รถม้าจากร้านเถ้าแก่หวังเดินทางมาถึงหมู่บ้านหลัวถงในเวลายามเซิน (15.00 – 16.59) อาชาสีดำตัวใหญ่ส่ายพวงหางไปมาขณะย่างเดินอย่างเชื่องช้า เรียกให้ชาวบ้านพากันออกมายืนมองด้วยความสงสัย บ้านนอกเช่นนี้น้อยครั้งนักจะมีรถม้าผ่านเข้ามา อย่างมากก็มีแค่เกวียนรับจ้างในเมืองที่คอยนำสินค้ามาส่งให้ชาวบ้านหรือแลกเปลี่ยนสมุนไพรกัน

รถม้าวิ่งไปเรื่อย ๆ และหยุดลงที่บ้านของครอบครัวจาง หูไป๋หงกับหลี่อ้ายที่อาการค่อยยังชั่วบ้างแล้วถึงกับเดินออกมาดูด้วยความสงสัย

เหตุใดรถม้าจึงมาจอดที่บ้านของนางกันเล่า...

“รถม้าผู้ใดมาจอดที่หน้าบ้านเรา” นางหูหันไปถามลูกสะใภ้

“นั่นสิเจ้าคะ ข้าก็อยากรู้เช่นกัน” หลี่อ้ายตอบ นางชะเง้อคอมองข้ามตัวม้าไปด้านหลัง

“อ้าว นั่นหมิงเอ๋อร์กับอาเทานี่” นางหูอุทานออกมาเบา ๆ ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าบุตรและหลานชายจะกลับมาด้วยรถเทียมม้า

“ท่านย่าขอรับท่านย่า ข้ากับท่านพ่อกลับมาแล้วขอรับ” จางอี้หมิงร้องเรียกย่าตนเองก่อนที่จะกระโดดลงมาเสียงดังตุ้บแต่เนื่องจากเด็กชายตัวน้อยกระโดดลงมาด้วยความรวดเร็วจึงทำให้ทรงตัวไม่ได้ ร่างกายถึงกับเซไปเซมาเล็กน้อย

“หมิงเอ๋อร์ เจ้าระวังด้วย” หลี่อ้ายหัวใจเกือบวายเมื่อเห็นบุตรชายกระโดดลงจากรถม้า ถ้าเทียบกับตัวรถลากแล้ว เด็กชายก็ตัวเล็กนิดเดียว หากบาดเจ็บขึ้นมาคงอาการหนักน่าดู

“ท่านพี่ รถม้าของผู้ใดหรือเจ้าคะ” เมื่อตรวจดูว่าลูกชายสบายดี หลี่อ้ายจึงเดินไปถามสามีที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

“น้องหญิง ขอพี่ขนของพวกนี้เข้าบ้านก่อนนะ เสร็จแล้วพี่จะเล่าให้ฟังทั้งหมด” จางอี้เทาเอ่ยตอบภรรยาพร้อมกับแจ้งให้คนขับรถม้าช่วยขนของทั้งหมดเข้าเรือน

สิ่งของที่ซื้อมาจากตลาดมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นไหเล็กสำหรับใส่น้ำตาลผัก ผ้า เนื้อสัตว์หรือพวกข้าวสารต่าง ๆ นางหูเห็นเช่นนั้นจึงได้เข้ามาช่วยขนของด้วย แม้แต่หลี่อ้ายที่ยังมีอาการป่วยกับจางอี้หมิงที่เด็กเกินกว่าจะยกได้ก็ช่วยหยิบจับของเล็ก ๆ น้อย ๆ

“น้องหญิง เจ้ายังไม่หายดี ไม่ต้องช่วยพี่หรอก ของแค่นี้พี่ทำเองได้” อี้เทาหันไปบอกภรรยาด้วยความเป็นห่วง

“ท่านพี่ น้องอยากช่วยเจ้าค่ะ น้องสัญญาว่าจะยกของที่ไม่หนัก” 

เมื่อได้ยินดังนั้นจางอี้เทาก็ไม่ว่าอะไร เขาหันไปมองร่างเล็กที่พยายามหยิบของชิ้นแล้วชิ้นเล่าจากรถอย่างแข็งขัน 

“เจ้าด้วยหมิงเอ๋อร์ ตัวนิดเดียว ยกของเช่นนั้นประเดี๋ยวจะหกล้ม”

“โธ่ ท่านพ่อขอรับ ตัวข้านิดเดียวอยู่แล้ว ไม่ยกของหนักหรอกขอรับ” อี้หมิงยืนยันเสียงหนักแน่นจนผู้เป็นบิดายินยอม

ครอบครัวจางช่วยกันคนละไม้ละมือ ในไม่ช้าจึงเสร็จเรียบร้อยในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อ

“น้องชายท่านนี้ ขอบคุณมากที่นำของมาส่ง ต่อไปน้องชายมารับน้ำตาลผักที่บ้านข้าได้เลย น้ำใจเล็กน้อยนี้ขอน้องชายอย่าได้ปฏิเสธ” จางอี้เทาเอ่ยขอบคุณคนขับรถม้าและมอบเงินให้อีกสามสิบอีแปะเพื่อเป็นสินน้ำใจเล็กน้อย คนขับรถม้าได้แต่กล่าวขอบคุณและขับรถม้าจากไป

“อาเทา ไหนลองเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีของมากมายเช่นนี้” นางหูเอ่ยถามบุตรชายพร้อมกับชี้มือไปยังข้าวของมากมายที่วางอยู่บนพื้นบ้าน 

“ท่านแม่ น้องหญิง นั่งลงก่อน ข้าจะเล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้แหละขอรับ” จางอี้เทาเดินไปนั่งลงบนแคร่ไม้สำหรับกินข้าวก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมด ตั้งแต่การเข้าเมือง จนถึงการที่จางอี้หมิงทำการค้ากับเถ้าแก่หวัง จนในที่สุดได้รับใบสั่งซื้อน้ำตาลผักมาจำนวนห้าร้อยไหและยังได้เงินมัดจำมาครึ่งหนึ่ง พวกเขาจึงพากันไปซื้อของเข้าบ้าน

“ทั้งหมดนี้เป็นหมิงเอ๋อร์ของเราทำให้ได้มาเช่นนั้นหรือ” นางหูหันหน้าไปถามบุตรชายอีกครั้งหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจนจบ

“ใช่แล้วขอรับท่านย่า ข้าเก่งหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงรีบเอ่ยตอบแทนบิดาพร้อมกับแย้มยิ้มเต็มใบหน้า หวังจะได้รับคำชมจากท่านย่าของตน จางอี้เทายิ้มเอ็นดูบุตรชาย เขาได้แต่พยักหน้ารับเพียงเท่านั้น

“หมิงเอ๋อร์ของย่าเก่งมากเลยลูก” นางหูยกมือลูบไปบนศีรษะของหลานชายเบา ๆ พร้อมเอ่ยชมเสียงหวาน

“ท่านแม่ นี่เป็นเงินที่เหลือจากการซื้อของขอรับ ข้าให้ท่านแม่เก็บไว้” จางอี้เทาล้วงกระเป๋าหยิบเอาเงินที่มีส่งให้กับมารดา

“อาเทา นี่มันเกือบสองตำลึงเชียวนะ” นางหูอุทานขึ้นเสียงดังหลังจากที่กะจำนวนเหรียญคร่าว ๆ ตั้งแต่นางมาอยู่ที่หมู่บ้านหลัวถง อย่าว่าแต่เงินตำลึงเลย แม้แต่เงินอีแปะนางก็หามีไม่

“ท่านย่า อีกสามวันเมื่อเราส่งน้ำตาลผักให้เถ้าแก่หวังอีกครั้ง เราจะได้เงินอีกสามตำลึงขอรับ” จางอี้หมิงพูดเสริม เด็กน้อยแทบอดทนรอให้ครอบครัวของเขามีฐานะความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นไม่ไหวแล้ว

“โอ้ เช่นนั้นเย็นนี้พวกเราต้องฉลองกันหน่อยดีหรือไม่” นางหูเอ่ยหยอกเย้าหลานชาย

“ดีมากเลยขอรับ ท่านแม่ มาดูนี่สิขอรับ ของพวกนี้ท่านแม่ว่าพวกข้าซื้อมาถูกต้องหรือไม่ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยตอบรับท่านย่า แล้วหันมาชวนมารดาลุกขึ้นไปสำรวจของที่ซื้อวันนี้