเป็นใครคายเพื่อนกูออกมานะ” ดรีมพูดพลางทำมือเป็นปืนจ่อหน้าสายฟ้า จนสายฟ้าอดขำในความปัญญาอ่อนของเพื่อนรักไม่ได้

“ก็จะพูดไงดี มึงจำเรื่องผู้ชายในฝันกูได้ไหม”

“อื้ม ที่มึงพร่ำเพ้อมาตลอด คนในฝันก็คืนคนในฝันอะมึง เฮ้ย เออไอ้เด็กชลมันบอกว่ามันมีกล่องดนตรีอีกอัน แล้วมันก็เคยเจอกับคุณรุจ เจอแบบไม่ใช่นอนหลับแล้วฝัน” ดรีมพยายามไล่เรียงเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ขาเจ้ากรรมไวกว่าความคิด เขาพุ่งตรงไปยังหน้าประตูห้องรับแขกง้างมือก่อนจะเคาะลงไป แต่สายฟ้าคว้ามือดรีมก่อนที่เจ้าตัวจะเคาะประตู

“มึงจะทำอะไร”

“จะเรียกเด็กสายชล มาถามเรื่องคุณรุจของมึงไง…อ้าวยิ้มทำไม ตั้งแต่สายชลมามึงแปลก ๆ นะ กูว่าพรุ่งนี้ไปตรวจ DNA เสร็จ แวะเช็กสมองด้วยก็ดีนะ”

“ก็แค่ชอบ”

“ชอบอะไร ชอบกูเหรอ ไม่ได้นะเว้ย… กูชอบผู้หญิง กูแมนทั้งแท่ง”

“ไม่ใช่เว้ย ชอบที่มึงบอกว่า คุณรุจของกู”

“โธ่ กูก็คิดว่าเรื่องอะไร”

“ละยังไงไม่ให้ถาม ?”

“ยังอยู่ด้วยกันเดี๋ยวค่อยถามก็ได้ งั้นวันนี้มึงจะนอนที่นี่ไหม ?”

“จะให้กูนอนไหนล่ะ คอนโดฯ มึงมีสองห้องอีกห้องน้องมันก็นอนแล้ว”

“งั้นมึงนอนห้องกูไหม เดี๋ยวกูนอนโซฟาเอง”

“ไอ้คุณชาย มึงน่ะนอนห้องมึงไป กูนอนโซฟาเองนั่นละ ไอ้ห่า แม่กูรู้ว่าให้มึงนอนโซฟานะ แม่กูด่ายับแน่ ๆ แม่กูนะรักมึงยิ่งกว่าลูกในไส้แบบกูอีก”

สายฟ้ายักไหล่ยิ้มเจ้าเล่ห์ “แน่นอนอยู่แล้ว”

“หลงตัวเองว่ะ ไอ้คุณชาย” ดรีมพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟา

“พี่ดรีมฮะ” สายชลตะโกนออกมาจากห้อง ก่อนที่จะโผล่ออกมาแค่หัว

“พี่ดรีมมานอนกับผมในห้องนี้ก็ได้นะ”

“ไม่เอาอะกูไม่ชิน”

“อย่าคิดมากเลยพี่ นอนโซฟาเดี๋ยวปวดหลังอีกนะ”

“กูยังไม่แก่ถึงขนาดปวดหลังนะเว้ย”

“เออนั่นสิ ตอนนี้ยังไม่แก่”

“ไอ้สัตว์นี่ เออกูนอนเบียดมึงจะมาบ่นไม่ได้นะเว้ย”

“งั้นผมไปอาบน้ำละ”

“งั้นกูฝากมึงช่วยดูแลไอ้เด็กสายชลมันด้วยนะ” สายฟ้าพูดด้วยแววตาอ่อนโยนอย่างที่ดรีมยังไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อย ๆ ดรีมเลยมั่นใจว่าเด็กคนนี้จะมาไขข้อข้องใจในหลาย ๆ เรื่องหรือไม่ก็ทำให้เรื่องหลาย ๆ อย่างยากลงกว่านี้อีกก็เป็นได้

“ดูมึงกังวลแปลก ๆ เป็นไรเปล่าดรีม”

“ก็มึงว่าแปลก ๆ ไหมเรื่องสายชล”

“จริง ๆ มันก็แปลกตั้งแต่กูจำอะไรช่วงวัยเด็กกูไม่ได้แล้วไหมวะ กูคิดว่าเบื้องหลังกูต้องมีอะไร ที่แน่ ๆ ถ้าผล DNA บอกว่ามันใช่น้องกูจริง ๆ ก็แสดงว่าแม่กูยังไม่ตาย แม่กูยังมีชีวิตอยู่ เออมึงลองคุยกับสายชลคืนนี้นะว่าจะไปแล็บที่ไหน แล้วมึงก็จัดการให้ด้วย ขอผลตรวจไวที่สุด เสียเงินเท่าไรก็ได้ กูไม่อยากรอนาน”

“ได้ เรื่องแค่นี้กูจัดการให้ แหม… ให้กูนอนด้วยคืนนี้คิดว่าคิดถึงกู ที่แท้จะใช้งานกูนี่เองนะไอ้คุณชาย”

“เอาน่า ก็มีแค่มึงที่กูไว้ใจที่สุด”

“เออเรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว” ดรีมยิ้มตบไหล่เพื่อนซี้ที่พ่วงตำแหน่งเจ้านาย ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าห้องไป